All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 441 - Chapter 450

“เรื่องระหว่างชายหญิงไม่อาจบังคับ หากสีกาไม่คิดอะไรจริงๆ อาตมาก็จะไม่โน้มน้าวมากไปกว่านี้”“อาตมารู้เพียงว่า ทุกสิ่งในใต้หล้ามีเหตุและมีผล สีกาหรงมีสิทธิ์ที่จะได้รู้สาเหตุเพื่อที่จะได้ชั่งน้ำหนักของผลทั้งหมด”หรงจือจือพูดอย่างจริงจังเมื่อฟังถึงตรงนี้ “ขอบคุณท่านปรมาจารย์ที่บอกให้ข้าทราบเจ้าค่ะ”หากมิเช่นนั้นแล้ว นางคงเข้าใจว่าตัวเองช่วยเหลือเฉินเยี่ยนซูมากกว่าที่เขาช่วยเหลือนางดูจากตอนนี้ เขาช่างเป็นคนที่รู้คุณคนโดยแท้จะมีสักกี่คนบนโลกที่ยอมสละโอสถที่ช่วยชีวิตตนให้กับผู้อื่น? หากวันนี้ปรมาจารย์ซื่อคงไม่บอก นางสงสัยว่าเฉินเยี่ยนซูคงไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับนางไปชั่วชีวิต ปรมาจารย์ซื่อคง “จุดประสงค์ที่อาตมามาในวันนี้ลุล่วงแล้ว ขอตัวก่อน”หรงจือจือรีบเอ่ย “ท่านปรมาจารย์ช่วยอยู่ที่จวนสกุลหรงหนึ่งวันได้หรือไม่? ข้ามีเรื่องจะรบกวนเจ้าค่ะ”อู้ซินกำลังจะปฏิเสธแทนอาจารย์ของตัวเอง เพราะนอกเหนือจากท่านราชเลขาธิการผู้เป็น “สหายธรรม” ของท่านอาจารย์แล้ว ท่านอาจารย์ไม่เคยค้างแรมที่เรือนของผู้ใดมาก่อนทว่าปรมาจารย์ซื่อคงกลับชิงถามออกไปก่อน “เรื่องอันใดหรือ? สีกาหรงน่าจะรู้ดีว่าอาตมาไม่ยุ่งเกี่

ลูบคางตรัสว่า “ท่านราชเลขาธิการ เหตุใดสองสามวันมานี้ท่านจึงขยันขึ้นมาอีกแล้ว?”ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายเกียจคร้านไปตั้งหลายวันฮ่องเต้น้อยเกือบจะเคยชินกับการเป็นอิสระ แต่แล้วอีกฝ่ายกลับเปลี่ยนท่าทีอีกครั้ง หากกระตือรือร้นแค่ตอนที่ออกว่าราชกิจก็คงไม่เป็นไร แต่วันนี้ท้องฟ้ามืดแล้วเขาก็ยังจะมาอ่านฎีกาเป็นเพื่อนตัวเองนานถึงหนึ่งชั่วยามอีกเฉินเยี่ยนซูช้อนเปลือกตาขึ้นมองเขา ถามเสียงราบเรียบ “ฝ่าบาทอยากอ่านด้วยตัวคนเดียวหรือ?”ฮ่องเต้น้อยส่ายหน้าระรัวและยิ้มอย่างประจบประแจง “ไม่ใช่ๆๆ ขอบคุณท่านราชเลขาธิการที่ช่วยแบ่งเบา…”แต่เห็นได้ชัดว่าท่านราชเลขาธิการอารมณ์ไม่ดี!สายตาของฮ่องเต้หย่งอันมองไปที่เซิ่งเฟิงและส่งสายตาถาม : หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเรื่องของคุณหนูใหญ่สกุลหรง?นึกไม่ถึงว่าเซิ่งเฟิงจะอ่านสายตาของฮ่องเต้ออก เขาหลับตาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับพยักหน้า : พะย่ะค่ะ ช่วงนี้พวกเราต่างก็ลำบากเพราะเรื่องนี้ฮ่องเต้หย่งอัน “…”เราไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่ดีใจดี หากบอกว่าดีใจก็จะดูเหมือนเราไร้มโนธรรมแต่หากบอกว่าไม่ดีใจ…หลายวันนี้เรามีงานน้อยลงมาก มีเวลาว่างมากขึ้น ไม่อาจบอกว่าเป็นทุกข์ได

หรงจือจือ “ถ้าเช่นนั้น เพียงแค่ต้องหาพยานหลักฐานก็พอแล้วสินะ! ท่านแม่ เหมือนว่าจ้าวหมัวมัวที่อยู่ข้างกายท่านจะหายตัวไปนานแล้ว นางรู้อะไรบางอย่างใช่หรือไม่?”นางหวังหน้าซีดเผือด “พูดเหลวไหลอะไรของเจ้า? จ้าวหมัวมัวจะไปรู้อะไร? นางก็คือทาสหลบหนีคนหนึ่งของทางจวน!”หรงจือจือ “แต่อยู่ดีๆ เหตุใดจึงต้องหนี? ท่านพ่อ พวกเราจับจ้าวหมัวมัวกลับมาสอบถามดีหรือไม่?”ภายในใจนางหวังปั่นป่วนวุ่นวาย ช่วงที่ผ่านมานี้นางยังตามจับจ้าวหมัวมัวไม่ได้สักทีเดิมทีก็หวาดกลัวมากอยู่แล้ว กลัวว่าเจ้าทาสนั่นจะพูดอะไรที่เป็นผลเสียต่อตัวเองข้างนอก ยิ่งได้ยินหรงจือจือพูดแบบนี้ นางก็ยิ่งหวาดกลัวลนลานหรือว่าเจ้าทาสนั่นจะตกไปอยู่ในมือหรงจือจือและพูดอะไรกับหรงจือจือ?นางหวังรีบพูด “คำพูดของจ้าวหมัวมัวเพียงคนเดียวจะเชื่อถือได้อย่างไร? ท่านพี่ เรื่องที่งานชุมนุมบทกลอนก่อนหน้านี้ก็เป็นฝีมือจ้าวหมัวมัวที่ยุยงข้า”“หลังจากเหตุการณ์ตอนนั้น ข้าก็รู้สึกว่าบ่าวรับใช้คนนี้มีเจตนาไม่ดีแอบแฝง หากเก็บไว้ข้างกายก็เกรงว่าจะเสนอแนวคิดที่ไม่เข้าท่าจนเป็นผลเสียต่อข้าอีก”“ด้วยเหตุนี้ข้าจึงคิดที่จะไล่นางออกไป แต่นึกไม่ถึงว่านางจะชิงหน

จีอู๋เหิงขมวดคิ้ว “นางจะยังไม่ตอบตกลงเพราะยังไม่สนใจไม่ได้เลยหรือ? จะไม่ตอบตกลงเพราะยังรู้จักท่านราชเลขาธิการไม่มากพอไม่ได้เลยหรือ? จะยังไม่ตอบตกลงเพราะกำลังพิจารณาเจตนาของท่านราชเลขาธิการไม่ได้เลยหรือ?”นางเซี่ยฟังแล้วโมโหเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าจึงได้ดื้อดึงปานนี้? คิดว่าเรื่องแค่นี้แม่จะมองไม่ออกและหลอกเจ้ารึ?”ภายในใจจีอู๋เหิงรู้ดี ผู้ที่ดื้อดึงไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นท่านแม่เขากับราชเลขาธิการเฉินทำงานรับใช้ราชสำนักมาหลายปี รู้ว่าราชเลขาธิการเป็นคนเปิดเผยเที่ยงธรรม ไม่มีทางยกยอหรงจือจือในงานชุมนุมบทกลอนแล้วทำให้นางต้องอับอายด้วยการรับเป็นเพียงอนุแต่ตอนนี้เขาไม่อาจไปสอบถามที่จวนราชเลขาธิการได้เขาไม่อยากโต้เถียงกับมารดาต่อ เพียงพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านแม่ ท่านราชเลขาธิการจะทำอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับข้า เพราะไม่ว่าอย่างไร ข้า จีอู๋เหิง ไม่อาจทำเช่นนั้น!”นางเซี่ยเดือดดาลขึ้นมาแล้วเช่นกันขมวดคิ้วว่า “เจ้านี่มันดื้อดึงยิ่งนัก! ช่างเถอะ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องสนใจแล้ว กลับไปพักก่อน แม่กับเสด็จป้าของเจ้าจะจัดการทุกอย่างเอง!”จีอู๋เหิงเอาตัวไปขวางนางเซี่ย “ท่านแม่ ลูกบอกแล้วว่าจะทำแบบนี้ไม่ไ

นางจ้องไปที่นางเซี่ยพร้อมพูดด้วยความโมโห “เจ้าคงอยากบีบให้บุตรชายตัวเองตายก่อนจึงจะพอใจสินะ! เจ้าลองคิดดูให้ดี ก่อนที่เจ้าจะสร้างปัญหามากมายขนาดนี้ อู๋เหิงเคยเป็นเช่นไร แล้วตอนนี้เขามีสภาพเช่นไร?”นางเซี่ยมองบุตรชายที่มีสภาพเศร้าซึม ครั้นนึกย้อนกลับไปเมื่อก่อน บุตรชายของนางเป็นผู้ที่มีความประพฤติสุภาพเรียบร้อย หล่อเหลาสะอาดสะอ้าน เวลาออกจากบ้านจะมีหญิงสาวคอยตามแอบมองเสมอทั้งที่ผ่านมาแค่ช่วงสั้นๆ แต่กลับผอมจนหนังติดกระดูก รูปลักษณ์เปลี่ยนแปลงไปหมดในที่สุดนางเซี่ยถึงได้ค่อยปิดตาร้องไห้อย่างเจ็บปวด “หรือว่าข้าจะทำผิดจริงๆ หรือ? ข้าเองก็ทำไปเพื่อรักษาหน้าของครอบครัวนี้ ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง…”พระชายาอ๋องเฉียนมีหรือจะไม่รู้จักนิสัยของลูกสะใภ้ตัวเอง?ถอนหายใจว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงหน้ามาโดยตลอด แต่เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ จือจือมีบุญคุณต่อข้า”“ครอบครัวพวกเราสามารถอ้างได้ว่าไม่ถือสาที่จะให้แต่งนางเข้ามาเพราะข้าต้องการตอบแทนนาง ให้นางแต่งงานเข้ามาเป็นภรรยาของอู๋เหิง มอบที่พึ่งพิงในอนาคตให้กับนาง”“เช่นนี้แล้วจะได้รับความชื่นชมจากมหาราชครูหรง และโลกภายนอกเองก็จะได้พูดว่าจวนอ๋องเฉียนของเรารู