พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี のすべてのチャプター: チャプター 1371 - チャプター 1380

แววตาของเขาแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง นัยน์ตาที่ขุ่นมัวคลาคล่ำไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงฉาน ทอประกายความโลภโมโทสันและความบ้าคลั่งประดุจสัตว์ร้าย!“ไม่พอ! ไม่พอ! ยังห่างไกลคำว่าพออีกมากนัก!” มู่คังเซิ่งจ้องเขม็งไปยังจานศิลาที่ถูกชโลมด้วยโลหิตไม่ขาดสาย ริมฝีปากขยับสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอราวกับคนละเมอ “เจ้าเหมือนคนในภาพวาดนั่นไม่มีผิด... เหมือนเหลือเกิน! เลือดของเจ้า! มีเพียงเลือดของเจ้าเท่านั้นที่เป็นกุญแจ! เจ้าต้องเปิดขุมทรัพย์นี้ได้แน่! ต้องเปิดได้แน่!”ราวกับดำดิ่งลงสู่แดนมายาแห่งความวิปลาส มู่คังเซิ่งเมินเฉยต่อความเจ็บปวดและการดิ้นรนขัดขืนของเฉียวเนี่ยน ริมฝีปากยังคงพึมพำซ้ำไปซ้ำมาว่า “เพียงเพราะยังไม่มากพอ... ยังไม่มากพอเท่านั้น…”น้ำเสียงนั้นแหบพร่าและบ้าคลั่ง ดังก้องสะท้อนไปทั่วทางเดินอันคับแคบ ประหนึ่งเสียงเพ้อพกจากขุมนรกขืนปล่อยให้เลือดไหลต่อไปเช่นนี้ นางต้องตายแน่!เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วมุ่น กัดฟันข่มความเจ็บปวดรวดร้าว มือซ้ายล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ ควานหาเข็มเงิน แล้วปักลงไปที่ท้องแขนด้านในของมู่คังเซิ่งที่กำลังบีบข้อมือขวาของนางไว้อย่างสุดแรง!มู่คังเซิ่ง

ดวงตาที่ขุ่นมัวคู่นั้นเบิกโพลงจ้องเขม็งไปยังฉู่จืออี้ แววตาเต็มไปด้วยความงุนงงและไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง: “ท่าน… ท่าน... ท่านหนีออกมาจาก... คุกน้ำเน่า... ได้อย่างไรกัน!?”ทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยราวกับถูกเค้นออกมาจากอวัยวะภายในที่แหลกเหลว ปนไปกับเสียงลมหายใจรวยรินที่ใกล้จะขาดห้วงฉู่จืออี้มิใช่เพียงถูกโซ่ตรวนล่ามแขนขาเอาไว้ แต่ยังถูกพิษเล่นงานจนแขนขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรงมิใช่หรือ!มิหนำซ้ำ รอบคุกน้ำเน่ายังวางกำลังคนเฝ้ายามไว้อย่างแน่นหนา ต่อให้ฉู่จืออี้หนีออกมาได้จริง ตระกูลมู่ก็ต้องได้รับข่าวคราวบ้าง เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้รับข่าวคราวเลย!ไฉนจึงเป็นเช่นนี้?!เหตุใดเขาถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้!ฉู่จืออี้ทอดสายตาอันเย็นเยียบและอำมหิตมองไปยังมู่คังเซิ่งน้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกไร้ซึ่งความอบอุ่น ประหนึ่งดังมาจากขุมนรกจิ่วโยว ก้องกังวานชัดเจนอยู่ภายในห้องศิลา ทุกถ้อยคำเปรียบเสมือนแท่งน้ำแข็งแหลมคมที่ทิ่มแทงลงกลางดวงใจของมู่คังเซิ่ง: “ยังมิทันได้ขอบคุณท่านเจ้าตระกูลมู่เลย ที่อุตส่าห์ส่งข้าลงไปพบพี่น้ององครักษ์พยัคฆ์ด้วยตนเอง”เมื่อได้ยินวาจานี้ ดวงตาที่เริ่มไร้ประกายของมู่คังเซิ่งก็เบิ

เหล่าองครักษ์ตระกูลมู่ถูกข่มขวัญด้วยรังสีอำมหิตอันดุร้ายและกราดเกรี้ยว จนเผลอก้าวถอยหลังเปิดทางให้อย่างไม่รู้ตัว!ไม่มีผู้ใดกล้าขยับเท้าเข้าขัดขวางแม้แต่ครึ่งก้าว หรือแม้แต่ลมหายใจก็ยังมิกล้าพ่นออกมาแรงกระทั่งเงาร่างของฉู่จืออี้และองครักษ์พยัคฆ์เลือนหายไปสุดปลายทางเดินคดเคี้ยวสู่เรือนข้าง ฝูงชนจึงประหนึ่งเพิ่งตื่นจากภวังค์ รีบกรูเข้าไปห้อมล้อมมู่ซ่างเสวี่ยและมู่หงเสวี่ย พลางเอ่ยปากซักถามกันเซ็งแซ่มีคนชี้ไปยังศพขององครักษ์เงาสองนายที่นอนทอดร่างอยู่ไม่ไกล พลางตะโกนถามเสียงต่ำด้วยความตระหนกระคนโกรธแค้น: “คุณชายใหญ่! คุณชายรอง! นี่มันเรื่องอันใดกันแน่?! เหตุใดคืนนี้ท่านเจ้าตระกูลจึงพาจั้นเฉียวเนี่ยนผู้นั้นมายังแดนต้องห้ามกะทันหันเยี่ยงนี้?!”ใบหน้าของมู่ซ่างเสวี่ยซีดเผือดประดุจกระดาษ ริมฝีปากสั่นระริก แววตาว่างเปล่าสับสน ราวกับยังตั้งสติรับแรงกระแทกอันหนักหน่วงมิได้ เขาค่อย ๆ ส่ายหน้าช้า ๆ น้ำเสียงล่องลอยแผ่วเบา: “พวกข้า... เพียงแค่ปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น”“ปฏิบัติตามคำสั่ง” ใครคนหนึ่งในกลุ่มซึ่งไม่ทราบว่าเป็นคนของห้องใดแค่นหัวเราะด้วยความระแวงและโลภโมโทสัน “ท่านเจ้าตระกูลคงมิใช่..

“ตระกูลมู่…” เฉียวเนี่ยนเอ่ยทำลายความเงียบ น้ำเสียงแฝงความเคร่งขรึม “สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”ฉู่จืออี้ทรุดกายลงนั่งข้างเตียง กุมมือข้างที่ไร้บาดแผลของนางเอาไว้ ปลายนิ้วไล้คลึงปลายนิ้วเย็นเฉียบของนางอย่างแผ่วเบา“เกิดความวุ่นวายอยู่พักใหญ่ เสียงเอะอะโวยวายดังไม่ขาดสาย โดยเฉพาะพวกสายรองที่จ้องตาเป็นมัน หมายจะฉกฉวยผลประโยชน์จากสาเหตุการตายของมู่คังเซิ่งและสิ่งที่เรียกว่า “ขุม ทรัพย์” นั่น” น้ำเสียงของเขาเรียบเรื่อย แฝงความหนักแน่นดุจผู้กุมชะตาหมากทั้งกระดาน “ทว่ามู่เจิ้นเจียงยังพอจะระงับเหตุการณ์เอาไว้ได้ ตามกฎบรรพชนตระกูลมู่ หากเจ้าตระกูลสิ้นชีพกะทันหันโดยไร้คำสั่งเสีย ย่อมต้องให้บุตรชายคนโตสายตรงสืบทอดตำแหน่ง... มู่ซ่างเสวี่ยได้ขึ้นเป็นเจ้าตระกูลคนใหม่แล้ว พอฟ้าสาง มู่เจิ้นเจียงก็เป็นตัวแทนสภาผู้อาวุโสประกาศเรื่องนี้อย่างเป็นทางการ คนในตระกูลมู่ต่างก็มิได้คัดค้านอันใด สถานการณ์โดยรวมถือว่าสงบลงแล้ว”เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเบา ๆตระกูลมู่ย่อมมีกฎเกณฑ์ของตระกูลมู่คนในตระกูลมู่ต่างยึดถือปฏิบัติตามกฎระเบียบนั้นอย่างเคร่งครัด ร้อยปีที่ผ่านมามิเคยมีข้อยกเว้น จึงทำให้ตระกูลมู่ยิ่งให

เพียงแต่เหยาวั่งซูเองก็คงคาดไม่ถึง ว่าการแก้แค้นตระกูลมู่ของนาง ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นการลงทัณฑ์เพียงสตรีตระกูลมู่เท่านั้น...“ไม่ถูกต้อง... ไม่ถูกต้อง!”ในยามนั้น ท่ามกลางความสับสนและความเจ็บปวดในห้วงสมอง มู่ซ่างเสวี่ยพลันฉุกคิดขึ้นมาได้ ประหนึ่งคนที่กำลังจมน้ำไขว่คว้าได้ขอนไม้ช่วยชีวิต!“แล้วเมิ่งเสวี่ยเล่า!?” เขาตะเบ็งเสียงแหบพร่าคล้ายคนใกล้ตายที่เกาะเกี่ยวขอนไม้ท่อนสุดท้ายเอาไว้แน่น ทั้งร้อนรนและสับสนงุนงง “หาก... หากเป็นอย่างที่เจ้าว่า กลไกนั่นไม่จำเป็นต้องใช้โลหิตเฉพาะเจาะจง... เช่นนั้นเหตุใดในตอนนั้นเมิ่งเสวี่ยจึงไม่อาจเปิดขุมทรัพย์ลับได้!? เหตุใดนางจึงรอดชีวิตมาได้!?”คำถามนี้ประหนึ่งก้อนหินที่ถูกโยนลงในน้ำนิ่ง ทำให้แววตาของเฉียวเนี่ยนพลันลุ่มลึกและซับซ้อนขึ้นมาทันทีนางจ้องมองดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและฉงนสนเท่ห์ของมู่ซ่างเสวี่ย ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเชื่องช้า “ปีนั้น... ผู้ใดเป็นคนอุ้มเมิ่งเสวี่ยเข้าไปในห้องลับนั่นด้วยมือตนเอง?”มู่ซ่างเสวี่ยชะงักงัน ตอบกลับไปโดยสัญชาตญาณ: “คือ... คือท่านปู่แท้ ๆ ของพวกเรา... และก็เป็น... พี่ชายแท้ๆ ของท่านย่า” ท่านเจ้าตระกูลในยามนั้น