All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1021 - Chapter 1026

ตบใส่เขาจนหน้าแดงหูแดง ตบใส่เขาจนไม่มีหน้าไปพบกับนาง!ในห้วงความคิด พลันนึกถึงคำที่หมิงอ๋องเคยพูดเอาไว้เขาว่า เขาไม่เคยพบเจอสตรีเช่นเฉียวเนี่ยนมาก่อนแส้ที่หยาบหนาขนาดนั้นฟาดลงบนร่าง นางกลับไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย ทั้งที่เจ็บจนร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มไปหมดแล้ว แต่บนใบหน้านั้นกลับไม่ปรากฏความเจ็บปวดแม้เพียงน้อย!หลินเย่ว์ถึงกับก้าวขาไม่ออกเขาพิงกำแพงอย่างหมดแรงแล้วทรุดนั่งลง หอบหายใจเฮือกใหญ่แท้จริง นิสัยของนางได้เผยออกมานานแล้วทว่าเขาที่อยู่ในฐานะพี่ใหญ่ กลับไม่เคยรับรู้เลยต่อให้คำพูดของหมิงอ๋องกล่าวต่อหน้าเขา เขาก็ยังไม่เคยสังเกตเห็นความผิดแปลกแม้เพียงเล็กน้อย!เขาไม่เคยใส่ใจเลยว่านางใช้ชีวิตเช่นไรในกรมซักล้างเขามีแต่ตำหนินาง เย็นชา ห่างเหิน เจ้าคิดเจ้าแค้น!เขาโทษว่านางไม่ยอมสนิทกับเขา ไม่ยอมเรียกเขาว่าพี่ใหญ่ด้วยเหตุนี้ เขาถึงกับใช้ไม้ท่อนใหญ่ฟาดใส่นาง!“เพียะ!”หลินเย่ว์ตบเข้าที่ใบหน้าตนเองอย่างแรงหนึ่งฉาดความปวดชาแผ่ซ่านบนใบหน้า แต่กลับไม่อาจกลบความเจ็บแปลบที่กลางอกได้เลยเขามีสิทธิ์อันใดที่จะไปโทษนางกัน!นางเคยพูดว่าพี่ใหญ่ของนางได้ตายไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้วเ

เรื่องต่างๆ ครั้งอดีตราวกับยังแจ่มชัดอยู่ตรงหน้าท่านโหวหลินเพียงรู้สึกว่าแม้แต่การหายใจก็ยังยากลำบาก แต่ก็ยังฝืนแข็งใจเถียงกลับ “ก็แค่ถูกคนล่อลวง ทำให้จำคนผิด!”เมื่อได้ยิน หลินเย่ว์ก็อดหัวเราะเยาะออกมาไม่ได้หัวเราะอย่างจนใจและขมขื่นเขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวช้าๆ “เดิมทีก็เป็นพวกเราเองที่ทำผิดต่อนาง ไฉนพอออกมาจากปากของท่านพ่อแล้วถึงราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย? แม้แต่ในหนังสือบันทึกเชื้อสายวงศ์ตระกูลก็ยังลบชื่อของนางไปแล้ว ท่านพ่อจะยังไปใส่ใจอีกหรือว่านางจะอยู่กินข้าวที่นี่หรือไม่?”“เจ้า!” ท่านโหวหลินชะงักลมหายใจ “นี่เจ้ากำลังโทษบิดาตนเองหรือ?”“ข้าไม่ได้โทษท่านพ่อ” หลินเย่ว์สูดลมหายใจลึก แล้วจึงค่อยๆ เอ่ยออกมา “ข้ามีสิทธิ์อะไรไปโทษผู้ใดกัน? คนที่โง่เง่าที่สุด เลวที่สุดก็คือข้าเอง...”เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินเย่ว์เหลือบมองฮูหยินหลินที่ยังคงจมอยู่กับโลกแห่งจินตนาการของตนเอง แล้วจึงเอ่ยต่อ “เพียงแต่ท่านพ่อ ในที่สุดนางก็ค้นพบคืนวันที่สุขสงบและเป็นอิสระแล้ว เราจะไปกวนใจนางทำไมกัน? มองจากไกลๆ เห็นนางมีความสุขก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ?”พูดถึงตรงนี้ หลินเย่ว์ก็เอ่ยต่อไม่ออกแล้วจึงหันหลังเดินจากไ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็พลันมีเสียงดังขึ้นมาครืนหนึ่ง"งานเลี้ยงดอกไม้ไฟของหอจุ้ยเซียงเจ้าค่ะ!" หนิงซวงพูดอย่างยินดี แต่ก็เหมือนนึกขึ้นได้ รีบหันไปมองเฉียวเนี่ยนนางยังจำได้ชัดเจนจนถึงทุกวันนี้ ว่าตอนคุณหนูของนางกลับจวนใหม่ๆ ตอนที่กลางท้องฟ้ามีดอกไม้ไฟจุดขึ้นมา เป็นสีหน้าแบบไหนนางกลัวคุณหนูจะนึกถึงเรื่องไม่ดีในอดีตขึ้นมาอีกแต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้บนใบหน้าเฉียวเนี่ยนกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มดอกไม้ไฟบนท้องฟ้าสว่างเจิดจ้า ปรากฏขึ้นทีแล้วทีเล่าแสงอันงดงามยังสะท้อนบนใบหน้าเฉียวเนี่ยน ทำให้รอยยิ้มของนางยิ่งดูสดใสขึ้นไปอีกหนิงซวงถึงได้วางใจทันทีดีเหลือเกิน!ดอกไม้ไฟนี่ช่างสวยงามนัก!แต่คุณหนูของนาง ยิ่งสวยงามกว่า!ฉู่จืออี้ก็พลันหันไปมองเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัว บริเวณหัวใจเหมือนถูกเติมเต็มด้วยบางสิ่ง รู้สึกพึงใจเป็นพิเศษเมื่อก่อนตลอดแปดปีนั้น เขาไม่เคยรู้สึกว่าตนเองโดดเดี่ยวสักเท่าไหร่แม้องครักษ์พยัคฆ์ต่างก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว คืนสิ้นปีของทุกปีก็ไม่เคยมาฉลองด้วยกัน แต่ในวันปกติก็ยังมีการพบปะไม่ขาดยิ่งไปกว่านั้น เขายังค่อนข้างชอบการใช้ชีวิตเพียงลำพังเสียด้วยซ้ำแต่