All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1131 - Chapter 1140

เฉียวเนี่ยนอยู่ข้างกายนาง ก็เท่ากับวิชาแพทย์นั้นอยู่ข้างกายนางนิสัยของเฉียวเนี่ยนนั้น ตราบใดที่ไม่ใช่มีความแค้นฝังใจอะไร นางก็จะยื่นมือช่วยเหลือองค์หญิงซูหยวนกลับยังไม่ยอม นางอยู่ในตำหนักเย็นมาเกือบปี ออกมากลับได้เพียงตบหน้าเฉียวเนี่ยนเพียงทีเดียว ให้นางจะยอมได้อย่างไร?ครั้นแล้วก็เม้มปากบ่นขึ้นมา "แต่เสด็จแม่ก็ใช่ว่าจะรั้งตัวนางไว้ได้ นางเจ้าเล่ห์นักเพคะ!"ไม่คาดคิดว่าฮองเฮากลับยื่นมือมาเกี่ยวปลายจมูกองค์หญิงซูหยวนเบาๆ "แม่ย่อมมีวิธีทำให้นางอยู่อย่างเชื่อฟัง!""วิธีอะไรหรือ?" องค์หญิงซูหยวนอดถามไม่ได้กลับเห็นฮองเฮายิ้มอย่างลึกลับ "ความลับ!""โธ่ เสด็จแม่ รีบบอกมาเถอะเพคะ!" องค์หญิงซูหยวนก็อ้อนขึ้นมาอีกฮองเฮาจึงปรายตามองมามาข้างกายมามารู้ทัน รีบเข้ามาเกลี้ยกล่อม "องค์หญิงเพคะ เมื่อวานนี้ฮองเฮาเพิ่งทรงถูกลอบปลงพระชนม์ อีกทั้งยังประจันหน้ากับเฉียวเนี่ยนทั้งคืน เวลานี้กำลังอ่อนเพลีย ให้พระองค์ได้พักผ่อนเถิดเพคะ!"ได้ฟังดังนั้น องค์หญิงซูหยวนก็เห็นว่าการให้เสด็จแม่พักผ่อนสำคัญกว่า จึงจำใจลุกขึ้น ทำความเคารพฮองเฮา "เช่นนั้นเสด็จแม่พักผ่อนเยอะๆ นะเพคะ แล้วซูหยวนค่อยมาพบทีหลัง"

ทางด้านเฉียวเนี่ยน นางเข้าไปรับตำแหน่งผู้บัญชาการหน่วยแพทย์แห่งโรงหมอหลวงที่โรงหมอหลวงตั้งแต่เช้า จนกระทั่งโพล้เพล้ถึงได้ออกมาจากโรงหมอหลวงวันนี้ทั้งวันมัวแต่รับช่วงต่องานในโรงหมอหลวงมิใช่ว่าเรื่องงานในโรงหมอหลวงซับซ้อน เพียงแต่วันนี้คนในโรงหมอหลวงเหมือนโดนของ เรื่องที่เดิมทีพูดทีเดียวก็จบ พวกเขากลับต้องแบ่งพูดเป็นสามสี่ครั้งถึงได้พูดจบแต่เฉียวเนี่ยนก็รู้ดี พวกเขามิใช่โดนของ แต่เป็นได้รับคำสั่งจากใครบางคนอาจจะเป็นฮองเฮา หรือองค์หญิงซูหยวน ใครจะรู้เล่า?ดีที่ในที่สุดก็กลับได้แล้วเหล่าแพทย์ในโรงหมอหลวงกับนางก็ถือว่าเป็นคนคุ้นหน้ากัน ถึงแม้จำใจต้องทำให้นางลำบาก แต่กับบาดแผลที่เข่านางก็ล้วนดูแลกันอย่างเต็มที่อีกทั้งวันนี้ในการรับช่วงงาน หากมีที่ให้นางได้นั่ง พวกเขาก็ย่อมไม่ให้นางต้องฝืนยืนจนถึงตอนนี้เวลาเดินจึงไม่เหมือนกับตอนเช้าที่ดูอเนจอนาถลุงเกิ่งยังคงรออยู่ที่หน้าประตูวังเห็นเฉียวเนี่ยนก้าวช้าๆ เข้ามา ใจที่แขวนไว้บนเส้นด้ายทั้งวันทั้งคืนถึงได้วางลงเสียทีเห็นได้ชัดว่าก้าวย่างของเฉียวเนี่ยนไม่ค่อยปกติ ลุงเกิ่งจึงรีบเข้าไปประคองเฉียวเนี่ยนเดินไปยังรถม้ามิได้ถามเฉียว

ไม่นานลุงเกิ่งก็กลับเข้ามาเขาก้าวเข้ามาคารวะต่อเฉียวเนี่ยน แล้วจึงกล่าวว่า “คุณชายใหญ่กลับไปแล้วขอรับ”ได้ยินดังนั้นหนิงซวงก็อดแปลกใจไม่ได้ “คุณชายใหญ่มาหรือเจ้าคะ? เขามาทำอะไรที่จวนอ๋อง?”รู้อยู่ชัดว่าคุณหนูของนางไม่ชอบเขา เหตุใดจึงมาที่นี่กะทันหัน?เฉียวเนี่ยนเพียงถอนหายใจแผ่วเบา “ฮองเฮาส่งคนมาพาฮูหยินหลินเข้าวังไป”ได้ยินเช่นนี้หนิงซวงก็ถึงกับตกใจจนหน้าซีดเผือด “อะไรนะเจ้าคะ? ฮูหยินหลินป่วยถึงเพียงนี้แล้ว เหตุใดฮองเฮาถึงยังจะพาฮูหยินหลินเข้าวังไปอีกเล่า? อีกทั้งก็ค่ำมากแล้ว หรือว่าฮูหยินหลินจะต้องพักค้างคืนในวัง?”เฉียวเนี่ยนค่อยๆ ส่ายหน้า “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าฮองเฮาคิดจะทำสิ่งใด แต่ข้ากลับรู้สึกว่าเป็นเพราะข้า”หลินเย่ว์รีบร้อนมาหานางถึงเพียงนี้ ก็ใช่ว่าไร้เหตุผลตอนนี้ในจวนโหว คนที่อาจทำให้ฮองเฮาไม่พอใจได้ เกรงว่าจะมีเพียงนางคนเดียวแล้วทั้งที่เป็นเพราะนางแท้ๆ แต่นางกลับพูดอย่างไร้เยื่อใยเช่นนั้นคิดถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนหันมองลุงเกิ่ง พลันเผยรอยยิ้มขมขื่น “ลุงเกิ่งว่าเมื่อครู่ข้าไร้เยื่อใยเกินไปหรือไม่?”ไม่คิดว่าลุงเกิ่งกลับส่ายหน้า “หากฮูหยินหลินถูกพาเข้าวังเพราะคุณหนูจ

มามาที่อยู่ข้างกายเห็นรอยยิ้มของฮองเฮาไม่ธรรมดา จึงโค้งตัวพลางก้าวมาข้างหน้า เอ่ยถามว่า “พระองค์จะรับสั่งให้นางหญิงบ้าเข้ามาเฝ้าหรือไม่เพคะ?”ฮองเฮาเหลือบมองมามาคนนั้นแวบหนึ่ง “เจ้าก็รู้ว่านางเป็นบ้า จะพานางมาหาเราเพื่ออะไร?”เอ่ยพลาง มุมปากของฮองเฮาก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา “จะว่าไป นานแล้วที่มิได้เจอองค์หญิงน้อย”ได้ยินดังนั้นมามาก็เข้าใจทันที รีบคำนับฮองเฮาแล้วเอ่ยว่า “บ่าวจะไปตามองค์หญิงน้อยมาเฝ้าเดี๋ยวนี้เพคะ”ว่าจบก็ถอยลงไปครึ่งชั่วยามต่อมา เฉียวเนี่ยนเพิ่งวางงานในมือลง ก็เห็นขันทีน้อยคนหนึ่งรีบร้อนวิ่งมา “ท่านผู้บัญชาการเฉียว ท่านผู้บัญชาการเฉียว! เกิดเรื่องแล้วขอรับ!”สีหน้าเฉียวเนี่ยนแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในใจก็รู้ชัดเจนอยู่แล้วว่าต้องเป็นเรื่องฮูหยินหลินแน่หัวใจเต้นแรงนัก แต่ยังฝืนทำท่าเย็นชาเอ่ยถามว่า “เหตุใดถึงได้ตื่นตระหนกเช่นนี้?”“อะ องค์หญิงน้อย...” ขันทีคนนั้นหอบหายใจถี่ แม้แต่ประโยคก็พูดไม่ครบถ้วนเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว “องค์หญิงน้อยเป็นอะไร? พูดให้ชัด”“ขณะผ่านเรือนนอนเต๋อกุ้ยเฟย ไม่รู้เพราะเหตุใด อยู่ๆ องค์หญิงน้อยก็ร้องไห้ไม่หยุด เสียงร้องทำให้ท่านผู้สูง

ขันทีน้อยเหมือนพบเจอที่พึ่ง รีบคุกเข่าลงตรงหน้าฮองเฮา “คารวะฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”เฉียวเนี่ยนก็ตามไปคำนับ “คารวะฮองเฮาเพคะ”เพียงแต่ยังไม่รอให้ฮองเฮาเอ่ย นางก็ชี้ไปทางขันทีน้อยข้างๆ “ฮองเฮาทรงโปรดพิจารณา บ่าวผู้นี้เจอเรื่องเร่งด่วน ไม่คิดจะแจ้งฮองเฮาก่อน แต่กลับวิ่งไปถึงโรงหมอหลวงเพื่อเรียกหม่อมฉันมา! เวลานี้ฮูหยินหลินอุ้มองค์หญิงน้อยนั่งอยู่สูงเพียงนี้ บ่าวไม่อาจเหาะเหินขึ้นไปช่วยองค์หญิงน้อยลงมาจากหลังคาได้ และก็ไม่มีความสามารถรักษาโรคบ้าของฮูหยินหลินให้คืนสติได้ด้วยคำพูดเกลี้ยกล่อมเพียงสองสามคำ หม่อมฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะเรียกหม่อมฉันมาทำอะไร! ช่างสติเลอะเลือนนัก!”คำพูดของเฉียวเนี่ยนนี้ ฟังดั่งกำลังด่าขันทีน้อยผู้นั้น แต่แท้จริงแล้ว กลับกำลังด่าฮองเฮาเพียงแต่ฮองเฮาแยกไม่ออกว่าเฉียวเนี่ยนด่าใคร ใบหน้าก็พลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ทำเพียงขมวดคิ้วแสร้งว่า “ช่างเหลวไหลนัก องค์หญิงน้อยตกอยู่ในอันตราย พวกเจ้าไปแจ้งทหารรักษาพระองค์ก็ยังดี เหตุใดถึงไปตามท่านหญิงเฉียวมา?”ขันทีน้อยก็ยังพอมีไหวพริบ รีบโขกศีรษะลงกับพื้น “บ่าวสำนึกผิดแล้ว เพียงแต่อย่างไรเสียฮูหยินหลินก็คือมารดาบังเกิดเกล้าของท่านห