LOGINShare
ตอนที่24 คุกเข่า
Last Updated:
2025-05-15 21:54:07
Latest chapter
อาเฟย ตอนที่30 เจ้าคนสารเลว
"จัดการเก็บกวาดพวกคดโกงให้หมดจดละ" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเข้ม "รับทราบ" อำมาตย์จินเหยาค้อมศีรษะคำนับ "ท่านอำมาตย์กล่าวต่อเถิด" "ขอรับ" อำมาตย์จินเหยากล่าวต่อ "เกาซื่อมีพื้นเพเดิมเป็นชาวยุทธ์ฝ่ายอธรรม ปล้นฆ่าเป็นอาชีพ เขากับเกาซ่งญาติผู้น้องมีฉายาร่วมกันว่าสองผีแห่งจงหยวน ต่อมาเข้าเมืองหลวงมาในฐานะเศรษฐีด้วยเงินทองที่ปล้นชิงมา เกาซื่อพอพลาดหวังจากคุณหนูเหอถิง ก็ตบแต่งกับคุณหนูเหอเถียน และเข้าสอบบัณฑิตหลวง เขาได้เป็นบัณฑิตหลวงอันดับหนึ่งเพราะติดสินบนกรรมการคุมสอบ และเข้ามาอยู่ในกรมอาญาเป็นผู้พิพากษาศาลชั้นต้น และไต่เต้าขึ้นมาจนถึงเป็นรองเจ้ากรมอาญา...หน้าฉากของเขาคือขุนนางที่ซื่อตรงและฉลาดเฉลียว ทว่าเบื้องหลังนั้นเขายังคงหวังในตัวคุณหนูเหอถิง เขาเป็นคนยุยงให้เหอผิงส่งหวงอวี้ไปอำเภอฉางซานที่อยู่ในอิทธิพลของพวกโจรผู้ร้ายที่เป็นสหายของเขาและเกาซ่ง และสั่งให้พวกโจรสังหารหวงอวี้เสีย พร้อมกับนำตัวคุณหนูเหอถิงกลับมาเมืองหลวง เขาต้องการจะรับคุณหนูเหอถิงเป็นภรรยาเอก และรับบุตรในครรภ์ของนางเป็นบุตรของตน..." "เจ้าคนสารเลว...ข้าอาเฟยไม่ยอมมีบิดาอย่างผู้แซ่เกาหรอก" พ
อาเฟย ตอนที่29 ท่านอ๋องสี่ได้แต่มองบน
คุณหนูลั่วที่เป็นภรรยาเอกของเหอผิงไม่พอใจการกระทำของสามีแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะนางกำลังตั้งครรภ์อยู่ ทว่าเหอผิงไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขายังได้ส่งคนไปรับแม่นางซินเหมยผู้เป็นคู่หมั้นดั้งเดิมมายังเมืองหลวงและรับนางเป็นภรรยารอง ..." อำมาตย์จินเหยาเอ่ยถึงตรงนี้ พระชายาอาเฟยก็เอ่ยแทรกขึ้นว่า "แล้วท่านยะ...เอ้อ...เหอฟูเหรินยินยอมหรือ?" ในตอนแรกนั้น อาเฟยเกือบหลุดปากเรียก 'ท่านยาย' แต่รู้สึกขัดๆ จึงเรียก 'เหอฟูเหริน' แทน "เหอฟูเหรินย่อมไม่เต็มใจ" อำมาตย์จินตอบ "แต่เหอผิงอ้างกับนางว่า...อีกหน่อยหากเขาได้เข้ารับราชการ แล้วจู่ๆ มีสตรีมาร้องเรียนว่าเขาทอดทิ้งว่าที่ภรรยาที่หมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก เขาจะหมดอนาคตได้ ทำให้เหอฟูเหรินจำใจต้องยอมรับซินเหมยเป็นฟูเหรินรอง" อาเฟยเม้มปากอย่างขุ่นเคือง แล้วยกกำปั้นทุบต้นแขนท่านอ๋องสี่หลายตุบ ท่านอ๋องสี่ได้แต่มองบน "เหอผิงสอบบัณฑิตหลวงอีกสองครั้งต่างได้ที่ยี่สิบกว่า เขาจึงขอยืมเงินจากหวงหลงมาติดสินบนกรรมการคุมสอบในการสอบครั้งที่สี่ จึงสอบติดได้ที่สาม ซึ่งจะต้องออกไปเป็นขุนนางที่นอกเมืองหลวง แต่เขาอยากเป็นขุนนางส่ว
อาเฟย ตอนที่28 ไม่อาย
"ข้าทำท่านเจ็บมากใช่หรือไม่?" อาเฟยถาม เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง จนแก้มสองข้างกลมยิ่งขึ้น รอยลักยิ้มบุ๋มเด่นชัด "ใช่ๆ...โอ๊ยๆๆๆ" ท่านอ๋องสี่ส่งเสียงครวญคราง ก่อนจะต่อท้ายว่า "แต่ถ้าเจ้าจูบข้าทีหนึ่ง ข้าก็จะหายเจ็บ" อาเฟยทำปากขมุบขมิบ...ยื่นมืออย่างรวดเร็วดึงทึ้งผ้าพันแผลของสามี "ทำไร?" ท่านอ๋องสี่ถาม สีหน้าตกใจนิดๆ "ดูแผล" อาเฟยเสียงห้วน "มะ ไม่ต้อง" "ต้อง" "อายชาวบ้าน" "ไม่อาย"เพียงตอบโต้กันไม่กี่คำ...ผ้าพันแผลของท่านอ๋องสี่ก็ถูกพระชายาอาเฟยดึงออกจนหมด อาเฟยมองปราดแล้วถาม "ไหนแผล?" ท่านอ๋องสี่ยิ้มเหมือนแยกเขี้ยว "ไม่มี" อาเฟยเงื้อกำปั้นชกเข้าที่ลำตัวท่านอ๋องสี่อย่างแรงทีหนึ่ง แล้วสบัดหน้า เดินฉับๆ กลับไปขึ้นเกี้ยว พร้อมกับสั่งสั้นๆ ว่า "กลับ!" เกี้ยวแปดคนหามก็เคลื่อนขบวนทันที ท่านอ๋องสี่อึ้งอย่างผิดแผน...เขามโนว่า อาเฟยจะต้องโอ๋เขา ต้องมานั่งข้างๆ บนเสลี่ยง กอดประคองเขาไว้ไม่ให้กระทบกระเทือน แต่แผนแตกเลยได้กินกำปั้นแทน! แถมอาเฟยยังโมโหอีก...ท่านอ๋องสี่ตาเหลือก กระโจนลงจากเสลี่ยง ไม
อาเฟย ตอนที่27 สี่เท้ายังรู้พลาด
"แต่สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง" อาเฟยถอนหายใจเบาๆ "แล้วว่าที่นักปราชญ์อย่างข้า ซ้ำยังมีแค่สองเท้า ย่อมอาจจะพลาดเข้าสักครั้งสองครั้ง...และเมื่อใดที่ข้าพลาดเผลอนอนหลับในเวลาเรียนหนังสือ เจ้าก็จะต้องนำชามที่ทำเป็นพิเศษนี้ใส่ข้าวให้ข้าแทนชามที่ใช้อยู่ทุกวัน ข้ายอมกินแค่สองชามแทนสองชามครึ่งก็ได้" "เช่นนี้มิเท่ากับพระชายากินข้าวเท่าเดิมหรือขอรับ?" ต้าโก่วแย้ง พร้อมกับยกมือเกาหัว "แล้วข้ากินข้าวกี่ชามละ?" อาเฟยย้อนถาม "สองชามขอรับ" "ก็ใช่ยังไงละ...ข้าไม่ได้กินสามชามสักหน่อย" "อย่างนี้ไม่เป็นการคดโกงหรอกหรือขอรับ?" "ไม่เรียกว่า 'คดโกง' แต่เรียกว่า 'รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครา' ต่างหาก" อาเฟยเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง "เจ้าจะต้องจำเอาไว้ให้แม่นยำ!" "ขอรับ" ต้าโก่วรับคำเสียงหนักแน่น "รีบไปจัดการซะ" อาเฟยสั่ง ต้าโก่วประสานมือน้อมคำนับ แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป... เช้าวันรุ่งขึ้น...หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ...อาเฟยก็พาอาหลันเดินจากตำหนักตะวันตกที่ตนเองอยู่ ไปยังตำหนักตะวันออกเพื่อเรียนหนังสือกับท่านหญิงหาน
อาเฟย ตอนที่26 สีหน้า
พระชายาอาเฟยเม้มปากแน่นอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะกล่าวว่า "ข้าอาเฟย...กำเนิดเกิดเป็นคนได้เพราะบิดามารดา มีชีวิตรอดได้เพราะน้าหญิงอาหลันเสี่ยงชีวิตอุ้มหนี เติบโตขึ้นมาได้เพราะข้าวปลาอาหารของจวนไท่ชินอ๋อง มีเกียรติยศศักดิ์ศรีขึ้นมาได้เพราะท่านอ๋องสี่เมตตา...ตั้งแต่เล็กจนโตข้าไม่เคยมีญาติสักคนเลย อย่าว่าแต่ตา ข้าไม่เคยมีแซ่ จนกระทั่งไท่ชินอ๋องประทานข้าให้เป็นบุตรบุญธรรมของท่านหญิงหาน ข้าจึงได้แซ่หาน...ท่านอำมาตย์เหอได้ยินชัดเจนแล้วใช่หรือไม่?" "พระชายา...ข้าคงถูกอาหลันว่าร้ายต่างๆ นานา" อำมาตย์เหอผิงทำสีหน้าว่าเสียใจ "แต่แท้ที่จริงแล้วข้ามิได้ใจไม้ไส้ระกำกับลูกหลาน หรือแม้แต่หวงอวี้บิดาของพระชายาสักนิดเลยนะ มิฉะนั้นแล้วข้าจะยอมให้ที่อยู่ที่กินแก่เขานานถึงสองปีกว่าเชียวหรือ? และเรื่องที่ข้ามิได้ติดตามหาตัวของพระชายาตั้งแต่ต้น ก็เพราะข้าไม่รู้ว่าถิงถิงได้คลอดบุตรชายคนหนึ่ง ถ้าข้าได้ข่าวของหลาน มีหรือข้าจะไม่ออกติดตามหา ข้าได้ข่าวเพียงแค่ว่านางกับหวงอวี้เป็นโรคลมปัจจุบันเสียชีวิต ข้าก็คิดว่าหลานในท้องของบุตรสาวก็คงจะเสียชีวิตไปด้วย และในเวลานั้นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่เจ้ากรมขุนน
อาเฟย ตอนที่25 ขัดขวาง
"เป็นไปได้อย่างยิ่ง!" อำมาตย์เหอผิงกล่าวด้วยทีท่ามั่นใจอย่างมาก "อะไรทำให้ท่านพ่อถึงได้มีความมั่นใจเช่นนี้?" อำมาตย์เหอทงถาม "เพราะว่า...พระชายาอาเฟยมีเค้าหน้าคล้ายถิงถิงถึงเจ็ดส่วน (เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์) ตอนแรกที่ข้าเห็นพระชายาอาเฟยในท้องพระโรง ข้าก็รู้สึกว่าหน้าตาของเขาคุ้นตาข้ายิ่งนัก เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก พอได้ข่าวว่าไท่ชินอ๋องจะสอบสวนถึงสาเหตุการเสียชีวิตของถิงถิงกับหวงอวี้แล้ว ข้าก็นึกได้ว่าพระชายาอาเฟยนั้นหน้าตาเหมือนถิงถิงอย่างมาก หากบอกว่าเป็นแม่ลูกกันก็มีความเป็นไปได้อย่างยิ่ง และที่สำคัญ...ถ้าเรื่องนี้มิได้เกี่ยวพันถึงพระชายาอาเฟย หลิวกงกงคนสนิทของไท่ชินอ๋องคงไม่นำตัวอาหลันมาเข้าพบไท่ชินอ๋องเป็นแน่ อย่างมากก็คงแค่ส่งนางไปให้กรมอาญาไต่สวนเท่านั้น" อำมาตย์เหอผิงเอ่ยตามข้อสันนิษฐานของตนให้บุตรชายฟัง "ถ้าพวกเราใช้ความสัมพันธ์ทางสายเลือดไปบอกกล่าวกับพระชายา ท่านพ่อคิดว่าพระชายาจะยินยอมช่วยเหลือพวกเราหรือไม่?" อำมาตย์เหอทงเอ่ยพลางพึมพำว่า "ถ้าท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะดีใจไม่น้อย ที่บุตรชายของถิงถิงเติบโตขนาดนี้" "นี่ต้องดู
อาเฟย ตอนที่24 คุกเข่า
"เป็นผ้าผืนไหน?" ท่านอ๋องสี่ถามขึ้น ขันทีคนหนึ่งได้นำถาดทองคำที่วางผ้าเอาไว้สามผืน ทั้งสามผืนล้วนเป็นผ้าเนื้อดีสีแดงที่ปักอักษรด้วยด้ายสีเหลือง...อาหลันหยิบขึ้นดูทีละผืนแล้วส่ายหน้า "ข้าน้อยไม่รู้ว่าเป็นผืนไหนเจ้าค่ะ" "เช่นนั้นที่เจ้าเล่ามาทั้งหมดล้วนเป็นความเท็จหรือ?" ท่านอ๋องสี่เอ่ยเสียงห้วน อาหลันตัวสั่นทรุดลงคุกเข่า เอ่ยเสียงสะท้านอย่างหวาดกลัวว่า "ข้าน้อยไม่กล้า...ข้าน้อยไม่รู้หนังสือเจ้าค่ะ เพียงแต่ขณะที่ฟูเหรินปักผ้า ข้าน้อยเคยถามว่าปักเพื่ออะไร...นางตอบข้าน้อยว่า จะปักเอี๊ยมให้กับบุตรในครรภ์ แต่ยังไม่รู้เพศของทารก จึงตั้งชื่อไว้เพียงแค่คำเดียวว่า 'เฟย' (โบยบิน) เพราะว่านางชอบมองดูนกน้อยโบยบิน นางจึงปักตัวอักษรเฟยไว้บนผ้าก่อน รอให้คลอดทารกแล้ว จะให้ท่านนายอำเภอตั้งชื่ออีกคำ แล้วค่อยปักเพิ่มเจ้าค่ะ" "เจ้าจงเล่าต่อไป" ท่านอ๋องสี่เอ่ย "เจ้าพาคุณชายน้อยหนีออกไป แล้วอย่างไรต่อ?" "ข้าน้อยหนีไปได้ระยะหนึ่ง ก็รู้สึกว่าถูกคนร้ายไล่ตามกระชั้นขึ้นมามาก จึงตัดสินใจซ่อนคุณชายน้อยไว้ในพงหญ้าริมทางเจ้าค่ะ แล้วตัวเองวิ่งหลอกล่อให้คนร้ายตามไปทางอื่น แต่
อาเฟย ตอนที่23 สมัยสิบปีก่อน
อำมาตย์จินหัวซึ่งเป็นผู้พิพากษาของศาลยุติธรรมจึงเปิดโอกาสให้หวงอวี้แก้ต่าง "ข้าน้อยหวงอวี้ บุตรชายของหวงหลง แต่ก่อนเคยอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ภายหลังเพราะกิจการของครอบครัวขาดทุน มารดาของข้าน้อยจึงพาข้าน้อยไปอาศัยอยู่ในชนบท..." หวงอวี้กล่าวไม่ทันจบ อำมาตย์จินหัวก็เอ่ยแทรกขึ้นว่า "ขออภัยที่ขัดจังหวะ บิดาของท่านใช่เศรษฐีเจ้าของหอสุราหวงหลงหรือไม่?" "ใช่ขอรับใต้เท้า" หวงอวี้ตอบน้ำเสียงสุภาพ "สมัยสิบปีก่อน...ข้าเคยไปกินอาหารที่หอสุราหวงหลงหลายครั้ง อาหารรสชาติดียิ่ง ท่านแม่ของข้าก็ชมชอบแป้งม้วนไส้เนื้อแกะย่างของหอสุราหวงหลงมาก ทุกครั้งที่ข้าไปกินอาหารที่นั่น ข้าก็จะซื้อกลับจวนไปฝากท่านแม่เสมอ" อำมาตย์จินหัวกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ทำให้อำมาตย์เหอผิงรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย เพราะท่านแม่ของอำมาตย์จินหัวนั้นมีศักดิ์ฐานะเป็นท่านหญิงพระนัดดา (หลานสาว) ของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ดังนั้นจึงส่งเสริมให้อำมาตย์จินหัวเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานมิใช่น้อย "ขอบพระคุณที่ชมเชย" หวงอวี้กล่าวด้วยกิริยาสุภาพ อำมาตย์จินหัวยิ้มเล็กน้อย "ข้าก็ถามนอกเรื่องไป...เชิญคุณชาย
อาเฟย ตอนที่22 แผ่วเบา
อาหลันถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเล่าต่อไปว่า "คุณหนูถิงถิงได้ปฏิเสธการทาบทามของคุณชายเกาซื่อ โดยให้เหตุผลว่านางได้หมั้นหมายกับคุณชายหวงอวี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่คุณชายเกาซื่อก็ไม่ละความพยายาม เขาคอยแวะเวียนมาที่จวนของตระกูลเหอ ประจบเอาใจนายท่านเหอกับฟูเหรินใหญ่อย่างออกหน้าออกตา รวมทั้งยังส่งของกำนัลมีค่าราคาแพงมาให้คุณหนูถิงถิงเป็นประจำ ทว่าคุณหนูถิงถิงก็ได้ส่งของกำนัลเหล่านั้นคืนกลับไปทั้งหมด จนกระทั่งวันหนึ่ง...ได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น! นายท่านเหอเรียกคุณหนูถิงถิงมาพบที่ห้องโถงรับรองของเรือนใหญ่..." กล่าวถึงตรงนี้ อาหลันก็นึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น... ที่ห้องโถงรับรองของเรือนใหญ่ชุมนุมด้วยบุคคลในตระกูลเหอทุกคน นายท่านเหอนั่งในตำแหน่งประธาน มีฟูเหรินใหญ่และฟูเหรินรองนั่งสองฟากข้าง คุณหนูเถียนเถียนยืนด้านหลังฟูเหรินรองผู้เป็นมารดา บ่าวไพร่สาวใช้ยืนตามตำแหน่งที่เหมาะสม ที่น่าประหลาดใจก็คือ มีคุณชายหวงอวี้และคุณชายเกาซื่ออยู่ในห้องโถงนั้นด้วย คุณชายเกาซื่อนั่งในตำแหน่งแขก สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ส่วนคุณชายหวงอวี้ยืนอยู่ตรงกลางห้องด้วยสีหน้าเคร่ง
