Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1161 - Bab 1170

เฉียวเนี่ยนลังเลเล็กน้อยแต่ไม่คิดว่าจั๋วลี่จะเปิดประเด็นตรงๆ “คุณหนูเฉียวต้องการคุยเรื่องตำหนักเซวียนเหอใช่หรือไม่?”ได้ยินดังนั้น หัวใจเฉียวเนี่ยนก็สะท้านขึ้นมาในทันทีจั๋วลี่พูดต่อ “ความจริงแล้วเมื่อวานที่พบคุณหนู ข้าน้อยก็จำได้แล้ว”เพราะรู้จักเฉียวเนี่ยนอยู่แล้ว ต่อให้เฉียวเนี่ยนปลอมตัวเป็นขันทีตัวเล็ก เขาก็ยังจำได้เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดก็เอ่ยปาก “เจ้ารู้หรือไม่ว่าในตำหนักเซวียนเหอ กักขังผู้ใดไว้?”จั๋วลี่พยักหน้าช้าๆ “ท่านผู้บัญชาการเซี่ยไม่อนุญาตให้พวกเราเข้าไปภายในตำหนักเซวียนเหอ ข้าน้อยเพียงได้มองไกลๆ ครั้งเดียว แม้ใบหน้าเต็มไปด้วยฝีหนอง แต่ข้าน้อยก็ยังรู้สึกคุ้นตาอยู่ จึงคิดว่า หรือว่าคนนั้นคือ...”คำนั้น จั๋วลี่ไม่กล้าเอ่ยออกมามีเพียงทำปากเป็นคำว่า: ฮ่องเต้เมื่อถึงขั้นนี้แล้ว เฉียวเนี่ยนก็เห็นว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกนางจึงพยักหน้าเบาๆ “ใช่”จั๋วลี่ถึงกับสะดุ้งแม้ในใจจะเตรียมไว้แล้ว แต่เมื่อได้คำตอบชัดเจน ก็ยังทำให้ใจเขาตื่นตระหนกแต่เขารีบปรับอารมณ์กลับมา ถามต่อว่า “เช่นนั้น เวลานี้ผู้ที่ว่าราชการทุกวันคือ...?”“ตัวปลอม” เฉียวเนี่ยนตอบเสียงเ

นางรีบเลียนแบบกริยาท่าทางของขันที คุกเข่าคารวะ ศีรษะโขกพื้นฮองเฮาเหลือบตามองนางด้วยสายตาดูแคลน ดีที่จำไม่ได้ ก้าวตรงไปยังตำหนักเซวียนเหอประตูห้องถูกผลักเปิด กลิ่นเหม็นเน่าก็ลอยมาฮองเฮาเผลอยกมือขึ้นปิดจมูก ขมวดคิ้วแน่นมามาที่อยู่ด้านหลังเข้าใจทันที รีบเดินไปเปิดประตูหน้าต่างเพื่อไล่กลิ่นออกไป แล้วหันมาคารวะฮองเฮา “ฮองเฮา เชิญเพคะ”ฮองเฮาเพียงเอื้อนเอ่ยรับเบาๆ แล้วลดมือลง สูดดมลองอีกหนเมื่อมั่นใจว่ากลิ่นร้ายคลายไปมากแล้ว จึงก้าวเข้าไปในห้อง“ฝ่าบาท หม่อมฉันมาหาพระองค์แล้วเพคะ”นางยืนอยู่ข้างเตียง เอ่ยเสียงอ่อนโยนในดวงตาสะท้อนใบหน้าที่น่าขยะแขยงของฮ่องเต้ แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับขยายกว้างขึ้นเรื่อยๆฮ่องเต้ค่อยๆ ลืมตา พอเห็นฮองเฮา ความโกรธในใจพลันปะทุ ดวงตาเบิกกว้างทันใด ตะโกนใส่นางด้วยความเกรี้ยวกราด“อา! อา!”ฮองเฮายิ่งหัวเราะอย่างสะใจ “ฮ่าๆๆ หม่อมฉันก็มิคาดคิดมาก่อน ว่าฮ่องเต้ผู้สูงส่งถึงเพียงนั้น กลับตกต่ำมาถึงขั้นนี้ ของที่พี่ชายไร้ประโยชน์ของหม่อมฉันทิ้งไว้ใช้การได้ดีนัก!”“อา!”ความโกรธของฮ่องเต้ยังคงมีอยู่ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าฮองเฮาก็ค่อยๆ เลือนหายนางมองฮ่องเต้

เฉียวเนี่ยนไม่รู้ว่าฮองเฮาเหตุใดจึงเอ่ยถึงฮูหยินหลินขึ้นมาอีกสองสามวันมานี้ นางจงใจเมินฮูหยินหลิน ก็เพื่อให้ฮองเฮาคิดว่านางไม่ได้สนใจฮูหยินหลินเช่นนั้น ความคิดที่ฮองเฮาจะใช้ฮูหยินหลินมาข่มขู่นางก็ควรถูกละทิ้งไปไม่แน่ว่าฮูหยินหลินอาจจะถูกปล่อยตัวกลับออกไปด้วยซ้ำดังนั้น คราวนี้เมื่อฮองเฮาเอ่ยขึ้นมา เฉียวเนี่ยนก็เพียงตอบอย่างเรียบเฉย “ฮองเฮาตรัสถูกแล้วเพคะ”ฮองเฮายกยิ้มที่มุมปาก “ในเมื่อเจ้าก็เห็นว่าเราพูดถูก เช่นนั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เจ้าก็จงไปเยี่ยมมารดาของเจ้าให้มากหน่อย หากเจ้าอยู่เป็นเพื่อนนาง อาการป่วยของนางอาจจะฟื้นตัวเร็วขึ้น”“เพคะ” เฉียวเนี่ยนตอบอีกครั้งในใจก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความกังวลขึ้นมาเล็กน้อยตอนนี้ดูแล้ว ฮองเฮาคงไม่ยอมให้ฮูหยินหลินออกจากวังง่ายๆดังนั้น หากนางต้องการช่วยฮ่องเต้ ก็ห้ามเปิดเผยตัวตนเด็ดขาด มิเช่นนั้นจะพลอยทำให้ฮูหยินหลินเดือดร้อนขณะกำลังคิดอยู่นั้น ภายนอกพลันมีเสียงดังขึ้น “ฮองเฮา เสี่ยวอันจื่อถูกพาตัวมาถึงแล้ว”เฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกหนาววูบเสี่ยวอันจื่อ?ก็คือคนที่ส่งมื้อกลางวันไปตำหนักเซวียนเหอทุกวันนั่นเอง!ฮองเฮาเหลือบมองสีหน้าของเฉี

ฮองเฮากลับไม่เชื่อเพราะอย่างไรเสีย ก่อนหน้านี้เฉียวเนี่ยนก็เคยหลอกนางมาแล้วครั้งหนึ่งนางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย "ในเมื่อไม่ใช่เช่นนั้น แล้วเหตุใดต้องส่งยาและอาหารบำรุงไปยังตำหนักเซวียนเหอ?""เพราะหม่อมฉันคิดว่า สิ่งที่ฮองเฮาอยากได้ น่าจะยังไม่ได้มา กลัวว่าหากคนนั้นตายไป ฮองเฮาจะพลาดทุกอย่าง เลยใส่สมุนไพรลงในแกงปลานั้นนิดหน่อย เพื่อให้ยังพอมีลมหายใจอยู่"พูดออกมาราวกับว่าสิ่งที่นางทำทั้งหมดนั้น ล้วนทำเพื่อฮองเฮาแต่ฮองเฮากลับยิ่งไม่เชื่อ "แล้วเจ้าทำเช่นนั้นไปทำไม?""เพราะหม่อมฉันกับฮองเฮา ล้วนต่างก็เป็นผู้เคราะห์ร้ายเช่นเดียวกันเพคะ"ได้ยินดังนั้น ความเย็นชาในแววตาของฮองเฮาก็ยังไม่สลายกลับได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดว่า "หม่อมฉันเข้าใจดี ว่าการถูกคนที่ตนเองรักที่สุดทอดทิ้งมันเป็นเช่นไร และยิ่งรู้ชัด ว่าการที่ญาติพี่น้องผลักไสให้ตนไปตายครั้งแล้วครั้งเล่า มันเป็นความรู้สึกแบบไหน"ขณะพูด เฉียวเนี่ยนก็ยกมือขึ้นแหวกเส้นผมเหนือศีรษะ เผยให้เห็นรอยแผลเป็น"ฮองเฮาโปรดทอดพระเนตร นี่คือฝีมือฮูหยินหลินที่ฟาดลงมา ครั้งนั้นหม่อมฉันสลบไปทันที หากไม่ใช่ว่าหมอประจำจวนรักษาไว้ทัน หม่อมฉันก็คงไม่มีชีวิตอ

ได้ยินดังนั้น ฮองเฮายิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ “ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อท่านหญิงเฉียว เพียงแต่ตอนนี้ตำหนักเซวียนเหอเป็นที่ชุมนุมของเรื่องวุ่นวาย เจ้าก็อย่าได้เข้าไปยุ่งกับน้ำขุ่นนี้เลย”คำพูดนี้ดูเหมือนเป็นการพูดเพื่อเฉียวเนี่ยน แต่แท้จริงแล้วก็แค่เตือนนางไม่ให้เข้าไปพัวพันเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตอบรับทันทีจากนั้นฮองเฮาก็สั่งกำชับอีกสองสามประโยค นางจึงทำความเคารพแล้วขอตัวออกมาพอเฉียวเนี่ยนเดินออกไป มามาที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็เดินเข้ามา ถึงข้างกายฮองเฮาแล้วช่วยนวดบีบไหล่ให้ฮองเฮา“ฮองเฮาทรงคิดว่าคำพูดของท่านหญิงเฉียวในวันนี้ น่าเชื่อหรือไม่เพคะ?”“จริงบ้างเท็จบ้าง จะให้แยกออกได้อย่างไร?” ฮองเฮาหัวเราะเย็นพลางกล่าว “แต่ก็ยังมีเรื่องหนึ่งที่น่าเชื่ออยู่”“เรื่องใดหรือเพคะ?” มามาถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ก็ได้ยินฮองเฮากล่าว “นางเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าสำนักราชาโอสถ”ได้ยินเช่นนั้น มามาก็แปลกใจขึ้นมา “จริงหรือเพคะ? แต่เจ้าสำนักราชาโอสถมิใช่คนธรรมดา มีคนมากมายในใต้หล้าที่อยากคารวะขอฝากตัวเป็นศิษย์ แต่แม้แต่ชายเสื้อของเขายังแตะไม่ถึง เหตุใดจึงเลือกนางเล่าเพคะ?”ฮองเฮาส่ายหัวช้าๆ “ไม่รู้ แต่ที่ว่า