บทที่ 494

งูยักษ์เก้าหัวคล่องแคล่วว่องไว เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงยอดเขานั้นแล้ว

กู้ชูหน่วนมองลงไปด้านล่าง เห็นภาพที่ทั้งชีวิตนี้ไม่มีทางลืม

ร่างของนางพลันชะงักงันอย่างแรง

นั่นช่างเป็นโศกนาฏกรรมสุดอนาถของโลกมนุษย์

เหล่าชาวบ้านถูกขังอยู่ในกรงเหล็กยักษ์ มือเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กเส้นโต อีกด้านของโซ่เหล็กถูกยึดด้วยหินก้อนใหญ่ พวกเขาแต่ละคน ร่างกายขดงอ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องออกมาราวกับหมาป่า แต่ละครั้งเหมือนจะขาดใจ

ไม่รู้เป็นเพราะเจ็บเกินทนไหวหรืออย่างไร เหล่าชาวบ้านผมสยาย ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าที่เดิมสงบเสงี่ยมเผยให้เห็นความกระหายเลือดและฟูมฟายด้วยความเจ็บปวด

พวกเขาดีดดิ้นไม่หยุด ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน โซ่เหล็กเส้นหนาขาดไปต่อหน้าต่อตาเพราะแรงดึงของพวกเขา

"ปัง ปัง ปัง......"

หลังจากที่โซ่ขาด พวกเขาใช้ร่างกายที่หุ้มด้วยเนื้อหนังของพวกเขากระแทกกรงเหล็ก กรงเหล็กแข็งแรงทนทาน พวกเขากระแทกจนเลือดสีแดงอาบลงมา แต่ก็ยังคงไร้ซึ่งความรู้สึก ราวกับเสียสติไปโดยสิ้นเชิง คิดเพียงแค่จะต้องหลุดออกไปให้ได้

ยังมีบางคนที่ถึงขั้นใช้กะโหลกกระแทกกับพื้นอย่างแรง หน้าผากถูกกระแทกจนเ