All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1421 - Chapter 1428

เหล่าองครักษ์พยัคฆ์พลันได้สติ รีบนำเลือดหมูที่เตรียมการไว้อย่างดีเทลงไปในช่องลึกไร้ก้นบนเสาหินอย่างระมัดระวังของเหลวสีแดงคล้ำข้นหนืดไหลรินลงไป ส่งเสียงดัง “อึกอึก” ทึบหนักถังแล้วถังเล่า... กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วอากาศ เข้มข้นจนฉุนจมูก แทบทำให้ผู้คนอาเจียนออกมาสายตาของทุกคนจับจ้องเขม็งไปยังเสาหินยักษ์ที่เงียบงันราวกับความตาย บรรยากาศรอบกายหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงไฟปะทุเบา ๆ จากคบเพลิงและเสียงลมหายใจที่ถูกกดข่มไว้จนถึงขีดสุดดังก้องในความเงียบงัน ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจราวกับเสียงกลองศึกที่รัวกระหน่ำห้วงเวลาดูเหมือนจะถูกยืดออกไปชั่วนิรันดร์ ความสิ้นหวังเปรียบเสมือนเถาวัลย์อันเย็นเยียบ เริ่มแตกหน่อและเลื้อยพันขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจของเฉียวเนี่ยน รัดรึงจนนางแทบหายใจไม่ออกหรือว่า... ศิลาจันทรานี้จะเป็นเพียงของสามัญ ไม่อาจกระตุ้นกลไกที่ต้องใช้แสงจันทราที่แท้จริงเปิดออกได้?สายตาของมู่หงเสวี่ยกวาดมองใบหน้าที่ตึงเครียดและเริ่มฉายแววผิดหวังของทุกคนช้า ๆ พัดในมือหยุดโบกสะบัด น้ำเสียงเจือความตึงเครียดที่ยากจะสังเกตเห็น “เป็นอย่างไร ไร้ผลรึ?”เขามองไปรอบ ๆ เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิ

ในชั่วพริบตานั้นเอง นางพลันตระหนักรู้แจ้งแก่ใจอย่างถ่องแท้ขุมทรัพย์สะท้านโลกาที่ตระกูลมู่อ้างถึง ความลับที่แลกมาด้วยการพิทักษ์รักษาและการเสียสละชีวิตผู้คนนับไม่ถ้วนมาหลายชั่วคน แท้จริงแล้วเป็นเพียงหลุมพรางอันสมบูรณ์แบบที่เหยาวั่งซูทุ่มเทแรงกายแรงใจเฮือกสุดท้ายรังสรรค์ขึ้นก่อนสิ้นลมเท่านั้น!มิเคยมีทรัพย์สมบัติมหาศาลเทียมฟ้าอันใด สิ่งที่มี มีเพียงถ้อยคำจารึกบนผนังหินทั้งสี่ด้าน ที่ทุกอักขระล้วนหลั่งโลหิต ทุกประโยคล้วนอาบยาพิษ กรีดร้องฟ้องร้องความอยุติธรรม!เหยาวั่งซูเพียงใช้คำว่า “ขุมทรัพย์” อันเย้ายวนใจเพียงสองคำ ก็สามารถตอกตรึงลูกหลานตระกูลมู่ไว้บนเสาแห่งความอัปยศอดสูได้อย่างแน่นหนา ทำให้พวกเขายอมพลีเลือดเนื้อและชีวิตอย่างเต็มใจ ถมทับลงไปในกับดักนี้รุ่นแล้วรุ่นเล่า!ชั่วขณะนี้ เฉียวเนี่ยนราวกับมองทะลุผ่านฝุ่นธุลีแห่งกาลเวลานับร้อยปี เห็นภาพสตรีผู้นั้นในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต สตรีผู้ถูกคนรักที่ไว้ใจที่สุดหักหลัง ถูกช่วงชิงกิจการ และถูกพิษร้ายกัดกินร่างทีละน้อย นางลากสังขารอันบอบช้ำ ข่มกลั้นความเจ็บปวดแสนสาหัส รวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายจารึกอักษรเหล่านี้ลงบนผนังหินอันเย็นยะเยือก

ฉู่จืออี้มิได้เอ่ยวาจาใดตลอดทาง เพียงใช้ท่อนแขนแกร่งประคองร่างที่แทบจะทรุดฮวบของเฉียวเนี่ยนเอาไว้ กึ่งประคองกึ่งโอบอุ้มพานางเดินกลับไปยังเรือนปีกข้างอย่างเงียบงันเหล่าองครักษ์พยัคฆ์ต่างรู้ใจ ทิ้งระยะห่างออกมาช่วงหนึ่ง ติดตามไปอย่างไม่ใกล้ไม่ไกลแสงโคมสลัวทอทาบลงเบื้องล่างเกิดเป็นวงแสงไหววูบตามจังหวะก้าวเดิน หากแต่ไม่อาจขจัดความสิ้นหวังอันหนักอึ้งที่แผ่ซ่านอยู่รอบกายเฉียวเนี่ยนออกไปได้เหล่าองครักษ์พยัคฆ์ที่รั้งท้ายมองเห็นสภาพของเฉียวเนี่ยนที่ดูราวกับคนวิญญาณหลุดลอย ฝีเท้าหนักเบาไม่เท่ากัน ก็พากันปวดใจจนหัวใจบีบเกร็งพี่ห้าขมวดคิ้วจนแทบผูกเป็นปม อดไม่ได้ที่จะกดเสียงต่ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดระคนสงสาร “เนี่ยนเนี่ยนเป็นเช่นนี้... เกรงว่าใจคงแตกสลายไปแล้ว การกระทบกระเทือนจิตใจครานี้ช่างหนักหนานัก”พี่รองพยักหน้าอย่างหนักใจ น้ำเสียงแฝงความเวทนา “นางมุ่งมั่นเพียงจะเอาหญ้าผลึกหยกม่วงไปช่วยชีวิตเซียวเหิง มาบัดนี้... เฮ้อ เจ้าเด็กนั่นเกรงว่าคง…”พี่สามแค่นเสียง เจือความขุ่นเคืองแทนเฉียวเนี่ยน “ให้ข้าพูดนะ เนี่ยนเนี่ยนใจอ่อนเกินไป! แต่ก่อนเจ้าเซียวเหิงทำกับนางไว้อย่างไร? มาวันนี้นางยังต้อ

นางหวนนึกถึงสายตาของฉู่จืออี้ที่กวาดมองมาเมื่อครู่ ในใจยังคงรู้สึกหวาดหวั่นไม่หายอิ๋งชีหันหลังให้นาง เดินไปที่โต๊ะแล้วรินชาเย็นชืดมาจอกหนึ่ง ปลายนิ้วของเขาเย็นเฉียบเขาเงียบงันไปครู่ใหญ่จึงค่อยหันกลับมา สีหน้ากลับมาเรียบเฉยดังเดิม พลางย้ำคำพูดเดิมซ้ำอีกครั้ง “ไม่มีอะไร ข้าเพียงแต่คิดว่าในเมื่อเหยาวั่งซูผู้นั้นมาจากสำนักราชาโอสถ ของที่ทิ้งไว้ย่อมต้องไม่ธรรมดา อาจเป็นของวิเศษที่หลงเหลืออยู่ของหุบเขา ข้าก็แค่เกิดความสงสัยใคร่รู้ชั่ววูบเท่านั้น”หนิงซวงมองเขาด้วยสายตาคลางแคลงใจ เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้เชื่อน้ำคำเขาทั้งหมด แต่ยามนี้นางเป็นห่วงความรู้สึกของเฉียวเนี่ยนมากกว่านางลอบถอนหายใจ เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ว่าจะยังไง ท่านอย่าเพิ่งพูดถึงมันตอนนี้เลย ตอนนี้... ในใจคุณหนูคงทุกข์ตรมจะแย่อยู่แล้ว หญ้าผลึกหยกม่วงที่เฝ้าคะนึงหาก็สูญหายไป ทางฝั่งแม่ทัพเซียวเองก็... เฮ้อ”นางเว้นจังหวะ น้ำเสียงเข้มขึ้นอีกหลายส่วน “ช่วงนี้ท่านก็ทำตัวให้สงบเสงี่ยมหน่อยเถิดอย่าได้ถามเรื่องสัพเพเหระให้คุณหนูต้องกลัดกลุ้มใจอีกเลย เมื่อครู่ดูสายตาของท่านผู้บัญชาการฉู่สิ หากเจ้ายังขืนมากความอีก ข้าล่ะกลั