All Chapters of ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป: Chapter 71 - Chapter 80

วันรุ่งขึ้นเสิ่นชิงเวยตื่นขึ้นมาด้วยอาการอ่อนเพลีย ท้องนี้นางรู้สึกแพ้ท้องมากกว่าตอนที่ตั้งครรภ์เผยจ้าวหยวนมากนัก กระทั่งปลายยามเฉินสามีก็กลับมาจากไปข้างนอก เขาไปบนเขาที่ไกลจากตัวเมืองหลวงถึงสิบลี้เพื่อไปขุดหน่อไม้มาผัดหน่อไม้เส้นให้นางเสิ่นชิงเวยยิ้มให้เขา เผยซ่างกวนเดินมานั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะจับปอยผมทัดหูให้นาง เขาอยากบอกนางเรื่องสำคัญ เผยซ่างกวนช้อนร่างงามมาแนบอก เอ่ยเรื่องสำคัญวันนี้"เว่ยเว่ย ฝ่าบาทมีพระเมตตาให้อาชิวได้รับตำแหน่งแม่ทัพบูรพา เขาจะรับตำแหน่งต่อจากแม่ทัพหลิวต้ง เจ้าดีใจหรือไม่""เพคะ..อาชิวมีวาสนาเพียงนี้หม่อมฉันเป็นพี่สาวย่อมดีใจ หากมิใช่เพราะท่านอ๋องอาชิวคงไม่ได้รับโอกาสนี้""เพราะเจ้าสั่งสอนเขามาดีต่างหาก อีกอย่างพี่ขออนุญาตฝ่าบาทกลับไปพำนักที่เมืองหยาง ฝ่าบาททรงอนุญาตแล้ว ว่าแต่เจ้าเถอะคนดี หากต้องห่างผิงผิงจะกังวลใจหรือไม่""น้องต้องเติบโต แต่หม่อมฉันยอมรับว่าเป็นห่วงนางเพคะ ผิงผิงเป็นเด็กใจร้อนเกรงว่าจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมหลังบ้านของราชวงศ์""อย่ากังวลเลย ชินอ๋องมิใช่คนมักมาก มิเช่นนั้นเขาจะรอเพียงน้องรองของเจ้า และตามหานางหรอกหรือ จริงสิวันนี้พี่ไปขุดหน่อไม้

สามวันต่อมาสกุลกู้ก็จัดงานยิ่งใหญ่ ท่านชายสามกู้เหยียนรับคุณหนูและคุณชายสกุลเสิ่นเป็นบุตรบุญธรรม ทั่วทั้งเมืองหลวงมีแต่บรรยากาศรื่นเริง นับแต่ปราบกบฏองค์ชายไปได้เมืองหลวงก็มีแต่บรรยากาศสดใส อีกเจ็ดวันก็สถาปนารัชทายาท หลังจากนั้นครึ่งเดือนก็ถึงเวลาสมรสพระราชทานระหว่ารัชทายาทกับคุณหนูรองเสิ่นชิงผิง จวิ้นอ๋องกับพระชายาจะทรงเข้าพิธีเสกสมรสหลังจากที่พระชายาทรงคลอดบุตรเสิ่นชิงเวยที่ถูกเหล่าแม่นมคอยดูแลไม่ห่าง กู้เหยียนที่ตอนนี้ยืนรับแขกและของขวัญมากมาย เขาเสียฮูหยินไปนานแล้ว ด้วยไม่ชอบความวุ่นวายจึงมิแต่งงานใหม่แต่อย่างใดเพราะเขาไม่ชอบรั้งอยู่เมืองหลวง แต่เขากลับไม่รู้เลยว่างานวันนี้จะทำให้เขาได้พบรักใหม่อีกครั้งในวัยสี่สิบห้าปีเสิ่นชิงเวยที่ทำพิธีเสร็จแล้วได้แต่นั่งมองบิดาบุญธรรมต้อนรับแขก ไม่นานมีคนมาแจ้งว่ามีสตรีที่มาจากหมู่บ้านหยางมาขอพบ นางให้คนไปพามา ดรุณีน้อยในวัยสิบหกปีหน้าตามอมแมม เมื่อเห็นสตรีตรงหน้าก็กลั้นน้ำตา วันนี้เป็นวังมงคลของพี่เว่ยเว่ยนางไม่อยากทำให้อัปมงคลเสิ่นชิงเวยให้ทุกคนออกไปก่อนจะเอ่ยกับดรุณีน้อยตรงหน้า"อาเซี่ย...เหตุใดถึงมาเมืองหลวงได้เล่า แล้วห่อผ้านั่นหมายควา

จ้าวเหมิ่นที่นั่งอยู่บนรถม้า เมืองหลวงยามค่ำคืนมิได้เงียบสงบ มีร้านค้าขายโต้รุ่ง มีการละเล่น มีการแสดงดนตรีมากมาย รถม้าเคลื่อนไปตามถนน เสิ่นชิงผิงที่อยู่บนตักของเขานางนั่งพิงอกแกร่งฟังเสียงหัวใจคนรักเต้นเป็นจังหวะ"คนงาม..เงียบมาตลอดทางเชียว มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า""เปล่าเพคะ หม่อมฉันดีใจที่ในที่สุดก็ได้อยู่เคียงข้างพระองค์""อยู่ด้วยกันเรียกพี่จ้าวเหมิ่นเถอะ"เสิ่นชิงผิงมองหน้าสบตาดวงตาสีนิลของคนรัก จ้าวเหมิ่นโน้มใบหน้าลงมาหานางก่อนจะบรรจงจูบนางอย่างรักใคร่ เสิ่นชิงผิงยอมให้เขาตักตวงความหวานจนเขาพอใจ กระทั่งคนตัวโตถอนริมฝีปากออกมาเขาเอ่ยกับคนบนตักด้วยน้ำเสียงละมุน"อีกครึ่งเดือนเราก็จะได้อยู่ด้วยกัน พี่ไม่ต้องทนคิดถึงเจ้าทุกวันอีกแล้ว ผิงผิงแต่งงานกันแล้วมีบุตรชายบุตรสาวให้พี่หลายๆคนนะ พี่ซ่างกวนมีบุตรเพิ่มแล้ว อย่าน้อยหน้าพี่สาวเจ้าล่ะ""พี่จ้าวเหมิ่น ท่านพูดอะไรก็ไม่รู้ ข้าก็อายเป็นนะ""อยากเดินเล่นไหม เมืองหลวงยามค่ำคืนงดงามมากนัก โคมไฟหลากหลายห้อยโยงไปมาสวยงามมากนัก""จากเมืองหลวงไปนาน ดูเหมือนจะคึกคักกว่าเมื่อเจ็ดปีก่อนนะเพคะ"เสิ่นชิงผิงขี่หลังจ้าวเหมิ่น เขาพานางเดินชมราตรียา

อาหารพร้อมแล้ว ใครจะรู้นายท่านกู้บิดาบุญธรรมพระชายาจะหน้าดำมอมแมมเพราะไปช่วยงานในครัว หยุนเซี่ยมองหน้าเขาแล้วก็หัวเราะ กู้เหยียนถามนางว่าหน้าเขามีอะไรน่าขำแต่นางยังคงไม่บอก"คิกๆๆ...ใต้เท้าใบหน้าท่าน""ทำไมหรือ แม่นางหยุนหน้าข้ามีอะไร""ไม่มี ไม่มีเจ้าคะ ฮ่าๆๆ หน้าท่านมอมแมมเป็นแมวลายเชียว มาเจ้าค่ะข้าช่วยเช็ดให้"หยุนเซี่ยใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเองชุบน้ำหมาดๆก่อนจะเช็ดขึ้เถ้าที่ติดอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา นางตัวเตี้ยกว่าเขาหลายชุ่น ยามที่บรรจงเช็ดให้เขา หยุนเซี่ยต้องเงยหน้าขึ้นนัยน์ตาสุกใสราวกับดวงดาวยามค่ำคืน หัวใจคนที่ห่างจากเรื่องชายหญิงไปนานและไม่คิดจะรักใครอีกตอนนี้กำลังหวั่นไหวเพราะดรุณีน้อยตรงหน้า กระทั่งหยุนเซี่ยเช็ดขี้เถ้าบนใบหน้าหมดแล้วนางกำลังจะเอ่ย แต่อยู่ๆวงแขนแกร่งก็โอบนางไว้ทั้งตัวเสียแล้วกู้เหยียนมิได้ไร้ฝีมือเพียงแค่เขาอยากใช้ชีวิตสงบเท่านั้น เขาสะบัดฝ่ามือลงกลอนประตูครัวก่อนจะรั้งสาวน้อยเข้าหา แม้จะเจอกันไม่กี่วันแต่เขารู้ดีว่านางนั้นคือคนที่เขาตามหาฮูหยินของเขาร่างกายอ่อนแอบอบบาง นางแต่งให้เขาเพราะเขารู้สึกติดค้างนางในวัยเยาว์นางคือคนที่ช่วยเขามิให้จมน้ำ หลังจากแต

วันนี้เสิ่นชิงผิงตื่นตั้งแต่ยามอิ๋นนางให้เหล่าหมัวมันในวังมาแต่งหน้าหวีผมให้กับนาง ไทเฮาที่เสด็จกลับมาจากการขอพรไหว้พระเอ็นดูหลานสะใภ้คนนี้มากนัก เมื่อวันก็ให้คนมารับไปนั่งคุยเป็นเพื่อนเสิ่นชิงเวยที่ดีขึ้นจากอาการแพ้ท้องแล้วก็มาหาน้องสาว บรรดาหมัวมัวที่แต่ตัวให้นางเสร็จเรียบร้อยต่างก็พากันออกไปรอข้างนอกเพื่อให้พี่น้องได้คุยกัน"ผิงผิง..วันนี้เจ้าก็เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว ต่อไปทำอะไรอย่าใจร้อนอีกนะ""พี่ใหญ่ ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ท่านไม่ไปเมืองหยางมิได้หรือเจ้าคะ ข้าคิดถึงท่านกับหยวนหยวน""เด็กโง่...เมืองหยางกับเมืองหลวงเดินทางสิบวันก็ถึง พี่เขยเจ้าเพื่อให้สะดวกในการติดต่อกับราชสำนักได้ให้คนเปิดเส้นทางใหม่เรียบร้อยแล้ว หากสร้างเสร็จทางบกอาจใช้เวลาเพียงห้าวันทางน้ำเจ็ดวันเท่านั้น คิดถึงพี่ก็ให้คนไปบอก จะพาหลานมาหาเจ้า"เสิ่นชิงผิงลุกมานั่งคุกเข่าแล้วกอดเอวพี่สาวเอาไว้ นางร้องไห้ออกมาเพราะไม่เคยห่างกันเลยนับแต่บิดาจากไป บัดนี้ต้องไกลกันเป็นพันลี้ เสิ่นชิงเวยจับบ่าน้องสาวดันออก ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาให้น้องสาวเบาๆ"อย่าร้อง วันนี้เป็นวันมงคลผิงผิงของพี่เจ้าโตแล้ว ปีนี้ก็ยี่สิบแล้วน