All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1141 - Chapter 1150

คำตอบนี้แม้ไม่อาจทำให้ฮองเฮาพอใจได้ แต่ก็นับเป็นคำตอบที่ประนีประนอมที่สุดแล้วดังนั้นฮองเฮาจึงแสร้งทำทีขมวดคิ้ว “เวลานี้ รอจนองค์หญิงน้อยปลอดภัยก่อน เราค่อยมาเอาเรื่องพวกเจ้า!”ได้ยินเช่นนี้ พวกขันทีและนางกำนัลต่างก็ก้มศีรษะลงแต่ก็เข้าใจดี ว่าคำพูดนี้ของฮองเฮาก็เท่ากับว่าจะไม่เอาเรื่องและในเวลานั้นเอง ทหารรักษาพระองค์ก็เพิ่งมาถึงเฉียวเนี่ยนจำคนที่เดินนำมาได้ เป็นผู้ที่เคยติดตามอยู่ข้างกายเซียวเหอเสมอ ดูท่าคงเป็นรองผู้บัญชาการของกองทหารรักษาพระองค์ แซ่เซี่ยบัดนี้ได้การสนับสนุนจากฮองเฮา จึงเลื่อนขึ้นเป็นผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ไปแล้วเขาก้าวมาข้างหน้า ทำความเคารพต่อฮองเฮาก็ได้ยินฮองเฮากล่าว “เร็วเข้า พาคนลงมา ต้องมั่นใจในความปลอดภัยขององค์หญิงน้อย”“พ่ะย่ะค่ะ!” ผู้บัญชาการเซี่ยขานรับ ก่อนจะอ้อมไปอีกด้าน จากนั้นทะยานกายขึ้นเพียงคราเดียวก็ไปอยู่ด้านหลังของฮูหยินหลินอย่างง่ายดายเพียงแต่เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นบนกระเบื้องก็ยังทำให้ฮูหยินหลินตกใจนางหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ เห็นผู้บัญชาการเซี่ยเข้าใกล้ ก็พลันร้องออกมาอย่างตกใจ “เจ้าคือผู้ใด?”“บังอาจนัก ยังไม่รีบส่งตัวอ

ราวกับกำลังร้อนรนหาหนทางลงจากหลังคาทว่าหาที่เหยียบไม่ได้เสียงร้องขององค์หญิงน้อยยังดังมาไม่หยุด ฮูหยินหลินร้อนรนสุดขีด จึงตัดสินใจกระโดดลงมาจากหลังคาเฉียวเนี่ยนตกใจจนรีบพุ่งไปทางฮูหยินหลินโดยไม่ทันคิดฮองเฮาเพียงอยากใช้ฮูหยินหลินมาบีบคั้นเฉียวเนี่ยน หาได้คิดเอาชีวิตนางไม่ ยิ่งไม่อาจทนเห็นนางแขนหักต่อหน้าต่อตาได้เพราะท้ายที่สุด หมอที่แขนหักไปแล้ว จะรักษาหรือฝังเข็มให้คนไข้ได้อย่างไร?เฉียวเนี่ยนยื่นมือออกไป ทำท่าจะรับร่างฮูหยินหลินไว้เมื่อเห็นดังนั้น ฮองเฮาก็ตกใจเช่นกัน “ช่วยนาง!”เสียงสั่งดังขึ้น เหล่าทหารรักษาพระองค์จึงเริ่มขยับตัวฮูหยินหลินถูกรับไว้อย่างมั่นคง แต่ก็เป็นลมสลบไปเฉียวเนี่ยนรีบเข้ามาจับชีพจร ถอนหายใจออกเบาๆ หันไปบอกฮองเฮา “กราบทูลฮองเฮา ฮูหยินหลินเพียงแค่ตกใจ มิได้มีอันใดสาหัส พักผ่อนให้ดีก็เพียงพอแล้วเพคะ”พูดจบเฉียวเนี่ยนก็เดินไปยังข้างกายองค์หญิงน้อยองค์หญิงน้อยร้องจนแทบหมดแรง ใบหน้าแดงก่ำเฉียวเนี่ยนตรวจดูครู่หนึ่งจึงเอ่ย “องค์หญิงน้อยยังเยาว์นัก ถูกทำให้ตกใจเช่นนี้ เกรงว่าจะมีไข้สูงไม่ลด อย่างไรก็วางพระทัยได้ หม่อมฉันจะอยู่รักษาองค์หญิงด้วยตนเอง

เฉียวเนี่ยนใจสะท้านเล็กน้อย แต่ก็ขานรับอย่างเคารพ “หม่อมฉันขอบพระทัยที่ฝ่าบาททรงห่วงใย ทุกอย่างเป็นปกติดีเพคะ”“อืม เช่นนั้นก็ดีแล้ว” ฮ่องเต้เอ่ยเรียบๆ แต่หางตากลับเผลอมองไปทางฮองเฮาอีกครั้งนัยน์ตาแฝงความหวั่นเกรงอยู่เล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวเฉียวเนี่ยนเห็นก็ยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดใจจึงฉวยโอกาสก่อนที่ฮองเฮาจะเปิดปาก เอ่ยว่า “หม่อมฉันได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ฝ่าบาทมิได้เสด็จออกว่าราชการ มิทราบว่าประชวรหรือเพคะ? หม่อมฉันขอตรวจชีพจรให้ฝ่าบาทได้หรือไม่เพคะ?”“แค่ก” ฮ่องเต้ไอเบาๆ “ไม่...”คำว่า ‘ไม่ต้อง’ กำลังหลุดปากออกมา ก็ถูกฮองเฮาขัดขึ้น “เช่นนั้นก็ดี ฮ่องเต้ทรงตรากตรำพระวรกายกับราชกิจ พระวรกายสำคัญยิ่ง”เมื่อได้ยิน ฮ่องเต้จึงพยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ตรวจดูเถิด!”สิ้นคำ ก็ยื่นพระหัตถ์ออกมาเฉียวเนี่ยนทำความเคารพก่อน แล้วจึงยกมือขึ้นวัดชีพจรไม่นานนัก ก็ได้ยินฮองเฮาถาม “ชีพจรของฮ่องเต้เป็นเช่นไรบ้าง?”เฉียวเนี่ยนชักมือกลับ ยิ้มบางพลางหันไปหาฮองเฮา “ชีพจรฮ่องเต้มั่นคง นอกจากมีอาการเหนื่อยล้าเล็กน้อยแล้ว มิได้มีสิ่งใดผิดปกติ วันหลังหม่อมฉันจะสั่งให้คนต้มของบำรุงถวายฮ่องเต้เพ

“ที่เจ้าพูดก็ไม่ผิด” เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงเรียบ แต่กลับถามต่อ “แต่ตอนกลางวันไม่ใช่ว่าไปหาหมอหลวงแล้วหรือ? เหตุใดองค์หญิงน้อยถึงได้ร้องไห้โวยวายหนักเช่นนี้อีก?”แม่นมเช็ดน้ำตาปาดหนึ่ง “ท่านหญิงเฉียวอย่าได้รังเกียจที่บ่าวพูดมาก ตอนกลางวันคนที่ให้ตรวจชีพจรองค์หญิงน้อยคือใต้เท้าหวัง แต่เขากลับบอกว่าองค์หญิงน้อยไม่มีอันใดร้ายแรง ก็เพียงนวดกดให้องค์หญิงน้อยนิดหน่อย แม้แต่ยาสักขนานก็ไม่สั่งก็จากไปแล้ว! บ่าวยังพยายามขวางไว้ แต่เขากลับสาบานมั่นเหมาะว่าองค์หญิงน้อยไม่เป็นไร บ่าวฐานะต่ำต้อย ก็ไม่อาจทำอะไรได้”บันทึกทางการแพทย์ที่ใต้เท้าหวังเขียนหลังกลับไป เฉียวเนี่ยนก็ได้ดูแล้ว นางเห็นชัดเจนว่าเขาเขียนไว้ว่าใช้การฝังเข็มเพื่อกล่อมประสาท คิดไม่ถึงว่าที่แท้ก็ทำเพียงแค่นวดกดเท่านั้นเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วต่ำลง มองไปทางแม่นมอีกครั้ง ถามว่า “หยวนเฟยเป็นคนให้เจ้ามาตามหมอหลวงหรือ?”เอ่ยถึงเรื่องนี้ แม่นมก็โกรธ “หยวนเฟยถูกพวกอีแร้งนั่นรังแกเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงแล้ว ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด จะมาดูแลองค์หญิงน้อยได้อย่างไร? บ่าวเป็นคนตัดสินใจฉวยจังหวะที่พวกนางโยนภาระกัน ลอบออกมาเจ้าค่ะ!”พูดถึงตรงนี้

เช่นนั้นจะใช้ใครในการเสแสร้งเล่า?แม่นมหลายคนต่างก็เริ่มคิดอยู่ในใจดีที่แม่นมซูเดินมาข้างหน้า ผลักแม่นมคนนั้นที่เพิ่งพูดออกไป แล้วก็จูงเฉียวเนี่ยนเดินเข้าไปข้างใน "ท่านหญิงเฉียวอย่าได้ใส่ใจพวกนางเลย การรักษาองค์หญิงน้อยสำคัญกว่าเจ้าค่ะ"แม่นมซูผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นแม่นมคนอื่นอยู่ในสายตาเลยก็จริงอยู่ นางคือคนของซูกงกง มีซูกงกงหนุนหลัง นางคงเคยชินกับการวางอำนาจในวังแล้วเพียงแต่นางยังมองไม่ออกว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นเช่นไรเฉียวเนี่ยนก็ไม่สะดวกจะเตือนตรงๆ จึงเดินตามแม่นมซูเข้าไปในห้องก่อนองค์หญิงน้อยนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าน้อยๆ แดงจัด คิ้วขมวดแน่น แม้จะหลับอยู่ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าถูกฝันร้ายหลอกหลอนคงตกใจกลัวเรื่องเมื่อกลางวันอยู่มากเฉียวเนี่ยนรีบยกมือแตะตรวจอุณหภูมิร่างกาย ปรากฏว่าร้อนจัดทันใดนั้นนางก็ไม่ลังเลอีก วางหีบยา หยิบเข็มเงินออกมาเริ่มฝังเข็มลดไข้ให้แก่องค์หญิงน้อยจากนั้นยังใช้ยาน้ำที่ทำเตรียมไว้เมื่อบ่ายนี้โดยเฉพาะ มาประคบที่ฝ่าเท้าองค์หญิงน้อยทำเช่นนี้อยู่ชั่วหนึ่งชั่วยาม จึงทำให้ไข้ขององค์หญิงน้อยลดลงได้แม่นมซูจึงวางใจ น้ำตาคลอเบ้า "ท่านหญิงเฉียวเป็นหมอ