All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 421 - Chapter 430

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่า สาวใช้จ้าวตั้งใจจะพูดความจริง หรงจือจือก็ยิ่งมั่นใจว่า เส้นทางแห่งการล้างแค้นของตนอยู่ไม่ไกลอีกต่อไป นางไม่มีความจำเป็นต้องอดกลั้นอีกแล้ว!เมื่อเรื่องราวทั้งหมดจบสิ้น นางก็จะจากไป หากไม่ได้แต่งงานกับเฉินเยี่ยนซูก็ไม่เป็นไร จะไปยังแคว้นปกครองตนเอง หรือออกตะลอนไปในยุทธภพกับพ่อบุญธรรมก็ดีทั้งนั้นจากนี้ไป คนในตระกูลหรงเหล่านั้นจะไม่มีวันเกี่ยวข้องกับนางอีกแม้แต่น้อย!เมื่อคิดเช่นนั้น นางก็กล่าววาจาเจ็บแสบออกมาคำหนึ่งว่า "ไม่แปลกเลยที่บิดาอยากมีบุตรชายจากอนุภรรยาเพิ่มอีกคน ด้วยสติปัญญาของเจ้าขนาดนี้ หากบิดาไม่กังวล นั่นก็เพราะเขาใจกล้าจนเกินไปแล้ว!"หรงซื่อเจ๋อหน้าเขียวคล้ำ!นี่คือเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจเขามากที่สุดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาหรงเจียวเจียวเองก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ที่หรงจือจือจะแสดงด้านที่ไม่ไว้หน้าใคร และด่าทอคนได้เจ็บแสบถึงเพียงนี้! หรือว่าที่ผ่านมา ที่หรงจือจือไม่ค่อยมีปากเสียงกับพวกเขา ไม่ใช่เพราะนางเถียงสู้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงด้วยต่างหาก?ในตอนนั้นเอง คนเฝ้าประตูก็เดินเข้ามาเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าหรงจือจือ

หรงเจียวเจียวเหมือนยังอยากจะเอ่ยอะไรอีก “ท่านพี่...”แต่หรงซื่อเจ๋อกลับตัดบท “หรือจริงๆ แล้วเจ้ามิได้ทำเพื่อข้า แต่เป็นเพราะเจ้ารู้ว่าตั้งแต่เด็กมา นางก็เก่งกว่าเจ้า เป็นเพราะเจ้าริษยาเรื่องท่านเสนาบดีเฉิน จึงหาเรื่องนางอยู่ร่ำไป แล้วก็อ้างเอาว่าทำเพื่อข้า?”ขณะกล่าว ดวงตาของหรงซื่อเจ๋อก็เพ่งมองนางอย่างพินิจพิจารณาความจริง ความคิดนี้เขาก็เคยแอบสงสัยอยู่หลายครั้ง เพียงแค่ไม่อยากนำมันมาคิดให้มากนักกับน้องสาวผู้เคยช่วยชีวิตเขาไว้ในอดีตจนกระทั่งนางทำเรื่องต่ำช้า ใช้แผนทรมานตัวเองกลั่นแกล้งหรงจือจือ แล้วยังกล้าโยนความผิดให้เขาต่อหน้าบิดา ความเชื่อใจที่เขามีต่อนางก็เริ่มร้าวรานหรงเจียวเจียวถูกทิ่มใจเข้าเต็มๆ แต่ก็รีบกลบเกลื่อน “ท่านพี่ ท่านพูดอะไรอย่างนั้นเล่า!”“ข้าแค่กลัว กลัวว่าท่านพี่จะทำร้ายคนอื่นเพียงเพื่อตัวเองอีก นางทำอย่างนั้นถึงสามครั้งแล้ว ข้าไม่กล้าผูกสัมพันธ์กับคนเช่นนี้ หากวันหน้าเกิดเรื่องขึ้นอีกเล่า?”หรงซื่อเจ๋อเม้มริมฝีปากแน่น ครู่หนึ่งก็พูดไม่ออกใช่ ถึงสามครั้ง! หนแรกเกือบคร่าชีวิตเขา หนที่สองพรากชีวิตพี่หญิงหนานจือ หนที่สามก็คือเรื่องหย่าร้างที่ทำให้น้องสาวร่ว

เฉินเยี่ยนซูพยายามวางท่าสงบนิ่ง ทว่าในใจกลับสับสนว้าวุ่นไร้ที่พึ่ง กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้นางยอมตกลงเรื่องแต่งงานได้สำเร็จ มาบัดนี้กลับเกิดเรื่องพลิกผันขึ้นเสียได้ด้วยนิสัยของนางแล้ว เกรงว่าคงยากที่จะให้อภัยเขาได้เรื่องนี้ทำให้ส่วนลึกในใจของเขาเกิดความรู้สึกโกรธแค้นต่อจวนกั๋วจิ้วเป็นครั้งแรก ความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นความเกลียดชัง ส่งผลให้แววตาของเขาเย็นเยียบประดุจน้ำแข็ง......เจาซีกลับมายังเรือนอี่เหมยเมื่อเห็นนางนำกล่องใบเล็กนั้นกลับมาด้วย หรงจือจือก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเจาซีถ่ายทอดคำพูดทั้งหมดของเฉินเยี่ยนซูให้ฟัง หรงจือจือได้แต่นิ่งเงียบ ไม่เอ่ยคำใดอวี้หมัวมัวกล่าวว่า “ท่านเสนาบดีก็ยังนับว่ารู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่ได้มายืนขวางหน้าประตูบ้านไม่ยอมไป จนเป็นที่ครหาของผู้คน ทั้งยังไม่ดึงดันที่จะเข้ามาพบท่านให้ได้ มิเช่นนั้นคงยิ่งทำให้ท่านขุ่นเคืองใจมากขึ้น”“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวกลับเห็นว่า เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ คุณหนูลองนำกลับไปไตร่ตรองดูอีกครั้งจะดีหรือไม่ แล้วค่อยรอดูว่าหลังจากนี้ท่านเสนาบดีจะมีคำชี้แจงใดให้ท่าน”หรงจือจือพยายามข่มอารมณ์ที่ปั่นป่วนใ

เขาถอนหายใจอีกครั้ง “เฮ้อ ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้ พวกเรามาคิดกันดีกว่า ว่าอีกไม่กี่เดือนหลังออกจากคุกหลวงแล้ว พวกเราจะไปอยู่ที่ไหน!”ตอนนี้อยู่ในห้องขัง ไม่ต้องกังวลเรื่องกินอยู่ก็จริง แต่เพื่อจัดการปัญหาเรื่องกินอยู่ ต่อไปพวกเขาจะต้องฝ่าฝืนกฎหมายซ้ำ ๆ แล้วพอออกจากคุกไปไม่กี่วัน ก็จะถูกจับกลับเข้ามาใหม่อีกอย่างนั้นหรือ?ฉีจื่อเสียนกล่าวอย่างทรมานว่า “พวกเรายังจะไปอยู่ที่ใดได้อีกขอรับ? ไปแย่งวัดร้างและใต้สะพานกับพวกขอทานเหล่านั้นงั้นหรือ?”ครานี้ ถานผิงถิงกลับเอ่ยปากขึ้นว่า “หรือว่า...ข้าจะกลับไปที่บ้านมารดาเพื่อขอร้องท่านแม่ แล้วให้นางรับพวกเราไว้สักระยะหนึ่งดีเจ้าคะ?”ทันทีที่นางพูดคำนี้ออกมา ทุกคนต่างก็นิ่งเงียบไปเพียงเพราะว่าจวนสกุลถานคือสถานที่ที่นางถานกับอันธพาลนั่นถูกจับได้ว่าเป็นชู้รักกัน จนทำให้คนสกุลฉีต้องอับอายขายขี้หน้าอย่างถึงที่สุด!ตามหลักการ นางหลิวยังตั้งท้องกับอันธพาลนั่นด้วย ซึ่งหากเจอกับครอบครัวที่เคร่งครัด และเพื่อชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลแล้ว จะต้องจับนางใส่กรงหมูแล้วนำไปถ่วงน้ำเป็นแน่แต่นางดันโชคดี สกุลหลิวกับสกุลถานเป็นครอบครัวขนาดเล็ก ถึงกับไม่มีคนเห

เซิ่งเฟิงหิ้วนักทำนายดวงชะตาคนนั้นออกมาทันทีสีหน้าของนางกงซุนเปลี่ยนไป พลางกล่าวอย่างไม่พอใจ “เยี่ยนซู นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร? นี่คือเซียนมีชีวิตผู้ทำนายดวงชะตาให้แม่เจ้า แม้แต่เงินของแม่เจ้เขายังไม่รับสักแดงเดียวเชียวนะ!”“เจ้าไม่เคารพเขาเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวถูกสวรรค์ลงโทษหรือ?”ทันทีที่นางพูดจบ ไม้เท้าที่อยู่ในมือของนางอวี๋ก็ตีไปที่นางกงซุนอย่างไร้ความปราณี ทำเอานางกงซุนเจ็บจนต้องร้องออกมาอย่างน่าเวทนานางอวี๋ตำหนิด้วยความโมโห “เจ้าคนโง่ไร้สมองคนนี้! เพื่อคนหลอกลวงคนหนึ่ง เจ้าถึงสาปแช่งให้บุตรชายถูกสวรรค์ลงโทษเชียวหรือ?”นางกงซุนโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร จุดนี้แหละที่นางกลัวนางอวี๋มากที่สุด เพราะอีกฝ่ายมีอารมณ์ร้อน และพร้อมจะลงมือได้ทุกเมื่อ!หลังจากที่ตนเองแต่งงานกับสามี ก็ไม่รู้ว่านางอวี๋ตีสามีมาแล้วกี่ครั้ง บางครั้งถึงกับเลือดตกยางออกเสียด้วยซ้ำเพียงแต่การตีตนเองที่เป็นลูกสะใภ้คนนี้ ยังถือเป็นครั้งแรก!เกรงว่าตนเองจะถูกตีอีกครั้ง นางกงซุนจึงทำได้แค่กล่าวอย่างไม่มีทางเลือกว่า “ท่านแม่อย่าโมโหไปเลยเจ้าคะ เป็นลูกสะใภ้ที่เลอะเลือนเอง!”นางอวี๋ “เจ้ารู้ว่าตนเองเลอะเลือนก็ดี!”