Lumalapit na ang tinig ng lalaki.Mula sa likuran niya, may pabulong at balisang nagsusumamo, “Young Master—huwag po kayong magpakita! Kapag nakita kayo ng babae ni Alec, baka malagay kayo sa panganib. Pakiusap, Young Master…”Young Master. Iyon ang tawag ng marami kay Alec—isang pamagat ng mataas na paggalang.Bahagyang lumingon si Irina, pilit na sinisipat kung sino ang paparating. Pero sobrang pamamaga ng kanyang mga mata; halos hindi niya naaninag ang hugis ng katawan ng dumarating. Tanging ang mapuputing pantalon at isang pares ng makintab na sapatos na balat—may mga floral na disenyo—ang malinaw niyang nakita, dahan-dahang lumalapit sa kanya.“Young Master?” ani Claire, tila hindi makapaniwala. Lumingon siya—at nanlaki ang mga mata sa pagkabigla.Mula sa bungad ng bodega ay lumitaw ang isang lalaki—higit sa 1.8 metro ang taas, mas matangkad pa kina Duke at Juancho. Nakasuot siya ng perpektong puting suit, at ang kanyang presensiya’y parang larawang iginuhit mula sa isang panagin
“Dahil hindi imposibleng may maudyok ako sa kanila—tatlo, lima, baka pito o walo—na lumaban sa’yo,” kalmadong sabi ni Irina. “Hindi lang para iligtas ako… kundi para patayin ka rin.”Napahinto si Claire.Alam niya sa simula pa lang—si Irina ay tahimik, mapagkumbaba. Kapag may pinagdadaanan, tinitiis lang nito nang walang reklamo. Pero ngayon… ibang Irina ang nasa harapan niya. Matapang, matalas ang dila, walang takot, walang pag-urong.At ang pinakamasaklap? Tinamaan siya mismo sa pinakamasakit na bahagi.Nanginig sa matinding galit si Claire, umuuga ang buong katawan. Namula’t namutla ang mga labi niya sa galit habang binigwasan si Irina ng mariin at pasigaw na naglabas ng hinanakit:“Walanghiya ka! Sinira mo ang lahat sa buhay ko! Ako dapat ang pinakakinikilala, pinakahinahangaang babae sa buong Nancheng! Ako dapat ang pakakasalan ni Alec—at kung hindi man siya, si Duke man lang! At kung ‘di rin iyon, naroon pa ang pinsan kong baliw na baliw sa’kin!”“Pero ninakaw mo ang lahat! Wina
Pagkarinig ng matalim na tinig sa likuran niya, kusang napalingon si Claire.Si Irina naman, inakalang dumating na ang kanyang tagapagligtas. May pag-asang tumingin siya sa lalaking nasa likuran ni Claire—ngunit ang bumungad sa kanya ay isang mukhang puno ng matinding pilat. Sandaling nagulumihanan si Irina. Saan niya nga ba nakita ang mukhang iyon?Nakakasalubong na ba niya ito sa pagpasok sa opisina?O baka matagal na pala siyang sinusubaybayan—noong nagtatrabaho pa siya?Muling bumalot ang matinding pagkalugmok sa puso ni Irina.Samantala, si Claire ay galit na galit na sumigaw, “Pilat! Ano bang isinisigaw mo riyan? Nakakainis ka na! Naiintindihan mo ba kung saan galing ang kinikita mo? Galing sa’kin! At ngayon, nagmamagaling ka pa sa harap ko? Lumayas ka nga riyan! Hindi ko siya papatayin ngayon—hindi! Dudurugin ko ang mukha niyang ‘yan! Gagawin kong duguan, wasak, at wala nang makikilalang ganda! Tingnan natin kung makakakuha pa siya ng atensyon ni Alec pagkatapos!”Ngunit sa kab
Bago ang lahat, nagbigay muna si Claire ng babala sa lalaki—sinabihan niya itong kontakin muna ang design director sa ilalim ng pagkukunwaring isang architectural consultation.Isang matalinong hakbang.Kahit si Zoey, na ligtas at panatag sa Isla ng Jiaxing, ay hindi inasahang magagawa ni Claire iyon.Napahanga ang lalaki. Sa paghahambing, si Claire ay sampung beses na mas tuso at mas bihasa kaysa kay Zoey. Sa isang iglap, nakaramdam siya ng bahagyang awa. Ang babaeng nasa isla—wala talagang kasanayan. Namumuhay lang siya sa karangyaan at proteksyon.Pero ang babaeng nasa harapan niya ngayon? Isa siyang sakripisyo. Isang kasangkapan. Ang pinakaunang sakripisyo.Dahil ang pagdating nila mula sa Isla ng Jiaxing papuntang mainland—hanggang sa Nancheng—ay kailangang manatiling lihim. Kapag naamoy ni Alec ang presensya nila, buburahin sila sa isang iglap.Kaya kailangan nila si Claire.Siya ang perpektong pantakip.Pagkatapos niyang ilahad ang buong plano, dahan-dahang pumalakpak ang lalak
Ngayon, wala nang natira sa kanilang tatlo.Umuulan nang malakas nang gabing iyon—tila walang patid ang pagbuhos ng langit. Wala man lang silang perang pantuloy sa pinakamurang kwarto sa motel. Pakiramdam ni Claire ay wasak na wasak ang katawan niya—masakit, mahina, at halos hindi na gumagana.Sa gitna ng bagyo, magkayakap silang mag-anak sa ilalim ng isang waiting shed. Basang-basa silang tatlo, nanginginig sa lamig.Biglang huminto sa harap nila ang isang itim at makinis na kotse. Bumaba ang salamin."Miss Briones, sumakay na po kayo," wika ng isang lalaking nasa loob.Napaurong si Claire sa narinig. Tila tinanggap na niya ang kapalaran niya. Sa isip-isip niya, Sige na, ibalik mo na lang ako sa maruming motel na 'yon. Kahit paano, may pagkain doon. Kahit anong kahihiyan, ayos lang. Mas malala pa nga ang dinaanan ko. Marunong akong dumiskarte—sanay na akong paligayahin ang mga lalaki. Walang bago ro’n.“Galing ka ba sa may-ari ng motel?” sarkastikong tanong niya. “Kinuha n’yo na ang
Lumantad si Claire sa harap ni Irina na nakasuot ng murang damit na masyadong maikli at halos wala nang tinatago. Nang siya'y umupo sa pagkakababa, lalo pang umangat ang laylayan at halos lumitaw na ang kanyang pagkalalake.Malamig ang tingin ni Irina habang tinitigan siya. "Karima-rimarim ka."Hindi nagalit si Claire. Sa halip, sumagot siya sa malamig na tinig, "Irina, inakala mo bang darating ang araw na ikaw ay malalagay sa aking palad? Hindi mo naisip na hahantong ka sa ganito, ano? Ngayon, nasa akin ka na."Kalma pa rin si Irina."Ang gusto ko lang malaman… paano ka pa nabubuhay?"Tumawa si Claire—matulis, halos baliw. "Akala mo ba gano’n lang ako mamamatay? Ikaw nga, Irina, nakulong. Pagkalaya mo, hinabol-habol ka ni Alec ng ilang taon. Bumalik ka sa syudad para lang yurakan nina Zoey, Yngrid, at ng iba pa. Pero hindi ka namatay. Bakit ako ang dapat mawalan ng buhay?"Bahagyang tumango si Irina. "May punto ka. Marami ka ring pinagdaanan."Nangusap si Claire habang nakapikit ang