พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี のすべてのチャプター: チャプター 1381 - チャプター 1390

ฉู่จืออี้ขมวดคิ้วมุ่น เข้าใจความกังวลของนางเป็นอย่างดีตระกูลมู่ให้ความสำคัญกับแดนต้องห้ามแห่งนี้มากจนเกินกว่าวิสัยปกติ“เจ้ากล่าวถูกต้อง เรื่องนี้มีความสำคัญยิ่งนัก หากพลาดเพียงนิดอาจกระทบกระเทือนไปทั้งกระดาน จำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ...”“ไม่มีเวลาแล้ว!” เฉียวเนี่ยนเอ่ยแทรกขึ้นทันควัน แม้น้ำเสียงจะแผ่วเบาทว่ากลับตึงเครียดประหนึ่งสายพิณที่ถูกขึงจนแทบขาดเผยให้เห็นถึงความร้อนรนที่พุ่งขึ้นถึงขีดสุด “เซียวเหิง... เขาประคองอาการต่อไปไม่ไหวแล้ว! ข้าจำต้องรีบนำ “หญ้าผลึกหยกม่วง” มาให้เร็วที่สุด! หากชักช้า... เกรงว่าจะสายเกินแก้!”ฉู่จืออี้ขมวดคิ้วแน่น สุ้มเสียงทุ้มต่ำดังชัดเจนท่ามกลางบรรยากาศอันน่าอึดอัด: “เช่นนั้นเจ้ากลับไปพักผ่อนที่เรือนข้างก่อนเถิด ข้าจะไปสั่งการองครักษ์พยัคฆ์ ให้เตรียมเลือดหมูเลือดวัวเอาไว้จำนวนมาก เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉิน ส่วนมู่ซ่างเสวี่ย…”เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางทอดสายตามองไปยังทิศทางของห้องหนังสือ “ค่ำคืนนี้แสงจันทร์ยังคงส่องสว่างเจิดจ้า ดวงจันทร์คืนสิบหกมิได้ด้อยไปกว่าคืนสิบห้าเลยแม้แต่น้อย บางที... อาจจะพอเกลี้ยกล่อมเขาให้ยอมอนุญาตพวกเราเข้าไปในแดน

โหยวต๋าค้อมกายเดินเข้ามา คารวะอวี่เหวินฮ่าวอย่างนอบน้อม ทว่าสีหน้ากลับทมึนทึบดุจห้วงน้ำลึก “องค์ชาย... เฉียวเนี่ยนผู้นี้ช่างกำเริบเสิบสานยิ่งนัก! ถึงกับกล้าลบหลู่เบื้องสูงเช่นนี้ ให้ข้าน้อยส่งคนไป “สั่งสอนนาง” ให้รู้สำนึกสักหน่อยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ นางจะได้รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง”น้ำเสียงของเขากดข่มโทสะไว้อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าไม่เคยพบเจอผู้ใดกล้าสามหาวกับองค์ชายรองผู้สูงศักดิ์เช่นนี้มาก่อนแม้แต่มู่คังเซิ่งผู้ล่วงลับ ยามมีชีวิตอยู่ก็ยังต้องไว้หน้าองค์ชายรองถึงสามส่วน!อวี่เหวินฮ่าวตวัดสายตาเย็นเยียบดุจคมมีดบาดลึกไปที่โหยวต๋า น้ำเสียงเย็นยะเยือกประหนึ่งเกล็ดน้ำแข็ง: “สั่งสอน? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าผู้ที่หนุนหลังนางอยู่ คือสำนักราชาโอสถ”โหยวต๋าขมวดคิ้วมุ่น แสดงท่าทีไม่ยี่หระออกมาหลายส่วน: “ก็แค่สำนักราชาโอสถเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง…”วาจายังมิทันขาดคำ ถ้วยชาเคลือบสีครามก็พุ่งแหวกอากาศมาด้วยแรงลมกรรโชก กระแทกพื้นหินสีเขียวข้างเท้าโหยวต๋าแตกกระจาย! เสียง “เพล้ง” ดังสนั่น เศษกระเบื้องอันแหลมคมกระเด็นว่อน ชิ้นหนึ่งปักลึกเข้าที่เนื้อข้อเท้าของโหยวต๋า โลหิตสดไหลซึมชุ่มรองเท้าและถุงเท้าในพริ

ทว่าเงาร่างนั้นกลับประหนึ่งบุปผาในคันฉ่องจันทร์ฉายบนผืนน้ำ ยิ่งเขาไล่กวดกระชั้นเท่าไร นางยิ่งเลือนหายเร็วเท่านั้น ท้ายที่สุดก็ละลายหายไปในหมอกควันแห่งความสิ้นหวังอันไร้ขอบเขต เหลือทิ้งไว้เพียงสุ้มเสียงตกค้างที่บาดลึกถึงขั้วหัวใจ“อย่าไป!!” ความตื่นตระหนกปานจะขาดใจและความรู้สึกสูญเสียอันมหาศาลเข้าเกาะกุมเซียวเหิงในชั่วพริบตา เขาคำรามก้องพร้อมกับยื่นมือไขว่คว้าไปเบื้องหน้า ร่างกายกระตุกเฮือกอย่างรุนแรง ในที่สุดก็ดิ้นรนหลุดพ้นจากฝันร้ายที่หนาวเหน็บจนแทบขาดใจนั้นมาได้ พลันลืมตาโพลงขึ้น!เสียงหอบหายใจถี่กระชั้นและหนักหน่วงดังชัดเจนยิ่งนักในห้องที่เงียบสงัด เหงื่อกาฬชุ่มโชกเสื้อตัวในเนื้อบางจนเปียกชื้น แนบติดผิวกายอย่างหนาวเยือกม่านน้ำตาที่พร่าเลือนค่อย ๆ จางหายจนสายตากลับมาคมชัด สิ่งแรกที่ปะทะเข้าสู่สายตา คือร่างในอาภรณ์สีดำขลับที่นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างเตียง... อวี่เหวินฮ่าวอีกฝ่ายกำลังจ้องมองเขาอยู่อย่างเงียบงัน ด้วยแววตาพินิจพิเคราะห์ราวกับผู้ที่อยู่สูงกว่ามองลงมายังเบื้องล่าง แฝงนัยบางอย่างที่ยากจะคาดเดาเซียวเหิงจำคนตรงหน้าได้ จากถ้อยคำของบ่าวไพร่ในจวนช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา บุรุษผู้

อวี่เหวินฮ่าวคล้ายคาดการณ์ไว้แต่ต้นแล้วว่าเซียวเหิงย่อมต้องเอ่ยถามเช่นนี้ สีหน้าของเขาจึงเรียบเฉยไร้ระลอกคลื่น ทว่ากลับแฝงแววเปิดเผยจริงใจของผู้ที่ถูกเข้าใจผิดออกมาได้อย่างพอดิบพอดีเขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยท่าทีผ่าเผย ก่อนจะก้มกายคารวะเซียวเหิงที่นอนอ่อนระโหยโรยแรงอยู่บนเตียงอย่างนอบน้อมเต็มพิธีการ “เรียนท่านแม่ทัพตามตรง ผู้น้อยเลื่อมใสเกียรติภูมิอันเกรียงไกรของท่านแม่ทัพเซียว ณ สมรภูมิจิ้งกั๋วมานานช้า ทั้งยังศรัทธาในความกล้าหาญและสติปัญญาของท่านยิ่งนัก! การลงมือช่วยเหลือท่านแม่ทัพในครานี้ ประการแรก ก็เพื่อสนองความศรัทธาส่วนตนของข้าเอง”เขาเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเป็นประกายกล้า แฝงความจริงใจที่เจตนาปั้นแต่งขึ้น “ประการที่สอง ข้าหวังเพียงว่ายามที่ท่านแม่ทัพหายดีแล้ว จะยอมรั้งอยู่แคว้นถัง เพื่อรับใช้แคว้นถังของข้า! อาศัยปรีชาสามารถของท่าน ย่อมต้องสร้างเกียรติประวัติเลื่องลือสะท้านภพได้อีกคราเป็นแน่!”ทว่าเมื่อได้สดับถ้อยคำเหล่านี้ เซียวเหิงทำได้เพียงฝืนรักษาความสงบนิ่งไว้เพียงเปลือกนอก เขาพยักหน้าช้า ๆ น้ำเสียงแห้งผากและอ่อนแรง “วาจาขององค์ชายรอง... เซียวโหม่ว... เข้าใจกระจ่างแล้วพะยะค่ะ”

แสงไฟจากคบเพลิงในมือของฉู่จืออี้เต้นระริก ราวกับลำแสงที่สาดส่องทะลุทะลวงความมืดมิด พุ่งตรงเข้าไปยังห้องลับที่ถูกกั้นไว้นั้นอย่างแจ่มแจ้งไร้สิ่งปิดกั้น!แสงสีขาวซีดส่องกระทบให้เห็นภาพเบื้องหน้าอย่างชัดเจน...กองกระดูกขาวโพลน!ทับถมกันเป็นชั้น ๆ!ล้วนเป็นโครงกระดูกขนาดเล็ก บอบบาง ที่ยังเจริญเติบโตไม่เต็มที่ทั้งสิ้น!ร่างเหล่านั้นบิดเบี้ยว คดงอ ทับถมกันอยู่อย่างระเกะระกะ บางร่างมีขนาดเล็กเท่าฝ่ามือเสียด้วยซ้ำ!เวลาคล้ายจะหยุดนิ่งไปในชั่วขณะนี้!เฉียวเนี่ยนราวกับถูกค้อนยักษ์ที่มองไม่เห็นทุบเข้าอย่างจัง นางยืนตัวแข็งทื่อ สมองขาวโพลนไปหมด“เดรัจฉาน!”“คนตระกูลมู่มันสารเลว! สมควรถูกแล่เนื้อเถือหนังพันมีดหมื่นแล่!”“ไอ้สารเลว! พวกมันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?!”องครักษ์พยัคฆ์มิอาจข่มกลั้นโทสะได้อีกต่อไป ความโกรธแค้นที่อัดอั้นระเบิดออกมาดั่งภูเขาไฟปะทุ!แม้พวกเขาจะเจนจัดในสนามรบ ชินชากับซากศพและทะเลเลือดมามากเพียงใด ทว่ากลับไม่เคยพบเห็นซากศพทารกที่มากมายมหาศาลถึงเพียงนี้มาก่อน!นี่ล้วนเป็นทารกที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน หรืออาจจะเพิ่งเคยเห็นโลกใบนี้เป็นครั้งแรก!พวกนางยังมิทันได้สัมผ