All Chapters of Kakaibang Tikim: Chapter 201 - Chapter 210

Ilaria POVInalalayan ko nang pumunta sa banyo si Keilys. Hindi ko siya iniwan, baka nga kasi mabagok ang ulo dahil sa kalasingan.“Ilaria, tanggalin mo na ang mga damit ko,” utos niya. Tulad ng sabi niya kanina, hindi na nga raw siya mahihiya kahit makita ko pa ang lahat-lahat sa kaniya, kasi maging ang maselang na bahagi ng katawan niya ay halos nakita na ng maraming tao.Nakatalikod si Keilys habang nasa shower room kami. Doon ko na inumpisahang tanggalin ang mga sapot niya.Inuna ko sa t-shirt niyang puti. Dahan-dahan ko itong itinaas. Nakakainis kasi may ibang iniisip ang utak ko. Tingin ko tuloy ay parang may gagawin kaming kababalaghan kapag ganito.Pagtanggal ko ng tshirt niya, lumantad na sa akin ang topless niyang katawan na sobrang ganda ng hulma. Ang lapad ng mga balikat niya. Kahit nakatalikod siya sa akin, hot pa rin tignan.Hanggang sa ibaba ko na rin ang suot niyang pang-ibaba.“Dahan-dahan, sir, baka mabuwal ka,” paalala ko. Nakahawak siya sa wall ng shower room haban

Keilys POVPAGDILAT ng mga mata ko, ang unang bumungad ay ang kisame ng kuwarto ko, medyo maliwanag na, may sinag na ng araw na sumisilip sa pagitan ng kurtina. Tanghali na yata, putek.Napangiwi ako at agad napahawak sa ulo ko. Putang— ang sakit. Para akong binugbog ng sampung tao. Parang binibiyaak ang ulo ko sa sakit at ang lalamunan ko naman ay tuyong-tuyo. Literal na parang sinipsip ng disyerto ang kaluluwa ko.Dahan-dahan akong umupo sa kama. Latang-lata pa rin ang pakiramdam ko. Hindi ko agad naitayo ang buo ang katawan ko. Nagmuni-muni pa ako. Pumikit ako sandali, habang pilit na inaalala kung ano ang nangyari kagabi.Pagdilat ko ulit, saka ko lang napansin… bago na ang suot kong damit. Malinis. Hindi ito ang suot kong t-shirt kagabi. Wala na ring amoy alak sa katawan ko, at higit sa lahat—ang kama, maayos. Maayos na maayos. Walang bahid ng suka. Walang kalat. Bukas pa ang humidifier sa gilid, may mahinang amoy ng lavender na nakakalma sa pakiramdam.Teka...Doon na dahan-daha

Ilaria POVNasa labas ako ng ospital. Mag-isa. Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong humikbi. Hindi ko na rin ramdam kung gaano kalamig ang simoy ng hangin sa paligid. Puno kasi ng puno ang paligid, kahit tanghaling tapat na ay malamig dito.Kanina pa tulo nang tulo ang luha ko. Wala akong pakialam kung madungisan man ang mukha ko ng luha o kung makita ng mga tao sa labas na umiiyak ako sa harap ng emergency room.Ang dami ko nang sinubukang tawagan. May ilang kamag-anak akong sinubukan kong i-message, pero wala pa ni isa ang sumasagot. Gusto kong sumigaw, gusto kong manlumo, gusto kong sumuko. Pero hindi puwede. Kailangan ni Nanay ang operasyon, at walang ibang tutulong sa amin kundi ako.“Paano na ‘to…” mahinang bulong ko habang hawak ko ang cellphone ko, nanginginig tuloy ang kamay. Wala pa naman akong kain ng almusal, nakalipas na rin ang tanghalian. Kawawa naman kami ni Tatay, pareho kaming nagtitiis ng gutom. Hindi rin e, hindi ako makakain, hindi rin siguro si tatay. Pare

Ilaria POVMangiyak-ngiyak ako. Sa wakas, safe na si Nanay. Tapos na ang operasyon. Maayos ang naging procedure ayon sa doctor. At ngayon, tulog na siya sa kama ng public room kung saan kami pansamantalang inilagay. Kita ko sa mukha niya na hirap pa rin siyang gumalaw, pero sa wakas… wala na ‘yung pagkirot sa pagitan ng mga kilay niya. Mapayapa na siyang tignan. At ‘yon lang ang importante sa akin.Nasa tabi ng kama si Tatay, tahimik lang habang pinapahid ang basang bimpo sa noo ni Nanay. Ilang oras na rin siyang walang kain, katulad ko.Kaya kahit mabigat pa rin ang loob ko, alam kong kailangan na naming kumain. Hindi ko matutulungan si Nanay kung ako naman ang matutumba dahil sa gutom. Kaya nagsabi na ako kay Tatay na lalabas muna ako.“Maghahanap lang po ako ng makakain, Tay. Diyan lang po ako sa labas, sa malapit.”Tumango siya. “Sige, anak. Mag-ingat ka.”Sa bulsa ko ay naroon pa ang natira sa ibinigay ni Manang Lumen kanina. Sinigurado kong hindi ko iyon magagalaw, para sana kak

Ilaria POVSa sobrang pagod ko kahapon, ramdam ko pa ang bigat sa talukap ng mga mata ko. Pero hindi na puwedeng bumalik sa paghiga. May trabaho ako. Nasa villa na ulit ako ni Sir Keilys at kung gusto kong manatili sa trabaho ko, dapat masipag akong gumalaw kahit pagod o puyat. Kaya bumangon na ako, kinuha ang tuwalya at naligo agad.Habang nagsasabon ako ng mukha, naiisip ko pa rin si Nanay sa ospital. Mabuti na lang at stable na siya. May gamot, may prutas, may pagkain. Dahil ‘yon sa tulong ng mga taong hindi ko akalaing darating sa buhay ko—sina Sir Keilys at ang mga kaibigan niya.Pagkatapos kong maligo, mabilis akong nagbihis ng uniporme ko. Nang ready na ako, binuksan ko ang pinto ng maliit kong silid, agad ko namang narinig ang tila mga boses na nagkakagulo sa labas ng villa. Naririnig ko ang tunog ng makina ng mga sasakyan nila. May mga staff na nagsisilipan sa bintana. Paglapit ko sa bintana ng kusina, doon ko nakita sina Toph, Jake, at Ryle, kani-kaniya nang nakasakay sa sa