All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1011 - Chapter 1020

ฉู่จืออี้ยังรู้สึกไม่วางใจนัก แต่เห็นสีหน้าจริงจังของท่านหมอประจำจวน ท้ายที่สุดก็ถอยออกไปก็เพราะเชื่อว่าท่านหมอประจำจวนสามารถช่วยเฉียวเนี่ยนได้จึงถึงได้มาไม่ใช่หรือ?จะไม่วางใจได้อย่างไร?ประตูห้องถูกปิดลง ฉู่จืออี้จึงมองไปยังหนิงซวงที่อยู่ข้างๆ “บอกสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเข้าไปในจวนเมิ่งมาให้หมด”หนิงซวงที่เดิมทีเป็นกังวลต่อเฉียวเนี่ยนจนใจลอย พอได้ยินเสียงทุ้มต่ำของฉู่จืออี้ก็มีสติขึ้นมา แม้น้ำเสียงยังคงตื่นตระหนก แต่ก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเข้าจวนเมิ่งมาอย่างครบถ้วนระหว่างนั้น ท่านโหวหลินกับหลินเย่ว์ที่ได้ยินข่าวก็รีบร้อนมาถึงเมื่อฟังคำบรรยายของหนิงซวงจบ หลินเย่ว์ก็อุทานออกมา “ตระกูลเมิ่งนี่ เห็นได้ชัดเจนว่าต้องการจะใส่ร้ายเนี่ยนเนี่ยนเลยมิใช่หรือ?”น้ำตาของหนิงซวงหยุดไม่อยู่ “คุณชายใหญ่พูดถูกเจ้าค่ะ! คุณหนูไม่หลงกล พวกเขาก็ไม่ยอมให้คุณหนูกลับ! ไม่เพียงแค่ส่งองครักษ์ในจวนมา ยังให้นักลอบสังหารสองคนนั้น...”พูดมาถึงตรงนี้ หนิงซวงก็เหมือนนึกขึ้นได้ รีบหันไปพูดกับหลินเย่ว์ว่า “คุณชายใหญ่! คุณหนูได้รับบาดเจ็บจากนักลอบสังหารที่จำได้ว่าคุณหนูเป็นสตรีในวัดร้างนั่นแหละเจ้าค่ะ!”

ฉู่จืออี้สั่งการออกมาโดยไม่ให้โอกาสเขาได้เอ่ยปากอีก “ฆ่าซะ”สิ้นเสียงคำสั่ง พ่อบ้านก็เพียงรู้สึกว่ามีแสงเย็นวาบผ่านตรงหน้า แล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ลำคอเขายกมือไปกดลำคอตัวเอง ก็พบว่ามีเลือดพุ่งทะลักออกมาอย่างไม่อาจห้ามไว้ได้…เขาเบิกตากว้าง ล้มลงบนพื้นทั้งที่ใจไม่ยินยอม จ้องมององครักษ์พยัคฆ์ที่เดินข้ามร่างเขาไปทีละคนไม่ควรจะเป็นแบบนี้…พ่อบ้านคิดในใจเขาเพิ่งจะปรึกษากับนายของตนอยู่ว่าจะใส่ร้ายเฉียวเนี่ยนอย่างไร ให้เฉียวเนี่ยนสิ้นหนทางแก้ต่างแล้วเหตุใด เพียงชั่วพริบตา ผู้ที่ตายก่อนกลับกลายเป็นตนเอง?เขาพยายามอ้าปาก แต่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะร้องขอชีวิตหรือร้องเรียกให้ช่วยแต่สุดท้ายกลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาเลยในตอนนั้น เมิ่งซ่างซูได้ขังตัวเองไว้ในห้องหนังสือประตูหน้าต่างถูกลงกลอนไว้หมด ด้านนอกยังมีองครักษ์จำนวนไม่น้อยคอยเฝ้าอยู่ถึงจะรู้ว่าพวกนี้ไม่อาจขวางฉู่จืออี้ได้ แต่เขาคิดว่าอย่างน้อยก็สามารถถ่วงเวลาไปได้บ้างในขณะที่ฉู่จืออี้กำลังต่อสู้กับนักรบพลีชีพที่เขาเลี้ยงดูไว้ในจวน เขาก็ได้ส่งคนเข้าไปในวังเพื่อขอความช่วยเหลือแล้วฮ่องเต้ต้องรีบส่งทหารรักษาพระองค์มาแน่!เข

ฮ่องเต้ไหนเลยจะคาดคิดไว้ วันนี้เป็นวันสิ้นปีแท้ๆ กลับยังต้องตัดสินคดีฆาตกรรม!ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ศพของเมิ่งอิ้งจือก็อยู่หน้าห้องทรงอักษร!มองไปยังเมิ่งซ่างซูที่สลบอยู่ถูกโยนลงกับพื้นยังไม่ฟื้นขึ้นมา แล้วหันไปมองฉู่จืออี้ที่ใบหน้ายิ่งอึมครึม ฮ่องเต้ก็กลั้นไม่อยู่ หันไปตวาดซูกงกงว่า “ยังไม่รีบปลุกเขาขึ้นมาอีก!”ซูกงกงจึงรับคำ รีบถือถ้วยชาที่อยู่บนโต๊ะของฮ่องเต้ไปสาดลงบนหน้าเมิ่งซ่างซูในที่สุดเมิ่งซ่างซูก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา ลืมตาขึ้นมาก็เห็นฮ่องเต้เป็นคนแรกยังไม่ทันได้เข้าใจสถานการณ์ ก็รีบคลานมากราบ “กระหม่อมคารวะฮ่องเต้! ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี...”ยังทำความเคารพไม่ทันเสร็จก็พลันเห็นฉู่จืออี้ที่ยืนอยู่ข้างๆความหวาดกลัวถาโถมเข้ามา เขาตกใจจนสุดขีด จึงคลานคุกเข่าเข้าไปข้างฮ่องเต้ “ฝ่าบาท! ท่านอ๋องจะฆ่าปิดปากคนจวนเมิ่ง! พระองค์ต้องทรงอำนวยความยุติธรรมแก่ข้าน้อยด้วย!”ฆ่าปิดปากรึ?ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “เขาจะฆ่าเจ้าปิดปากเรื่องอะไร?”“ฝ่าบาท! วันนี้บุตรีของกระหม่อมถูกพบว่าตายในห้องนอน เป็นเพราะถูกท่านหญิงเฉียวรักษาจนตาย! เรื่องนี้พ่อบ้านผู้ดูแลจวนของกระหม่อมสามารถเป็น

ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมา คนที่ไปเอาเข็มเงินจากจวนอ๋องผิงหยางก็กลับมาแล้ว“ทูลฝ่าบาท นี่คือชุดฝังเข็มที่บ่าวนำมาจากจวนอ๋อง เป็นของที่ท่านหญิงเฉียวใช้เป็นประจำพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีน้อยผู้นั้นก้าวขึ้นมา ชูชุดฝังเข็มขึ้นเหนือศีรษะทั้งสองมือซูกงกงก้าวออกมารับชุดฝังเข็ม นำไปวางไว้บนโต๊ะของฮ่องเต้ชุดฝังเข็มถูกคลี่ออก เข็มเงินเล็กใหญ่เรียงรายเป็นระเบียบอยู่ตรงหน้า เว้นเพียงแต่ขาดเล่มที่ใหญ่ที่สุดและยาวที่สุดเล่มหนึ่งไปใบหน้าของฮ่องเต้พลันหม่นลงโดยไม่อาจห้ามได้ เงยตาขึ้นมองฉู่จืออี้แวบหนึ่ง แววตาแฝงไว้ด้วยความตำหนิส่วนซูกงกงที่อยู่ข้างๆ ก็ได้นำเข็มเงินที่ผู้ตรวจศพเอามาก่อนหน้านั้นไปวางเปรียบเทียบกับชุดฝังเข็ม ดูแล้วก็ใช่ชุดเดียวกันจริงๆทันใดนั้นก็แสดงสีหน้าลำบากใจ “ฝ่าบาท พระองค์ทอดพระเนตร...”ฮ่องเต้สีหน้าเคร่งเครียด ไม่เอ่ยคำใดเมิ่งซ่างซูกลับร้องขึ้นมาเสียงดัง “ขอฝ่าบาททรงมอบความเป็นธรรมให้บุตรสาวของกระหม่อมด้วย!”หลักฐานนี้ แม้จะนับว่าไม่อาจชี้ชัดได้ทั้งหมด แต่ความจริงคือเมิ่งอิ้งจือสิ้นชีวิตหลังได้รับการรักษาจากเฉียวเนี่ยน อีกทั้งเข็มเงินที่ขาดหายไปจากชุดฝังเข็มของเฉียวเนี่ยนก็มาปร

เสียงนั้นออกจะเต็มไปด้วยความยินดีเกินไปหน่อยเมิ่งซ่างซูรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงเอ่ยว่า "พ่ะย่ะค่ะ ก็คือเข็มเงินเล่มนั้น"เกอซูอวิ๋นใบหน้าเปื้อนยิ้ม หันกลับไปมองเมิ่งซ่างซู "ใช่เล่มนี้หรือไม่?"นางชูเข็มเงินในมือขึ้น เมิ่งซ่างซูคิดจะพยักหน้าทันที แต่ก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ หัวเพิ่งจะพยักลงไปครึ่งหนึ่งก็พบว่า ในมือของซูกงกงยังมีเข็มเงินอีกเล่มหนึ่งเขาก็ตระหนักขึ้นมาทันที ดวงตาเบิกกว้างขึ้นมาในบัดดลก็ได้ยินเกอซูอวิ๋นเอ่ยขึ้น "โธ่เอ๋ย! ข้าก็ว่าแล้ว ว่าพวกท่านรีบเอากระเป๋าชุดฝังเข็มของเนี่ยนเนี่ยนไปทำไม ที่แท้ก็เพราะสงสัยว่านางฆ่าคนหรอกหรือ! แต่เข็มเงินที่นางทำหายอยู่ที่ข้านี่นา!"พูดจบ นางก็หันกายกลับ เสียบเข็มเงินลงไปตรงตำแหน่งที่ควรจะอยู่บนกระเป๋าฝังเข็ม แล้วเอ่ยว่า "ฮ่องเต้ เหมือนกันทุกประการหรือไม่เพคะ?"จะไม่เหมือนได้อย่างไร?ก็เทียบออกมาตรงกันเป๊ะ!ฮ่องเต้ถึงกับจนปัญญา แต่ก็ยังค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ "ถ้าเช่นนั้นพูดได้ว่าเข็มเงินของเฉียวเนี่ยนไม่ได้หายไป ใต้เท้าเมิ่ง เจ้าคิดว่าอย่างไร?"เมิ่งซ่างซูรู้สึกขบขันอยู่ในใจเขาจะคิดว่าอย่างไรได้?เกรงว่าตอนนี้คนใน