Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1361 - Bab 1370

ราตรีกาลมืดมิดดุจน้ำหมึก ปกคลุมกดทับลงบนชายคางอนช้อยของจวนตระกูลมู่ ราวกับหมายจะกลืนกินทุกสรรพชีวิตภายในลานเรือน มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวสะอื้นไห้ผ่านระเบียงทางเดินอันว่างเปล่า ยิ่งเพิ่มความเงียบงันวังเวงจนน่าหวาดหวั่นเฉียวเนี่ยนนั่งเพียงลำพังใต้แสงตะเกียงวูบไหว ปลายนิ้วเผลอลูบคลำเข็มเงินเย็นเฉียบโดยไม่รู้ตัวทว่าสัมผัสอันเยียบเย็นนั้น กลับไม่อาจสงบจิตใจที่วุ่นวายสับสนของนางได้เลยพิษเถากัดกระดูกในกายเซียวเหิง มู่เมิ่งเสวี่ยที่ถูกกักบริเวณในหอสงบจิต และการลอบเข้าเเดนต้องห้ามในคืนจันทร์เต็มดวงวันพรุ่งนี้ ทุกเรื่องราวพันกันยุ่งเหยิงดั่งปมเชือก รัดรึงจิตใจนางจนมิอาจหาความสงบทันใดนั้น สุ้มเสียงแหบพร่าทุ้มต่ำของอิ๋งชีก็ดังขึ้นจากมุมมืดราวกับภูตผี: “เจ้าสำนัก นอกเรือนมีความเคลื่อนไหว ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะเป็นมู่ซ่างเสวี่ยขอรับ”มู่ซ่างเสวี่ย?เขามาทำอะไร? นัยน์ตาของเฉียวเนี่ยนฉายแววอำมหิตขึ้นวูบหนึ่ง ปลายนิ้วกระชับเข็มเงินแน่น ความระแวดระวังและความรังเกียจพวยพุ่งขึ้นมาในฉับพลันคนผู้นี้ ที่เมื่อไม่กี่วันก่อนยังทำตัวเย็นชากับน้องสาวแท้ ๆ ของตนเอง กลางคืนดึกดื่นกลับทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ

เฉียวเนี่ยนก้มลงมองกุญแจทองเหลืองดอกเล็กในฝ่ามือ ก่อนจะเบนสายตาไปยังมู่ซ่างเสวี่ยผู้กำลังคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งมวลเพียงเพื่อไขว่คว้าหนทางรอดอันริบหรี่ให้น้องสาว ไม่รู้ด้วยเหตุใด นางพลันหวนนึกถึงหลินเย่ว์ขึ้นมานางสูดลมหายใจลึก ความหนาวเหน็บแทรกซึมเข้าสู่ปอด ช่วยให้นางตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดในที่สุด“ลุกขึ้นเถิด” น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนยังคงเย็นชาประดุจเคลือบด้วยเกล็ดน้ำแข็งบาง ๆ ทว่ากลับไร้ซึ่งความเยือกเย็นที่ผลักไสผู้คนให้ห่างไกลเฉกเช่นกาลก่อน แฝงไว้เพียงความเด็ดเดี่ยวที่ไม่อาจโต้แย้ง “ข้าจะไปเอง”เพื่อเมิ่งเสวี่ย และเพื่อเดิมพันในวันพรุ่งนี้ นางจำต้องไปเยือนที่นั่นสักคราราตรีดึกสงัด น้ำค้างลงจัด สรรพสำเนียงเงียบงันทั่วทั้งจวนตระกูลมู่จมดิ่งสู่ความเงียบงันดุจน้ำนิ่ง มีเพียงเสียงลมคร่ำครวญ ประหนึ่งเสียงสะอื้นไห้ของเหล่าวิญญาณแค้นภายใต้การคุ้มกันอันไร้สุ้มเสียงของอิ๋งชี ร่างของเฉียวเนี่ยนพลิ้วไหวประดุจควันจาง ๆ ในราตรีที่ไร้น้ำหนัก นางหลบหลีกบ่าวไพร่ลาดตระเวนและสายตาที่ซุกซ่อนอยู่ในความมืดได้อย่างแยบยล ลอบเร้นกายไปยังมุมที่ห่างไกลและวังเวงที่สุดของจวนณ ที

นางยึดกุมท่อนแขนของเฉียวเนี่ยนเอาไว้แน่น พละกำลังที่ใช้นั้นมากจนน่าตกใจ นัยน์ตาคู่นั้นอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัวและความกังวลต่อแดนต้องห้ามอย่างฝังลึกถึงกระดูกดำเฉียวเนี่ยนรีบกดมือที่กำลังสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนกของมู่เมิ่งเสวี่ยเอาไว้ แววตาของนางลุกโชนดั่งเปลวเพลิง ราวกับต้องการจะแผดเผาทะลุกรงขังอันมืดมิดนี้: “เพราะฉู่จืออี้เกิดเรื่องขึ้นในแดนต้องห้าม ข้าจึงยิ่งต้องไป! ข้าต้องรู้ความจริงให้ได้! ต้องรู้ให้แน่ชัดว่าข้างในนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”น้ำเสียงของนางมิได้ดังสนั่น ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ชนิดที่ยอมแลกด้วยชีวิตมู่เมิ่งเสวี่ยชะงักงันไปทันที เมื่อจ้องมองประกายแห่งความมุ่งมั่นอันไม่อาจสั่นคลอนในดวงตาของเฉียวเนี่ยน ดูเหมือนนางจะตระหนักถึงความนัยและความตั้งใจอันหนักแน่นนั้นได้ในที่สุดเมื่อเห็นว่ามู่เมิ่งเสวี่ยสงบลงแล้ว เฉียวเนี่ยนจึงเอ่ยถามเสียงต่ำ “เช่นนั้น... ตอนนี้เจ้าบอกข้าได้หรือยัง ว่าในแดนต้องห้ามนั้น แท้จริงแล้วซุกซ่อนสิ่งใดไว้กันแน่?”มู่เมิ่งเสวี่ยได้แต่จ้องมองเฉียวเนี่ยน นางรู้ดีว่าอีกฝ่ายตัดสินใจแน่วแน่แล้ว อย่างไรก็คงต้องบุกไปที่แดนต้องห้ามให้ได้

มู่ซ่างเสวี่ยสะบัดหน้าหันขวับกลับไปจ้องมู่หงเสวี่ย คิ้วขมวดมุ่นพลางเอ่ยเสียงขรึม: “หยุดพูดจาเหลวไหล! ท่านเจ้าตระกูลยังรออยู่ที่แดนต้องห้าม ไหนเลยจะยอมให้เจ้ามาชักช้าเสียเวลาอยู่ที่นี่!”กล่าวจบ เขาก็มิได้ใส่ใจมู่หงเสวี่ยอีก หันกลับมาทางเฉียวเนี่ยนพร้อมประสานมือคารวะ ท่วงท่ากลับคืนสู่ความสำรวมและห่างเหินดังเดิม เอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึมทุ้มว่า: “แม่นางเฉียว เชิญ”เฉียวเนี่ยนผงกศีรษะรับบางเบา นัยน์ตาสงบนิ่งกวาดผ่านมู่ซ่างเสวี่ย ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาที่เปื้อนรอยยิ้มกรุ้มกริ่มแฝงแววหยอกเย้าของมู่หงเสวี่ยแววตาของนางลึกล้ำดุจสระน้ำเย็นเยียบใต้แสงจันทร์ สงบนิ่งไร้ระลอกคลื่น ทว่ากลับดูคล้ายซุกซ่อนถ้อยคำนับพันหมื่น แฝงแววรู้ทันและคำเตือนจาง ๆ ราวกับจะมองทะลุเปลือกนอกที่เสแสร้งว่าไม่ยี่หระ ให้ลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจของเขาจากนั้นนางจึงละสายตากลับมา มิเอ่ยวาจาใด เพียงกระชับเสื้อคลุมสีดำสนิทแนบกาย ร่างนั้นดูประหนึ่งรอยหมึกที่กลืนหายไปในเงาจันทร์ ก้าวเท้าเงียบเชียบตามหลังมู่ซ่างเสวี่ย มุ่งหน้าสู่แดนต้องห้ามที่ดูวังเวงยะเยือกภายใต้แสงจันทร์สาดส่อง...เบื้องหลัง มู่หงเสวี่ยทอดสายตาม

อุโมงค์ทางเดินนั้นคับแคบและทอดยาวไร้ที่สิ้นสุด ผนังรายล้อมด้วยหินเรืองแสง แผ่รัศมีสีเขียวมรกตอันวังเวง เพียงพอให้มองเห็นขั้นบันไดหินเปียกชื้นเบื้องล่างได้อย่างเลือนรางหัวใจของเฉียวเนี่ยนเต้นระรัวอย่างหนักหน่วงอยู่ภายในอก ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระแวดระวังอย่างถึงที่สุดในที่สุด พวกเขาก็มาถึงจุดที่ตั้งของกลไกด่านแรกเบื้องหน้าคือห้องโถงศิลาที่ค่อนข้างกว้างขวาง ตรงกลางมีแท่นหินโบราณสูงระดับเอวตั้งตระหง่านอยู่พื้นผิวของแท่นหินมิได้เรียบเนียน ทว่าสลักเสลาลวดลายซับซ้อนวิจิตร แผ่กลิ่นอายเก่าแก่และดิบเถื่อนแห่งยุคบรรพกาลออกมา“ที่นี่แหละ” เสียงของมู่คังเซิ่งดังก้องสะท้อนในห้องโถงศิลาอันเงียบงัน นัยน์ตาของเขาฉายประกายความโลภโมโทสันจนแทบจะเอ่อล้นออกมาเขาล้วงมีดสั้นคมกริบประดับอัญมณีออกมาจากอกเสื้อโดยไม่ลังเล แล้วยื่นไปตรงหน้าเฉียวเนี่ยน น้ำเสียงเจือคำสั่งเด็ดขาดชนิดที่ไม่อาจปฏิเสธได้: “เนี่ยนเนี่ยน ใช้โลหิตเป็นสื่อนำ หยดลงในร่องนั่น เปิด “ประตูเป็น” ด่านแรกเสีย!”เฉียวเนี่ยนมองมีดสั้นที่แผ่ไอเย็นเฉียบ แล้วหันไปมองลวดลายพิศวงบนแท่นหิน สัญญาณเตือนภัยกรีดร้องก้องในใจนางรู้ดีว่านี่คือก