Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire のすべてのチャプター: チャプター 821 - チャプター 830

Natatagalan si Don Pablo sa pagsasalita, nanginginig ang tinig, “Irene… Irene… Dad… matagal na rin mula nang maramdaman ko ang ganitong kasiyahan sa pamilya…”“Umalis ka na!” biglang sumigaw si Irene.Napatawa si Don Pablo ng awkward at mahiyain, at nanahimik na lang.Sa sandaling iyon, lumitaw si Marco, nakasimangot at halatang inis. Nang makita si Don Pablo, kumunot ang noo niya, “Lolo, sinundan mo ako hanggang dito?!”Hindi alam ng matanda ang lugar, lalo na’t hindi niya alam na nakatira ang kanyang pamangkin dito.Umamin si Don Pablo nang may kaunting kahihiyan, “O… oo… Sinundan ko nga po kayo.”Bahagyang lumambot ang ekspresyon ni Marco, ngunit nanatiling mahigpit ang boses niya. “Mula nang ipanganak ang iyong tita, Marco, halos hindi ka na umuuwi. Nandito ka sa ospital para alagaan ako nang walang reklamo. At ang mga magulang mo… nagkukulang sa kanilang puso, nag-iisip tungkol sa mga bagay ng Tiya mo at puro buntong-hininga ang naririnig nila buong araw.”“Walang tawanan sa mga

“Irina, may problema ba?” tanong ni Queenie habang kumakain sila ng tanghalian. “May iniisip ka pa rin ba? O hindi ka ba talaga nag-enjoy kahapon sa bahay ni Auntie?”Si Mari, na kakalagay lang ng pagkain sa bibig, ay agad na sumabat, “Irina, huwag mong sabihing si Don Pablo na naman ang dahilan ng pagkairita mo?”Umiling si Irina. “Hindi naman… Naiisip ko lang si Ate Dahlia. Hindi ko alam kung kamusta na siya ngayon. Naranasan ko na rin noon ang mabuntis habang nagtatago—alam kong gaano kahirap ang ganung buhay. Pero kahit papaano, nandoon si Zeus para sa akin noon. Eh siya? Sino ang kasama niya ngayon?”Dahil naranasan na rin niya ang ganoong uri ng hirap, hindi niya mapigilang isipin kung ano na ang pinagdadaanan ni Dahlia. Napuno ng tahimik na pag-aalala ang kanyang puso, at sandaling natahimik ang tatlong babae sa mesa.Si Irina din ang unang bumasag ng katahimikan, may bahagyang ngiti sa labi. “Sige na, kalimutan na natin. Wala rin namang mangyayari kung mag-alala tayo. Ang kail

Habang iniisip niya iyon, mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Dahlia. Napagtanto niyang hindi pala gaano kalayo ang pinagkaiba ng kapalaran niya kay Irina.Anim na taon na ang nakalipas mula nang tumakas si Irina mula sa South City—gumulong siya pababa ng burol, muntik nang mamatay. At sa panahong iyon, nagdadalang-tao pa siya. Napakasakit siguro niyon.Noon, labis na humanga si Dahlia kay Irina. Inakala niyang isa itong matatag, mapagmataas, at di matitinag na babae. Ngunit ngayong siya mismo ang nasa parehong sitwasyon, doon niya tunay na naunawaan—hindi pala sapat ang tapang lang para mabuhay sa ganitong buhay. Kailangan din ng matinding tibay ng loob—ang kakayahang magpatuloy kahit buong mundo na ang tumalikod sa ’yo.Tumakas si Irina dahil may mga makapangyarihang taong gustong wasakin siya sa South City. Ni hindi nga siya hinabol ni Alec noon. Pero siya? Si Dahlia mismo, hindi niya maunawaan kung bakit ganito ang sinapit niya.Pag-alis niya sa leisure villa ni Jiggo, wala siy

Paglingon ni Dahlia, tila biglang natigil ang mundo niya. Sa bungad ng maliit na kuweba ay nakatayo ang isang lalaking matangkad, suot ang fit na suit at matitigas na combat boots. Matulis ang mga mata, mariin ang ekspresyon, at ang tindig niya ay puno ng awtoridad.Tantya ni Dahlia, halos anim na talampakan ang taas nito—matikas, matipuno, at halatang sanay sa disiplina. Maging si Lucas, na ni minsan ay hindi nakapag-ensayo ng martial arts, ay agad nakaramdam ng panganib sa presensiya ng lalaki.“’Y-yan ba siya?” pautal na tanong ni Lucas, napatingin kay Dahlia para sa kumpirmasyon.Napatda si Dahlia, hindi agad makapagsalita. Pagkaraan ng ilang segundo, mahina niyang sagot, “Hindi… hindi siya si Jiggo. Siya ang personal bodyguard niya.”Tahimik na natahimik si Lucas. Hindi na nakapagtataka kung bakit gano’n kabigat ang presensiya ng lalaki—ramdam ang lakas at bagsik nito. Halata sa bawat kilos na sanay ito sa labanan at mabigat na tungkulin.Dalawa o tatlong araw na rin silang w

Nagising si Jiggo sa pagyugyog ng kanyang tauhan, at sa gulat ay bigla siyang napabangon—ngunit agad din siyang nilukob ng galit. Mabilis niyang hinugot ang baril na laging nakasukbit sa kanya at itinutok iyon sa noo ni Stallion.“Hayop ka!” sigaw niya, halos mabaliw sa galit. “Gusto mo talagang mamatay, ha? Bakit mo ako ginising? Alam mo ba kung anong ginawa mo? Nananaginip ako—PANAGINIP KO ’YON, GAGO!”Ang panaginip.Sa panaginip na iyon, nakita niya si Dahlia—ang babaeng mahinahon, masunurin, at minsang ibinuhos ang buong puso’t kaluluwa para sa kanya.Malinis sa katawan at kalinisan ng loob.Buntis siya noon, dahan-dahang umatras habang nanginginig ang tiyan, patak ng luha ang bumabagsak sa kanyang pisngi.Isang hakbang na lang sana—isang hakbang na lang at mayayakap na niya itong muli, hindi na niya kailangang pakawalan kailanman.Ngunit sinira iyon ni Stallion.“Lintik ka!” sigaw ni Jiggo, nanginginig ang boses sa galit. “Sinira mo ang panaginip ko!”Namintog ang mga ugat sa ka