พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี のすべてのチャプター: チャプター 1411 - チャプター 1420

ราตรีดึกสงัด สรรพสิ่งเงียบเชียบเฉียวเนี่ยน หนิงซวง และเกอซูอวิ๋น ทั้งสามคนนอนเบียดเสียดกันบนเตียงไม้สลักลวดลายวิจิตรหลังใหญ่ พวกนางไม่ได้พบกันนาน ย่อมมีเรื่องราวให้พูดคุยกันไม่รู้จบหนิงซวงเล่าถึงยามที่ตนปลอมตัวเป็นเฉียวเนี่ยน ติดตามลุงเกิ่งหลบหนีไปจนพบกับทหารไล่ล่า นางบรรยายถึงความเก่งกาจกล้าหาญของตนด้วยน้ำเสียงที่โอ้อวดเกินจริง เรียกเสียงหัวเราะจากเฉียวเนี่ยนได้ไม่หยุดหย่อนด้านเกอซูอวิ๋นเล่าถึงช่วงเวลาที่เซียวเหอเป็นตายเท่ากัน เล่าถึงยามที่จวนรุ่ยอ๋องถูกปิดล้อมและนางก้าวออกมาเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ เล่าถึงภายหลังที่เซียวเหอฟื้นคืนสติได้ไม่กี่วันก็รีบเข้าวัง เพื่อหารือกับฮ่องเต้เรื่องการปราบกบฏในภายหลังทว่าเฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกได้ว่า ในถ้อยคำเหล่านั้นคล้ายมีบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่เฉียวเนี่ยนเองก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากตนไปยังสำนักราชาโอสถ เล่าถึงเรื่องราวระหว่างเสิ่นม่อและเหยาวั่งซูบางทีอาจเป็นเพราะเรื่องราวนั้นหนักอึ้งเกินไป กระทั่งเล่าไปเล่ามา เด็กสาวทั้งสองที่เคยส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้างกายต่างก็พากันเงียบเสียงลงไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ท่ามกลางความมืด เกอซูอวิ๋นพลิ

มู่ซ่างเสวี่ยในยามนี้ มิใช่คุณชายใหญ่แห่งตระกูลมู่ผู้สุขุมลุ่มลึกและมองการณ์ไกลดั่งขุนศึกในกระโจมบัญชาการอีกต่อไป หากแต่เป็นเพียงปุถุชนคนหนึ่งที่กำลังถูกบาปกรรมของวงศ์ตระกูลกดทับจนแทบขาดใจ ภายในใจอัดแน่นไปด้วยความสับสนและทุกข์ทรมานแสนสาหัสเขาตระหนักรู้ถึงความเลวร้ายนั้นอย่างแจ่มแจ้ง ทว่ากลับจำต้องสานต่อคำลวงอันเงียบงันนี้สืบไป เพื่อสิ่งที่เรียกขานกันว่า “สถานการณ์ภาพรวม”ความเวทนาสงสารสายหนึ่งเอ่อล้นขึ้นในจิตใจของเฉียวเนี่ยนนางเอื้อมมือออกไปวางทาบลงบนท่อนแขนที่เกร็งเขม็งของมู่ซ่างเสวี่ยอย่างแผ่วเบา หมายจะส่งผ่านไออุ่นและกำลังใจอันน้อยนิดไปให้“ท่านพี่” น้ำเสียงของนางแผ่วเบาทว่าหนักแน่น “ในเมื่อบางเรื่องราวเรามิอาจเปลี่ยนแปลงได้ เช่นนั้นมิสู้ ลองตรึกตรองหาวิธีอื่นดูเล่าเจ้าคะ?”“วิธี... อื่นรึ?” มู่ซ่างเสวี่ยฟังแล้วยังมิทันเข้าใจความหมายทว่าเฉียวเนี่ยนกลับถอนหายใจออกมาแผ่วเบา “ในเมื่อมิอาจนำร่างของเด็ก ๆ ไปฝังดินให้สงบสุขได้ เช่นนั้นบางที... พวกเราอาจจัดพิธีกรรมทางศาสนาเพื่ออุทิศส่วนกุศล ส่งดวงวิญญาณของพวกนางให้ข้ามผ่านถนนหวงเฉวียน ล่วงพ้นแม่น้ำวั่งชวน รอคอยภพหน้าเพื่อไปถือกำเน

วายุราตรีคมกริบดุจมีดดาบ กรีดเฉือนสันเขาอันรกร้างและหนาวเหน็บนอกสุสานกุ้ยเฟยอิ๋งชีหมอบซุ่มอยู่หลังโขดหินระเกะระกะ ลมหายใจแผ่วเบากลมกลืนไปกับก้อนหินอันเย็นเยียบจนแทบเป็นหนึ่งเดียวกันเบื้องหลัง องครักษ์เงาหลายนายในชุดรัดกุมคล้ายคลึงกับเขา สงบนิ่งดั่งเสือดาวที่ซุ่มซ่อนในยามวิกาล เตรียมพร้อมรอคำสั่ง“ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ใต้ฐานรูปปั้นสัตว์หิน” สุ้มเสียงภายใต้หน้ากากกดต่ำจนแหบพร่า ก่อนจะถูกกระแสลมพัดกลบจนแตกซ่าน“รับทราบ!” เสียงขานรับทุ้มต่ำเลือนหายไปในสายลมอิ๋งชีไม่เอ่ยวาจา ร่างกายพริ้วไหวเลื่อนลงจากกองหินอย่างเงียบเชียบดุจนกเค้าแมวเหล่าองครักษ์เงาติดตามไป ท่วงท่าคล่องแคล่วกลมกลืนไปกับพงหญ้าสูงต่ำ เหลือเพียงเสียงสวบสาบแผ่วเบาที่ถูกลมภูเขาอันหวีดหวิวกลืนกินไปในชั่วพริบตาสัมผัสเย็นเยียบและหยาบกร้านของหินส่งผ่านมา พร้อมกลิ่นฝุ่นผงและความผุพังที่แทรกซึมเข้าสู่จมูกอิ๋งชีหลับตารวบรวมสมาธิ ปลายนิ้วไล่ไปตามลวดลายสลักอันซับซ้อนที่ฐานรูปปั้นสัตว์หินอย่างเชื่องช้า ออกแรงกดเป็นจังหวะ อาศัยเพียงสัมผัสเพื่อค้นหากลไกที่ซ่อนเร้นอยู่อย่างแนบเนียนเหล่าองครักษ์เงารายล้อมระวังภัย กล้ามเนื้อเกร็

ณ ขอบฟ้าเพิ่งปรากฏแสงสีขาวนวลจาง เมืองถังจิงเปรียบประดุจสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ที่กำลังหลับใหล เงียบสงัดไร้สรรพเสียงเงาดำสายหนึ่งราวกับหลอมละลายไปในหมอกบางเบายามรุ่งสาง พลิกกายข้ามกำแพงสูงอย่างเงียบเชียบ หลบเลี่ยงกองทหารลาดตระเวน ลัดเลาะเข้าสู่ส่วนลึกของจวนองค์ชายรองอย่างชำนาญทาง จวบจนร่อนกายลงที่นอกหน้าต่างของเรือนอันเงียบสงบแห่งหนึ่งที่แห่งนี้คือที่พำนักชั่วคราวของเสิ่นเยว่ภายในจวนองค์ชายรองอิ๋งชีกลั้นหายใจเงี่ยหูฟังครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าไร้คนอื่น จึงผลักหน้าต่างให้เปิดออกเป็นช่องเล็ก ๆ อย่างแผ่วเบา แล้วพลิกกายวูบเข้าไปด้านในเสิ่นเยว่นั่งหันหลังให้เขา ภายใต้แสงตะเกียง เขากำลังจัดเรียงเข็มเงินที่ละเอียดบางราวยิ่งกว่าขนวัวเขาไม่ได้แปลกใจต่อการมาของอิ๋งชี ศีรษะมิได้หันกลับมา น้ำเสียงราบเรียบไร้ระลอกอารมณ์ “ได้ของมาแล้วหรือ?”“อืม” อิ๋งชีขานรับ สายตาทอดมองแผ่นหลังที่ผ่ายผอมแต่เหยียดตรงของเสิ่นเยว่ด้วยความรู้สึกซับซ้อนความเงียบงันแผ่ปกคลุมไปทั่วพื้นที่คับแคบ มีเพียงเสียงไส้ตะเกียงปะทุเบา ๆ ดังขึ้นเป็นครั้งคราวในที่สุดเสิ่นเยว่ก็หันกลับมามองอิ๋งชี มุมปากอมยิ้มบาง ๆ “ทำไม มีอะไร

ความมึนงง ความร้อนรุ่ม และความเจ็บปวด... สติสัมปชัญญะดำผุดดำว่ายอยู่ในห้วงลึกแห่งความมืดมิดอิ๋งชีรู้สึกราวกับร่างของตนเป็นเหล็กนาบที่ถูกเผาจนร้อนฉ่า และเหมือนจมดิ่งอยู่ก้นบึ้งมหาสมุทรอันหนาวเหน็บในห้วงภวังค์อันเลือนราง คล้ายมีสัมผัสเย็นระรื่นแตะลงบนหน้าผากที่ร้อนผ่าวอย่างระมัดระวัง คอยเช็ดเหงื่อกาฬให้อย่างแผ่วเบาริมฝีปากที่แห้งผากแตกระแหง ได้รับหยาดน้ำทิพย์ชุ่มคอหยดลงมาเป็นครั้งคราวข้างหูแว่วเสียงเจื้อยแจ้วที่แฝงความห่วงใย ราวกับวิหคตัวน้อยที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คอยส่งเสียงจ้อกแจ้กอยู่ไม่ขาดสาย…อิ๋งชีค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ทว่าภาพเบื้องหน้ากลับพร่ามัวมองเห็นเพียงเงาร่างบอบบางร่างหนึ่งกำลังยุ่งอยู่มิใช่ท่านเจ้าสำนัก... แล้วเป็นผู้ใดกัน?เขาพยายามเพ่งมองให้ชัด ทว่าใบหน้าของคนผู้นั้นกลับเลือนรางสิ่งเดียวที่แจ่มชัด คือความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ซึ่งผ่านพ้นมาเนิ่นนานเหลือเกิน…“ท่านแม่?”เขาเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว จนเงาร่างที่กำลังวุ่นวายอยู่นั้นชะงักไปเล็กน้อยหนิงซวงมองท่าทางสะลึมสะลือของอิ๋งชี แล้วเผลอขมวดคิ้วมุ่น“อย่าเรียกส่งเดช ข้าไม่มีลูกชายตัวโตปานนี้! แต่