All Chapters of ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป: Chapter 11 - Chapter 20

ศาลาว่าการตำบลหยางไหว"ใต้เท้าเจ้าคะ ข้าอยากได้ทะเบียนบ้านเจ้าค่ะ พอดีข้ากับน้องย้ายมาจากเป่าซาน สามีตายในสนามรบแม่สามีรังเกียจ มิหนำซ้ำสามีมาจากไปตอนที่ข้ากำลังตั้งครรภ์ ข้าไร้ซึ่งทางไปได้แต่หอบลูกในท้องมาอาศัยที่นี่ เห็นเขาบอกกันว่านายอำเภอกู้เป็นคนมีจิตใจเมตากรุณายิ่งนัก มิทราบว่าท่านใช่ใต้เท้ากู้หรือไม่เจ้าคะ"เสิ่นชิงเวยรู้ฐานะของเขาจากป้ายห้อยเอว แต่นางเพียงแค่ทำเป็นไม่รู้จึงยกยอเขาอีกสักหน่อยเท่านั้น กู้เหยียนยิ้มแก้มปริ อืมก็เขาน่ะสิจะใครล่ะ นานๆจะมีคนตาถึงเห็นว่าเขาเป็นคนจิตใจงดงามสักทีชาวบ้านเห็นเขาต้องหลีกให้ไกล เพราะพวกเขาไม่ยอมจ่ายภาษี พอเขาทวงก็ร้องไห้ฟูมฟายราชสำนักเล่นงานหมายหัวเขามาแล้ว หากเขายังใจดีอยู่หมวกขุนนางก็ไม่อาจรักษาได้แล้ว แต่ว่าอย่างไรเล่า ผลผลิตชาวบ้านก็ใช่จะดีนัก จากนั้นเขาหันมาสนใจสตรีรู้ความตรงหน้าก่อนจะเอ่ย"อืม เพิ่งย้ายมาหรือแจ้งชื่อเสียงมาเถอะข้าจะจัดการเรื่องทะเบียนบ้านให้ ว่าแต่เจ้ามีที่อยู่แล้วหรือ""ใต้เท้า อย่าว่าข้าเอ่อใช้งานท่านเลย ข้าเป็นสตรีมีน้องยังเล็กท่านช่วยดูที่หมู่บ้านให้หน่อยได้ไหมเจ้าคะ ว่ามีบ้านหลังไหนที่ไม่ต้องซ่อมแซมมากนัก ข้า

เมืองหลวงภายในห้องหนังสือเผยซ่างกวนกำลังจะคลั่ง เขาคิดถึงแต่เด็กบ้านั่นเพราะอะไรกัน อยากนอนกอดนางเหลือเกินเพราะอะไรกัน นางเป็นคนหรือปีศาจทำเขาคลั่งได้ถึงพียงนี้กลิ่นกายนางไม่หายไปจกาเขาเลย เหมือนมันติดอยู่ที่กายเขาตลอดเวลา“อาเหมิ่น ได้เรื่องอะไรบ้าง”“เรียนท่านอ๋อง ขบวนที่เราไปส่งเดิมทีคนในขบวนบอกว่าเห็นคนลักษณะท่าทางที่ท่านบอก แต่พอถึงจุดที่พวกเราไปพบผู้ลี้ภัยเหล่านั้นพวกเขาก็หายไปแล้ว เดินเป็นบริเวณกว้างพบว่ามีถ้ำเล็กๆ มีการใช้ชีวิตที่นั่นขอรับ ไม่ทราบว่าเป็นพวกเขาหรือไม่ เอ่อ แม่นางเสิ่นอาจกลัวท่านจนหนีไปก็ได้ขอรับ”“หานางให้เจอ ตามหาให้เจอนางเป็นเมียข้าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหา”อาเหมิ่นรับคำสั่งก่อนจะให้คนวาดรูปนางกระจายตามหัวเมืองน้อยใหญ่ คนของจ้านอ๋องมีอยู่ทุกที่ไม่นานคงหานางเจอ น่าแปลกท่านอ๋องไม่ใส่ใจสตรีแต่กลับแทบคลั่งตายที่สตรีในคืนเดียวหายตัวไปเผยซ่างกวนนั่งหลับตา เจ้าอยู่ที่ไหนกันเสิ่นชิงเวย หากกล้ามีชายอื่นนอกจากข้าล่ะก็ข้าจะส่งมันลงนรกทันที เจ้าเป็นเมียข้าเป็นของข้าแค่คนเดียวเท่านั้น"เสิ่นชิงเวยเจ้าเป็นมนุษย์หรือปีศาจกันเหตุใดข้าคนึงหาเจ้านัก"ยามเฉินเผยซ่างกวนที่ตอนนี้

เสิ่นชิงเวยตาลุกวาว ก่อนจะสูดลมหายใจให้ลึกที่สุด นางวานให้ชาวบ้านคนหนึ่งไปตามน้องสาวมานางไม่อับอายหรอกหากน้องสาวถูกลวนลามจริงๆนางพร้อมกระทืบคนแต่ต้องได้ยินจากปากน้องสาวก่อนเสิ่นชิงผิงที่มาถึงเห็นหน้าหยางตงก็รีบเดินไปหลบหลังพี่สาวทันที เสิ่นชิงเวยพอเดาออกแล้วก่อนจะถามน้องสาว"หยางตงเคยลวนลามอันใดเจ้าเสี่ยวผิง ไม่ต้องอายผู้ใดเจ้ากล่าวมา""เขา เขาพยายามที่จะจับหน้าอกข้า อีกทั้งยังจะดึงข้าไปกอดและหอมเจ้าค่ะ แต่ข้าขัดขืนทุกครั้งแล้วหนีรอดมาได้ทุกครั้งเจ้าค่ะพี่ใหญ่""เพ้ยนางเด็กขี้ครอก ข้าเล่นกับเจ้าก็ดีเท่าไหร่แล้ว อย่างเจ้านอกจากข้าใครจะเอาแห้งๆเช่นนี้ขายหอนางโลมยังถูกส่งคืนเลย โอ๊ย อ๊าก "เสิ่นชิงเวยประคองท้องที่แก่ใกล้คลอดเดินมาหาช้าๆ ทันทีที่คำสุดท้ายออกจากปากของหยางตง ปลายเท้าก็ตวัดปลายคางเขาทันที หยางตงล้มลงไร้ทางต่อสู้เพราะมือเท้าถูกมัดอยู่ เสิ่นชิงเวยที่สายตาน่ากลัวยิ่งนักชาวบ้านยังผวา นางเอ่ยช้าๆ"เจ้าเปรียบน้องสาวข้ากับนางโลมหรือ หยางตงเจ้ากล้าลวนลามน้องสาวข้า ใครที่กล้าแตะต้องน้องๆข้าย่อมมีราคาที่ต้องจ่ายนะ ในเมื่อเจ้าชอบเรื่องโลกีย์เช่นนี้ทำเรื่องหลอกลวงสตรีเช่นนั้นไอ้ที่ม

ส่วนคนที่เหลือก็จะหนีแต่นางไวกว่าเดินมาดักหน้าก่อนจะตัดเอ็นทุกคนแล้วโยนลงแม่น้ำเช่นกัน ก่อนจะจับทั้งหมดโยนเสิ่นชิงเวยคว้าตั๋วเงินมาได้กว่าสามแสนตำลึง เป็นเงินที่เขากำลังจะไปติดสินบนขุนนางในเมือง รวมถึงหยกห้อยเนื้อดีอีกหลายชิ้น ปิ่นปักผม กว้านหยก แหวนและกำไลจากนั้นก็เอ่ยเรียบๆกับเสิ่นชิงชิว"อาชิวลืมตาได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ"เสิ่นชิงชิวลืมตามาไม่เห็นใครนอกจากพี่สาว จากนั้นก็จับมือพี่สาวลุกขึ้นยืนแล้วสองพี่น้องเดินกลับบ้านท่ามกลางสายตาดูถูกของชาวบ้านที่เห็นว่านางคงถูกเถียนไถ่จ้านลวนลาม คงกลายเป็นอนุของเถียนไถ่จ้านไปแล้ว แต่ฉินเซียวเซียวที่เป็นห่วงนางรีบวิ่งมาหาทันทีก่อนจะถามไถ่"เว่ยเว่ยเจ้าเป็นอันใดหรือไม่ สองพ่อลูกนั่นทำอะไรเจ้าหรือเปล่า""ข้ามิเป็นอันใดหรอกเจ้าค่ะพี่เซียวเซียว ข้าเอาตัวรอดได้ แค่ไม่อยากให้ใครมากล่าวหาข้าเท่านั้นแหละ สองพอลูกนั่นดูเหมือนจะมีคนมาตามบอกว่าทางการจับได้ว่าเขาค้าเกลือเถื่อนอีกทั้งติดสินบนขุนนาง ท่านเจ้าเมืองจะมายึดทรัพย์ที่บ้านอะไรนี่แหละ ข้าเพิ่งกระทืบเถียนไถ่จ้านยังไม่ทันหายคันพวกเขาก็ชิ่งหนีเสียแล้ว อยากลงไม้ลงมืออีกสักทีไม่รู้ว่าแถวนี้จะมีใครปากดี

เจ้าตัวน้อยเสิ่นจ้าวหยวนร้องอ้อแอ้ เสิ่นชิงเวยค่อยๆอุ้มเขามาเข้าเต้าให้นม เสิ่นชิงผิงมองหน้าพี่สาวก่อนจะเอ่ยถาม"พี่ใหญ่มีเงินฝังอยู่ที่ๆดินของเราจริงๆหรือเจ้าคะ""เขาคงกลัวว่าวันหนึ่งทางการตรวจเจอแล้วจะยึดทรัพย์น่ะมาฝังไว้ เศรษฐีเถียนร่ำรวยถึงเพียงนั้นคงไม่ได้ฝังแค่ที่เดียวหรอก พี่ว่าอาจจะฝังที่อื่นอีก อาชิวเป็นอย่างไรบ้าง วุ่นวายมาทั้งคืนลูกเต้าเพิ่งได้กินนม""อาชิวดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะพี่ใหญ่ เรามีเงินเหลือเท่าไหร่เจ้าคะ""ยังพอมีอยู่ที่พี่เอาปิ่นกับกำไลไปขาย อีกทั้งรีดเค้นมาจากพวบัณฑิตชั่วนั่นก็เหลืออยู่เกือบสามหมื่นตำลึง แต่เราใช้โจ่งแจ้งไม่ได้ พี่จะปลูกผักที่ดินอีกสองวันคงเริ่มเพาะปลูกได้แล้ว วันก่อนพี่แช่เมล็ดพันธุ์เอาไว้ น่าจะเพาะในกระบะได้แล้ว""ข้าอยากช่วยพี่ทำงานบ้าง""ดูแลอาชิวกับอาหยวนเถอะ เรื่องทำมาหากินพี่จัดการเอง วันนี้พี่จะขับรถม้าไปดูไหที่หมู่บ้านข้างเคียง อยู่ในเรือนระวังให้ดี พี่จะลงกลอนกุญแจประตูรั้วกับลงกลอนด้านนอก เผื่อคนไม่หวังดีเข้ามาหาเรื่องอีก เราเป็นคนต่างถิ่นย่อมมีคนอยากหาเรื่องอยู่เสมอ รออาชิวหายดีก่อนพี่จอสอนเราสองคนฝึกวิชาเอาไว้ป้องกันตนเอง"เสิ่นชิงผิงพยั