Lahat ng Kabanata ng ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Kabanata 511 - Kabanata 520

"ไม่ต้อง ถอยไปให้หมด" หมอหลวงท่านหนึ่งอธิบายด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋อง ผู้ที่ร่างกายมีครรภ์ ภายในร่างค่อนข้างร้อนลุ่ม อาการเช่นนี้ของพระชายาถือเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวกระหม่อมจะให้ยาที่ช่วยทำให้ใจสงบแก่พระชายา" สีหน้าไม่สบอารมณ์ของเย่จิ่งหานเย็นลงไปอย่างชัดเจน เขาส่งสายตา พลันมีหมอหลวงอีกท่านพูดเอาอกเอาใจด้วยรอยยิ้ม "พระชายา อีกประเดี๋ยวข้าจะตรวจชีพจรให้ท่านอย่างดี ไม่ใช้เวลาของท่านนานนักหรอก ท่าน..." จู่ๆ กู้ชูหน่วนก็กุมท้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมากะทันหัน หน้านิ่วคิ้วขมวด "โอ๊ย ข้าปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว เป็นเพราะอาหารเมื่อครู่ไม่สดหรือเปล่า ปวดท้องจะตายแล้ว หลีกไป ข้าขอไปทำธุระส่วนตัวก่อน" ขณะพูด กู้ชูหน่วนดันทุกคนออก แล้วออกไปด้วยความรีบร้อน หมอหลายสิบคนตกใจ ตามติดกู้ชูหน่วนอยู่ด้านหลังดั่งกับเงา รอจนกว่านางจะออกมาจากห้องน้ำ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับนางแล้วเทพสงครามจะจัดการพวกเขา "นายท่าน บางทีอาจเพราะช่วงหลายวันนี้พระชายานอนกลางดินกินกลางป่า ทำให้ท้องไส้ไม่ดีนัก น่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ใด" "ชิงเฟิง เจ้าว่าผู้ที่ท้องได้สามเดือนแล้ว หน้าท้องจะไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดเล

สีหน้าที่ตึงเครียดของเย่จิ่งหานค่อยๆ ดีขึ้น น้ำเสียงก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ "ไม่สบายที่ใดบ้างหรือไม่" หมอบอกว่าพลังลมปราณภายในร่างกายคอยฉุดกระชากนางอยู่ตลอดเวลา หรือพลังจากผลึกหิมะยังไม่ถูกนางดูดไป ? นึกถึงตอนที่กู้ชูหน่วนกลืนผลึกหิมะเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ มีพลังลมปราณหลายส่วนพุ่งชนพลุกพล่านอยู่ในร่างของนาง เขารักษานาง ปรากฏว่ากำลังภายในกลับถูกนางดูดไปเกินครึ่ง ทำให้เขาเสียพลังอย่างหนัก เย่จิ่งหานเริ่มเชื่อคำพูดของหมอโดยไม่รู้ตัว และแอบตัดสินใจอยู่ลึกๆ ว่าวันพรุ่งหลังจากที่นางตื่นค่อยให้หมอหลวงมาจับชีพจรนางอย่างละเอียดอีกครั้ง กู้ชูหน่วนชูมือบิดขี้เกียจ พูดอย่างไม่สบอารมณ์ "แน่นอนว่าไม่สบาย ทั้งบนทั้งล่าง ในและนอกล้วนแต่ไม่สบาย โดยเฉพาะหัวใจ ยิ่งไม่สบายเข้าไปใหญ่" "ข้าเข้าใจเจ้าผิดไป แต่ต่อไปเจ้าก็กินให้เยอะหน่อย ดูท้องเจ้าสิ แบนยิ่งนัก ผู้ที่ไม่รู้จะคิดว่าข้าทรมานเจ้า" เย่จิ่งหานมองไปที่ท้องของนางอีกครั้ง ภายในใจยังคงสงสัย กู้ชูหน่วนเลิกเสื้อขึ้นมา เปิดให้เขาดูอย่างโจ่งแจ้งไปเสียเลย "เขาเอาแต่กินไม่ยอมโต ข้าจะทำเช่นไรได้ หากแน่จริง ท่านก็มุดเข้าไปถามเขาในท้องเอง

หรือคุณหนูจะเปลี่ยนไปแล้ว พระเจ้าช่วย นิสัยของคุณหนูเหตุใดถึงได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา นางเพิ่งจะรับได้ คุณหนูก็เปลี่ยนไปอีกแล้ว เมื่อใกล้ถึงห้องหนังสือ ผู้ดูแลเอ่ยเตือนอย่างระแวดระวัง "พระชายา ท่านอ๋องยังไม่เข้าบรรทม เวลานี้ยังดูหนังสืออยู่ด้านใน จะแจ้งท่านอ๋องสักหน่อยไหม" เดิมกู้ชูหน่วนตั้งใจจะรอหลังเย่จิ่งหานเข้านอนแล้ว ค่อยมาหาดูให้ละเอียด แต่เมื่อนึกถึงชาวเผ่าอวี้ขึ้นมา นางก็กัดฟันทน มุ่งหน้าไปที่ห้องหนังสือ ทิ้งท้ายไว้เพียงประโยคเดียว "ไม่ต้องบอกหรอก พวกเจ้าออกไปให้หมด ข้าจะเข้าไปเอง" ชิวเอ๋อร์เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ที่แท้คุณหนูก็ใส่ใจท่านอ๋องอยู่เหมือนกัน ในที่สุดคุณหนูก็คิดได้ รู้เสียทีว่าต้องเอาใจท่านอ๋อง ผู้ดูแลโบกมือ บ่าวรับใช้ทุกคนพากันกลับไปจนหมด ชิวเอ๋อร์เองก็ถอยออกมาอย่างรู้งาน คอยกู้ชูหน่วนอยู่ไกลๆ "แอ๊ด..." ประตูห้องหนังสือถูกเปิดออก กู้ชูหน่วนพูดด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋อง ยังไม่นอนอีกหรือ" เย่จิ่งหานนั่งอยู่ริมหน้าต่าง จุดตะเกียงอ่านหนังสือ เมื่อได้ยินเสียงกู้ชูหน่วน ก็เงยหน้าขึ้นมา "ดึกขนาดนี้แล้ว มาหาข้ามีเรื่องใดรึ" กู้ชูหน่วน

นี่ใช่ประเด็นเสียที่ไหนกัน ประเด็นสำคัญคือ หากเขาไม่ออกไปจากห้องหนังสือ เช่นนั้นนางจะหาม้วนหนังแกะโบราณได้อย่างไร เย่จิ่งหานเก็บห้องหนังสือท่าทางคล่องแคล่วอยู่ตรงหน้า กู้ชูหน่วนได้แต่กลัดกลุ้ม สองมือท้าวคาง ดวงตาใสเป็นประกายคู่นั้นกลอกไปมา "ท่านอ๋อง ข้านอนไม่หลับ อยากจะชมจันทร์ที่นี่ ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ" "เช่นนั้นข้าจะอยู่ชมจันทร์กับเจ้า" "……" เย่จิ่งหานถอดผ้าคลุมตัวนอกออก แล้วคลุมบนตัวนางด้วยความใส่ใจ กู้ชูหน่วนกัดฟันทน "ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเข้าเฝ้าหรือ" "ไม่ไปแล้ว อยู่กับเจ้าแทน" "จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ยามนี้แคว้นเย่และแคว้นหวามีศึกใหญ่ ท่านเป็นถึงเทพสงคราม ควรจะให้ความสำคัญกับเรื่องบ้านเมือง แม้ฮ่องเต้จะทำผิดต่อท่าน ท่านก็ต้องคำนึงถึงประชาชนไม่ใช่หรือ ข้าแนะนำให้ท่านรีบกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ไปท้องพระโรงด้วยความกระปรี้กระเปร่าและแจ่มใส" "วางใจเถอะ แคว้นหวาฮุบแคว้นเย่ไม่ได้หรอก" เย่จิ่งหานสายตาเฉยชาขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว "เช่นนั้นท่านจงใจให้ฮ่องเต้ปวดหัวหมดหนทาง ถึงเวลาจำต้องมาขอร้องท่านใช่หรือไม่" "อาหน่วน เรื่องบ้

เย่จิ่งหานตอบนิ่งๆ "อืม" ทำอาหารเป็นครั้งแรก ทำใหม่ไปหลายรอบ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะถูกปากนางหรือไม่ "ด้วยฝีมือทำอาหารของท่าน มีคุณสมบัติจะเป็นผัวได้สบายๆ เลย" "ผัว ?" "ก็คือสามีนั่นแหละ" ประโยคเดียว ทำให้หัวใจของเย่จิ่งหานเบิกบานขึ้นมาอีกครั้ง เขากำลังคิดอะไรอยู่ แม้กู้ชูหน่วนจะมีจุดมุ่งหมายอื่น แต่อย่างน้อยนางก็รู้สึกต่อเขา "หากเจ้าชอบกินข้าวต้มปลา ต่อไปข้าจะทำให้กินทุกวัน" "แค่กๆ ๆ" กู้ชูหน่วนเกือบจะพ่นออกมา ท่าทางลึกซึ้งจริงจังของเขาเช่นนี้ กำลังแสร้งแสดงให้ใครดูกันแน่ จะทำให้นางกินทุกวันรึ นางไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม หรือว่าเย่จิ่งหานจะเกิดสนใจนางขึ้นมาจริงๆ อย่าเด็ดขาด นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี "ท่านเป็นถึงท่านอ๋อง จะมาทำข้าวต้มปลาให้ข้ากินทุกวัน มีหรือที่ข้าจะกล้ารับไว้ ท่านควรต้มให้คนอื่นกิน" กู้ชูหน่วนตั้งใจจะบอกเป็นนัยๆ ว่าให้เขาไปต้มให้หญิงอื่นกิน เย่จิ่งหานกลับเข้าใจผิด เขามองท้องที่แบนเรียบของนางด้วยความตกตะลึง พูดท่าทางจริงจัง "จริงด้วย จะฝนตกไม่ทั่วฟ้าไม่ได้" "แค่กๆ ๆ" กู้ชูหน่วนก้มลงมองท้องของตัวเองปราดหนึ่ง ก่อนจ