บททั้งหมดของ พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: บทที่ 1431 - บทที่ 1436

พี่ห้าแทบอยากจะพุ่งเข้าไปถีบพี่ชายของตนเสียให้รู้แล้วรู้รอด ส่งให้ถลาเข้าไปหาเฉียวเนี่ยนเสียตรงนั้นทว่าสองเท้าของฉู่จืออี้กลับราวกับถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น หนักอึ้งเสียจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้เลยยิ่งปรารถนาจะกระทำสิ่งใด กลับยิ่งมืดแปดด้านไม่รู้ว่าควรทำสิ่งใดดีความรู้สึกพ่ายแพ้และโทสะที่เกรี้ยวกราดใส่ตนเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถาโถมเข้าเกาะกุมจิตใจราวกับเถาวัลย์ที่รัดพันร่างเขาไว้อย่างแน่นหนาแต่แล้วในยามนั้นเอง เฉียวเนี่ยนกลับเป็นฝ่ายสืบเท้าเดินเข้าไปหาฉู่จืออี้เสียเองแสงตะวันสาดส่องลอดผ่านกิ่งก้านใบไม้ที่โปร่งตา ทาบทอเป็นเงาสลัวรางบนเรือนร่างของนางเมื่อเห็นดังนั้น ผู้คนในลานเรือน ไม่ว่าจะเป็นหนิงซวงที่อยู่ใต้ระเบียงทางเดิน เกอซูอวิ๋น หรือเหล่าองครักษ์พยัคฆ์ ต่างก็รู้ความยิ่งนัก รีบถอยฉากกลับเข้าห้องของตนไปอย่างพร้อมเพรียง ลานเรือนอันกว้างใหญ่พลันว่างเปล่าเงียบสงัด เหลือเพียงคนสองคนที่ยืนตระหง่านเผชิญหน้ากัน และเสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังสวบสาบเท่านั้นจนกระทั่งเฉียวเนี่ยนมายืนอยู่ตรงหน้า ใกล้เสียจนมองเห็นไรขนอ่อนบนใบหน้าซีดเผือดและความเหนื่อยล้าที่ซุกซ่อนอยู่ลึกในแว

“ท่านปู่สาม!” เสียงของเฉียวเนี่ยนพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ ประหนึ่งไข่มุกน้ำแข็งร่วงกระทบจานหยก “ข้าวอาจกินส่งเดชได้ แต่วาจาจะกล่าวพล่อย ๆ มิได้! ท่านกล่าวหาว่าข้าวางยาพิษทำร้ายผู้คน มีหลักฐานหรือไม่? หากไร้ซึ่งพยานหลักฐาน นั่นคือการใส่ร้ายป้ายสี! ถึงอย่างไรข้าก็เป็นศิษย์ของเสิ่นม่อแห่งสำนักราชาโอสถ ท่านกล่าวหาว่าคนของสำนักราชาโอสถใช้พิษทำร้ายคน...” นางหรี่ตาลงเล็กน้อย แรงกดดันที่มองไม่เห็นพลันแผ่ซ่านออกมาในชั่วพริบตา “ทำลายชื่อเสียงนับร้อยปีของสำนักราชาโอสถ ผลลัพธ์เช่นนี้ ตระกูลมู่ของท่าน แบกรับไหวหรือ?!”ชื่อเสียงนับร้อยปี!คำนี้เปรียบดั่งค้อนเหล็กอันหนักอึ้ง ทุบลงกลางใจของคนตระกูลมู่เข้าอย่างจังพวกเขาแทบจะมั่นใจได้ในทันทีว่า พิษนี้ต้องเป็นฝีมือของเฉียวเนี่ยนอย่างแน่นอน!หาไม่แล้ว นางคงไม่หยิบยกคำนี้ขึ้นมาแก้เผ็ดเช่นนี้!ใช้ชื่อเสียงร้อยปีของสำนักราชาโอสถ เข้าแลกกับชื่อเสียงร้อยปีของตระกูลมู่…ดี! ช่างร้ายกาจยิ่งนัก!นี่เป็นการบีบให้คนตระกูลมู่ต้องเลือกด้วยตนเอง ว่าแท้จริงแล้วพวกเขาต้องการปกป้องสิ่งใดกันแน่!ระหว่างชื่อเสียงอันเน่าเฟะป่นปี้ของตระกูลมู่ หรือชีวิตคนเป็น ๆ ที

เสิ่นเยว่พยักหน้าช้า ๆ ดูเหมือนมิได้แปลกใจกับผลลัพธ์นี้เท่าใดนักทว่าเขากลับเอ่ยถามขึ้นอีกประโยค “เช่นนั้น ตำราแพทย์เล่า? เจ้าได้มาหรือไม่?”คำถามนี้ช่างเหมือนกับที่อิ๋งชีเคยถามมาราวกับถอดแบบกันมาไม่มีผิดเพี้ยนเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วมุ่น “ตำราแพทย์นั่นสลักอยู่บนหน้าผาหินสูงใหญ่ มิอาจนำติดตัวกลับมาได้ และข้าก็มิได้คัดลอกเนื้อหาเหล่านั้นไว้”คิ้วของเสิ่นเยว่ขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่นในทันที แววตาฉายรอยความผิดหวังออกมาวูบหนึ่งแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นอารมณ์บางอย่างเอาไว้ ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงหันมามองเฉียวเนี่ยน น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเด็ดเดี่ยว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้! เห็นทีข้าคงต้องกลับไปที่สำนักราชาโอสถด้วยตนเอง เพื่อนำหญ้าผลึกหยกม่วงกลับมาจากบ่อสมุนไพรแล้ว!”เฉียวเนี่ยนได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปทว่าเสิ่นเยว่ยังคงกล่าวต่อ “หนทางไปสำนักราชาโอสถนั้นห่างไกลนัก ต่อให้ข้าใช้วิชาตัวเบาเดินทางทั้งวันทั้งคืน ไปกลับรอบหนึ่งเกรงว่าต้องใช้เวลาร่วมเดือน!”เมื่อได้ฟังวาจาของเสิ่นเยว่ เฉียวเนี่ยนก็อดรู้สึกตื้นตันมิได้ นางรีบลุกขึ้นมองหน้าเขา “ศิษย์พี่วางใจเถิด ข้าจะทุ่มเทสุดความสามารถเพื่อยื้อลมหายใจของเซี