All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 831 - Chapter 840

Ang mga walang-awa at malamig na kilos na ipinakita niya noong araw na iyon ay hindi kailanman mapapatawad ni Jiggo sa kanyang sarili—mga alaala na sana’y mabura na lang niya magpakailanman. Sa anong paraan ba namang mababa si Dahlia kumpara kay Blair? “Jiggo,” naisip niya nang may pait, “nabulag ka ng kayabangan… at ito ang nararapat sa’yo.”Matapos ang matagal at hungkag na tawa, biglang lumingon si Jiggo kay Stallion. “Binigyan mo ba siya ng kahit kaunting pera?” tanong niya.Napahinto si Stallion.Wala siyang iniwan. Nang umakyat siya sa bundok naka-suot siya ng siksik na tactical suit—walang kahit puwang para magtago ng pera. Ngunit sa sandaling iyon hindi niya nagawang magsalita.Alam niyang iisa lang ang umiikot sa isip ng kanyang amo—ang pagsisisi na kumakain sa loob ni Jiggo, at ang takot na baka itutok na nito ang baril sa sarili.“Tinanong kita!” muling sigaw ni Jiggo, nangangatog ang boses, “may iniwan ka bang pera para sa kanya?”Napakulubot ang lalamunan ni Stallion. “H

“Lumaki man ako sa South City hanggang sa kabataan ko at anak ako ni Alexander, kailan ba ako tinrato nang patas ng kahit sino?” mahinahong tanong ni Alec. “Pagkatapos ng kabataan ko, itinapon nila ako—wala nang nagmalasakit. Maliban sa mama ko, si Irina lang ang naglakas-loob na iligtas ako, kahit labag pa nga sa loob niya noong una. Paglaon, siya pa ang nag-alaga kay mama—isang uri ng malasakit na bihira mong makita sa tao ngayon.”“Nang makuha ko ang pamumuno sa Beaufort Group, biglang nagbago ang lahat. Sa isang iglap, kalahati ng mga babae sa South City gustong makuha ako. Si Zoey ang pinaka-halimbawa—ilang beses niyang sinubukang siraan si Irina para lang mapakasalan ako.”“Hanggang ngayon, bukod sa mama ko, si Irina lang ang tapat na nagmahal at tumrato sa akin nang totoo. Anim na taon ko siyang hinanap—at kahit buong buhay ko pa ‘yon gawin, hindi pa rin ako magsisisi.”Hindi naman kilala si Alec bilang taong madaldal; mas sanay siyang kumilos kaysa magsalita. Pero ngayon, nag

Sa lahat ng magkakapatid, si Jiggo ang pinakadalas bumisita sa South City—at siya rin ang pinakapamilyar sa punong tanggapan ng kompanya ni Alec. Kaya’t nang makita niya kung sino ang nakatayo sa may pintuan, siya ang unang napatayo, halos hindi makapaniwala.“A… Alec—ikaw… bakit ka nandito?” bulalas niya, gulat na gulat.Napasinghap sina Max at Charles, saka agad tumayo at sabay-sabay na bumati, “Alec, kumusta po! Matagal na po naming kayong hindi nakikita.”Bagaman matagal nang tinalikuran ni Alec ang kanyang tunay na ama, hindi pa rin maikakaila ng tatlo ang bigat ng apelyido at kapangyarihang dala ni Alexander. At dahil na rin sa respeto nila kay Alec, pinanatili nilang magalang ang kanilang pakikitungo.Ngunit madilim ang mukha ni Alexander, at ang boses nito ay nanginginig sa pinipigilang galit.“Alec!” singhal niya. “Alam kong abala ka nitong mga nakaraang araw—abala sa pagpapalubag ng loob ng bago mong biyenan, abala sa pag-aalaga sa damdamin ni Irina! Pero nakalimutan mo na b

Matagal siyang natahimik bago tuluyang kumunot ang noo at nagtanong, “Ano ba’ng nangyari sa’yo, Jiggo?”Biglang ibinagsak ni Jiggo ang palad niya sa mesa, malakas ang kalabog. Nanginginig ang boses niya, halatang puno ng galit at takot na matagal niyang pinipigilan. “Nawawala ang asawa ko! Nawawala siya! Buntis siya—dala niya ang anak ko—at bigla na lang siyang nawala!”Nabasag ang tinig niya. Ilang araw na niyang tinitiis ang lahat—ang walang tulog na gabi, ang walang tigil na paghahanap, at ang mabigat na konsensyang kumakain sa kanya. Ngayon lang siya muling nag-ipon ng lakas ng loob. Alam niyang kung gusto niyang mahanap ang asawa’t anak niya, kailangan niyang manatiling kalmado. Hindi siya puwedeng tuluyang lamunin ng kawalan ng pag-asa.At saka, dalawang malalapit niyang kaibigan ang dumayo pa mula sa malayo para makita siya sa South City. Akala niya, dadalhan siya ng tulong, kahit kaunting ginhawa sa gitna ng gulo. Pero ang kapalit…Nakakunot ang noo ni Max habang nakatukod

Marahil ay labis na nasaktan ang babaeng iyon noon. Ngunit anuman ang pinagmulan ng kanyang sugat, hindi iyon saklaw ni Irina. Halos hindi naman niya ito kilala, at sa ugali nitong tila mailap, wala rin siyang karapatang makialam—o dahilan para gawin iyon.Kakapit na sana siya sa kamay ni Anri upang umalis, nang biglang lumapit ang babae, kaladkad ang anak nitong umiiyak.“Pasensiya na, Mrs. Susan,” sabi ng babae, kalmado ang tinig ngunit halatang nanginginig. “Pero mali po na patuloy ninyong pinag-uusapan ako sa likod ko. Ilang beses ko na po ’yong pinalampas. Sana lang, baguhin ninyo na ’yang ugali. At para malinaw na rin—wala po akong balak sumali sa grupo ninyo.”Natigilan ang ina ni Susan. Maging si Irina ay napatigil, hindi agad nakapagsalita.Mapait ang ngiti ng babae, may bahid ng lungkot at pangungutya. “Alam ko naman—kayong lahat ay mga ginang ng lipunan, mayayaman, kilala. Samantalang ako, karaniwang empleyada lang na kumikita ng tatlumpung libo isang buwan. Baka nga sa loo