All Chapters of ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป: Chapter 31 - Chapter 40

ขาคู่เล็กวิ่งไปทางลงเขา มองเห็นสตรีที่กำลังสะพายตะกร้าเดินออกมาจากป่าอีกด้าน ปากก็ตะโกนเรียกหาบุตรชาย เผยซ่างกวนกำลังจะหันหลังกลับแต่เสียงช่างคุ้นเคยจึงหันกลับมามองดูนางคือสตรีที่เขาไม่เคยลืมว่านางสร้างความอัปยศไว้ให้เขาเช่นไรคุณหนูตกอับตระกูลเสิ่นคนนั้น เสิ่น ชิง เวย นางย่อตัวลงนั่งยองๆ เก็บเศษหญ้าออกจากศีรษะเด็กน้อย เสียงเล็กๆ เรียกนางว่า ท่านแม่ นี่มันหมายความว่าอะไรท่านแม่หรือ เมียคืนเดียวของเขานางมีบุตรชายหรือไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกใคร ใบหน้าเขียนทุกอย่างชัดเจน หืมหาท่านพ่อให้ลูกข้าหรือแม่ตัวดี ข้ายังไม่ตายสักหน่อยเสิ่นชิงเวยเสิ่นชิงเวยเงยหน้าขึ้นก็เห็นบุรุษคนนั้น เผยซ่างกวน คนที่พรากพรมจรรย์ของนางไปทันทีที่นางลืมตามาอยู่ในโลกเส็งเคร็งนี่ จนให้กำเนิดเด็กน้อยคนนี้ เสิ่นชิงเวยเอ่ยกับบุตรชายทันที"หยวนหยวนเด็กดี พวกเรารีบกลับบ้านเถอะ แม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย"เสิ่นชิงเวยจุงมือบุตรชายรีบลงเขา แต่กลับหนีไม่พ้นบุรุษที่นางพยายามหนีจากเขามาหกปี"หาแทบพลิกแผ่นดินกลับไม่เจอ บทไม่หาเจ้าก็มาอยู่ตรงหน้าข้าเสียได้คุณหนูเสิ่น""นายท่านจำคนผิดแล้วกระมังเจ้าคะ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน รบกวนท่านหลีกท

จ้าวเหมิ่นอาศัยความหน้าหนาเดี๋ยวหอมเดี๋ยวจูบเสิ่นชิงผิงจนนางเหนื่อยใจกับความหน้าด้านของเขา จึงนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น จ้าวเหมิ่นหัวเราะในลำคอ เล่นบทบาทรูปปั้นหินหรืออยากรู้เหมือนกันว่ารูปปั้นสาวงามนี้จะแข็งเป็นหินได้นานแค่ไหนกัน"ผิงผิงจ๋า ตรงนี้กลางลานบ้านนะ ดูเหมือนเมื่อกี้คนผ่านไปด้วยอยากให้คนอื่นเห็นพี่แสดงความรักกับเจ้าตรงนี้หรือไม่""อย่ามาทำเรื่องเหลวไหลที่บ้านหม่อมฉันนะ""อืม..ประเจิดประเจ้อไม่ดีจริงๆงั้นห้องอยู่ทางไหนบอกพี่สิ""จ้าวเหมิ่น...ท่านอย่ามารุ่มร่ามนะ อื้อๆๆๆ"จาวเหมิ่นจูบนางอีกครั้ง พลันหูก็ได้ยินเสียงไอมาแต่ไกลๆนั่นเป็นเสียงลุงแปดนี่นา ภรรยาของเขาเหลียนซื่อนับว่าเป็นสตรีปากสว่างและขี้นินทานัก เสิ่นชิงผิงจึงจำใจบอกคนหน้าด้านที่กอดนางอยู่"เข้าบ้าน ห้องอยู่ขวามือ"จ้าวเหมิ่นจูบขมับนางก่อนจะลุกขึ้นร่างเล็กบอบบางพาเดินเข้าไปในบ้าน เสิ่นชิงผิงกอดคอเขาแน่นเพราะนางกลัวตก เมื่อมาถึงในห้องจ้าวเหมิ่นวางนางนั่งลงบนเตียง เขายืนด้านหน้าโน้มตัวมาหาแล้วเท้าแขนคร่อมร่างเล็กเอาไว้ เสิ่นชิงผิงหลุบตาลงมองหน้าอกของเขาไม่ยอมสบตาด้วย จ้าวก็หมิ่นนั่งลงข้างก็รั้งนางมากอ

ซู่ซู่เดินออกไปแล้ว หลิวเย่วฉางยังคงนอนร้องไห้จนหลับไป อาฝูที่เพิ่งมาจากการไปพูดคุยกับสายลับของท่านแม่ทัพ ดีที่เขาหาบ้านถูกเดินกว่าชั่วยามกว่าจะเจอ พวกท่านทั้งสามคนไร้เหตุผลสิ้นดี นึกจะทิ้งเขาก็ทิ้งเลย อาฝูที่ยืนหันไปหันมาพลันก็เห็นคนในดวงใจของเขาที่แอบรักนางมานนานก็รีบเดินมาหาทันที ใช่เขาแอบรักสาวใช้ของหยางฮูหยิน"ซู่ซู่..เป็นเจ้าจริงๆด้วย""องครักษ์สวี ท่านเพิ่งมาถึงหรือเจ้าคะ"สวีไหลฝูหรืออาฝูยิ้มกว้าง อย่างน้อยก็ไม่ถูกสายตารังเกียจจากนาง เขาจึงเกาท้ายทอยแก้เขินก่อนจะพยักหน้า "ไปทำงานสำคัญของกองทัพน่ะ""อ้อ..ท่านกินข้าวมาหรือยัง""ยังเลย นี่ยามซวีแล้วจะไปหาที่ไหนกัน เอ่อ แม่นางซู่ซู่ท่านแม่ทัพพักที่ใดหรือ""บ้านเช่าน่ะเจ้าค่ะ ห่างไปสามสิบจั้ง ท่านรอตรงนี้เดี๋ยวข้าไปหาอะไรมาให้กินก่อน แล้วท่านค่อยไป"อาฝูพยักหน้า นางน่ารักจริงๆเขาไม่สนใจเรื่องผัวเมียใต้เท้าหยางหรอก เขาจะสู่ขอนางกับหยางฮูหยิน รอให้เรื่องกบฏขององค์ชายใหญ่เรียบร้อยก่อนเถอะเสิ่นชิงเวยที่ตอนนี้นอนไม่หลับ นางจะทำอย่างไรดี นางกลัวว่าเขาจะพรากลูกชายไปจากนาง เพราะดูแล้วเสิ่นจ้าวหยวนดีใจมากนักที่มีท่านพ

เผยซ่างกวนไม่สนใจเขาเดินมาช้าๆ ย่อตัวลงหาบุตรชาย ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดตรงที่บุตรชายเลือดออก ไม่สนใจบรรดาอาจารย์ที่โวยวาย มีคนไปแจ้งมือปราบแล้ว ไม่นานเถียนจงก็มาถึง“อาจารย์ใหญ่..มีเหตุอันใดกัน”“ท่านมือปราบ เสิ่นจ้าวหยวนอาศัยว่าเป็นหลานชายห่างๆ ของใต้เท้ากู้ทะเลาะวิวาทกับนักเรียนคนอื่น อีกทั้งยังลงมือทำร้ายเพื่อนนักเรียน เรื่องนี้ต้องให้มารดาของเขามาชี้แจงและจ่ายค่าเสียหายเสียแล้วกระมังขอรับ”“เหอะ..ท่านเจ้าเมืองคนนี้ปกป้องผลประโยชน์พวกพ้องจริง ข้าจะรายงานเรื่องนี้แน่ๆ เจ้าหรือที่ก่อเรื่องหา ตัวเล็กแค่นี้จิตใจโหดเหี้ยมนัก แล้วเจ้าล่ะเป็นอะไรกับเด็กคนนี้ ได้ยินว่ามารดาเจ้านางเป็นหม้าย บุรุษคนนี้คงไม่ใช่ชู้รักมารดาเจ้าหรอกนะ โอ๊ะ”ตุ๊บ!! พลั่ก!!มือปราบจงลอยไปกระแทกเสาต้นเดียวกับอาจารย์ซุนทันที ทุกคนไม่คาดคิดเขาบ้าไปแล้วหรือ นั่นมันเจ้าหน้าที่มือปราบนะ ที่สำคัญเขาญาติกับอาจารย์ใหญ่อีกด้วยเสิ่นจ้าวหยวนมองหน้าอาจารย์ใหญ่ด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะเอ่ยกับบิดา“ท่านพ่อ..พวกเรากลับบ้านเถอะขอรับ ข้าจะบอกท่านแม่ว่าไม่เรียนที่นี่แล้ว”“หืม..ลูกถูกรังแกเช่นนี้บ่อยหรือหยวนหยวน”“ขอรับ พวกเขาหาว่าข้าเป็นเ

หยวนหยวนน้อยกลายเป็นซื่อจื่อจวนอ๋อง แล้วนางจะทำเช่นไรหากเขาแย่งลูกไป เสิ่นจ้าวหยวนมองหน้าเหลียนต้งสลับกับหน้าบิดาก่อนจะมองไปยังมารดาที่บิดากอดเอวเอาไว้แล้วเอ่ยตอบกลับ“เรื่องที่พวกเขาทำร้ายข้าใต้เท้าเหลียนข้าน้อยไม่เอาความขอรับ แต่เรื่องที่พวกเขาดูถูกท่านแม่ กล่าวหาว่าท่านพ่อเป็นชู้กับท่านแม่เรื่องนี้ข้ายอมมิได้ใต้เท้าขอรับให้พวกเขาเขียนคำขอโทษมารดาของข้า แล้วติดที่ป้ายข่าวสารเมืองหยาง อีกอย่างทุกวันยามเฉิน ยามอู่ ยามเซินต้องมายืนหน้าสำนักศึกษา เพื่อกล่าวคำขอโทษมารดาข้าวันละสามเวลาเป็นเวลาสิบวันขอรับท่านอาหยาง”หยางเช่อทึ่งในความคิดความอ่านของบุตรชายสหายตรงหน้า เด็กคนนี้เหมาะสมที่จะปกครองจวนอ๋องต่อจากบิดาจริงๆ หยางเช่อจึงพยักหน้าให้เหลียนต้งประกาศความผิดของเด็กๆ จากนั้นเด็กทั้งหมดก็เริ่มร้องไห้งอแง บิดามารดาถูกจับกลับไปเพื่อลงโทษ“สำนักศึกษาของเจ้าไร้คุณธรรม ซุนป๋ายข้าขอสั่งปิดสำนักศึกษาของเจ้า หลังจากลงโทษเด็กเหล่านี้ครบสิบวันให้ปิดสำนักศึกษา ส่วนเจ้าหานโม่หยุนล่วงเกินเบื้องสูง ใส่ร้ายพระชายาจ้านอ๋องว่าคบชู้ อีกทั้งกล่าวหาท่านอ๋องว่าเป็นชู้กับผู้อื่น คิดชั่วฉุดคร่าว่าที่พระชายาองค์ช