Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 491 - Bab 500

"ข้าไม่จำเป็นต้องใช้หรอก ท่านให้ภรรยาของท่านเถอะ หากข้าจำไม่ผิด ภรรยาของท่านตั้งท้องได้เก้าเดือนแล้วใช่หรือไม่ นางใกล้จะคลอดแล้ว ท่านยังให้นางบำรุงนั่นบำรุงนี่อยู่ทุกวัน ถึงเวลาคลอดจะลำบากเอาได้ บำรุงแต่พอเหมาะดีกว่า" ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าลุงหนิวพลันชะงักงัน สีหน้าฝืดเฝื่อนเต็มไปด้วยความกังวลและโศกเศร้า "ดูเหมือนข้าจะพูดผิดไป ลุงหนิว ท่านกับป้าหนิวรักกันดีขนาดนั้น อ่อนโยนเอาใจใส่ต่อนางทุกเรื่อง ลูกของท่านจะต้องปลอดภัย เติบโตมาอย่างแข็งแรงเป็นแน่ คำพูดเมื่อครู่ ท่านอย่าใส่ใจเลย" ลุงหนิวฝืนยิ้ม รีบตอบกลับ "ไม่ๆๆๆ ไม่ได้เกี่ยวกับหัวหน้าเผ่าเลย หัวหน้าเผ่าพูดถูก ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าก็เคยเตือนข้าหลายครั้งว่าอย่าบำรุงมากเกินไป ไม่เช่นนั้นต่อไปเด็กจะคลอดยาก ข้ารู้ว่าหัวหน้าเผ่าหวังดีกับข้า" "เช่นนั้นท่านกังวลสิ่งใดล่ะ" "ใกล้จะสิบห้าค่ำแล้ว ไม่รู้ว่า..." เมื่อพูดถึงสิบห้าค่ำ ร่างของลุงหนิวก็สั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้ และไม่อยากจะพูดถึงมากนัก ด้วยความบังเอิญ ป้าหนิวเดินแบกท้องโตออกมาพอดี นางร้องตะโกน "ต้าหนิว เจ้าออกไปล่าสัตว์กลางดึกมาอีกแล้วใช่หรือไม่ ไม่เจอเจ้าทั้งคืนเล

ที่ริมเขตข่ายอาคม กู้ชูหน่วนนั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่ง เงยหน้ามองน้องเก้าที่กำลังวิ่งอุตลุด หาทางออกไม่หยุด นางถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้างูโง่ตัวนี้ ยืนยันหนักแน่นว่าจำคำพูดของเหล่าผู้อาวุโสได้ ทั้งยังยืดอกรับประกันว่าจะต้องพานางออกไปได้อย่างแน่นอน ปรากฎว่า... ปรากฏว่านางไม่ควรเชื่อคำพูดของงูตัวนี้เลย เจ้านี่ พานางวนอยู่ในกลุ่มภูเขาเหล่านี้รอบแล้วรอบเล่า หมุนจนนางเวียนหัวตาลาย แต่ก็ยังออกไปจากข่ายอาคมไม่ได้ น่าสงสารที่สุดท้ายก็วนจนนางแยกไม่ออกแม้กระทั่งทิศเหนือใต้ออกตก ทำได้เพียงแค่นั่งรอมันหาทางอยู่ตรงนี้ "ฟ่อ ฟ่อ......" น้องเก้ายื่นหัวใหญ่ยักษ์ไปทางขวา กู้ชูหน่วนกลอกตาใส่มันไปทีหนึ่ง "หาต่อไป ข้าไม่อยากอ้อมเขากับเจ้าอีกแล้ว" "ฟ่อ ฟ่อ......" น้องเก้าส่งเสียงด้วยความน้อยอกน้อยใจ หุบเขาไป๋อวี้ใหญ่นัก ลักษณะรูปร่างของเขาแต่ละลูกก็ใกล้เคียงกัน แบบนี้กำลังรังแกงูอยู่ชัดๆ นายท่านควรจะให้พวกเขาเผาเขาให้เตียนไปเลย กู้ชูหน่วนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ที่แห่งนี้มีเขาลูกใหญ่เป็นหลายหมื่นลูก เชื่อมต่อกันไปทีละลูก หากเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็ไปเผาให้เตียนเองเล

กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยความร้อนรน "น้องเก้า เร็ว รีบไปที่นั่น" น้องเก้าส่งเสียงขานรับ แล้วมุ่งไปด้วยความไว มันรวดเร็ว แต่ผู้อาวุโสสามเร็วยิ่งกว่า ชาวบ้านนอกเผ่าถูกพลังฝ่ามือกระแทกคนละครั้ง จบชีวิตลงในทันที ฝ่ามือกระแทกออกไปอีกครั้ง ประตูเหล็กของชาวบ้านที่ถูกขังอยู่ถูกเขากระชากจนเปิดออก ประตูเหล็กเปิดออก เหล่าชาวบ้านที่ถูกคำสาปเลือดราวกับถูกฉีดสารกระตุ้น ดีดดิ้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม "ปึงปัง......" เหล่าชาวบ้านดิ้นจนโซ่ขาด แต่ละคนคล้ายกับปีศาจที่ปีนขึ้นมาจากนรกภูมิ เห็นคนก็ฆ่า เห็นกรงก็พุ่งเข้าชนทันที สถานการณ์เกินความควบคุมไปโดยสิ้นเชิง บนยอดเขาลูกนี้ราวกับนรกบนดิน ทุกที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่ากันและกัน ผู้อาวุโสสี่เห็นดังนั้น ดวงตาพลันเบิกโพลง เขาไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น ออกแรงดิ้นจนหลุดจากพันธนาการ แล้วสั่งให้คนเปิดประตูเหล็ก ก่อนจะทะยานออกไปขวางผู้อาวุโสสามที่ฆ่าคนเป็นผักปลา "ตู้มมม......" วิทยายุทธของผู้อาวุโสทั้งสองท่านล้วนแต่สูงส่ง ทุกครั้งที่ยกมือขึ้นมาแล้วทุบกำปั้นลงไป ล้วนแต่ทำให้หินดินทรายปลิวว่อนขึ้นมาด้วย วิทยายุทธของผู้อาวุโสสี่แต่เดิมก็ไม่ได้ด้อยไ

เหล่าบุรุษสูญเสียสติความรู้สึกนึกคิด ชูมีดขึ้นมาพลางฆ่าทุกคนที่พบเห็น ไม่สนว่าสตรีเหล่านั้นจะใช่ภรรยาหรือแม่ของพวกเขาหรือไม่ เหล่าหญิงสาวกระดูกหักเป็นท่อนๆ เจ็บปวดจนกลิ้งทุรนทุราย ร้องไห้แทบใจจะขาด ทั้งยังต้องโดนญาติพี่น้องของตนฆ่าทั้งเป็น แม้จะมีคนขัดขวาง แต่คาวเลือดก็ยังอบอวลไปทั่ว กู้ชูหน่วนตะโกนลั่น "น้องเก้า รีบเข้าไปช่วย" นางอยากเข้าไปช่วย แต่ป้าหนิวกลับดึงแขนเสื้อนางเอาไว้ อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสะอื้น ความทรงจำที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าผุดขึ้นมาในสมอง ทุกฉากล้วนแต่คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า กู้ชูหน่วนดวงตาเบิกโพลง เปล่งเสียงคำรามที่ทั้งเกรี้ยวกราดและโศกเศร้าออกมา นางปาดน้ำตา ก่อนจะอุ้มป้าหนิวเข้าไปในถ้ำเล็กๆ ด้านข้าง หยิบหาเครื่องมือในแหวนปริภูมิพลางเอ่ย "ป้าหนิว ท่านบาดเจ็บหนักเกินไป เกรงว่าจะไม่มีแรงคลอดลูก ข้าจำเป็นต้องผ่าคลอดให้ แต่ข้ามียาชาไม่มากพอ อาจจะเจ็บหน่อย" "ขอเพียงแค่รักษาลูกของข้าไว้ได้ เจ็บแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว" "ได้" กู้ชูหน่วนฝืนบังคับให้ตัวเองสงบนิ่ง หลังจากที่ป้อนยาอายุวัฒนะและยาชาให้นางไปหลายเม็ด ก็เริ่มทำการผ่าท้อง หากไม่รีบเอา

"มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ ไม่ว่าจะเพื่อป้าหนิว หรือเพื่อลูกสาว ท่านไม่ควรจะเศร้าซึม หากท่านรู้สึกผิด ก็ใช้ความเสียใจนี้เปลี่ยนเป็นความรักส่งไปยังลูกสาวของท่าน" ลุงหนิวร้องไห้สะอึกสะอื้น ทว่ากลับไม่มีความคิดอยากตายอีกแล้ว เขาพูดเสียงสะอื้น "ข้ารู้แล้ว ขอบคุณหัวหน้าเผ่า ข้าไม่ควรรังหาความตาย ข้าจะเลี้ยงลูกสาวข้าให้ดีจนเติบใหญ่ ข้าจะบอกนางว่าแม่ของนางยิ่งใหญ่เพียงใด" ขอบตาของกู้ชูหน่วนเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำใส นางหันหน้าไปอีกทาง ไม่ต้องการให้คนเห็นน้ำตาในตานาง เมื่อวานตอนเช้า ลุงหนิวยังออกไปล่าสัตว์ยามดึกแล้วกลับมาตุ๋นซุปไก่ให้ป้าหนิวบำรุงร่างกาย ฉากความรักของพวกเขายังอยู่ตรงหน้า ยามนี้เพิ่งผ่านไปเพียงคืนเดียว กลับอยู่กันคนละโลกเสียแล้ว ความเจ็บปวดเช่นนี้ หากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง ผู้ใดจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดในใจของลุงหนิว ผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสเจ็ดไม่รู้มาอยู่ข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใด เอ่ยปลอบโยน "หัวหน้าเผ่า ท่านไม่ได้พักผ่อนมาทั้งคืน กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องทางนี้ข้าจัดแจงทุกอย่างตามความเหมาะสมแล้ว" "คำสาปเลือดมีเพียงแก้วมังกรเท่านั้นที่แก้ได้ใช่หรือไม่" "เรื