All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 841 - Chapter 850

Ngumiti si Irina nang mapang-akit. “Depende kung paano mo balak akong paamuhin.”Napasinghap ang lalaki, tuluyang nawalan ng masasabi.Ang kanyang maliit na asawa ay tila lalong natututo kung paano siya kontrolin. Hindi na siya katulad ng dati—’yung malamig at palaban na babae noong una silang magkakilala noong nakaraang taon. Noon, inabot pa ng mahabang panahon bago niya tuluyang mabasag ang pader na itinayo nito.Ngayon, iba na ang sitwasyon.Dalawang oras ang lumipas, at nilaro ni Irina ang maiikling itim na buhok sa batok ng lalaki. Mabagal at may tamad na himig ang boses niya nang magbiro, “Alec, ikaw na ang pinakamakapangyarihang tao sa syudad—walang kapantay. Paano mo naman natutunan ang mandaya ngayon? At sa sarili mong asawa pa?”Hindi nakasagot ang lalaki. Hindi naman niya sinasadyang “mandaya”! Pero hindi niya rin mapigilan.Kahit maraming babae sa syudad ang gustong mapangasawa si Alec, wala ni isa ang naglalakas-loob na lapitan siya nang lantaran. Kilalang-kilala na kasi

“Anri!”“Anri!”Parehong napatigil sa gulat sina Queenie at Mari.Diyos ko—nasaan ang bata?Biglang kumabog nang malakas ang dibdib ni Irina. Mabilis siyang tumayo, nanginginig ang boses habang muling sumigaw, “Anri!”Napalingon ang mga tao. Marahang nagbulungan ang mga mamimili habang dumaraan.“Anong klaseng ina ’yan,” bulong ng isa. “Puro pamimili imbes bantayan ang anak.”Namuo ang luha sa mga mata ni Irina, nanikip ang lalamunan niya. “Anri!” sigaw niyang muli, halos hindi na makapagsalita sa pag-iyak.At saka—mula sa isang boutique sa malapit, lumitaw ang isang maliit na pigura.Si Anri, magkahawak-kamay silang lumabas ng isa pang batang babae.“Mom, bakit ka ba sumisigaw?” tanong ni Anri, litong-lito. “Nandito lang naman ako sa tindahan sa likod mo. Nakita ko si Mommy ng kaklase ko!”Sandaling natigilan si Irina. Pagdaka’y tumakbo siya papalapit, luhaang lumuhod, at niyakap nang mahigpit ang anak.Pagkaraan, marahan ngunit mariin niyang pinalo ang puwitan nito.“Pasaway kang b

“Hindi maganda ang pakiramdam ni Grandma,” mahinahong sabi ni Alec sa telepono. “Ayaw niyang magpatingin sa doktor. Sabi niya, kapag nakauwi raw si Anri, gagaling na siya.”Sa totoo lang, ayaw na niyang bumalik sa lumang bahay. Kahit noong bata pa siya, hindi niya kailanman naramdaman na tahanan iyon.Tungkol naman sa kanyang lola— hindi naman siya kailanman sinaktan nito, pero kung tutuusin, halos hindi siya nito nakilala habang lumalaki siya. Isa iyong mabuting babae—mahinhin, mahinahon, at mas may pagpipigil kaysa sa kanyang lolo, ama, o tiyahin.Pero kahit gano’n, wala siyang anumang pagkakabit sa bahay na iyon. Walang init, walang yakap ng pamilya—tanging malamig na mga alaala at pormalidad lang ang naroon.Ngayon nga lang, may sakit na ang matanda at hinahanap si Anri. Kung hindi niya dadalhin ang bata roon para bumisita, parang napakalamig naman ng loob niya.Kaya, may bigat sa dibdib, tinawagan niya si Irina.Hindi niya inasahan ang magiging reaksyon nito—nang marinig ang sina

“Miss, ano bang gusto mong palabasin?” malamig na tanong ni Irina.Napatawa nang pilit si Sharon. “Pasensiya na, nagkamali ako. Dapat pala tinawag kitang… Miss Jin.”“Hindi mo rin ako puwedeng tawaging Jin,” mariing sagot ni Irina.“Ha?” nagtatakang tanong ni Sharon.“Apelyido ko ay Montecarlos—Irina,” mabagal at malinaw na sabi niya, para bang tinuturuan ang bata.“Oh—Miss Montecarlos… Miss Montecarlos…” pautal na sambit ni Sharon.Pinutol siya agad ni Irina. “Pasensiya na, pero ano nga ba talaga ang posisyon mo rito sa bahay ng mga Beaufort?”Walang alinlangan na sagot ni Sharon, “Tagapamahala. Ako ang matagal nang tagasilbi at katiwala ng pamilyang ito.”Hindi pa siya natatapos, mabilis na pumalo si Irina—isang matunog na sampal ang tumama sa pisngi ni Sharon.Napaatras ito, nanlalaki ang mga mata. “Ikaw—sino ang nagbigay sa ’yo ng karapatang saktan ako? Dahil lang ba apo ka ni Mr. Allegre, akala mo kung sino ka na? Huwag mong kalimutan, minsan ko nang nakaharap si Zoey noong nagku

Tinitigan ni Alec ang mga mata ng ama nang hindi kumikiliti ang loob.Sa mga nagdaang araw, lumala ang ugali ng ama niya. Dati maingat pa siyang kumilos sa harap nito, pero dahil paulit-ulit na ginugulo ng walang pagkakakilanlang lalaking iyon ang mga Beaufort, naging palaban na rin ito — mayabang na nga, na tila inuulit pa rin niyang may kapangyarihan siya kay Irina.“Si Sharon apo ng tiyahin mo—kabilang siya sa pamilya,” pag-aalalang sabi ni Alexander, at nagyuko para tulungan si Sharon tumayo. “Bihira namang nandito ang asawa mo at ang mga anak — nasandalan kami kay Sharon sa pag-aalaga. Pinalayas mo siya nang ganun — ang kalupitan!”Kalmado lang si Alec. “Dumating ako dahil sinabi ninyo sa akin na hindi magpapatingin si Grandma hangga’t hindi nakikita si Anri. Sinabi niyo na dahil iniisip niya si Anri siya’y nagkasakit. Kung alam ninyo ‘yan, bakit ninyo siya hinarang sa pintuan?” tanong niya.Napayuko si Sharon.Sanay na siyang marinig ang pagreklamo ng tiyahin at tiyuhin tungkol