All Chapters of ทะลุมิติมาเปลี่ยนยัยเต้าหู้...ให้เป็นคุณหนูสุดแซ่บ: Chapter 11 - Chapter 20

อวิ๋นเฟยหลงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาทำเพียงยื่นมือมาทางเธอ หลินเข่อซิงมองมือที่ยื่นมาของเขา เธอลังเลอยู่บ้าง ด้วยกลัวจะโดนเขาแกล้งแต่สุดท้ายเมื่อลองคิดทบทวนแล้วก็ยื่นมือออกไปจับอยู่ดี วินาทีที่มือของเธอแตะกับมือของเขา... เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอย่างประหลาดที่ไม่น่าจะมาจากคนเย็นชาแบบเขาเลยเธอถูกดึงขึ้นไปนั่งบนหลังม้าอย่างง่ายดายด้วยพละกำลังมหาศาลจากมือของชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ใกล้ชิดกับอวิ๋นเฟยหลงอย่างมาก "...!!!" ‘โอ๊ย! ใกล้ไปแล้ว! ฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากตัวเขาเลยนะ!’ หลินเข่อซิงพยายามกระถดตัวถอยห่างจากแผ่นหลังของคนตรงหน้า แต่มือของเขาก็ช่างว่องไวนัก เขาคว้ามือเธอทั้งสองข้างให้กอดเอวเขาไว้แน่นราวกับลูกลิงเกาะหลังแม่ลิงฉะนั้น "จับดี ๆ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูเธอ "...!?" "เจ้าคงไม่อยากตกลงไปหรอกใช่ไหม?" หลินเข่อซิงกลืนน้ำลาย ‘โอ๊ย! นายจะทำเสียงทุ้มหล่อ ๆ แบบนี้ไม่ได้นะ! ฉันใจไม่ดี! แล้วไหนจะกลิ่นตัวหอม ๆ นี่อีก คนโบราณนี่เขาใช้อะไรนะ ถึงหอมขนาดนี้' เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องจับเอวเขาไว้แน่น "ดี" และทันใดนั้นเอง… ตึก! ตึก! ตึก! ม้าควบตะบึงไปข้างหน้าอย่า

ณ ลานฝึกในจวนตระกูลอวิ๋น เช้าวันนี้ หลินเข่อซิงมายืนอยู่กลางลานฝึกซ้อมของจวนอวิ๋น พร้อมกับความรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ พร้อมอ้าปากหาวหวอด ๆ อย่างไม่เกรงสายตาใคร เธอหันไปมอง อวิ๋นเฟยหลงที่ยืนอยู่ข้างม้า ดวงตาคมของเขามองมาที่เธออย่างเรียบนิ่ง "มาสายนะ" แหม ก็เพราะไอ้คำพิลึกกึกกือที่นัดกันนั่นแหละ เธอจะรู้ไหมว่ามันคือตอนไหนกี่โมง ถ้าไม่ได้หลิงเฉินบอกล่ะก็ ไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจจะกำลังหลับอุตุอยู่บนเตียงนุ่มก็เป็นได้ ความคิดก็ส่วนคิด แต่สิ่งที่ออกจากปากของเธอกลับเป็น… "ข้าขอโทษเจ้าค่ะ!" เธอรีบคำนับเขาแล้วเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม "ขึ้นม้า" เธอกลืนน้ำลาย โอ๊ย! ฉันไม่เคยขี่ม้าจริง ๆ มาก่อนนะ! ถ้าตกลงไป นายจะช่วยฉันใช่ไหม!? "เร็วเข้า" อวิ๋นเฟยหลงกล่าวเสียงเรียบ หลินเข่อซิงสะดุ้ง ก่อนจะพยายามปีนขึ้นม้า โอ๊ย! ทำไมมันยากแบบนี้!? แต่ก่อนที่เธอจะเสียหลักล้มลงไปก้นจ้ำเบ้านั้นเอง หมับ! มือแกร่งของอวิ๋นเฟยหลงจับแขนของเธอไว้แน่น ก่อนจะออกแรงดึงเธอขึ้นไปบนหลังม้า พรึ่บ! "...!!!" เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่อยู่ใกล้มากเกินไป! ดวงตากลมกะพริบปริบ ๆ ก่อนจะพบว่า เธอกำลังนั่งอยู่บนม้าตัวเดียวกันกับเขา

ค่ำวันนั้น ภายในเรือนของตระกูลหลิน กลิ่นหอมของอาหารจานโปรดลอยอบอวลไปทั่ว หลินเข่อซิงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกับท่านพ่อและท่านแม่ ทั้งสองท่านยิ้มแย้มและดูผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัดในบรรยากาศอันอบอุ่นนี้อาหารที่ถูกจัดวางบนโต๊ะเต็มไปด้วยเมนูโปรดของครอบครัวหลิน ทั้งซุปไก่ตุ๋นโสม ผัดผักน้ำมันหอย และขนมเปี๊ยะไส้ถั่วที่หลินเข่อซิงชอบที่สุด“วันนี้เจ้าดูสดใสจังนะซิงเอ๋อร์” ท่านแม่เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน ขณะตักซุปไก่ตุ๋นโสมใส่ถ้วยให้หลินเข่อซิง “ตั้งแต่เจ้าฟื้นจากเหตุการณ์ตกน้ำมา ข้าเห็นว่าเจ้าดูเปลี่ยนไปมาก ทั้งบุคลิก ความมั่นใจ ดูเจ้ามีความสุขและพูดเก่งขึ้นมากเลย”หลินเข่อซิงหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส “ข้าแค่รู้สึกว่าชีวิตมันควรจะมีความสนุกและความตื่นเต้นมากกว่านี้เจ้าค่ะท่านแม่ ก่อนหน้านี้ข้าอาจจะกังวลและคิดมากเกินไป แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า...บางทีชีวิตก็ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น เราควรมีความสุขในทุกๆ วันใช่ไหมเจ้าคะ?”ท่านแม่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ขณะที่ท่านพ่อของหลินเข่อซิงก็นั่งมองลูกสาวด้วยแววตาภาคภูมิใจ เขาวางตะเกียบลงก่อนจะเอ่ยขึ้น “ซิงเอ็อร์ ข้าก็รู้สึกเหมือนแม่เจ้า เจ้าเปลี

ณ ตลาดกลางเมือง หลินเข่อซิงเดินทอดน่องไปตามถนนที่เต็มไปด้วยร้านค้าและผู้คนมากมาย โดยมีอวิ๋นเฟยหลงเดินอยู่ข้าง ๆ "...!!!" เธอหันไปมองชายหนุ่มข้างตัว ที่แม้จะใส่ชุดเรียบ ๆ แต่ก็ยังดูเด่นสะดุดตาเหมือนแม่ทัพมาเดินตรวจการ! แถมบรรยากาศรอบข้างยังแปลกไปหมด ผู้คนในตลาดพากันมองมาทางพวกเขา ด้วยสายตาทั้งตกใจ ทั้งสงสัย ก็แน่ล่ะ! แม่ทัพอวิ๋นที่ปกติไม่สนใจใคร แต่วันนี้ดันเดินข้างคุณหนูหลินแบบตัวติดกัน! ใครเห็นก็ต้องช็อกสิ! หลินเข่อซิงเริ่มรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่จับจ้อง ‘โอ๊ย! ฉันเหมือนเป็นจุดสนใจไปแล้ว! นายจะเดินห่าง ๆ หน่อยก็ได้นะ!’ แต่ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยอะไร… "เจ้าอยากได้อะไรหรือไม่?" เสียงทุ้มของอวิ๋นเฟยหลงดังขึ้นข้างตัว เธอสะดุ้ง ก่อนจะรีบโบกมือ "ข้าไม่ได้อยากได้อะไรหรอกเจ้าค่ะ! แค่เดินเล่นเฉย ๆ!" แม้ปากจะบอกเช่นนั้น แต่ภายในใจของเธอก็บ่นไปตลอดทาง ‘ใครจะมามีอารมณ์เดินตลาดกัน มีแต่คนจ้องมองจนตาแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้วขนาดนี้' "...?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ "เช่นนั้นข้าจะเลือกให้เจ้าเอง" "...!!!" ‘หา!? อะไรนะ!? นายจะเลือกของให้ฉันเรอะ!?’ ก่อนที่เธอจะทันได้ปฏิเส

หลินเข่อซิงที่เคยใช้ชีวิตเรียบง่ายในโลกปัจจุบัน ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ในโลกนิยายโบราณแห่งนี้ และที่สำคัญคือเธอจำเป็นต้องเรียนรู้ขนบธรรมเนียมและวิถีชีวิตของคนในโลกนี้ เพื่อให้สามารถอยู่รอดและทำภารกิจสำคัญของเธอให้สำเร็จ นั่นก็คือทำให้เรื่องราวดำเนินไปจนจบอย่าง happy ending และกลับสู่โลกเดิมได้ ในแต่ละวัน หลินเข่อซิงต้องเผชิญกับความท้าทายใหม่ๆ ที่เธอไม่คุ้นเคย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม การปฏิบัติตน หรือแม้แต่การพูดจาที่แตกต่างจากโลกปัจจุบันที่เธอเคยรู้จักมาก่อนมากมาย ถึงแม้เธอจะมั่นใจว่าเธอได้รู้เรื่องพวกนี้มาไม่น้อยจากการอ่านนิยายแนวจีนโบราณมาพอสมควรแต่พออยู่ในสถานการณ์จริง แบบนี้หลายครั้งที่นางอึกอักพูดผิด ๆ ถูก ๆ อยู่บ้าง จนหลายครั้งหลิงเฉินต้องคอยกระซิบแก้คำพูดให้นางเสียใหม่ ช่างขายหน้าคนจริงๆ เฮ้อ สัปดาห์แรกในโลกใหม่ หลังจากที่หลินเข่อซิงได้ปรับตัวและผ่านพ้นความวุ่นวายจากการพบเจออวิ๋นเฟยหลงและหยางเฟยฮุ่ย แวบเดียวเธอก็มาอยู่ในโลกนี้ได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว เธอรู้สึกได้ว่า การใช้ชีวิตในโลกนิยายนี้มันไม่ได้ง่ายเหมือนที่เคยอ่านอยู่บนหน้ากระดาษ เธอต้องรับ