พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี のすべてのチャプター: チャプター 1391 - チャプター 1400

ความสิ้นหวังอันหนาวเหน็บประดุจสายน้ำที่เยือกเย็นที่สุดจากก้นบึ้งใต้พิภพ ถาโถมเข้าท่วมทับสรรพางค์กายของเฉียวเนี่ยนอย่างฉับพลัน แทรกซึมลึกไปถึงขั้วหัวใจเสาหินสลักลวดลายพิสดารเบื้องหน้า เคลื่อนตัวกลับสู่ตำแหน่งเดิมพร้อมเสียง “ครืน” อันหนักหน่วงราวกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายของผู้ใกล้ตาย มันปิดสนิทแนบเนียนไร้รอยต่อ บดขยี้ความหวังทั้งมวลจนแหลกสลายอย่างไร้ความปรานีในห้วงเวลานั้น สมองของเฉียวเนี่ยนกลับมีเพียงความคิดเดียวผุดขึ้นมา: เซียวเหิง จะทำอย่างไรดี?หากเสาหินไม่เปิดออก ขุมทรัพย์ก็ไม่อาจไข หากมิได้หญ้าผลึกหยกม่วงมา แล้วพิษในกายของเซียวเหิงเล่า จะถอนได้อย่างไร?สายตาของนางพลันเหลือบไปเห็นกระบี่ยาวที่ห้อยอยู่ข้างเอวของพี่ห้า ประกายโลหะอันเย็นเยียบนั้น บัดนี้ ในดวงตาที่ลุกโชนด้วยเปลวเพลิงแห่งความบ้าคลั่งของนาง กลับกลายเป็น “หนทางรอด” เพียงหนึ่งเดียว"พละกำลังมหาศาลไม่รู้ว่าผุดมาจากที่ใด นางพุ่งตัวออกไปอย่างไม่คิดชีวิต!“เนี่ยนเนี่ยน! เจ้าจะทำอะไร?!” พี่ห้าร้องอุทานด้วยความตกใจ รีบขยับตัวจะเข้าขัดขวาง แต่นึกไม่ถึงว่าเฉียวเนี่ยนจะชักกระบี่ออกมาได้แล้ว ทั้งยังถอยร่นไปด้านหลังหลายก้าวนิ้

ถึงกระนั้น นางก็รู้ดีว่าฉู่จืออี้มิได้มีภัยถึงแก่ชีวิตนางป้อนโอสถฮวนหยวนเพื่อรักษาลมหายใจให้เขา อีกทั้งยังป้อนโอสถบำรุงเลือดลมล้ำค่าอีกมากมาย พรุ่งนี้ตื่นมาเขาจะต้องกลับมาแข็งแรงดังเดิมอย่างแน่นอนทว่า... สิ่งเหล่านี้มิอาจช่วยแบ่งเบาความรู้สึกผิดและโทษตัวเองที่ถ่วงหนักอยู่ในใจนางได้เลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งรัดรึงแน่นขึ้นราวกับเถาวัลย์พันเกี่ยวนางถึงขั้นรู้สึกว่า ท่ามกลางแสงสลัวในแดนต้องห้ามเมื่อครู่ ตนเองต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ ราวกับถูกภูตผีแห่งความสิ้นหวังเข้าสิงสู่!เสาหินต้นนั้นตกลงสู่ตำแหน่งเดิมและกลไกก็ปิดล็อกไปแล้วชัด ๆ ต่อให้นางยอมกรีดเลือดในกายจนหยดสุดท้าย แล้วจะไปทำให้มันขยับเขยื้อนขึ้นมาอีกได้อย่างไร?นาง... วู่วามเกินไปจริง ๆ!เพียงเพราะไม่ได้หญ้าผลึกหยกม่วงกลับมา เพียงเพราะความหวาดกลัวว่าเซียวเหิงจะต้องตายเพราะพิษกำเริบ... นางเกือบจะลงมือบั่นแขนของฉู่จืออี้ด้วยมือของตนเองเสียแล้ว! แขนของคนที่คอยเอาตัวเข้าบังนางไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า คนที่คอยปกป้องคุ้มครองนางให้ปลอดภัยผู้นั้น!เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาร้อนผ่าวก็เอ่อล้นขอบตาอย่างสุดกลั้น เฉียวเนี่ยนรีบยกแขนเสื้อขึ้นป

เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักอันเย็นเฉียบ แผ่นหลังเหยียดตรงแน่ว ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความแข็งเกร็งที่ดูคล้ายกำลังฝืนทนอย่างที่สุดนางผลัดเปลี่ยนมาสวมอาภรณ์สีเรียบสะอาดตา ยิ่งขับเน้นให้ใบหน้าดูซีดขาวราวแผ่นกระดาษ ใต้ตาปรากฏรอยคล้ำลึกเข้มข้นจนยากจะจางหาย ท่าทางอิดโรยราวกับเพียงลมพัดผ่านก็อาจล้มพับลงได้สองมือที่วางอยู่บนตักกุมประสานกันแน่นโดยไม่รู้ตัว ข้อนิ้วซีดขาวเพราะออกแรงเกร็งจนเกินพอดี ราวกับหมายจะบีบกระดูกให้แหลกละเอียดคามือในซอกนิ้วนั้น ดูเหมือนยังหลงเหลือรอยคราบสีแดงคล้ำจากเมื่อคืนวานที่มิอาจชำระล้างออกได้หมดสิ้น“เมื่อคืนนี้…” เฉียวเนี่ยนสูดหายใจลึก พยายามข่มก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ หวังให้สุ้มเสียงฟังดูราบเรียบมั่นคง ทว่าความแหบพร่าเมื่อเอ่ยปากและหางเสียงที่สั่นเครือเพียงเล็กน้อย ก็ยังคงเผยให้เห็นถึงเส้นประสาทที่ขึงตึงและความอ่อนล้าอย่างแสนสาหัสของนางสายตาของนางกวาดผ่านใบหน้าแต่ละคนในโถงที่บ้างก็เคร่งขรึม บ้างก็พินิจพิเคราะห์ หรือบ้างก็ฉายแววเป็นปฏิปักษ์ ก่อนจะไปหยุดนิ่งอยู่ที่ดวงตาอันสงบนิ่งทว่าแฝงแววคาดหวังของมู่ซ่างเสวี่ยบนที่นั่งประธาน“ณ ส่วนลึกของแดนต้องห้

คำว่า “คนนอก” เปรียบดั่งเข็มพิษอันเยือกเย็น ที่ทิ่มแทงเข้าสู่โสตประสาทของเฉียวเนี่ยนอย่างชัดเจนช่างน่าขันสิ้นดี!ยามเมื่อเข้าใจผิดว่ามีเพียงโลหิตของนางเท่านั้นที่เป็นกุญแจ พวกเขาก็รีบร้อนนับญาติ ยกให้นางเป็น “สายเลือดตระกูลมู่” อย่างไม่รีรอทว่ายามนี้ความจริงกระจ่างแจ้ง เพียงใช้เลือดเดรัจฉานก็เปิดทางได้ นางกลับกลายเป็น “คนนอก” ที่ต้องคอยระแวดระวังและรีบขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์ให้พ้นตัวในทันที!สันดานที่เห็นแก่ได้และกลับกลอกไร้เยื่อใยของคนตระกูลมู่ ได้เผยออกมาจนหมดเปลือกในยามนี้มู่เมิ่งเสวี่ยโกรธจนหน้าซีดขาว มือทั้งสองกำหมัดแน่น ดวงตาคู่สวยฉายแววรังเกียจอย่างไม่คิดปิดบังส่วนสีหน้าของมู่ซ่างเสวี่ยนั้นเต็มไปด้วยความลำบากใจมิใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยเฉียวเนี่ยน ทว่าในฐานะเจ้าตระกูล เขาจำต้องเห็นแก่ผลประโยชน์ของตระกูลเป็นสำคัญเห็นเพียงเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็พยักหน้าช้า ๆ น้ำเสียงเจือไปด้วยความจำยอมอันหนักอึ้ง: “ความกังวลของท่านปู่สาม... ก็มีเหตุผล…”“ท่านเจ้าตระกูลมู่!” เฉียวเนี่ยนอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ เปลวไฟแห่งความหวังอันริบหรี่ในใจจวนเจียนจะมอดดับลงรอมร่อทว่าผิดคา

“จะให้เชื่อใจเขาหรือ?” มู่หงเสวี่ยผู้เฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยสายตาเย็นชามาโดยตลอดเอ่ยขึ้นอีกครา พัดจีบลายทองในมือเคาะลงบนฝ่ามือเบา ๆ จนเกิดเสียง “ต๊อก ต๊อก” ดวงตาเรียวรีดั่งกลีบดอกท้อที่มักเจือรอยยิ้มหรี่ลงเล็กน้อย เผยให้เห็นแววหยอกเย้าและสายตาที่ลอบประเมินอย่างลึกล้ำ “เนี่ยนเนี่ยนเป็นคนในครอบครัวเรา เรื่องนี้ย่อมไม่ผิด ฐานะของอ๋องผิงหยางก็สูงส่งหนักแน่นดั่งขุนเขา ทว่าจิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง ต่อหน้าทรัพย์สมบัติมหาศาลที่พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินได้ ชีวิตประชาชนก็เป็นเพียงมดปลวก เจ้าจะให้พวกข้า... เชื่อใจเขาได้อย่างไร?”สีหน้าของเฉียวเนี่ยนเคร่งขรึมลงทันที ในใจพลุ่งพล่านด้วยความโกรธและผิดหวังอย่างยากจะเอื้อนเอ่ย นางรู้อยู่เสมอว่าพี่รองผู้นี้มิได้เป็นเพียงคุณชายเจ้าสำราญดั่งเปลือกนอก ทว่านึกไม่ถึงเลยว่าวาจาที่หลุดออกจากปากเขาจะเลือดเย็นและมองชีวิตคนไร้ค่าได้ถึงเพียงนี้ขณะที่นางกำลังจะเอ่ยปากโต้แย้งด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด สุ้มเสียงทุ้มต่ำทรงพลังแฝงกลิ่นอายเหล็กและเลือดแห่งสมรภูมิก็ดังแว่วมาจากนอกโถงหารือ "ตัวข้าแซ่ฉู่ กรำศึกมาหลายปี ซากศพกองพะเนินดั่งภูเขา เลือดนองดั่งสายน้ำ เสียงร่ำไห้ระงมไปทั่ว