Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1171 - Bab 1180

ขันทีน้อยโล่งใจอย่างยิ่ง รีบทำความเคารพอย่างยินดีแล้วก็จากไปส่วนสีหน้าของใต้เท้าหยูก็เห็นได้ชัดว่าลนลานขึ้นมาแต่ก็ทำเป็นสงบใจ “ท่านหญิงเฉียวหมายความว่าอย่างไร? ตำแหน่งของท่านแม้จะสูงกว่าข้า แต่ท่านกับข้าล้วนไม่ได้มีอำนาจยิ่งใหญ่อันใด ท่านผู้บัญชาการหน่วยแพทย์แห่งโรงหมอหลวงเช่นท่าน จะมาคุมนายสวนได้อย่างไร!”เฉียวเนี่ยนยิ้มเล็กน้อย แล้วเริ่มเดินวนรอบใต้เท้าหยู สายตายังไม่ลืมที่จะกวาดมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ข้าจำได้ เมื่อข้าเข้าวังครั้งแรกตอนยังเด็ก นายสวนที่เจอ ก็คือใต้เท้าหยู หากข้าเดาไม่ผิด คนนั้นน่าจะเป็นบิดาของท่านกระมัง?”ใต้เท้าหยูไม่รู้ว่าเฉียวเนี่ยนต้องการทำอะไร สีหน้าดูไม่สู้ดี “ใช่ เป็นบิดาของข้า แล้วอย่างไรเล่าขอรับ?”เฉียวเนี่ยนกล่าวต่อ “ตำแหน่งนายสวน ดูแลอุทยานหลวงและไม้ดอกไม้ประดับทั่วทั้งวังหลัง ในสถานที่ที่บุรุษภายนอกไม่อาจเข้าถึงได้อย่างวังหลังนี้ มีเพียงนายสวนที่สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ ดังนั้นผู้ที่จะเป็นนายสวนได้นั้น นอกจากจะต้องมีฝีมือสูงส่งแล้ว ยังต้องได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้อย่างที่สุดด้วย”เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ใต้เท้าหยูออกจะภูมิใจ “ตระกูลหยูของข้า

ทุกคนต่างก้มหน้าลงไปองค์หญิงซูหยวนขมวดคิ้วเป็นปม ก้าวเข้าไปยืนข้างเฉียวเนี่ยน จากนั้นจึงเท้าถีบเฉียวเนี่ยน “นี่!”เฉียวเนี่ยนไม่มีปฏิกิริยาใดองค์หญิงซูหยวนจึงเหลือบตามองนางในคนหนึ่ง นางในรีบเอามือไปอังลมหายใจของเฉียวเนี่ยน แล้วค่อยถอนหายใจออกมา “ยัง ยังมีลมหายใจอยู่เพคะ”องค์หญิงซูหยวนก็โล่งใจตาม “เช่นนั้นก็ส่งกลับโรงหมอหลวงไป! บอกว่าข้าเห็นนางนอนฟุบอยู่ในอุทยานหลวง ก็จึงมีน้ำใจให้คนพากลับไป!”"เพคะ!"ทันใดนั้น หลายคนก็รีบเข้ามาช่วยกันหามเฉียวเนี่ยนออกไปองค์หญิงซูหยวนมองตามแผ่นหลังพวกนั้นไป ใจยังเต็มไปด้วยความอำมหิตนังตัวซวย!ก็แค่คิดจะสั่งสอนเฉียวเนี่ยนให้หายแค้นในอก ไม่คิดว่านังสารเลวนี่กลับทนมือทนเท้าไม่ไหว เพียงไม่นานก็สลบไปแล้ว!หากถูกเสด็จแม่รู้เข้า ยังไม่รู้ว่าจะถูกด่าว่าเช่นไร!อัปโชคนัก!ความอยากจะเดินเล่นอุทยานหลวงก็หมดลง องค์หญิงซูหยวนหันหลังเดินจากไปแต่ก็หาได้ทันสังเกต ว่าชายกระโปรงของตนเปื้อนบางสิ่งบางอย่างเข้าแล้วและสิ่งนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้นางอยากตายเสียให้ได้ทีเดียว!อีกด้านหนึ่ง หลังเฉียวเนี่ยนถูกส่งกลับมายังโรงหมอหลวง หมอหลวงทั้งหลายต่างก็พากันก

หัวใจของใต้เท้าหยูสะท้านวูบขึ้นมาอย่างกะทันหันเป็นไปได้อย่างไร?เขาจ้องมองในลานอยู่ตลอด กลับไม่เห็นมีผู้ใดเข้ามาเลย!ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยความหวาดกลัว เอ่ยถามออกไปข้างนอกด้วยเสียงสั่นเครือ "ใคร... ใครกัน?""ใต้เท้าหยู นี่ข้าเอง เฉียวเนี่ยน"เสียงที่กดให้ต่ำไว้ก็ยังไม่อาจปิดบังความอ่อนหวานได้ความหวาดกลัวในใจใต้เท้าหยูคลายลงไปไม่น้อยในทันทีเขารีบก้าวไปเปิดประตู ก็เห็นเฉียวเนี่ยนในชุดดำทั้งชุดยืนอยู่หน้าประตูข้างกายยังมีชายร่างใหญ่กำยำยืนอยู่ด้วยชั่วขณะนั้นเขาอดรู้สึกหวาดหวั่นไม่ได้ "ท่าน... ท่านผู้นี้คือ?""ผู้นี้คือลุงเกิ่ง ใต้เท้าหยูวางใจเถิด เขาไว้ใจได้" เฉียวเนี่ยนเอ่ยเบาๆแต่ใต้เท้าหยูยังคงมีสีหน้าลำบากใจ "เรื่องนี้สำคัญนัก...""ข้ารู้" เฉียวเนี่ยนตอบเสียงเบา แล้วหันไปมองลุงเกิ่ง "รบกวนลุงเกิ่งเฝ้าอยู่ข้างนอกด้วย""ขอรับ" ลุงเกิ่งรับคำเบาๆ จากนั้นก็หันกายเดินออกไปใต้เท้าหยูจึงหลีกทาง เชิญเฉียวเนี่ยนเข้ามาในห้องเทียนไขเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่งเพิ่งถูกจุดขึ้นแสงสลัวค่อยๆ ขับไล่ความมืดในห้องออกไปเฉียวเนี่ยนจึงเห็นว่านี่คือห้องหนังสือของใต้เท้าหยูใต้เท้าหยูมองเ

บรรดานางกำนัลก้าวเข้ามา รีบดึงผ้าห่มของเฉียวเนี่ยนออกแล้วยกนางขึ้นหนิงซวงเห็นเข้าก็รีบตามมา “ไม่ได้หรอก! คุณหนูของข้าร่างกาย...”ยังไม่ทันพูดจบ มามาก็ก้าวมาขวางหนิงซวงไว้ “บังอาจนัก! คำสั่งของฮองเฮา ใครกล้าขวาง!”เช่นนี้หนิงซวงก็จำต้องหยุดฝีเท้า มองเฉียวเนี่ยนถูกยกขึ้นรถม้าไปต่อหน้าต่อตาคงเป็นเพราะอาการขององค์หญิงเข้าขั้นวิกฤตจริงๆ!รถม้าวิ่งเร็วมาก ไม่สนเลยว่าเฉียวเนี่ยนที่อยู่ในรถม้าจะถูกกระแทกกระทั้นเพียงใดโชคดีที่ร่างกายเฉียวเนี่ยนไม่เป็นอะไร เพียงแค่แทงเข็มไม่กี่เล่มให้หน้าซีดเผือดเท่านั้น มิเช่นนั้นกระแทกแบบนี้ เกรงว่าคงตายไปบนรถม้าแล้วตอนลงจากรถ ก็ยังถูกคนยกลงมาอยู่ดีและจากนั้นเฉียวเนี่ยนถูกยกตรงเข้าไปในเรือนนอนขององค์หญิงฮองเฮาเห็นเฉียวเนี่ยนก็ขมวดคิ้วทันที “ท่านหญิงเฉียวเป็นอะไร?”เหตุใดหน้าซีดเผือดเช่นนี้?บนหน้าผากยังมีเหงื่อเย็นผุดออกมา มองแล้วเหมือนใกล้จะตายเต็มทีเฉียวเนี่ยนยันกายลุกขึ้น ทำท่าจะคารวะตอบ แต่พออ้าปาก ก็ ‘โอ้ก’ ออกมาเสียงหนึ่งเพราะก่อนหน้านี้แทงเข็มให้ตัวเอง เฉียวเนี่ยนจึงอาเจียนออกมาจริงๆอาหารที่ยังย่อยไม่หมด กลายเป็นสิ่งสกปรกพุ่งออกมา

บอกว่าให้ดูแล แท้จริงแล้วคือสงสัยว่าเฉียวเนี่ยนแกล้งป่วยแม้หมอหลวงถังจะมิใช่คนสนิทของนาง แต่หมอหลวงหลิวนั้นใช่เฉียวเนี่ยนแกล้งป่วยหรือไม่ หมอหลวงหลิวย่อมจำแนกได้กระจ่างเฉียวเนี่ยนถูกนางในประคองลงไปเวลาต่อมา หมอหลวงหลิวก็มารายงาน"กระหม่อมคารวะฮองเฮา"ฮองเฮายังเฝ้าอยู่ข้างเตียงขององค์หญิงซูหยวน ได้ยินเสียงหมอหลวงหลิวก็ไม่หันกลับมา เพียงถามว่า "ว่ามา""ชีพจรท่านหญิงเฉียวลอยเลื่อน จุดปราณทั้งหกตำแหน่งอ่อนดุจหนอนไหมกินใบไม้ ตำแหน่งซ้ายยิ่งติดขัดคล้ายฝนชุ่มทราย นี่คืออาการเส้นลมปราณพลังงานหยางได้รับอันตราย เลือดคั่งทะลักขึ้นหัวและไขสันหลังพ่ะย่ะค่ะ"ได้ฟังดังนั้น ฮองเฮาจึงหันกลับมามองหมอหลวงหลิว "เช่นนั้น นางบาดเจ็บหนักจริงหรือ?"หมอหลวงหลิวพยักหน้า "พ่ะย่ะค่ะ คาดว่าท่านหญิงเฉียวโดนเตะศีรษะอย่างแรงยิ่งนัก แถมยังตรงจุดสำคัญพอดี"ได้ยินดังนั้น ฮองเฮาก็หาได้เบาใจลงไม่มองดูองค์หญิงซูหยวนที่ทั้งตัวบวมแดง นางร้อนใจจนตาแดงเรื่อ "เช่นนี้จะทำอย่างไรดี? นางบาดเจ็บถึงเพียงนี้ จะใช้สมาธิคิดหาทางรักษาได้อย่างไร? หากจะหาวิธีถอนพิษ เกรงว่าต้องรอเกือบเดือนกระมัง?"ทว่าองค์หญิงซูหยวนตอนนี้ถ