พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี のすべてのチャプター: チャプター 1401 - チャプター 1410

มู่เมิ่งเสวี่ยเองก็ได้ยินเรื่องราว จึงรีบรุดมาและอยู่ในที่นั้นพอดีเฉียวเนี่ยนจึงถือโอกาสแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกันครั้นพอรู้ว่าเกอซูอวิ๋นมีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงแห่งชนเตอร์กิก แววตาของมู่เมิ่งเสวี่ยก็ลุกวาว ฉายแววใคร่รู้และชื่นชมอย่างไม่คิดปิดบัง “ที่แท้ท่านก็คือองค์หญิงแห่งเตอร์กิก! มิน่าเล่าถึงได้งดงามเฉิดฉายจับตาเพียงนี้ คิ้วคางนั่น สันจมูกนั่น ช่างเป็นโฉมสะคราญโดยกำเนิดโดยแท้ ทำเอาข้าอิจฉาจะแย่อยู่แล้วเจ้าค่ะ!”เกอซูอวิ๋นถูกชมเสียจนวางตัวไม่ถูก แก้มแดงระเรื่อ นางมองมู่เมิ่งเสวี่ยแล้วเอ่ยตอบด้วยความจริงใจ “ขอบใจ เจ้าเองก็งดงามยิ่งนัก”มู่เมิ่งเสวี่ยมีนิสัยร่าเริงเปิดเผย พอได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะคิกคัก พลางโบกไม้โบกมือ “รูปโฉมสามัญเช่นข้า แค่พอดูได้ก็ดีถมไปแล้ว!”“เหลวไหล!” เฉียวเนี่ยนโอบไหล่มู่เมิ่งเสวี่ยอย่างสนิทสนม “ที่เกอซูอวิ๋นเอ่ยนั้นถูกต้องแล้ว เจ้าเองก็งดงามไม่แพ้กัน!” กล่าวจบ นางก็ดึงมือของทั้งคู่ให้มานั่งล้อมวงที่โต๊ะกลมกลางห้องฉู่จืออี้นั่งอยู่ที่ขอบโต๊ะอย่างเงียบเชียบมาสักพักแล้ว ทว่าเมื่อถูกรายล้อมด้วยเหล่านกน้อยและผึ้งงามเต็มห้อง เขาก็ดูจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ร่

แม้จะเคย ‘ร่วมเป็นร่วมตาย’ กับอวี่เหวินฮ่าวมาหนึ่งคืน แต่มู่เมิ่งเสวี่ยก็ยังมิได้ประเมินค่าบุรุษผู้นี้ไว้สูงส่งนักฉู่จืออี้เม้มริมฝีปากแน่น มิได้เอ่ยคัดค้าน เพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้า”เขามิอาจปล่อยให้นางต้องเผชิญหน้ากับบุรุษอันตรายผู้นั้นเพียงลำพังทว่าเฉียวเนี่ยนกลับส่ายหน้า “มิได้! ท่านยังบาดเจ็บอยู่!”ฉู่จืออี้ฉายแววจำยอมพาดผ่านระหว่างคิ้ว พยายามเอ่ยให้นางคลายใจ “ข้าไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ เพียงแผลภายนอกเท่านั้น...”เขาจงใจขยับแขนข้างที่บาดเจ็บให้ดู ทว่าความตึงเครียดของกล้ามเนื้อเพียงเล็กน้อยก็ยังทำให้ท่วงท่าของเขาแข็งเกร็งไปชั่ววูบอย่างยากจะสังเกต“เช่นนั้นก็มิได้!” เฉียวเนี่ยนตัดบท น้ำเสียงเจือความกังวลลึกซึ้งกว่าเดิม “อวี่เหวินฮ่าวผู้นี้จิตใจลึกล้ำสุดหยั่ง หากท่านไปด้วย รังแต่จะทำให้เขาเกิดความระแวงระวังตัวขึ้นมา แล้วพาลไม่ยอมร่วมมือจะทำเช่นไร?”นี่เป็นปัญหาที่ยุ่งยากอย่างแท้จริงฉู่จืออี้ได้ฟังดังนั้น นัยน์ตาที่ล้ำลึกก็สงบนิ่งลง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน สันกรามที่เด่นชัดตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย ความกังวลแผ่ปกคลุมอยู่เหนือคิ้วคู้ของเขาคล้ายมีตัวต

“อ้อ” มู่เมิ่งเสวี่ยเบ้ปาก พลางเอ่ยออกไปว่า “ก็ได้” ทว่าในใจกลับค่อนขอดว่า ‘ช่างเสแสร้งนัก’เฉียวเนี่ยนยื่นมือออกไปรับม้วนกระดาษจากมู่เมิ่งเสวี่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ทันทีที่สัมผัส นางรู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งผิดวิสัยของกระดาษสีเหลืองซีดม้วนนั้น ราวกับว่ามันกำลังแบกรับความลับและภยันตรายนับไม่ถ้วนเอาไว้นางคารวะอวี่เหวินฮ่าวเล็กน้อย น้ำเสียงเจือแววซาบซึ้งใจ “ขอบพระคุณองค์ชายรองที่ช่วยเหลือ” นางเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อ “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง...”ทว่ายังมิทันที่นางจะกล่าวจบ อวี่เหวินฮ่าวกลับดูเหมือนจะล่วงรู้ความคิดของนางได้ทะลุปรุโปร่ง เขาชิงเอ่ยขึ้นก่อน น้ำเสียงกลับคืนสู่ความราบเรียบไร้ระลอกคลื่นดังเดิม “แม่นางเฉียวคงอยากจะไปดูอาการของเซียวเหิงสักหน่อยใช่หรือไม่?”เฉียวเนี่ยนประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับทันที “เจ้าค่ะ” นางจำเป็นต้องไปเห็นสภาพของเซียวเหิงให้แน่ใจด้วยตาตนเองอวี่เหวินฮ่าวดูจะมิได้แปลกใจแต่อย่างใด เขาเพียงยกมือขึ้นชี้ไปยังทิศทางประตูอย่างไม่ใส่ใจนัก ท่วงท่าเต็มไปด้วยความห่างเหินอันเป็นวิสัยของผู้มีอำนาจเหนือกว่า “เชิญตามสบาย”ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เฉียว

ทว่า ก่อนที่นางจะได้ทันก้าวเท้าออกไป เสิ่นเยว่พลันยื่นแขนข้างหนึ่งออกมาขวางหน้านางไว้อย่างมั่นคง“เนี่ยนเนี่ยน มิได้!” น้ำเสียงของเสิ่นเยว่เด็ดขาดหนักแน่น แฝงไว้ด้วยความเคร่งขรึมชนิดที่ไม่อาจโต้แย้งเฉียวเนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตระหนกเสิ่นเยว่จ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความร้อนรนของนาง เขาลดน้ำเสียงลงให้ดูอ่อนโยนขึ้น ทว่ายังคงแฝงความหนักอึ้งเอาไว้ “ยามนี้เซียวเหิงสูญเสียความทรงจำจนสิ้น เปรียบประดุจผ้าขาว จิตใจย่อมเปราะบางอย่างยิ่ง เจ้ากับเขามีความผูกพันในอดีตลึกซึ้ง หากจู่ ๆ ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ใครจะรับรองได้ว่าจะไม่เป็นการไปกระตุ้นอาการของเขา? หากเพราะเหตุนี้ทำให้เลือดคั่งในสมองกำเริบ หรือถึงขั้นชักนำให้พิษกัดกระดูกปะทุขึ้นก่อนกำหนด...”เขาไม่ได้กล่าวต่อจนจบ แต่ถ้อยคำที่ค้างคาอยู่นั้นน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าคำข่มขู่ใด ๆเขาตบไหล่เฉียวเนี่ยนเบา ๆ น้ำเสียงเจือแววปลอบประโลมทว่าจริงจังถึงที่สุด “เนี่ยนเนี่ยน เชื่อข้าเถิด มีข้าคอยเฝ้าอยู่ข้างกายเขา ข้าย่อมใช้ทุกวิถีทางประคองอาการเขาไว้ให้ได้ สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเจ้าในยามนี้ คือเร่งนำหญ้าผลึกหยกม่วงกลับมาให้เร็วที่สุด! นั่นต่างหากคือหนท

“นายท่านม่อ...” เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วมุ่น “แล้วตอนนี้นายท่านม่อ...”“อยู่ที่สำนักราชาโอสถ” อิ๋งชีชิงตอบขึ้นก่อนเมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเฉียวเนี่ยนก็ฉายแววผิดหวังขึ้นวูบหนึ่งดังคำกล่าวที่ว่าน้ำไกลมิอาจดับไฟใกล้ พวกเขาย่อมไม่อาจส่งแบบแปลนฉบับนี้ไปให้นายท่านม่อตรวจสอบได้ทันท่วงทีทว่าคาดไม่ถึง อิ๋งชีพลันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แววตาภายใต้หน้ากากนั้นดูเยือกเย็นยิ่งนัก “ทว่า... ในอดีตข้าน้อยเคยทำงานใต้สังกัดนายท่านม่อ ทั้งยังได้ร่วมสร้างสิ่งปลูกสร้างบางส่วน จึงพอจะดูแบบแปลนเป็นอยู่บ้าง หากท่านเจ้าสำนักไว้วางใจข้า...”เฉียวเนี่ยนลิงโลดใจขึ้นมาทันที นางไม่รอให้เขาพูดจบประโยคด้วยซ้ำ รีบกวักมือเรียกเขา “เช่นนั้นเจ้าก็รีบมาดูนี่เร็วเข้า!”อิ๋งชีก้าวเข้ามาใกล้ โน้มกายลงเล็กน้อย สายตาลุ่มลึกประดุจเข็มหยั่งที่แม่นยำที่สุด กวาดมองไปทั่วทุกตารางนิ้วบนแผ่นกระดาษอย่างละเอียดกาลเวลาคล้ายจะหยุดนิ่ง แสงเทียนวูบไหวทอดเงาเต้นระริกกระทบเสี้ยวหน้าอันจดจ่อแน่วแน่ของอิ๋งชีผ่านไปเนิ่นนาน เขาจึงค่อย ๆ ยืดตัวขึ้น ละสายตาจากแบบแปลนหันไปมองเฉียวเนี่ยนและฉู่จืออี้ น้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง “แบบแปลนนี้เป็นของจริงขอ