All Chapters of ทะลุมิติมาเปลี่ยนยัยเต้าหู้...ให้เป็นคุณหนูสุดแซ่บ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากเหตุการณ์ที่เข่อซิงเพิ่งปะทะกับหยางเฟยฮุ่ย เธอก็กลับมาที่จวนของตน นั่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ และนึกถึงเรื่องราวในนิยายที่เธอได้อ่านไป ว่าตอนนี้เหตุการณ์ที่เธอพบ มันไปถึงจุดไหนของเรื่องและจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็พลันแวบขึ้นมาในหัว “น้ำท่วม!” หลินเข่อซิงจำได้ชัดเจนว่า ในช่วงเวลานี้ของนิยายที่เธอเคยอ่านซึ่งเป็นกลางถึงปลายเดือนมีนาคม จะเกิดน้ำท่วมใหญ่ที่ทำให้เมืองนี้ตกอยู่ในความเดือดร้อน ชาวบ้านจำนวนมากต้องสูญเสียทรัพย์สินและบ้านเรือน ชีวิตของพวกเขาจะพลิกผันเพราะภัยพิบัติที่ไม่คาดคิด “ถ้าข้าจำไม่ผิด อีกไม่เกิน 7 วันจะเกิดน้ำท่วม น้ำจะไหลบ่าลงมาจากแม่น้ำทางเหนือ และท่วมพื้นที่ชุมชน!...นี่มันโอกาสของข้านี่นา!” หลินเข่อซิงพึมพำกับตัวเอง หากเธอสามารถ เตือนภัยล่วงหน้าและช่วยเหลือผู้คนได้ นั่นอาจทำให้เธอได้รับความไว้วางใจจากทุกคน และที่สำคัญ... อวิ๋นเฟยหลงจะต้องมองเธอในแง่ที่ต่างออกไปแน่นอน! ในนิยาย เหตุการณ์นี้เป็นจุดที่ทำให้อวิ๋นเฟยหลงและกองทัพต้องลงมือช่วยชาวบ้าน ทว่านางเอกเดิมกลับไม่ได้มีบทบาทสำคัญในการช่วยเหลือเลย เพราะนางเพียงยืนอยู่ข้างๆ อย่างไ

อวิ๋นเฟยหลงที่คอยเฝ้ามองหลินเข่อซิงตลอดการทำงานเงียบ ๆ เขามองนางด้วยความคาดไม่ถึง นางไม่เพียงแต่สั่งการอย่างมีประสิทธิภาพ แต่ยังมีความอ่อนโยนและใจดีในการดูแลชาวบ้าน นางใช้ทักษะการพูดและความเข้าใจในการสื่อสารกับชาวบ้านได้อย่างน่าอัศจรรย์ “นี่! แม่นาง!” เสียงเรียกจากชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้นจากอีกฝั่งของลาน หลินเข่อซิงหันไปเห็นชาวบ้านชายวัยกลางคนกำลังยืนกอดอกด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ชายคนนั้นดูไม่พอใจ “ทำไมข้าต้องเชื่อฟังเจ้าด้วย? ข้าจะไม่อพยพไปไหน! ข้าจะอยู่ที่บ้านของข้า! น้ำจะท่วมแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว!” หลินเข่อซิงมองดูเขาแล้วสูดหายใจเข้า “ท่านลุง ข้าเข้าใจว่าท่านรักบ้านของท่าน แต่เราต้องคิดถึงความปลอดภัยเป็นสำคัญนะเจ้าคะ การอพยพเป็นเพียงการชั่วคราว เมื่อสถานการณ์ปลอดภัยแล้ว พวกท่านจะได้กลับมาโดยไม่มีอะไรเสียหาย” “แต่ข้าไม่อยากทิ้งบ้าน! ทรัพย์สมบัติของข้า ข้าจะทิ้งมันไปไม่ได้หรอก!” เห็นดังนั้น อวิ๋นเฟยหลงจึงก้าวเข้ามาข้าง ๆ เข่อซิง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “เจ้าควรฟังคำสั่ง การป้องกันตัวเองคือสิ่งสำคัญที่สุด ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครเสียชีวิตเพียงเพราะไม่ฟังคำเตือน หากเจ้าดื้อดึง ข้าจะถือว่าเจ้าไม

เช้าวันถัดมา ณ ลานตลาดกลางหมู่บ้าน หลินเข่อซิงกำลังตรวจตราการเตรียมการช่วยเหลือชาวบ้านอยู่ตามปกติ ขณะที่นางกำลังพูดคุยกับชาวบ้านคนหนึ่งเกี่ยวกับการขนย้ายทรัพย์สิน พลันสายตาของนางก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางนางด้วยสีหน้าถมึงทึง เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างใหญ่โต ใบหน้าหยาบกร้าน แววตาแสดงถึงความเป็นนักธุรกิจผู้มีอำนาจในท้องถิ่น เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหลินเข่อซิง สายตาของเขามองนางด้วยความดูถูก “เจ้าเป็นใคร ถึงได้มาสั่งการคนที่นี่?” เฉินอี้เฉียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดุดัน หลินเข่อซิงหันไปมองเขาด้วยความสงสัย “ข้าคือหลินเข่อซิง ข้าถูกส่งมาช่วยเหลือชาวบ้านในการเตรียมการป้องกันน้ำท่วม ท่านคือ...?” “ข้าคือเฉินอี้เฉียง” เขาตอบเสียงดัง ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก “เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงได้มาแทรกแซงธุรกิจของข้าและผู้คนที่นี่ ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อนนะว่า ข้าคุมที่นี่อยู่ และข้าไม่ต้องการให้เจ้ามายุ่งเรื่องของข้า” หลินเข่อซิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าไม่ได้มายุ่งกับธุรกิจของท่าน ข้าเพียงมาช่วยเหลือชาวบ้านเพื่อให้พวกเขาปลอดภัยจากน้ำท่วมที่กำลังจะมาถึง” เฉินอี้เฉียงหัวเราะเสียงเย็น “ชาวบ้านงั้น

อวิ๋นเฟยหลงมองดูด้วยความสนใจเล็กน้อย “เจ้าเคยเล่นของพวกนี้มาก่อนหรือ?” “ใช่ ข้าเคยมีตุ๊กตาเยอะแยะเลยตอนข้ายังเป็นเด็ก” หลินเข่อซิงหยิบตุ๊กตาไม้มาดูอย่างสนุกสนาน ก่อนจะยิ้มให้กับความทรงจำในวัยเด็ก “ข้าชอบเล่นกับพวกตุ๊กตานี่มาก ข้าจะวางมันเรียงกันเป็นแถวแล้วเล่นสมมติว่าพวกมันเป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย เอ่อ...หมายถึงองค์หญิงองค์ชายน่ะ ข้าชอบคิดเรื่องราวต่างๆ ให้กับพวกเขา” อวิ๋นเฟยหลงที่ยืนอยู่ข้างๆ มองนางด้วยความสนใจ แม้จะไม่แสดงสีหน้ามากนัก แต่ในใจเขากลับรู้สึกถึงความสดใสของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ตุ๊กตาไม้ในมือนางที่เหมือนของธรรมดา แต่สำหรับนางมันกลับมีความหมายที่น่ารักในแบบที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน “เจ้าชอบเรื่องราวขององค์หญิงองค์ชายมากสินะ?” อวิ๋นเฟยหลงถามเสียงเรียบแต่มีแววขบขันเล็กน้อยในน้ำเสียง “ใช่ ข้าชอบคิดเรื่องราวโรแมนติก” เข่อซิงหัวเราะน้อย ๆ “แต่ในหนังสือที่ข้าเคยอ่าย...ก็เหมือนที่นี่แหละ บางครั้งองค์ชายก็ไม่ได้รักองค์หญิง แต่ไปชอบคนอื่นแทน” “เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นที่นี่หรือ?” อวิ๋นเฟยหลงถามพลางมองตรงมาที่นาง ราวกับกำลังพยายามเข้าใจในสิ่งที่นางพูด หลินเข่อซิงหันมามองเขา ดวงตาขอ

“โอ๊ะ!” ทันใดนั้น นางก็ชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรง ร่างของนางเซไปข้างหลังเกือบจะล้ม “ว้าย”แต่มีบางสิ่งโอบรัดเอวนางไว้อย่างแนบแน่น หลินเข่อซิงหลับตาปี๋ แต่เมื่อค่อย ๆลืมตาขึ้นมา สิ่งที่นางเห็นคือใบหน้าคมคายของชายหนุ่มในชุดยาวสีเข้ม บุคลิกสง่างาม ดวงตาคมที่มองนางอย่างสงบนิ่ง คิ้วกระบี่เลิกขึ้น ริมฝีปากหนาสีแดงเรื่อ ชายหนุ่มผู้นี้คือองค์ชายห้า หานเจี๋ย! นางกลืนน้ำลายเล็กน้อย ใจเต้นแรงเพราะความตกใจ ไม่ใช่แค่เพราะนางชนเขา แต่เพราะชายคนนี้คือหนึ่งในตัวละครสำคัญในนิยายที่นางอ่านมา! หานเจี๋ยไม่ได้พูดอะไรทันที เขาเพียงมองนางนิ่ง ๆ ซึ่งยิ่งทำให้หลินเข่อซิงรู้สึกอึดอัด นางพยายามจะทำให้สถานการณ์ดูผ่อนคลาย “ขะ...ข้าคงเดินไม่ดูทางเพราะมัวแต่มองความงดงามของวังหลวงเจ้าค่ะ..เอ่ออ เพคะ” หลินเข่อซิงพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ “ข้า…เอ่อ หม่อมฉันเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก ก็เลยเผลอมองเพลินไปหน่อย ท่านคงไม่ถือโทษโกรธหม่อมฉันนะเพคะ?” หานเจี๋ยมองนางด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เป็นไร” เพียงคำพูดสั้น ๆ แต่น้ำเสียงของเขากลับนิ่งและเย็นชาจนทำให้หลินเข่อซิงรู้สึกประหม่า “องค์ชายเพคะ ท่านช่วยปล่อย