All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 771 - Chapter 780

เป่ยเฉินหยวนจ้องมองรอยเท้าบนพื้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นในเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็พลันหันหลังกลับและรีบวิ่งลงจากภูเขาอย่างรวดเร็ว วิ่งไปพลาง ออกคำสั่งไปพลาง “หน่วยลาดตระเวนไปสำรวจเส้นทางข้างหน้า หากยังมีหิมะที่ยังไม่ได้กวาดให้สะอาด ให้รีบจัดการทันที” “พ่ะย่ะค่ะ!”หลังจากเป่ยเฉินหยวนจากไป กองทัพธงดำก็เคลื่อนไหวตามคำสั่งของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่วุ่นวายแม้แต่น้อยจนกระทั่งเป่ยเฉินหยวนลงมาถึงตีนเขาในที่สุด เขาก็มองไปรอบๆ ไม่มีใครทันใดนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่รถม้า จากนั้นก็ก้าวเท้ายาวๆ ไปที่ข้างรถม้าขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดม่านรถม้า เป่ยเฉินหยวนก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เขาจึงดึงมือกลับ เพียงแค่ยืนอยู่นอกรถแล้วร้องเรียกขึ้น...“อู๋โยว?”ในรถม้าเงียบไปครู่หนึ่ง ในขณะที่เป่ยเฉินหยวนกำลังจะเรียกเป็นครั้งที่สอง เสียงของเวินซื่อก็ดังขึ้นในที่สุด “อยู่ ข้าอยู่”เพียงแค่สามคำ ก็ทำให้ในใจของเป่ยเฉินหยวนสงบลงในทันทีเมื่อครู่ที่ผ่านมา เขากลับไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของอู๋โยวเลยเขานึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเสียแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าในวินาทีต่อมา กลิ่นอายของอู๋โยวก็ปรากฏขึ้นในรถม

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เวินซื่อและเป่ยเฉินหยวน รวมถึงคนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเร่งความเร็วในการเดินทางไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงด้านนอกที่ว่าการของเมืองเซิ่งเสวี่ย“ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนนำทัพมาถึงชางโจวเพื่อบรรเทาภัยพิบัติแล้ว ขุนนางเมืองเซิ่งเสวี่ยอยู่ที่ใด!”ในไม่ช้า ก็มีกลุ่มคนออกมาจากที่ว่าการอำเภอเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ท่าทางไม่เรียบร้อย ราวกับว่าเมื่อคืนดื่มเหล้าแล้วเพิ่งจะตื่นนอน เดินโซซัดโซเซออกมาพร้อมกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง“บะ บะ บะ...บังอาจนัก เจ้าโจรชั่ว กล้าดีอย่างไรมาแอบอ้างเป็นท่านอ๋อง...ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน! ช่าง ระ ระ รน...รนหาที่ตายเสียจริง!”นายอำเภอผู้นั้นดื่มเหล้าจนหน้าแดงก่ำ พูดจาติดๆ ขัดๆ ชี้ไปที่เป่ยเฉินหยวนและคนอื่นๆ แล้วออกคำสั่งด้วยความงุนงง “คะ...ใครก็ได้! มาจับพวกเขาสองคน...อ้อ ไม่สิ มาจับพวกเขาทั้งหมด...ทั้งหมดไปให้ข้า!”เหล่าทหารทางการในที่ว่าการซึ่งอยู่ข้างหลังเขารีบชักดาบออกมา หมายจะล้อมเป่ยเฉินหยวนและคนอื่นๆ แต่เมื่อพวกเขาเห็นกองทัพธงดำที่น่าเกรงขามอยู่ด้านหลังเป่ยเฉินหยวน รวมถึงขบวนรถม้าบรรทุกสิ่งของบรรเทาทุกข์ที่กองทัพธงดำคุ้มกันมา เหล่าทหารทางกา

“เรียนท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน เด็กหนุ่มห้าคนถูกตัดอวัยวะเพศ ทวารหนักฉีกขาด ร่างกายบาดเจ็บสาหัส ถูกทรมานอย่างโหดเหี้ยม นอกจากนี้ บนเตียงในห้องยังพบศพอีกสองศพ ทั้งหมดล้วนเสียชีวิตจากการถูกทารุณกรรม จากร่องรอยต่างๆ ผู้ลงมือก่อเหตุทารุณกรรมเหล่านี้ ก็คือกลุ่มคนที่มีนายอำเภอฟ่านเหลียงเป็นหัวหน้าพ่ะย่ะค่ะ”พวกต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานพวกนี้!เมื่อกล่าวถ้อยคำเหล่านี้จบ บรรยากาศ ณ ที่นี้ก็หนักอึ้งอย่างมากเป่ยเฉินหยวน หรือแม้กระทั่งทหารกองทัพธงดำที่ตามเข้ามาข้างหลังเขา ต่างมีสีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่งนึกว่าการเดินทางครั้งนี้มาเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ แต่กลับไม่คาดคิดว่า ยังไม่ทันจะได้เริ่มบรรเทาภัยพิบัติ ก็ต้องมาเจอคดีสะเทือนขวัญที่จับได้คาหนังคาเขาในที่ว่าการอำเภอที่โอ่อ่าเช่นนี้เสียก่อนเป่ยเฉินหยวนกำด้ามดาบในมือแน่น ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่มืดมนอย่างที่สุด “จับฟ่านเหลียงและพวกตัดแขนตัดขา ตัดของส่วนล่างนั่น ทำให้กลายเป็นคนพิการเหมือนหมู แล้วโยนเข้าไปในคุกใต้ดิน แค่ประคองไว้ไม่ให้ตาย รอให้ภัยพิบัติสงบลงแล้วค่อยคุมตัวกลับเมืองหลวง”“พ่ะย่ะค่ะ!”กองทัพธงดำที่รับคำสั่งก็อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสี

“จริงหรือ? ไม่ใช่หลอกให้พวกเราออกไปหรอกนะ?”“เจ้าฟ่านสุนัขชั่วนั่นจะมีน้ำใจขนาดนั้นเชียว?”“เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”“ต้องเป็นเจ้าฟ่านสุนัขชั่วนั่นคิดอุบายอะไรออกมาอีกแน่ๆ อยากจะบีบคั้นพวกเราให้ตายให้ได้!”“ออกไปไม่ได้ ออกไปไม่ได้เด็ดขาด!”ในขณะที่ผู้คนในห้องกำลังตื่นตระหนก ชายหนุ่มที่เมื่อครู่แนบหูอยู่ริมหน้าต่างและได้ยินชัดเจนที่สุดพลันหันกลับมา ดวงตาเป็นประกายราวกับตื่นเต้นอย่างยิ่ง กล่าวว่า “ไม่ใช่ฝีมือเจ้าฟ่านสุนัขชั่ว! เป็นกองทัพธงดำ! เป็นกองทัพธงดำของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของเรามาแล้ว!”“อะไรนะ? กองทัพธงดำ?!”“เหวินเสี่ยวลิ่ว เป็นกองทัพธงดำจริงๆ หรือ? เมื่อครู่เจ้าได้ยินจริงๆ หรือ?”“ท่านลุง หูของข้าคนอื่นไม่เชื่อ แต่ท่านลุงยังจะไม่รู้อีกหรือ? หูของข้าเหวินเสี่ยวลิ่วน่ะไวที่สุดเชียวนะ!”ชื่อจริงของเหวินเสี่ยวลิ่วคือเหวินปาฟาง ซึ่งหมายถึงหูทิพย์ สามารถได้ยินเสียงจากทั่วทุกสารทิศชื่อนี้ก็เป็นเพราะว่าเหวินเสี่ยวลิ่วมีหูที่ไวเป็นพิเศษมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้น พ่อแม่ของเขาจึงตั้งชื่อนี้ให้เขาและเพื่อนบ้านต่างรู้เรื่องนี้ดีเหวินเสี่ยวลิ่วนึกอะไรขึ้นได้ก็

เมื่อสิ้นเสียงของเขา กองทัพธงดำทั้งหมดที่ทำหน้าที่รักษาความเป็นระเบียบก็ใช้หอกยาวในมือกระทุ้งพื้น “ปัง ปัง” สองครั้งบารมีอันน่าเกรงขามนั้น ประกอบกับคำพูดของเป่ยเฉินหยวน ก็ทำให้ฝูงชนที่กำลังโกลาหลอยู่ในขณะนั้น สงบลงทันทีทุกคนเริ่มทยอยกันเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ ถึงแม้จะอยู่ท้ายแถวไกลๆ ก็ไม่กล้าเบียดเสียดไปข้างหน้าอีก ได้แต่จ้องมองข้าวต้มร้อนๆ เหล่านั้น จ้องมองไปยังสิ่งของสำหรับให้ความอบอุ่นเหล่านั้น รอคอยอย่างร้อนรนและหวาดหวั่นจนกระทั่งข้าวต้มร้อนๆ หม้อแล้วหม้อเล่าถูกยกออกมาอย่างต่อเนื่อง แจกไปหลายสิบหม้อแล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดชาวบ้านบางคนจึงเริ่มผ่อนคลายลงได้บ้างและสถานการณ์เดียวกันก็เกิดขึ้นที่โรงทานยาเช่นกันหิมะที่ตกหนักต่อเนื่องมาหลายเดือน ทำให้ชาวบ้านในชางโจวจำนวนไม่น้อยป่วยเป็นไข้หวัดและมีบาดแผลจากความหนาวเย็นดังนั้น ยาต้มที่เวินซื่อและคนอื่นๆ เตรียมไว้จึงเป็นที่ต้องการอย่างมากจนไม่เพียงพอ หมอที่กำลังต้มยาอยู่ภายในที่ว่าการอำเภอต่างก็ยุ่งจนหัวหมุน ส่วนเวินซื่อและคนอื่นๆ ที่กำลังตรวจรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ด้านนอกที่ว่าการอำเภอก็ไม่ได้หยุดพักเช่นกันนี่เป็นสถานการณ