All Chapters of เมื่อหิมะโปรยปราย: Chapter 61 - Chapter 70

เฉาซื่อเห็นท่าไม่ดี รีบเข้าไปดึงมือสวี่หานออกจากทหารคนนั้น " ขอโทษด้วยพี่ชาย พอดีชื่อเมื่อกี้เหมือนกับภรรยาของเขาที่หนีไปหน่ะ เขาเลยใจร้อนไปหน่อย ว่าแต่นางกำนัลที่พวกเจ้าพูดกันว่างามนักงามหนาชื่ออะไรเหรอ"" ชื่ออันชิง "ผลั๊ว โอ้ย ยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกทหารมองโกลต่อยไปหนึ่งหมัด" ข้าบอกแล้วว่าไม่มีใครงามกว่าองค์หญิงซุนน่าของพวกเรา"ทหารแคว้นเหลียวคนนั้นก็ต่อยกลับจนทหารมองโกลเซล้มทับไหเหล้าแตกกระจาย" ข้าก็บอกเหมือนกัน ว่าอันชิงเหมยงดงามไม่มีใครเทียบได้ "ตุ๊บ ผลั่ว พลั่ก ตุ๊บ เพล้ง โครมแล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้นเมื่อทหารมองโกลคนหนึ่งต่อยตีกับทหารแคว้นเหลียวคนหนึ่ง จากคนหนึ่งก็เพิ่มมาเป็นสองสาม สี่ ห้า จนตอนนี้กลายเป็นกลุ่ม ทหารมองโกลสู้กับทหารทหารแคว้นเหลียว โดยมีทหารจากซีฉินเข้ามาห้าม จนวุ่นวายกันไปหมด สวี่หานราวคนหูหนวกเขายืนนิ่งอยู่สักพักกว่าจะได้สติ แล้วรีบวิ่งออกมา เฉาซื่อรีบวิ่งตาม" รอข้าด้วยท่านจะไปไหน ช้าก่อน นี่ท่านจะไปไหน"" เจ้าไม่ได้ยินรึ ทหารพวกนั้นเอ่ยชื่ออันชิงเหมย เหมยเอ๋อ เหมยเอ๋อของข้า นางเป็นนางกำนัลอยู่ที่นี่ นางมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"" ท่านใจเย็นๆก่อน ข้ารู้ว่าท่

" ทำไมเจ้าหน้าแดงแบบนั้นหรือว่าไม่สบาย"ซิ่วอิงเอามืออังหน้าผากอันชิงเหมย" ตัวก็ไม่ร้อนนี่"สายตาเหลือบไปเห็นจ้ำแดงบนคอหลายจุดก็ขมวดคิ้ว" ชิงเหมย คอของเจ้า"อันชิงเหมยเอามือลูบคอ" คอของข้าทำไมรึ "" คอของเจ้าทำไมมีรอยจ้ำแดงอย่างนั้น"" อะอ๋อ เมื่อกี้มดกัดหน่ะ"" หือ มดกัดเหรอ มดอะไร มันคงตัวใหญ่มากใช่ไหมถึงได้เป็นรอยจ้ำแดงหลายที่แบบนั้น"" หลาย หลายที่เลยเหรอ"ซิ่วอิงพยักหน้า" ใช่ ข้าต้องไปดูสักหน่อยแล้วว่าที่นี่มีมดอะไร จะได้ให้คนจัดการ มดตัวใหญ่แบบนี้กัดเสียว เอ๊ย กัดคันแน่นอน กัดแล้วก็ทำให้คนอยาก เอ๊ย คนเกา นี่มันกัดปากเจ้าด้วยใช่ไหมถึงได้บวมเจ่อแบบนี้"อันชิงเหมยหน้าร้อนผ่าว กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ทำไมคำพูดของซิ่วอิงฟังดูแปลกๆนะ ซิ่วอิงกำลังจะเดินไปหลังฉากกั้น แต่อวิ๋นชางก็เดินออกมาก่อน เขาส่งสายตาล้อเลียนให้อันชิงเหมยแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเดินออกจากตำหนักไป ซิ่วอิงเห็นสายตาของทั้งสองที่มองกันนางก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นทีว่ามดตัวใหญ่ที่กัดอันชิงเหมยตัวนี้ถ้าจะจัดการไม่ได้ซะแล้วสวี่หานกระวนกระวายใจทั้งวัน เขาอยากจะลอบเข้าไปในวังหลวงหลายครั้งแล้วแต่ก็มีอุปสรรคตลอด จนกระทั่งใ

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาก็เจอหัวหน้าหลิวนางรีบเข้ามาหา" เจ้ารำได้ดีมาก สนใจอยากเข้าคณะการแสดงกับข้าไหม"อันเฟยเทียนกำลังจะปฏิเสธ ตู้กงกงก็เดินเข้ามา" เจ้าตามข้ามา"อันเฟยเทียนหันไปมองหน้าหัวหน้าหลิว นางพยักหน้าให้ตามไป" จะพาข้าไปไหน"" ตามมาเถอะน่าเดี๋ยวก็รู้เอง เป็นเรื่องดี"ตู้กงกงยิ้มแปลกๆก่อนเดินนำหน้าไป อันเฟยเทียนเดินตามไปแบบงงๆ ระหว่างทางเดินผ่านคอกแกะ ตู้กงกงคงเห็นว่าอันเฟยเทียนมองพวกมัน จึงพูดขึ้นมา" นั่นเป็นแกะที่ฝ่าบาทจะมอบให้อาลีข่านก่อนกลับมองโกล เห็นว่าอาลีข่านชอบแกะพันธ์นี้มาก"อันเฟยเทียนจ้องมองตูดแกะ มันช่างเหมือนกับตูดของสตรีจริงๆ มิหน่าหล่ะอาลีข่านถึงได้ชอบ เดินมาสักพักก็มาถึงหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง" เข้าไปสิ นี่เป็นวาสนาของเจ้าแล้ว ฝ่าบาทรับสั่งว่าให้เจ้าปรนนิบัติอาลีข่านให้ดี"อันเฟยเทียนขมวดคิ้ว ก่อนจะส่งยิ้มแหยๆให้ตู้กงกง องครักษ์ของอาลีข่านออกมาผายมือเชื้อเชิญให้เข้าไปพอเข้าไปด้านในองครักษ์ก็ปิดประตูอย่างรู้งาน อันเฟยเทียนหันไปดูประตูที่ปิดสนิทก่อนจะหันหน้ามา เห็นอาลีข่านนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง กวักมือเรียกเขา เขาถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหา ยังไม่ทันตั้งตัวก

หวังเหลียนกับหม่าอี้หยวนพากันหัวเราะลั่นส่วนตัวต้นเรื่องกลับยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ อันเฟยเทียนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เขาเป่าผงยาใส่หน้าอาลีข่าน เมื่อสูดดมเข้าไปจะทำให้หมดสติไปชั่วครู่ พอตื่นมาจะเกิดภาพหลอน จากนั้นเขาก็รีบแอบออกไปทางหน้าต่างไปเอาแกะในคอกมาตัวหนึ่ง เลือกที่ตูดใหญ่ๆสวยๆหน่อย แต่จะว่าไปแกะพวกนั้นมันก็ตูดสวยๆทุกตัว เขาเอาผ้ามัดปากมันไว้แล้วแบกมันเข้าไปในห้อง เอามันขึ้นไปวางไว้บนเตียงแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง หยิบเอาหินก้อนหนึ่งปาใส่อาลีข่านให้รู้สึกตัว พออาลีข่านตื่นขึ้นมาแกะตัวนั้นก็กำลังจะลงจากเตียง อาลีข่านที่เห็นภาพหลอนคิดว่าแกะเป็นหญิงสาว ก็จัดการบีบขยำบั้นท้ายแกะ ก่อนจะกระแทกแท่งหยกเข้ารูเผด็จศึกแกะตัวนั้น เขาคิดว่าน่าจะทั้งคืนแหละ แล้วเขาก็ปลอมตัวเป็นทหารยามรอดูผลงานสักพักก่อนจะจากไป พอเขาเล่าเรื่องนี้ให้หม่าอี้หยวนกับหวังเหลียนฟัง สองคนนั้นก็หัวเราะไม่หยุด เขารู้ว่าตอนเช้าอาลีข่านจะต้องรู้ตัวและสั่งให้คนล่าตัวเขาแน่ จึงต้องปลอมตัวเป็นทหารมองโกลยืนยามอยู่ตำหนัก หม่าอี้หยวนกับหวังเหลียนก็เช่นกัน นั่นไงเสียงโวยวายดังขึ้นแล้ว ผิดจากที่เขาคิดซะที่ไหน" พวกเจ้าตามข้ามา"

อันชิงเหมยหันมามองหน้าอิงเย่ว นางก็อยู่ของนางดีๆ เป็นอวิ๋นชางที่เข้าหานางเอง เป็นเขาที่เข้ามาพัวพันกับนางเอง นางผิดตรงไหน" ต๊าย ดูสายตาของนางสิเพคะฮองเฮา"แม่นมหยงเดินเข้าไปตบหน้านางอีกที" บังอาจนัก กล้าจ้องพระพักตร์ฮองเฮา แล้วสายตานั่นอีก กล้าดียังไงฮึนางทาสชั้นต่ำ"แม่นมหยงจิกหัวนางจนหน้าเชิดขึ้น" หน้าตางดงามแบบนี้ หากต้องเสียโฉมจะเป็นยังไงนะ"น่าหรานพูดขึ้นมา อิงเย่วก็คิดได้ ว่าที่อวิ๋นชางลุ่มหลงนางทาสผู้นี้ก็เพราะใบหน้าที่งดงามนี่แหละ ถ้าหากนางทำลายมันซะเขาก็ต้องเลิกสนใจนาง จึงสบตากับแม่นมหยงแม่นมหยงเข้าใจทันที" พวกเจ้าสองคนมาจับนางเอาไว้"แม่นมหยงปล่อยมือจากอันชิงเหมย เรียกให้นางกำนัลสองคนมาช่วยกันจับนางเอาไว้ก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้า หยิบเอาปิ่นปักผมออกมาแนบไปที่แก้มของนาง ยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์" ข้าอยากจะเห็นนักว่าถ้าองค์ชายเห็นหน้าที่อัปลักษณ์ของเจ้าแล้วจะทำยังไง"อิงเย่วรินชายกขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี น่าหรานมองดูอันชิงเหมยที่พยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างสะใจ เรื่องของอันชิงเหมยกับอวิ๋นชางนางได้สืบถามจนรู้และรีบมารายงานองค์หญิงของนาง เห็นองค์หญิงของนางเศร้าเสียใจนางก็ยิ่งเกลียดน