All Chapters of เมื่อหิมะโปรยปราย: Chapter 41 - Chapter 50

" ไปเตรียมม้าเอาไว้ พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปจากที่นี่"" ไป ทำไมถึงได้กะทันหันแบบนี้หล่ะขอรับหรือว่าเพราะเรื่องเมื่อกี้ ข้าขออภัยจริงๆขอรับ ท่านอย่างโทษฟางเอ๋อเลยนางไม่ได้ตั้งใจ "" ไม่ได้ตั้งใจ หึ นางรู้อยู่แล้วว่าการคล้องมาลัยคือการเลือกคู่ เจ้าเองก็รู้ เหตุใดจึงไม่บอกข้า ช่างเถอะ ข้าไม่ใช่คนที่นี่ประเพณีของพวกเจ้าข้าไม่สนใจ ข้ามีเหมยเอ๋อเป็นภรรยาแล้ว และชีวิตนี้ข้าจะมีนางเป็นภรรยาแค่คนเดียว"ตงฟางยืนแข็งทื่ออยู่ที่ประตู นางได้ยินทุกคำ เขาเคยมีภรรยามาก่อนนางก็รู้ ก่อนหน้าเฉาซื่อเล่าเรื่องของเขาให้นางฟังหมดแล้ว ในเมื่อภรรยาของเขาได้ทิ้งหนังสือหย่าให้เขาและจากไป จนป่านนี้ผ่านมาเป็นปีก็ไร้วี่แวว เหตุใดเขายังปักใจอยู่กับอดีต เหตุใดไม่ยอมมองคนใหม่นางหันหลังเดินออกมา อดนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้ ทั้งที่เขายอมรับมาลัยของนางยอมให้นางคล้องแขนเต้นรำรอบกองไฟแต่กลับปฏิเสธที่จะผูกด้ายแดงกับนาง พอรู้ความจริงว่าเป็นการเลือกคู่เขาก็โกรธถอดมาลัยคืนให้นาง ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองนางยังไง นางอับอายสายตาที่ทุกคนมองนางเหมือนตัวตลกไม่ได้จึงวิ่งออกมา ไม่คิดว่ากลับมาถึงบ้านจะได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจเช่นนี้ นางไม

" ท่านอ๋อง นี่ขอรับไก่ย่าง"เฉาซื่อยื่นไก่ย่างเสียบไม้ร้อนๆให้สวี่หานโชคดีตอนที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ในลำธารได้ยินเสียงไก่ป่าร้องขัน จึงตามเสียงไปจับไก่ป่าได้มาสองตัว แล้วนำมาย่างแบ่งกันกินขณะกำลังกินไก่ย่างอย่างอร่อยสวี่หานกับเฉาซื่อก็หยุดชะงัก พวกเขามีวรยุทธ์ย่อมรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวรอบตัวแม้เล็กน้อยเสียงฝีเท้ามากกว่าสิบกำลังย่องเข้ามาสวี่หานล้วงเอาดาวห้าแฉกเขวี้ยงออกไปพวกโจรป่าหลายคนก็ล้มลงแน่นิ่ง ที่เหลือก็พากันกรูเข้ามา เกิดการต่อสู้ชุลมุน ในจังหวะที่โจรคนหนึ่งจะแทงสวี่หานจากด้านหลัง ตงฟางก็เข้ามาขวางทางดาบทำให้ถูกแทงเอง สวี่หานขว้างดาบไปปักกลางท้องของโจรคนนั้นจนล้มลงขาดใจตาย โจรที่เหลือเห็นหัวหน้าของพวกมันตายก็แยกย้ายกันหนี สวี่หานอุ้มตงฟางขึ้นมารีบพาไปที่รถม้า เฉาซื่อควบรถม้าตะบึงออกไป อีกไม่ไกลจะเข้าเขตเมืองที่นั่นมีโรงหมอสวี่หานใช้ผ้ากดบาดแผลเอาไว้ มองดูตงฟางที่หมดสติในอ้อมแขนของเขา นางจะเข้ามาขวางทางดาบทำไม เขาก็บอกแล้วว่าให้นางแอบดีๆ โจรพวกนั้นไม่คณามือเขาหรอก เขารู้อยู่แล้วว่ามันจะฟันข้างหลัง เขากำลังจะตวัดดาบมาสู้กับมัน แต่ไม่คิดว่าตงฟางจะโผล่มาขวาง จะบอกว่านางแส่ไม่เข้า

เฉาซื่อต่อว่าตงฟาง" เจ้าจะแหกปากร้องทำไม อยากให้พวกมันรู้รึไงว่ามีคนอยู่ทางนี้"" ข้าเดินสะดุดศพ น่า น่ากลัว เลือดเต็มไปหมด เลยตกใจเผลอร้องออกมา"" พวกมันไปทางอื่นแล้วรีบไปกันเถอะ"สวี่หานเอ่ยขึ้นแล้วเดินนำออกไปอันชิงเหมยรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในกรงขัง มือก็ถูกเชือกมัด กำลังถูกม้าลากจูงไปที่ใดก็ไม่รู้ ข้างล่างมีหญิงสาวหลายคนร่วมชะตากรรมเดียวกัน ทุกคนถูกเชือกมัดมือผูกติดกันให้เดินเป็นแถว นางดีกว่าหน่อยตรงที่ไม่ต้องเดินแต่ถูกขังอยู่ในกรง" เจ้ารู้ไหมว่าพวกมันจะพาเราไปที่ใด"อันชิงเหมยเอ่ยถามหญิงที่เดินอยู่ใกล้ๆ" พวกมันจะพาเราไปเป็นทาสที่แคว้นเหลียว"นางพึ่งนึกออกว่าชายคนนั้นที่เป็นรองแม่ทัพก็เคยบอกนางแล้ว นึกถึงเซี่ยจิ่งเทียนขึ้นมาก็ร้องไห้โฮ ภาพที่เขาถูกแทงซ้ำๆอย่างโหดเหี้ยมจนกระอักเลือด ภาพที่เขาถูกถีบตกแม่น้ำยังวนเวียนอยู่ในหัวของนาง นางกำลังมีความสุข เพิ่งจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเขา เหตุใดสวรรค์จึงได้ใจร้ายพรากนางกับเขาให้จากกัน " เจ้าร้องไห้ทำไม เสียใจเหรอที่ต้องกลายเป็นทาส ดูจากเครื่องแต่งกายกับหน้าตาผิวพรรณ เจ้าคงเป็นลูกคุณหนูสินะ "อันชิงเหมยไม่ได้ตอบแต่ร้องเรียกทหารท

"ข้าไม่ได้หนี แต่ถูกบังคับให้ตามเข้าป่าไปไอ้รองแม่ทัพชั่วมันจะขืนใจข้า ข้าเลยใช้ปิ่นปักผมจิ้มลูกกะตามันจนบอดไปข้าง แล้วหนีเตลิดไปเจอกองทัพอีกกลุ่ม"" นี่เจ้าพูดจริงเหรอ"เสิ่นหยงตกใจกุมมืออันชิงเหมยไว้ อันชิงเหมยพยักหน้า" เจ้า เจ้านั่นแหละชื่ออะไร"เข่อเล่อเดินเข้ามาถาม เสิ่นหยงดึงตัวอันชิงเหมยไปไว้ข้างหลังแล้วตอบแทน" นางชื่ออันชิงเหมย ท่านอย่าทำอะไรนางเลยนะ"อันชิงเหมยเดินออกมายืนประชันหน้าอย่างไม่กลัวเกรง เข่อเล่อนิ่งชะงักครุ่นคิด อันชิงเหมย ทำไมชื่อนี้คุ้นหูนักเหมือนเคยได้ยินที่ไหน นึกออกแล้วอันชิงเหมยบุตรสาวแม่ทัพอันที่ชินอ๋องสวี่หานไปขอพระราชทานสมรสด้วยตัวเอง ที่แท้นางก็คือชายาของสวี่หานนี่เอง แต่ทำไมตอนนี้ถึงเป็นภรรยาของเซี่ยจิ่งเทียนได้ หรือว่าทั้งสองแอบคบชู้แล้วหนีตามกันมา ข่าวที่ว่าสวี่หานไม่อยู่ในกองทัพคงเพราะออกตามหาตัวนางสินะ หึหึ ไม่คิดว่าเซี่ยจิ่งเทียนที่เป็นสหายสนิทศิษย์ร่วมอาจารย์จะกล้าหักหลังสวี่หานได้ลงคอ" อันชิงเหมย ที่แท้ก็เจ้านี่เอง "อันชิงเหมยขมวดคิ้ว เข่อเล่อหมายความว่ายังไงหรือว่าเขารู้จักนาง นางรู้ว่าเขาเป็นสายลับที่ลอบเข้ามาในกองทัพ ตอนนั้นแหกคุกหนีไปได้แ

" เจ้าก็รีบซักในส่วนของเจ้าให้เสร็จแล้วก็รีบเอาไปตาก จะได้ไปกินข้าว"เสิ่นหยงรีบซักที่เหลือให้เสร็จแล้วรีบวิ่งเอาผ้าไปตาก ก่อนจะเดินตามอันชิงเหมยกับคนอื่นๆไปรอรับอาหารกำลังกินอาหารอย่างอร่อยจางลี่ก็เดินเข้ามาบอกให้ทุกคนหยุดกิน อันชิงเหมยรีบยัดเต้าหู้เข้าปากก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าแถวเหมือนทุกคน" ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าต้องทำงานให้เสร็จถึงจะกินข้าวได้ แต่ผ้าที่กองอยู่ที่ริมแม่น้ำนั่นคืออะไร เป็นของใครบอกมา "จูจูหันไปมองอันชิงเหมยด้วยสายตาอาฆาตอันชิงเหมยลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ ฮัวน่า มู่อี่พากันสะกิดจูจูด้วยความกลัวจะถูกลงโทษ เพราะผ้าพวกนั้นที่ยังไม่ได้ซักเป็นของพวกนาง แต่เพราะเชื่อจูจูที่อยากแกล้งคนใหม่จึงยอมทำตามที่นางบอก" ข้าถามว่าผ้าพวกนั้นเป็นของใคร"จางลี่ตะคอกเสียงดัง" พวกเจ้ารู้ไหมว่าผ้าพวกนั้นเป็นของตำหนักองค์ชายอวิ๋นชาง ดี ในเมื่อไม่มีใครรับ พวกเจ้าก็ต้องถูกลงโทษด้วยกันทั้งหมด"ทุกคนพากันมองหน้าไม่อยากยอมรับ จูจูยกมือขึ้นพูด" ข้ารู้ เป็นของนาง"จูจูชี้ไปที่อันชิงเหมย จางลี่เดินไปหานาง" เจ้าเป็นทาสจากแคว้นเยี่ยนที่มาใหม่ใช่ไหม"" ใช่ "" ดี พึ่งมาใหม่ ไม่มีความรับผิดชอบในหน้าที่