All Chapters of ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Chapter 481 - Chapter 490

แค่กู้ชูหน่วนคนเดียว เขายังสู้ไม่ได้ นับประสาอะไรกับเย่จิ่งหานและนายน้อยชาวเขาตานหุย ยิ่งไปกว่านั้น... ขาทั้งสองข้างของเย่จิ่งหานหายเป็นปกติตั้งแต่เมื่อใด ตอนที่เขาพิการ เขาก็ยังสู้ไม่ไหว ยามนี้... นายท่านหลันรู้สึกถึงความสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม ทอดมองไปยังกู้ชูหน่วนที่ใกล้เข้ามาทีละฝีก้าว แล้วหลับตาลง เฝ้ารอความตาย เย่จิ่งหานและน่าหลันหลิงรั่วเองก็คิดว่าเพียงแค่กู้ชูหน่วนปล่อยกระบวนท่านี้ออกไป นายท่านหลันต้องตายเป็นแน่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องผิดคาด ร่างของกู้ชูหน่วนชะงักกะทันหัน สีหน้าพลันซีดเผือดเหมือนกระดาษ ก่อนที่เลือดจะทะลักออกจากปาก และพุ่งออกมาเป็นวงทั่วทั้งร่างกาย รูม่านตาของเย่จิ่งหานหดตัวอย่างแรง ร่างหายวับ รีบเข้าไปโอบกู้ชูหน่วนด้วยความไว "อาหน่วน..." "ยัยขี้เหร่..." ลมหายใจของนางค่อยๆ อ่อนแรง ร่างก็ค่อยๆ เย็นชืด ใบหู จมูก มุมปากและร่างกายมีเลือดสีแดงทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เย่จิ่งหานเริ่มลนลาน ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจห้ามได้ เขาอุดรอยแผลที่เลือดไหลไม่หยุดของกู้ชูหน่วน พลางเอ่ยด้วยความร้อนรน "อาหน่วน เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจกลัว

"พี่หน่วน ตรงนี้มีตัวอักษรอยู่สองตัว ท่านบอกว่าเป็นชื่อของข้า แต่เหล่าผู้อาวุโสต่างก็อ่านไม่ออก ข้าจึงบอกเขาไป พวกเขาบอกว่า ท่านถูกข้าตามเกาะแกะจนทนไม่ไหวถึงได้สลักตัวอักษรลงไปมั่วๆ สองตัว อ้อ เหล่าผู้อาวุโสยังบอกอีกว่า คำว่าเอ๋อร์ของอินเอ๋อร์ มีขีดหายไปด้วย" กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วมุ่น ขีดหายที่ไหนกัน แบบนี้เขาเรียกว่าเขียนย่อต่างหาก หลังจากที่นางข้ามมิติมาที่นี่ อย่าว่าแต่แกะสลักกระต่ายให้นางเลย นางไม่รู้จักเด็กคนนี้เสียด้วยซ้ำ อีกอย่าง...... "ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว" "อินเอ๋อร์สิบสามแล้ว ใกล้จะเป็นผู้ใหญ่แล้ว" อายุสิบสามปี... ซึ่งก็หมายความว่า กระต่ายตัวนี้ สลักให้นางเมื่อสามปีก่อน กู้ชูหน่วนลูบจี้กระต่ายเบาๆ จี้นี่มันวาวไปหมด คนใส่น่าจะลูบคลำอยู่บ่อยๆ ถึงได้แววขนาดนี้ หรือว่า...ร่างเดิมก็เป็นคนที่ทะลุมิติมาเหมือนกัน ? ถ้าหากร่างเดิมก็ทะลุมิติมาอีกคน เช่นนั้นเหตุใดลายมือถึงเหมือนกับลายมือนางไม่มีผิด กู้ชูหน่วนตกอยู่ในความมึนงงสงสัย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ "พี่หน่วน เป็นอะไรไป เหตุใดสีหน้าถึงดูแย่ขนาดนี้" "อี้เฉินเฟยล่ะ" "พี่ใหญ่เฉิ

"พี่หน่วน ใช่ท่านจริงๆ หรือ ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าคิดถึงท่านจะตายอยู่แล้ว" เสียงเด็กน้อยดังขึ้นกะทันหัน หลังจากนั้นก็มีเด็กผู้ชายวัยเจ็ดแปดขวบวิ่งเข้ามากอดขาของนางอย่างปุบปับ ไม่นานนัก เด็กที่วิ่งเล่นกับเด็กผู้ชายคนนั้นเห็นนาง ก็พากันกรูเข้ามาหมด แย่งกันเข้ามากอดขาของนาง พลางตะโกนด้วยความตื่นเต้น"พี่หน่วน ข้าคิดว่าข้าดูผิดไปเสียอีก เหตุใดคราวนี้ท่านจากไปนานเพียงนี้ พ่อแม่ของข้าบ่นถึงท่านไม่หยุด" "พี่หน่วน คราวก่อนท่านบอกว่า ครั้งหน้ากลับมาจะซื้อว่าวให้ข้า ว่าวของข้าเล่า" "ไปไปไป เจ้าเด็กนี่ วันทั้งวันคิดแต่จะเอาว่าวจากพี่หน่วน พี่หน่วนเพิ่งกลับมา ต้องเหนื่อยแย่แน่ ควรให้นางพักผ่อนให้เต็มที่" กู้ชูหน่วนก้มหน้ามองเด็กทั้งชายและหญิงสิบกว่าคนกำลังพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างกายนาง แต่ละคนท่าทางสนิทสนมกับนางยิ่งนัก ราวกับนางเป็นพี่สาวแท้ๆ ของพวกเขา เสียงความเคลื่อนไหวที่นี่ดึงดูดคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน ทั้งหมู่บ้านพลันตกตะลึง ทั้งหญิงชายเด็กและคนแก่ต่างก็ล้อมกันเข้ามา "เอ๊ะ คุณพระช่วย ใช่อาหน่วนจริงๆ ด้วย ข้าคิดว่าข้าเห็นภาพลวงตาเสียอีก อาหน่วน พวกเรา...พวกเราคิดถึงเจ้าจนแท

ผู้อาวุโสทั้งสามท่านนิ่งเงียบไปชั่วขณะ พวกเขาหาข้ออ้างจะออกไปด้วยความลังเล กู้ชูหน่วนหยิบมีดสั้นออกมาจากแหวนปริภูมิ กดลงไปที่คอของตนเอง "วันนี้หากพวกท่านไม่บอกความจริงทั้งหมดกับข้าให้ชัดเจน ข้าจะตายตรงหน้าพวกท่านเดี๋ยวนี้" "อย่าอย่าอย่า...เจ้ารีบวางมีดลงเสีย หากเจ้าเป็นอะไรไป พวกเราจะอธิบายกับชาวเผ่าอวี้อีกเป็นหมื่นเป็นพันคนได้อย่างไร" "เช่นนั้นก็บอกมา หากพวกท่านรู้จักข้า ก็น่าจะรู้ว่าข้ามีความอดทนไม่มากนัก" กู้ชูหน่วนแน่วแน่หนักแน่น อีกทั้งยังไม่ยอมปล่อยมีดในมือ เพียงแค่นางออกแรงอีกเล็กน้อย คงได้ตายอยู่ที่นี่เป็นแน่ ผู้อาวุโสทุกคนต่างก็ร้อนรนกระวนกระวาย อยากจะไปแจ้งผู้อาวุโสใหญ่ แต่กู้ชูหน่วนก็ไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาออกไป สุดท้ายก็เป็นผู้อาวุโสเจ็ดผู้มีนิสัยบุ่มบ่ามใจร้อนที่ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว "ในเมื่อเจ้าอยากรู้ เช่นนั้นข้าจะบอกเจ้าก็ได้" "น้องเจ็ด..." "โธ่ นิสัยของหัวหน้าเผ่าก็ใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้ หากนางเป็นอะไรไป ต่อให้เจ้าปิดบังความลับมากเพียงใดแล้วจะประโยชน์รึ" "อาหน่วน เจ้าคือหัวหน้าเผ่าที่อายุน้อยที่สุดของเผ่าอวี้เรา วิทยายุทธขั้นเจ็ด เพื่อปกปิดสถานะของเจ

เหล่าผู้อาวุโสล้วนแต่ไม่อยากออกไป ยังอยากคุยกับกู้ชูหน่วน ผู้อาวุโสใหญ่แค่ส่งสายตาเย็นเยียบไป พวกเขาจึงทำได้เพียงแค่ออกไปก่อน รักษาหัวหน้าเผ่า ก่อนจะไปรักษาอี้เฉินเฟยต่อ กำลังภายในของพวกเขาถูกใช้ไปมากมายเหลือเกิน ควรจะกลับไปพักผ่อนแล้วจริงๆ "หัวหน้าเผ่า ข้ารู้ว่าเจ้าผูกพันกับอี้เฉินเฟยมาตั้งแต่เด็ก แต่...เจ้าอย่าได้ร้อนใจไป ทุกคนในเผ่าอวี้จะช่วยกันตามหาแก้วมังกรอย่างสุดกำลัง เฉินเฟยเด็กคนนี้จิดใจดี เขาเองก็ไม่อยากให้เจ้ารู้สึกแย่" "ขอบคุณผู้อาวุโส ข้าเห็นท่านเองก็เหนื่อยมากแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ" "อืม" กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ตรงหน้าเตียง ยื่นนิ้วขาวเรียวยาวออกไปลูบใบหน้าที่คมชัดหล่อเหลาดุจเทพที่ซีดขาวของเขา ในความทรงจำ ทุกครั้งที่อี้เฉินเฟยเห็นนางมักจะยิ้มด้วยความเอ็นดู และอบอุ่นอยู่เสมอ นางอยากจะให้อี้เฉินเฟยยังเป็นเหมือนก่อนหน้า ยิ้มให้นางด้วยความอบอุ่น เรียกนางว่าเด็กโง่ เรียกนางว่าอาหน่วน "พี่ใหญ่เฉินเฟย ข้ารู้สึกว่าไหล่ของข้าหนักมาก มีหลายเรื่องที่รอให้ทำ แต่ข้าคิดไม่ออกว่าต้องทำอะไรกันแน่ ยามนี้...ดูเหมือนข้าจะเริ่มเข้าใจแล้ว ที่จริงแล้วหนึ่งในภารกิจของข้าก