Lahat ng Kabanata ng After Divorced: Chasing His Ex-Wife: Kabanata 111 - Kabanata 120

Tahimik ang buong silid ng ospital. Ang liwanag mula sa bukas na bintana ay marahang tumatama sa malamig na tiles, habang ang manipis na kurtina ay sumasayaw sa ihip ng hangin. Sa gitna ng katahimikang iyon, si Marga ay nakaupo sa gilid ng kama, marahang binabalatan ang isa pang mansanas. Mula sa kama, nakasandal si Clinton, mata'y malalim ang tingin kay Marga habang paminsan-minsan ay kinakagat ang mansanas na nasa platito. Napangiti siya—hindi ng may kasayahan, kundi ng may pagkalibang. Alam niyang may kinikimkim si Marga, at gustong-gusto niya kung paanong ang malamig nitong mga mata ay tila unti-unting nabubuksan muli. “Ang tunay na dahilan kung bakit mo ako inimbitahan pabalik ay dahil pinaboran mo ang kagustuhan ni Cathy,” ani Marga nang walang pag-aalinlangan, malamig ang boses, pero bawat salitang binitiwan ay may bigat. “You gave her a position, a ridiculously high salary, just to get her back to the Fowler Group. And you needed someone—someone capable enough to handle the m

Bahagyang tumaas ang kilay ni Marga, at kasabay niyon ay ang pagliit ng kanyang mga mata—para bang may iniisip siyang malalim. Walang emosyon sa kanyang mukha habang marahan niyang inalis ang kamay ni Clinton sa kanyang balikat. Muli niyang ibinalik ang atensyon sa hawak na dokumento, ang mga mata’y muling sumayad sa mga linya ng kontrata na para bang wala siyang naririnig sa paligid.“Why would you think I’m still thinking about Brandon?” malamig niyang tanong, hindi man lang iniangat ang tingin mula sa binabasa. “There’s an auction in two days. A financial summit coming up right after. College entrance exams are just around the corner, and I plan to visit Faith’s school too. With all these things piling up, tell me—who has time to think about him?” patuloy ni Marga, this time with a crisp tone that sliced through the air.Napangiti si Clinton nang marinig ang sinabi ng babae. Bagaman may kaunting ginhawang naramdaman, hindi niya maiwasang magtanong.“So does that mean you don’t have

Nang natapos ang auction, hindi na nagtagal pa si Marga sa venue. Sa bawat yapak palayo, dala niya ang bigat ng mga nangyaring transaksyon. Ngunit bago pa siya makalabas ng pinto, napatigil siya. Sa kabilang dulo ng bulwagan, may isang binatang naka-black suit na tila out of place sa marangyang paligid.Payat. Matangkad. Maputla.There was a certain sadness carved between his brows, a weariness in his eyes that clashed with the youthful sharpness of his features. Pero kahit pagod ang kanyang aura, may ibang uri ng tapang sa paninindig ng kanyang katawan—isang uri ng pagpipilit na huwag malunod sa bigat ng mundo.Marga squinted, her brows knitting slightly.Hope?Mabilis ang hakbang ni Marga palapit. Kasabay ng paglapit niya ay ang unti-unting paglambot ng kanyang ekspresyon. Naalala niya ang binatang minsan niyang binigyan ng business card."Hope?" mahinahon niyang tawag. “Are you supposed to be studying tonight?”Nagulat si Hope. Tumigil siya sa pagkilos, para bang may tinig mula sa n

Hope was the son of Denn Corpuz from another man—an undeniable truth that Ferdinand Santillan carried like a poisoned thorn in his heart. Lingid sa kaniyang kaalaman na anak niya rin pala si Hope.Hindi lang simpleng galit ang nararamdaman ni Ferdinand tuwing maririnig ang pangalan ni Denn. It was pure, burning hatred. Hatred that stemmed not only from betrayal after the divorce, but from the mere existence of the child that bore the blood of a man he loathed.Hope.Ang batang may dugong Corpuz, pero may bahid pa rin ng apelyidong Santillan.Sa paningin ni Ferdinand, he was nothing more than a consequence of infidelity. Isang produkto ng pagkakamali. Hindi anak. Hindi pamilya.Kung tutuusin, parang nag-aalaga lang siya ng aso o pusa—palalakihin, palalakasin, at kapag sapat na ang laki at ganda, ipagpapalit sa mas malaking halaga. In his cold and calculating eyes, Hope was a transaction waiting to happen.Kung mananatili siya sa poder ng pamilya Santillan, he wouldn't last long. He’d me

Tahimik ang buong silid. Tanging mahinang paghinga lamang nila ang maririnig—banayad, ngunit mabigat. Ang hangin ay tila tumigil, nakikiayon sa bigat ng emosyon na bumalot sa paligid.Maingat na binuhat ni Clinton si Marga, saka siya inihiga sa kama ng maayos. Kinuha niya ang ice pack, binalot ito ng gasa, at dahan-dahang ipinatong sa namumulang mata nito. Ilang minuto rin siyang nanatiling nakaupo sa gilid ng kama, tahimik lang na nakamasid sa maputlang mukha ni Marga.Nakayakap si Marga sa isang malaking unan. Bumaba ang tingin ni Clinton sa maamong mukha nito, saka siya yumuko, inilagay ang buhok ng dalaga sa likod ng tainga, at hinalikan ang kanyang noo.“Good night,” he whispered softly. “Sleep well.”Pagkatapos ng maikling sandaling iyon, tahimik siyang tumayo at iniwan ang silid.***Sa dulo ng hagdan sa ikalawang palapag, naroon ang kwarto ni Hope—isang silid na siya mismo ang pumili, malayo sa lahat, tila sinadyang ipaghiwalay ang sarili sa gulo ng mundo.Maingat na kumatok s