Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1151 - Bab 1160

ดังนั้นจึงลุกขึ้น หยิบบันทึกทางการแพทย์ของวันนี้ออกมาพลิกหาตำรับยาของซูกงกงดอกสายน้ำผึ้ง ดอกเหลี่ยงเคี้ยว โกโบ ถั่วเหลืองหมัก ดอกคิเคียว...อ่านเรียงรายชื่อตัวยาไปทีละบรรทัด เฉียวเนี่ยนก็เห็นชื่อตัวยาพิเศษชื่อหนึ่งเมล็ดผักกาดจีนตัวยานี้ส่วนใหญ่มักได้มาจากทางเหนือ มีสรรพคุณช่วยให้เลือดลมไหลเวียน สลายลิ่มเลือด มักใช้ในยารักษาบาดแผลจากของมีคม หรือใช้ปรับสมดุลรอบเดือนให้กับเหล่านางสนมในวังแม้จะสามารถรักษาลมพิษได้ แต่ตัวยาในตำรับนี้ก็มากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องใส่ตัวยาพิเศษนี้เพิ่มเลยและในห้วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนก็คว้าใจความสำคัญมาได้ในทันทีชื่อตัวยาเมล็ดผักกาดจีน พ้องเสียงกับคำว่า กษัตริย์ไม่ไหวแล้ว...ซูกงกงกำลังจะเตือนนางว่าฮ่องเต้ใกล้จะไม่รอดแล้วหรือ?!ซูกงกงรู้ว่าฮ่องเต้อยู่ที่ไหน?!หัวใจเฉียวเนี่ยนกระตุกขึ้นมา แต่ก็ขมวดคิ้วกะทันหันแต่นางจะเข้าใกล้ซูกงกงได้อย่างไร?กำลังคิดอยู่ นางก็พลันตระหนักบางสิ่ง หันไปมองลายมือชื่อที่ท้ายตำรับยาถังหมิงคือหมอหลวงถัง!ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหรี่ลงโดยไม่รู้ตัว พลันหันหน้าไปทางหมอหลวงถังโดสัญชาตญาณก็เห็นว่าเดิมทีหมอห

ที่หน้าประตูมีทหารรักษาพระองค์สองนายยืนเฝ้าอยู่เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน พวกเขาย่อมจำไม่ได้อยู่แล้วแต่ก็จำได้ว่าเฉียวเนี่ยนไม่ใช่ขันทีที่มาส่งมื้อกลางวันเมื่อสองสามวันก่อนทันใดนั้นก็ขวางนางไว้ น้ำเสียงเข้มงวดตวาดถาม "ทำไมถึงเป็นเจ้ามาส่ง?"เฉียวเนี่ยนก็รีบดัดเสียงให้สูงขึ้นเล็กน้อย ให้คล้ายกับเสียงแหลมของขันที "วันนี้เสี่ยวอันจื่อไม่สบาย บ่าวจึงมาแทนหนึ่งวัน"ได้ยินดังนั้น ทหารองครักษ์ก็ขมวดคิ้ว เหมือนไม่เชื่อสักเท่าไรเอ่ยเสียงเย็น "แล้วป้ายประจำตัวล่ะ?"เฉียวเนี่ยนรีบหยิบป้ายประจำตัวออกมาจากเอวนี่คือสิ่งที่ซูกงกงเตรียมไว้ ย่อมไม่มีข้อผิดพลาดทหารองครักษ์คืนป้ายให้เฉียวเนี่ยน แต่ก็ถามอีกว่า "แล้วในห่ออาหารมีอะไร?"เฉียวเนี่ยนสะดุ้ง ไม่คิดว่าทหารองครักษ์จะถามละเอียดถึงเพียงนี้ยังดีที่นางจมูกไว "เรียนท่านทหาร วันนี้จัดเป็นแกงปลาขอรับ"ห่ออาหารไม่ใหญ่ คงไม่มีกับข้าวหลายอย่างนักเฉียวเนี่ยนคิดเช่นนั้น แต่ไม่คาดว่าทหารองครักษ์ทั้งสองกลับหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มแล้วหนึ่งในนั้นก็เปิดห่ออาหารออกก็เห็นว่าข้างในมีเพียงข้าวแช่น้ำแกงปลาเพียงชามเดียวคนนั้นหัวเราะเสียงดังขึ้น "ที่

เฉียวเนี่ยนรีบพูดว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเงินที่บ่าวเก็บหอมรอมริบมาตลอดหลายปีที่เข้าวังมา กลัวว่าหากเก็บไว้ที่อื่นจะถูกขโมย จึงพกติดตัวไว้ หากมีที่ใดจำเป็นต้องใช้ก็ดูสะดวกมิใช่หรือขอรับ?”ได้ยินดังนั้น ทหารรักษาพระองค์อีกคนก็ถามขึ้นว่า “เจ้าสะสมมานานถึงเพียงนี้ กลับยอมมอบให้พวกข้าอย่างนั้นหรือ?”เฉียวเนี่ยนยกมุมปากยิ้ม “บ่าวก็จนปัญญาแล้วขอรับ เงินหมดไปก็ยังหาใหม่ได้ แต่ถ้าหัวหลุดไปก็จบสิ้น ท่านทั้งสองช่วยเมตตาด้วย”ทั้งสองรู้สึกว่าเฉียวเนี่ยนพูดมีเหตุผลนัก จึงหันมามองหน้ากัน แล้วเอาเศษเงินยัดเข้าอกเสื้อ จากนั้นโบกมือให้เฉียวเนี่ยน “ไปเถอะๆ!”“ขอบพระคุณท่านทั้งสองมากขอรับ!”เฉียวเนี่ยนรับคำด้วยความยินดี แล้วก็ยกห่ออาหารก้าวเดินจากไปครั้นนางกลับมาถึงโรงหมอหลวง เหล่าหมอหลวงที่ออกไปรับประทานอาหารก็ยังไม่กลับมาภายใต้การช่วยเหลือของหมอหลวงถัง เฉียวเนี่ยนกลับเข้าสู่ห้องทำงานเฉพาะของผู้บัญชาการหน่วยแพทย์แห่งโรงหมอหลวง แล้วเปลี่ยนกลับเป็นชุดของตนเมื่อเปิดประตู หมอหลวงถังก็เดินเข้ามา กดเสียงเบาถามว่า “ท่านหญิงเฉียว เป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”เฉียวเนี่ยนสีหน้าเข้มขรึม “ถูกวางยา แต่ข้าสามารถแก้

ขณะกำลังคิดอยู่นั้น สมองของเฉียวเนี่ยนก็พลันมีความคิดหนึ่งแล่นขึ้นมา“ฮองเฮา... ไม่ได้อยากฆ่าฮ่องเต้”ข้อมูลที่นางรู้มาตลอดนี้ กลับเพิ่งจะกลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในความคิดเอาในยามนี้หมอหลวงถังถึงกับชะงัก แล้วก็เพิ่งเข้าใจขึ้นมา “จริงสิ! หากฮองเฮาคิดจะชิงบัลลังก์ เหตุใดไม่ฆ่าฮ่องเต้ แล้วสร้างราชโองการปลอมขึ้นมาเพื่อมอบบัลลังก์แก่องค์รัชทายาทไปเสียเลย?”แม้ไม่รู้ว่าผู้ที่แสร้งปลอมเป็นฮ่องเต้ในตอนนี้คือใคร แต่ฮองเฮาก็เป็นพระมารดาโดยกำเนิดขององค์รัชทายาท ตราบใดที่องค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์ นางก็จะได้เป็นฮองไทเฮา มีอำนาจล้นฟ้า ไม่แน่ว่าอาจได้ออกว่าราชการหลังม่านด้วยซ้ำจำเป็นต้องลอบทำเรื่องเช่นนี้เสียเมื่อไร?คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดแน่น “ราชลัญจกรหยก... นางหาราชลัญจกรหยกไม่เจอ!”ราชโองการ ต้องมีราชลัญจกรหยกประทับลงไปถึงจะมีผลบังคับใช้หากไม่มี เช่นนั้นก็คือของปลอม อย่าว่าแต่ขุนนางทั้งราชสำนัก เกรงว่าประชาชนทั่วแคว้นจิ้งก็คงไม่ยอม!เพราะฉะนั้น นางถึงได้ไว้ชีวิตฮ่องเต้ ก็เพื่อจะได้ราชลัญจกรหยก!คิดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนมองสิ่งของสองชิ้นที่หมอหลวงถังส่งมา แล้วพลันเอ่ยว่า “ทิ้งของสองอย

หากว่าเป็นนักรบพลีชีพของตระกูลเมิ่งจริง เช่นนั้นย่อมตกอยู่ใต้อำนาจของฮองเฮาแล้วเหตุใดฮองเฮาจึงต้องการฆ่าเซียวเหอ?เพื่อกำจัดผู้ขัดขวางหรือ?กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงสะอื้นของเกอซูอวิ๋นก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ท่านพี่เซียวไม่ยอมฟื้น ฮือฮือ ร่างกายของเขาเย็นมาก เหมือนน้ำแข็ง! ไม่ว่าข้าจะกกให้อบอุ่นอย่างไรก็ไม่เป็นผล! หากไม่ใช่ว่ายังมีเสียงหัวใจเต้นอยู่ ข้าคงคิดว่าเขาตายแล้วแน่!”ได้ยินดังนี้ เฉียวเนี่ยนถึงกับตกใจแทบกระโจนลุกขึ้น วิ่งตรงไปยังเตียงของเซียวเหอไม่ทันคิดถึงเรื่องมารยาทใดๆ มือก็สะบัดเปิดผ้าห่มของเซียวเหอออก แล้วเอื้อมไปสัมผัสร่างกายเซียวเหอสัมผัสผ่านชั้นเสื้อบางๆ ไม่รู้สึกถึงความอุ่นแม้แต่น้อยนางจึงรีบร้อนเลิกเสื้อของเซียวเหอ ลูบไปยังหน้าท้องเย็นไล่ขึ้นไปข้างบน ก็ยังเย็นจนกระทั่งมาถึงตรงอก กลับรู้สึกถึงความอุ่นในฝ่ามือเป็นไปได้อย่างไร...ลมหายใจของเฉียวเนี่ยนพลันเร่งร้อนนางชักมือกลับ มองเซียวเหอที่ยังคงหลับไม่ฟื้นด้วยแววตาเหม่อลอยพิษเยือกมรณะ แผ่กระจายรวดเร็วถึงเพียงนี้แล้ว!คนในห้องอีกสามคนต่างก็เห็นถึงความผิดปกติของเฉียวเนี่ยน รีบเข้ามารุมล้อมเกอซูอวิ๋