All Chapters of ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป: Chapter 51 - Chapter 60

ยามโหย่วรถม้าจากตำบลก็ควบเข้ามาถึงในหมู่บ้านจำนวนสี่คัน กู้เหยียนลงมาก่อนตามด้วยรถม้าของกู้หานกับฮูหยินของเขา อีกคันเป็นผู้ติดตาม และรถม้าขององค์หญิงแปด เสิ่นชิงชิวเดินไปที่รถม้าทันที จ้าวหลานซินที่ลงมาจากรถม้าก็ยิ้มให้กับเขา ทั้งคู่ยิ้มให้กันจนเสิ่นชิงเวยมองหน้ากับเสิ่นชิงผิง เจ้าเด็กนี่นอกจากนางสองพี่น้องและหยวนหยวนแล้วแทบจะไม่ยิ้มให้ผู้ใดเลยนะ"องค์หญิง ท่านเดินทางมาไกลเหนื่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ""ไม่เหนื่อยสักนิด พี่ชิงชิวข้าอยากอยู่ที่บ้านสักหลายๆวันได้หรือไม่ จ้านอ๋องจะรับพระชายากลับเมืองหลวงถึงเวลานั้นข้าค่อยกลับพร้อมพวกเขา"เสิ่นชิงชิวพยักหน้า จ้าวหลานซินยิ้มให้กับเขา แต่บางคนกับหน้างอเสียแล้ว เขาเดินมาแทรกกลางระหว่างเสิ่นชิงชิวกับจ้าวเหลียนซิน เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เข้ม"กว่าจ้านอ๋องจะกลับก็อีกหลายวัน เจ้าจะมัวแต่เที่ยวเล่นไม่กลัวว่าสนมฟางจะเป็นห่วงเลยหรืออย่างไร""เสด็จพี่..แล้วเราจะไปคนละทีทำไม่ในเมื่อไปพร้อมกันได้ ทรงคิดอันใดกันเพคะ""หึ...กลับไปพักที่จวนผู้ตรวจการดีแล้ว เสร็จงานเลี้ยงก็กลับพร้อมใต้เท้ากู้กับฮูหยินเสีย"จ้าวเหมิ่นไม่สนใจเขากีดกันน้องสาวทุกท

เสิ่นชิงเวยที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับการจัดเตรียมเพื่อกลับเมืองหลวง นางเพลียนิดหน่อยเพราะเผยซ่างกวนไม่ยอมหยุดรักนาง จนแสงทองแตะขอบฟ้าเขาจึงหยุดช่างหน้าหนายิ่งนักเชียว เลิ่นชิงเวยจำเป็นต้องจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนออกเดินทางส่วนเผยซ่างกวนที่ตอนนี้ได้รับสารจากพ่อบ้านว่าเสด็จพ่อของเขาป่วยหนักเรียกหาแต่เขาทั้งวัน แต่เขาตอบกลับไปเพียงว่ารออีกครึ่งเดือนเท่านั้น ทางด้านเสิ่นชิงผิงที่ตอนนี้เตรียมการเพื่อจะกลับไปจัดการจวนของนางเสิ่นชิงผิงและเสิ่นชิงชิวสองพี่น้องดีใจมากที่จวนของบิดามารดายังอยู่ พวกเขาคิดถึงจวนหลังนั้นทุกครั้ง หากมิใช่เพราะท่านอาพวกเขาทุกคนคงไม่ต้องเร่ร่อนนานเพียงนี้ จ้าวเหมิ่นเดินมาหานางก่อนจะกอดจากทางด้านหลัง คางหนากดลงที่ไหล่บางก่อนจะเอ่ย"ผิงผิงของพี่..เจ้าดีใจหรือไม่ที่จวนยังคงอยู่""องค์ชาย..เรื่องจวนของหม่อมฉันพระองค์ทรงซื้อเอาไว้เองหรือเพคะ""อืม..พี่อยากเก็บเอาไว้เผื่อวันหนึ่งเจ้าจะกลับมา พี่ซ่างกวนจึงได้ให้คนของเขาไปเจรจากับนายหน้าเพื่อซื้อคืน เขาเองก็อยากไถ่โทษที่ทำไม่ดีหับพี่ใหญ่ของเจ้า ข้ากับเขาจึงออกเงินตำลึงคนละครึ่งเพื่อซื้อเอา

เสิ่นชิงเวยตื่นมาเพราะสามีมานอนข้างๆ เผยซ่างกวนลูบหลังให้นางก่อนจะเอ่ยถาม"ฝันร้ายหรือคนดีของพี่ คราบน้ำตายังอยู่เลย""เปล่าเพคะ แค่คิดถึงอดีตนิดหน่อย ท่านอ๋องกลับเมืองหลวงครั้งนี้อยู่ถาวรหรือไม่เพคะ หม่อมฉันอยากอยู่ที่นี่มากกว่า ไม่ต้องนั่งปั้นสีหน้า""แต่ผิงผิงต้องแต่งงานกับองค์ชายรองนะ เจ้ามาอยู่ที่นี่พี่ไม่ว่าอันใดขอเพียงมีเจ้ากับลูกที่ไหนพี่ก็อยู่ได้ แต่ใจเจ้าจะสงบหรือเว่ยเว่ย"เสิ่นชิงเวยกอดตอบเขา เผยซ่างกวนกระชับอ้อมแขน เสิ่นชิงเวยไม่คิดว่าเขาจะคิดเผื่อนางด้วย ใช่หากนางมาอยู่ที่นี่แล้วผิงผิงเล่า หัวเดียวกระเทียมลีบอยู่เมืองหลวง หลังบ้านชของเชื้อพระวงศ์ล้วนหน้าเนื้อใจเสือ เสิ่นชิงเวยไม่เอ่ยอันใดอีก กระทั่งเผยซ่างกวนเอ่ยทำลายความเงียบ"เว่ยเว่ย..พี่สัญญาว่าจวนที่กำลังปรับปรุงทุกอย่างจะเหมือนที่นี่ ให้เจ้าอยู่อย่างมีความสุข เชื่อใจพี่นะคนดี""เพคะ นอนเถอะดึกแล้ว เดี๋ยวลูกตื่นเด็กคนนี้ยิ่งรู้สึกตัวไวอยู่ด้วย"สองคนนอนกอดกันกระทั่งเจ้าตัวน้อยขยับเบียดเข้ามาหา เผยซ่างกวนจึงโอบสองคนแม่ลูกไว้ในอ้อมกอดแล้วพากันหลับไป พรุ่งนี้เตรียมข้าวของวันสุดท้าย มะรืนเตรียมตัวเ

เผยซ่างกวนไม่รู้ถึงจุดนี้จึงแตกหักกับบิดา เขาชุบน้ำอีกหลายครั้ง ปลดอาภรณ์บิดาออกเริ่มเช็ดตัวให้ เผยปินสะลึมสะลือ เปลือกตาเผยออก ภาพเลือนรางตรงหน้าเหมือนบุตรชายเขาเผยซ่างกวนยิ่งนัก อารามที่คิดถึงบุตรชายจึงได้เอ่ยออกไป"กวนเอ๋อร์..ใช่เจ้าหรือเปล่า เจ้ามาส่งพ่อเป็นครั้งสุดท้ายหรือไม่ พ่ออยากไปอยู่กับมารดาของเจ้า"เผยซ่างกวนวางผ้าในถังไม้ก่อนจะยกออกไปไว้นอกห้อง องครักษ์รู้ดีจึงยกถังออกไปแล้วไม่ให้คนที่เกี่ยวข้องเข้ามา เผยซ่างกวนเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก"ท่านพ่อ...เป็นข้าเองซ่างกวน ท่านลุกไหวหรือไม่"เผยปินลืมตาเต็มตาทันที เขามาได้อย่างไร บุตรชายคนเดียวของเขากับฮูหยินของเขามาได้อย่างไร บุตรชายยังคงเป็นห่วงเขาหรือ ก่อนจะพยายามลุกขึ้น"กวนเอ๋อร์เจ้ามาแล้ว เจ้าให้อภัยพ่อชั่วช้าคนนี้แล้วหรือไม่ เจ้าเลิกเกลียดพ่อแล้วใช่หรือไม่""ท่านพ่อ..ข้ามิเคยเกลียดท่าน แต่บางเรื่องท่านทำไม่ถูกต้อง ต้องตอบตามตรงที่จริงข้ามิได้อยากมาเจอท่านนัก เพราะในใจข้าติดหลายเรื่อง มิอาจปล่อยวางได้ หากมิใช่นางเตือนสติข้าๆคงไม่เจอท่านวันนี้""นางเตือนสติเจ้า...ใครหรือกวนเอ๋อร์""ภรรยาของข้า...เสิ่นชิงเ

หยางเช่อมาหาเพื่อคารวะเผยปิน ได้เวลามื้อค่ำทั้งหมดเหมาห้องเพื่อกินข้าว เสิ่นชิงผิงและเสิ่นชิงชิวได้พบกับพ่อสามีของพี่สาว เมื่อทั้งหมดทักทายกันก็เริ่มทานมื้อค่ำ อาฝูยังคงเฝ้าซู่ซู่ไม่ยอมไปไหน นางแพ้ท้องหนักมาก เผยซ่างกวนให้คนตามหมอของกองทัพมาดู จากนั้นก็สั่งยาให้ จนนางดื่มแล้วหลับไปภายในห้องสามพ่อแม่ลูกนอนกอดกันอย่างอบอุ่น เจ้าตัวเล็กหลับไปแล้ว เผยซ่างกวนอดใจคิดถึงเมียไม่ได้ เขาเริ่มจูบนางก่อนจะปลดอาภรณ์จนเปลือยเปล่าทั้งคู๋"ลูกจะตื่นเอานะเพคะ ท่านอ๋อง อื้อ""น่านะคนงาม พี่จะทำเบาๆคิดถึงเจ้าไม่ไหวแล้ว""อ๊า..ท่านอ๋อง อืม"เผยซ่างกวนดูดดื่มทรวงอกงามอย่างกระหาย กระทั่งเขามอบความรักให้นางเสิ่นชิงเวยต้องกลั้นเสียงครางเอาไว้ ร่างเล็กถูกอุ้มลอยจากเตียงมาห้องเล็กข้างๆ ก่อนที่คนตัวโตจะรักนางหนักหน่วงรุนแรง "อ๊า เว่ยเว่ยของพี่ วิเศษอะไรเยี่ยงนี้กันนะ พี่จะกลั้นไม่ไหวแล้วคนงาม""อย่าครางดังสิเพคะ เดี๋ยวลูกตื่น อ๊า ท่านอ๋องอื้อ เผยซ่างกวนท่านเร่งหน่อยเถอะ จะไม่ไหวแล้ว อื้อ"คนตัวโตก้มลงจูบปิดปากนางก่อนจะสาวเอวหนาขยับเข้าออกมอบความรักให้นางอย่างที่นางร้องขอ ไม่นา