Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1031 - Bab 1038

ฮ่องเต้ก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าทั้งคู่จะหารือกันแล้วเอาปัญหานี้โยนมาให้พระองค์มองดูเซียวเหอที่คุกเข่าอยู่ในห้องทรงอักษร ฮ่องเต้โกรธจนเกือบจะตบโต๊ะ “อ๋องต่างราชสกุลรึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าต้องมีผลงานความชอบยิ่งใหญ่เพียงใดจึงจะสามารถแต่งตั้งอ๋องได้?”แม้แต่เมื่อนานมาแล้วที่ฮ่องเต้องค์ก่อนแต่งตั้งองค์ชายฉู่จืออี้ขึ้นเป็นท่านอ๋อง ก็เป็นเพราะฉู่จืออี้เกือบตายที่กลุ่มชนเตอร์กิก แต่กลับอาศัยกำลังตนเพียงคนเดียวตัดศีรษะผู้นำกลุ่มชนเตอร์กิกมาได้!นั่นต้องเป็นผลงานเทียบเท่าแม่ทัพหมาป่าเท่านั้นถึงจะได้ตำแหน่งอ๋องมา!หากจำต้องแต่งตั้งคนจากตระกูลเซียวเป็นอ๋องต่างราชสกุล เมื่อคิดดูแล้ว ก็เป็นเซียวเหิงที่มีคุณสมบัติมากกว่า“หากมิใช่เพราะปีนั้นกระหม่อมบาดเจ็บที่ขา ต่อให้เป็นความชอบทางการทหารที่ยิ่งใหญ่เพียงใด กระหม่อมก็ย่อมสามารถหามามอบแก่ฝ่าบาทได้”เซียวเหอเอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบร้อนเขารู้อยู่เสมอ ว่าโรคขาของเขาเป็นเสมือนเสี้ยนหนามในใจของฮ่องเต้ถึงตอนนี้จะรักษาหายแล้ว แต่ก็เสียเวลาชีวิตไปถึงห้าปีเต็ม ฮ่องเต้ย่อมเจ็บปวดใจยิ่งไปกว่านั้น เขาก็มิได้พูดเพ้อเจ้อความสามารถของเซียวเหิง เก้าในสิบล้วนมาจาก

เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่านี่ใช่วิธีที่ดีที่สุดหรือไม่ รู้เพียงแค่หลังจากราชโองการพระราชทานสมรสถูกประกาศออกมาแล้ว คนที่ดีใจมีเพียงเกอซูอวิ๋นคนเดียวเท่านั้นอีกทั้งสิ่งของสำหรับการแต่งงานถูกพระราชทานมามากมายแล้ว แต่เกอซูอวิ๋นก็ยังคงเซ้าซี้ให้เฉียวเนี่ยนออกมาเดินถนนด้วย “ข้าได้ยินว่าหญิงสาวแคว้นจิ้งพอแต่งงาน มีกฎระเบียบมากมายเลย! เนี่ยนเนี่ยนคนดี เจ้าพาข้าไปดูหน่อยเถอะ! ข้าอยากเห็นว่าหญิงสาวแคว้นจิ้งแต่งงาน ต้องเตรียมของมากมายแค่ไหน!”ในใจของเกอซูอวิ๋น การแต่งงานครั้งนี้คือสิ่งที่ดีที่สุดเฉียวเนี่ยนไม่อาจขัดใจนางได้ ก็เลยจำต้องพาหนิงซวงไปด้วย แล้วออกเดินทางพร้อมกับนางตอนนี้เพิ่งเลยเทศกาลปีใหม่ได้แค่วันที่ห้า หิมะริมถนนยังไม่ละลาย ลมหนาวพัดมา ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นหนิงซวงนำเสื้อคลุมมาคลุมให้เฉียวเนี่ยน แล้วหยิบอีกตัววิ่งตามไปหาเกอซูอวิ๋น “ว้าย องค์หญิงเดินช้าหน่อย รีบคลุมเสื้อคลุมนะเพคะ อย่าให้หนาวจนไม่สบายไปนะเพคะ!”แต่เกอซูอวิ๋นกลับไม่สนใจ “ลมที่กลุ่มชนเตอร์กิกหนาวกว่าที่นี่มากนัก ข้าไม่กลัวหนาวหรอก! อ๊ะ อันนี้ช่างสวยจริงๆ!”นางพูดพลางก้าวเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับริมถนน ห

นับแต่นั้นมา บนใบหน้าของเกอซูอวิ๋นก็ไม่มีความยินดีของสตรีที่จะออกเรือนอีกเลยไม่งอแงอยากจะออกไปเดินตลาดอีกต่อไป เรื่องการแต่งงานสานสัมพันธ์กับแคว้นจิ้งก็หมดสิ้นความสนใจสิ่งที่ครุ่นคิดอยู่ในใจ มีเพียงอนาคตข้างหน้าของตนจะเป็นเช่นไรแต่ว่านางจะทำอย่างไรได้เล่า?นางถูกเหล่าพี่ชายส่งมายังแคว้นจิ้ง ก็ประหนึ่งใบไม้ลอยกลางมหาสมุทร จะลอยหรือจมก็หาใช่สิ่งที่นางจะกำหนดเองได้เมื่อเห็นนางเสียใจถึงเพียงนั้น เฉียวเนี่ยนก็ครุ่นคิด แล้วได้แต่มาหาหนิงซวงเพื่อปรึกษา“หนิงซวงคนดีของข้า อีกเพียงสองวันก็ถึงวันอภิเษกขององค์หญิงเกอซูกับท่านพี่เซียวแล้ว เจ้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนนางสักระยะได้หรือไม่?”เฉียวเนี่ยนรู้อยู่ว่าเซียวเหอเป็นคนดี เพียงแต่ไม่อาจรับประกันว่าคนรับใช้ในจวนจะไม่มีอคติต่อเกอซูอวิ๋นดุจเดียวกับชาวบ้านวันนั้นที่พากันพูดจาดูหมิ่นเกอซูอวิ๋นบางที หากมีหนิงซวงอยู่ด้วยก็คงจะดีขึ้นบ้างเพียงแต่ นางกังวลว่าหนิงซวงอาจไม่ยอมแต่ไม่คิดว่าหนิงซวงกลับรีบเอ่ยขึ้น “บ่าวก็คิดไว้เช่นนี้แล้ว! บ่าวจะไปอยู่เป็นเพื่อนองค์หญิง อย่างน้อยจี้เยว่ก็จะไม่กล้ารังแกองค์หญิงแน่ รอจนถึงเวลานั้นจะเลือกบ่าวที่พอจะ

เซียวเหอเคลื่อนไหวรวดเร็วจนแทบไม่เปิดโอกาสให้เกอซูอวิ๋นได้ตั้งตัวชั่วพริบตาเดียว ดาบโค้งในมือนางก็ร่วงไปอยู่ในมือเซียวเหอเสียแล้วอาวุธชิ้นเดียวที่สามารถป้องกันกายถูกแย่งไป เกอซูอวิ๋นถึงกับตระหนก “ท่าน... ท่านมิได้บอกว่าจะแบ่งปันสุขทุกข์ไปด้วยกันหรือ...”“องค์หญิงมิรู้วิชายุทธ์หรอกหรือ?” คิ้วเซียวเหอขมวดแน่น น้ำเสียงแฝงความประหลาดใจเกอซูอวิ๋นสะดุ้งถอยหลังไม่หยุด “ข้า... ข้ารู้สิ! ข้าเก่งมากด้วย ท่าน... ท่านอย่าเข้ามานะ!”เซียวเหอมองก็ย่อมเห็นว่านางเพียงเสแสร้งทันใดนั้น เขาก็โยนดาบโค้งคืนให้นางเกอซูอวิ๋นรีบร้อนรับไว้ ท่าทางเงอะงะ แต่ยังดีที่รับได้มั่นคงเพียงแต่ไม่รู้ว่าความหมายของเซียวเหอคืออะไร ดวงตาที่มองเขายังคงเต็มไปด้วยความระแวง“ทับทิมและไพลินบนปลอกมีดเล่มนี้มีค่ามหาศาล เป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์กลุ่มชนเตอร์กิก ตามหลักแล้วควรเป็นเพียงองค์ชายที่ได้รับความโปรดปรานที่สุดไม่กี่องค์เท่านั้นถึงจะได้ครอบครอง”เกอซูอวิ๋นก้มมองมีดในอ้อมแขนด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “นี่เสด็จพี่ประทานให้ข้า”“เขาให้เจ้าลอบสังหารท่านอ๋องผิงหยางรึ?” เซียวเหอถามต่อเกอซูอวิ๋นเบิกตากว้าง