All Chapters of เมื่อหิมะโปรยปราย: Chapter 51 - Chapter 60

อวิ๋นชางเข้าไปอุ้มอันชิงเหมยขึ้นมา ก่อนจะสั่งซ่งหลุนคนสนิท" จัดการให้เรียบร้อย"" พะย่ะค่ะองค์ชาย"ซ่งหลุนหันมามองทุกคนที่ตอนนี้ต่างพากันก้มหน้าหมอหลวงรักษาไปก็คอยเหลือบมองอวิ๋นชางไป เขาไม่เคยต้องเกร็งแบบนี้มาก่อนเหตุใดต้องนั่งจ้องมองกดดันกันขนาดนี้ด้วยเล่า" เอ่อ องค์ชายพะยะค่ะ คือว่านางมีบาดแผลทั่วทั้งแผ่นหลังแผลปริแตก ต้อง ต้องถอดผ้านางออกถึงจะใส่ยาทำแผลได้ "" ไปตามหมอหญิงมา "" เอ่อ องค์ชายในวังหลวงเราไม่มีหมอหญิงนะพะยะค่ะ"" เจ้าไปหานางกำนัลมาคนนึงมาเลือกดีๆหน่อย รีบไป"หลังม่าน ซิ่วอิงทำแผลตามที่หมอหลวงคอยบอกอยู่อีกฝั่ง หลังจากโรยยาลงบนบาดแผลแล้วก็ใช้ผ้าพันก่อนจะสวมเสื้อทับอีกที อวิ๋นชางจ้องมองไปที่ม่านที่กั้นเอาไว้ตลอดเวลา จนกระทั่งซิ่วอิงออกมา" เรียบร้อยแล้วเพคะ ข้าทำแผลใส่ยาและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้นางแล้ว"" อืม ต่อไปเจ้าย้ายมาประจำอยู่ตำหนักนี้หน้าที่ของเจ้าคือคอยดูแลนางจนกว่านางจะหายดี "" เพคะองค์ชาย"" เดี๋ยวเจ้าตามข้าไปเอายาด้วย"หมอหลวงบอกแล้วเดินนำออกไป สวนทางกับซ่งหลุนที่เข้ามา" องค์ชาย ข้าจัดการสืบสวนและลงโทษคนพวกนั้นตามรับสั่งแล้ว "" เรื่องเป็นยังไง"" นาง

หิมะโปรยปรายลงมา ต้นไม้ใบหญ้าถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน อากาศหนาวเหน็บ หลังจากตั้งทัพอยู่นานหลายเดือนก็ยังไม่สามารถตีเมืองซู่โจวให้แตกได้ เมืองซู่โจวเป็นเมืองใหญ่สุดในหัวเมืองชายแดนตะวันออกของแคว้นเยี่ยน ภูมิประเทศเป็นเกาะล้อมรอบ ยากแก่การโจมตี เจ้าเมืองซู่โจวและบุตรชายทั้งสามฝีมือเก่งกาจ อวิ๋นชางยืนอยู่บนเขาสูงแหงนหน้ามองหิมะที่โปรยปรายลงมา ก่อนจะออกคำสั่งถอยทัพกลับสวี่หานเฉาซื่อและตงฟางมาถึงเมืองซู่โจวทหารเห็นป้ายหยกประจำตัวชินอ๋องก็รีบเปิดประตูเมืองให้ปัง สวี่หานตบโต๊ะเสียงดังด้วยความโมโหเขาคิดไว้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลภายในระยะเวลาสั้นๆ ทัพจากแคว้นเหลียวกลับตีทั้ง6เมืองได้ ที่แท้เพราะมีเกลือเป็นหนอนนี่เอง" ไม่คิดเลยว่าแม่ทัพอี้เหอจะทรยศบ้านเมือง สมคบคิดศัตรูยอมเปิดทางให้ทัพเหลียวบุกยึดเมืองได้ง่ายๆ เลวจริงๆ"" โชคดีที่เมืองซุ่ยโจวล้อมรอบด้วยทะเลชัยภูมิยากแก่การโจมตี พวกมันตั้งทัพอยู่นอกเมืองพยายามจะโจมตีเราอยู่หลายครั้งแต่ไม่เป็นผล ยามนี้เข้าฤดูเหมันต์หิมะเริ่มตกหนัก วันก่อนพวกมันถึงได้ถอยทัพกลับไป"ฝูหวั่นรินน้ำชาใส่ถ้วยส่งให้สวี่หานพร้อมเล่าไปด้วย" เฉาซื่อ คนของเราส่งข่

" ข้าทำเองได้ "" อย่าดื้อ อยู่เฉยๆ"อวิ๋นชางทายาที่แก้มของนาง ค่อยๆสัมผัสแก้มที่บวมแดงอย่างเบามือกลัวว่านางจะเจ็บ แล้วยังเป่าเบาๆให้อีก สายตาสบกันในระยะใกล้ ดวงตากลมใสแป๊ว กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวนาง ยิ่งทำให้ใจของเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ" ขอบพระทัยเพคะ"นางขยับถอยห่างออกมา" เขาลือกันว่าเจ้าเรียกผีเสื้อได้ "" ข้า"" ข้าก็อยากเห็นเหมือนกัน"" ไว้วันหลังนะเพคะ ตอนนี้หิมะเริ่มตกลงมาแล้วดูสิ ผีเสื้อก็หนาวนะพวกมันไม่ออกมากันหรอก"อวิ๋นชางมองตามมือของนางที่ชี้ไปนอกหน้าต่าง หิมะเริ่มโปรยปรายลงมา ทั้งที่ก่อนหน้าท้องฟ้ายังแจ่มใสแดดก็แรงจ้าอยู่เลย" เฮ่อ ข้านี่มันไม่มีวาสนาจริงๆ "" ไม่ได้ดูวันนี้ใช่ว่าวันหน้าจะไม่ได้ดูซักหน่อย ข้ารับปากว่าจะเรียกพวกมันมาให้ท่านดูแน่นอน"เห็นเขาจ้องมองมาไม่พูดอะไรแววตาฉายความผิดหวัง นางรู้สึกผิดยังไงไม่รู้เลย เอานิ้วไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขาเป็นสัญลักษณ์ของการสัญญา เขามองดูนิ้วของเขากับนางที่เกี่ยวกัน การกระทำแบบเด็กๆของนาง ทำให้เขายิ้มออกมาสวี่หานกับเฉาซื่อลอบเข้ามาด้านในวังหลวงเข้าไปล็อคคอขันทีสองคนจนหักกร๊อบ แล้วลากเข้าไปในพุ่มไม้ สักพักสวี่หานกับเฉาซื่อในชุดข

"ข้าไม่ได้ผิดสักหน่อย ข้าบอกว่าการแช่น้ำดอกไม้กับสมุนไพรนานๆจะช่วยทำให้มีกลิ่นหอมติดตัว แค่บอกวิธีไม่ได้บอกให้ทำตามสักหน่อย"" ถึงอย่างงั้นก็เถอะ องค์หญิงเป็นคนให้ความสำคัญกับเรื่องรูปโฉมมาก หน้าตาของนางเป็นแบบนั้นนางไม่ยอมปล่อยเจ้าไปแน่เจ้าต้องระวังตัวนะ"เฉาซื่อแยกกับสวี่หานไปสำรวจคนละที่ระหว่างที่ทำลับๆล่อๆค่อยๆย่องไปแอบอยู่หลังพุ่มไม้ หารู้ไม่ว่ามีนางกำนัลสูงใหญ่คนหนึ่งก็ทำท่าทางแบบเดียวกับเขา ทั้งสองขยับมาใกล้จนหลังชนกันแล้วเผลอตกใจร้องออกมา ว้ายย เฉาซื่อรีบเอามือปิดปากนางกำนัลคนนั้นไว้ สบตากันในระยะใกล้ ตาจ้องตาราวโลกหยุดหมุน ต่างคนต่างรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ ทหารได้ยินเสียงอะไรแว่วๆก็พากันเดินมาดู โชคดีที่มีแมวเดินผ่านมา อันเฟยเทียนจึงจับมันโยนออกไป เมี้ยว เมี้ยว" ที่แท้ก็เจ้านี่เอง ข้าก็นึกว่าเสียงอะไร"" มีอะไรเหรอ"ทหารสองคนเดินเข้ามาถาม" ไม่มีอะไร เป็นแมวตัวนึงเท่านั้น"สองคนหลังพุ่มไม้เห็นทหารเดินห่างออกไปก็พากันถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะหันมามองหน้ากัน" เจ้ามาทำอะไรตรงนี้"" เจ้าก็เหมือนกัน"" เจ้าไม่ใช่ขันทีจริงๆใช่ไหม"" เจ้าก็ไม่ใช่นางกำนัลจริงๆเหมือนกัน"" เจ้าเป็นใครทำไมต้อ

" ใครให้นางไปส่งอาหารให้ข้า ข้าเคยสั่งแบบนั้นรึ "อวิ๋นชางถามเสียงเยือกเย็น" เป่าเอ๋อนางเป็นคนบอก ว่าเป็นรับสั่งขององค์ชายเพคะ"อวิ๋นชางชักดาบออกมาพาดคอเป่าเอ๋อตะคอกเสียงดังจนนางตัวสั่น" ใครใช้ให้เจ้าทำแบบนี้ พูด"" แย่แล้วองค์ชาย ระหว่างทางที่มาข้าเห็นอาหารกระจายอยู่ที่พื้น หรือว่า"อวิ๋นชางรีบชักดาบคืน เร่งเดินออกไปพร้อมออกคำสั่ง" จับตัวนางไปขังเอาไว้ก่อน รอข้ากลับมาค่อยสืบสวนอีกที"ทหารสองคนเข้ามาลากตัวเป่าเอ๋อออกไปผ่านไปหลายชั่วยามซิ่วอิง ฉู่หราน หวังยู่อี๋พากันเดินวนไปมาชะเง้อรอข่าวของอันชิงเหมย แต่ก็ไร้วี่แวว หวังอยู่อี๋ถูกปิดปากจากด้านหลังก่อนจะถูกพาออกไปที่มุมหนึ่ง" ข้าจะเอามือออก ห้ามแหกปากไม่อย่างงั้น"อันเฟยเทียนขยับมีดสั้นที่จี้เอวนาง หวังยู่อี๋พยักหน้ารับปาก เขาเอามือที่ปิดปากออกเปลี่ยนมีดมาจี้ที่คอแทน" อย่าทำอะไรข้าเลยข้ากลัวแล้ว"" ข้าจะไม่ทำอะไร ถ้าเจ้าบอกความจริงมา"" ความจริง ความจริงเรื่องอะไร"" อันชิงเหมยอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่ ตอบมาอย่าคิดจะโกหก"" ไม่ ไม่อยู่"อันเฟยเทียนกดมีดลง จนคอนางเลือดนางไหลซิบ" ข้าบอกแล้วว่าอย่าโกหก"" ข้าไม่ได้โกหก นางไม่ได้อยู่ที่นี