All Chapters of ทะลุมิติมาเปลี่ยนยัยเต้าหู้...ให้เป็นคุณหนูสุดแซ่บ: Chapter 21 - Chapter 30

วันต่อมา หนึ่งเจ้านาย หนึ่งสาวใช้ก็พากันออกมาเที่ยวตลาดอีก หลังจากที่หลินเข่อซิงสั่งตัดชุดเสร็จไปเมื่อวาน เธอก็แทบอดใจรอชุดใหม่ไม่ไหว "ข้าคิดว่าชุดกี่เพ้าของข้าต้องออกมาสวยแน่ ๆ!" หลินเข่อซิงพูดพร้อมยิ้มกว้าง "ข้าก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ คุณหนู จะต้องโดดเด่นไม่เหมือนใครแน่ ๆ" หลิงเฉินพูดเสริมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกล่าวขึ้น "คุณหนูเจ้าคะ เมื่อวานเราเดินผ่านโรงเตี๊ยมไฉ่หง ท่านสนใจลองไปทานอาหารที่นั่นไหม? ข้าได้ยินว่าร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องเป็ดย่างกับซุปเนื้อ" “ดีเลย! ข้ากำลังหิวพอดี ลองดูซักหน่อยเถอะ!” หลินเข่อซิงตอบทันทีด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ทั้งสองนั่งรถม้าของจวนไปยังโรงเตี๊ยมไฉ่หง บรรยากาศในร้านคึกคักเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาแตะจมูก หลินเข่อซิงนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับสั่งเมนูที่หลิงเฉินแนะนำ "ข้าขอเป็ดย่างกับซุปเนื้ออย่างที่เจ้าแนะนำละกัน ข้าหิวจะแย่แล้ว!" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ ไม่นานนัก อาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมอบอวลของเป็ดย่างทำให้หลินเข่อซิงอดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล "โอ้โห! หอมเหลือเกิน ข้าว่านี่ต้องอร่อยแน่ๆ!" เธอตักซุปเนื้อขึ้นมาชิมแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม... รสช

ภายในงานเลี้ยงใหญ่ที่จวนป๋อ แขกผู้สูงศักดิ์ต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมหน้า ท่านพ่อและท่านแม่ของหลินเข่อซิงกำลังทักทายสนทนากับเหล่าขุนนางและแขกผู้มีเกียรติในมุมหนึ่งของงาน ขณะที่หลินเข่อซิงเองก็อยู่กับหลิงเฉินสาวใช้คนสนิท เธอยืนนิ่งสงบ แต่แววตากลับบ่งบอกถึงความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม หลังจากการปรากฏตัวที่น่าทึ่งในชุดกี่เพ้าสีแดงเพลิง สายตาหลายคู่ยังคงจับจ้องมาที่เธอ ในขณะที่หลินเข่อซิงกำลังยืนพูดคุยกับหลิงเฉินอย่างสบายใจ หยางเฟยฮุ่ยก็เดินเข้ามา ใบหน้ายังคงยิ้มอย่างสง่างาม แต่แฝงด้วยความเย้ยหยัน เธอกวาดสายตามองหลินเข่อซิงจากศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสุภาพ แต่เต็มไปด้วยความถากถาง “วันนี้เจ้ากล้าหาญไม่น้อยเลยนะคุณหนูหลิน ใส่ชุดสีแดงเพลิงแบบนี้ กลัวหรือไม่ว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าเป็นนักแสดงในโรงงิ้ว” หยางเฟยฮุ่ยกล่าวพร้อมกับยิ้มเย็น ดวงตาเปล่งประกายของนางเต็มไปด้วยความท้าทายยั่วยุ หลินเข่อซิงไม่ได้สะทกสะท้าน เธอยิ้มรับเล็กน้อยและหันมามองหยางเฟยฮุ่ยตรงๆ “ข้าก็ไม่แปลกใจหรอกที่ท่านจะคิดเช่นนั้น ท่านอาจจะไม่ชินกับอะไรที่มันดูสดใสเกินไป แต่สำหรับข้า สีแดงคือสีแห่งคว

ทันใดนั้นเอง แววตาของเธอเป็นประกายขึ้น หลินเข่อซิงมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะใช้ความเฉลียวฉลาดของตัวเองเพื่อหาทางออกจากสถานการณ์นี้ “เจ้าบอกว่าข้ามีเจตนาจะขโมยของล้ำค่าเหล่านี้ใช่ไหม?” หลินเข่อซิงถามหยางเฟยฮุ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “งั้นข้าจะให้ทุกคนตรวจสอบดูว่าของในห้องนี้มีสิ่งใดหายไปหรือไม่ ตรวจสอบเดี๋ยวนี้เลย” คำพูดของหลินเข่อซิงทำให้ทุกคนชะงัก หยางเฟยฮุ่ยหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางไม่ได้คาดหวังว่าหลินเข่อซิงจะมีท่าทีเยือกเย็นเช่นนี้ “ตรวจสอบเลยๆ” “นั่นสิ นางแค่ทำท่ามั่นใจไปอย่างนั้นเอง ตรวจดูเลย” หลายเสียงสนับสนุน “ใช่... ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าของในห้องนี้หายไปหรือไม่” หลินเข่อซิงพูดต่อ “ถ้าทุกอย่างอยู่ครบ ไม่มีอะไรหายไป นั่นก็พิสูจน์ได้ว่าข้าไม่มีเจตนาขโมย หรือแม้แต่แตะต้องของพวกนี้” คนในจวนเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย คุณหนูใหญ่จวนป๋อจึงเรียกคนในจวนมาทำการตรวจสอบของในห้องอย่างละเอียด ในขณะที่ทุกคนกำลังรอการตรวจสอบ หลินเข่อซิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาของเธอสบกับหยางเฟยฮุ่ยที่ยืนนิ่งอยู่ นางรู้ดีว่าหยางเฟยฮุ่ยไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีหลักฐานสนับสนุนข้อกล่าวหา ไม่ช้า คนที่ตรวจสอบเสร

หลังจากที่หยางเฟยฮุ่ยเห็นทั้งพ่อและพี่ชายไม่สนใจนาง นางก็กัดฟันแน่น รู้สึกว่าตัวเองต้องลุกขึ้นมาแย่งชิงสิ่งที่ควรเป็นของนางด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นความรักของพ่อ หรือความสำเร็จในชีวิต นางจะไม่ยอมถูกมองข้ามอีกต่อไป ในช่วงบ่ายที่บรรยากาศในจวนตระกูลหยางยังคงอบอวลด้วยความเงียบงัน หยางเฟยฮุ่ยถูกเรียกตัวให้ไปพบหยางอวี่ถง บิดาของนางที่ห้องโถงใหญ่ นางรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ต้องจำใจเดินไปพบตามคำสั่ง เมื่อหยางเฟยฮุ่ยก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่ บิดาของนางนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเคร่งเครียด สายตาคมของเขาจับจ้องไปที่นางเมื่อเดินเข้ามา นางหยุดยืนตรงหน้าเขา ก่อนจะค่อยๆ โค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ท่านพ่อ ท่านเรียกข้ามาหรือเจ้าคะ?” หยางเฟยฮุ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความกังวล หยางอวี่ถงมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดัน เขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้ทักทาย และไม่มีความอบอุ่นในสายตานั้นแม้แต่น้อย “ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและเย็นชา “เรื่องของเจ้าและอวิ๋นเฟยหลง” หยางเฟยฮุ่ยสะดุ้งเล็กน้อย ใจเริ่มเต้นแรง นางรู้ว่าคำถามนี้จะต้องมาในสักวัน แต่

เช้านี้ หลินเข่อซิงกำลังเตรียมตัวสำหรับแผนการขั้นต่อไป นางตั้งใจจะเข้าไปใกล้ชิดกับอวิ๋นเฟยหลงมากขึ้น แต่แน่นอนว่าแผนนี้ต้องไม่ใช่การวางท่าเหมือนนางเอกทั่วไปที่ยอมอ่อนให้แล้วกลับไปร้องไห้ หลินเข่อซิงคิดว่าเธอต้องเปลี่ยนวิธีเข้าหาให้ได้ผลกว่านั้น หลังจากคิดไปคิดมา นางตัดสินใจทำอาหารที่ดีที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้เพื่อเอาไปให้อวิ๋นเฟยหลง เธอตั้งใจจะใช้ความรู้ด้านการทำอาหารจากโลกปัจจุบันมาทำให้เขาประทับใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นยุคไหน “เสน่ห์ปลายจวัก” ก็เป็นเรื่องสำคัญ “หลิงเฉิน! จัดแจงของให้ข้าเร็วเข้า” หลินเข่อซิงสั่งสาวใช้คนสนิทที่ตอนนี้กำลังจัดจานอาหารที่ถูกทำไว้อย่างประณีต “ข้าต้องการให้ทุกอย่างออกมาดูดี ไม่มีที่ติ” หา!? อาหาร!? นี่คุณหนูของข้ารู้จักคำว่า ‘ทำอาหาร’ ด้วยหรือ!? หลิงเฉินยิ้มขัน ๆ พลางจัดอาหารตามที่คุณหนูสั่ง “คุณหนูดูจะจริงจังกับเรื่องนี้มากเลยนะเจ้าคะ” “แน่นอน! ข้าจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนางเอกเจ้าน้ำตาแน่” หลินเข่อซิงตอบอย่างมั่นใจ ก่อนจะพาอาหารที่เตรียมไว้ออกเดินทางตรงไปยังจวนของอวิ๋นเฟยหลง โอ๊ย! คุณหนูของข้า ข้ามิแน่ใจว่ามันเป็นความคิดที่ดีหรือไม่! เมื่อหลินเข่อซิงมาถึ