All Chapters of โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Chapter 431 - Chapter 440

ใบหน้าของนางกงซุนซีดเผือดเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ เถียงข้างๆ คูๆ ด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ข้าโหดร้ายกับเยี่ยนซูเมื่อใดกัน?”นางอวี๋ “อย่าคิดว่าข้าไม่อยู่ข้างเจ้าแล้วจะไม่รู้เรื่องที่เจ้ากระทำ!”“นางกงซุน ต่อให้เจ้าจะไม่อยากขอโทษ แต่ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องขอโทษอยู่ดี”“หากเจ้าไม่ยอมไปขอโทษจนเป็นการขัดขวางการแต่งงานของเยี่ยนซู เช่นนั้นข้าเพียงต้องมอบหนังสือหย่าให้เจ้าแทนบุตรชายของข้า ให้เยี่ยนซูตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้า เท่านี้ก็ถือเป็นการรับผิดชอบต่อสกุลหรงแล้ว!”นางกงซุนได้ยินนางอวี๋พูดถึงขนาดนี้ก็ร้อนใจแทบน้ำตาร่วง “ข้ายอมไปแล้ว! พอใจหรือยัง?”ในฐานะมารดาของเฉินเยี่ยนซู บัดนี้นางเป็นฮูหยินผู้มีเกียรติที่สุดในเมืองหลวง แต่หากต้องได้รับหนังสือหย่าจริงๆ ความมีเกียรตินี้ก็จะแปรเปลี่ยนเป็นความอับอายขายหน้านางอวี๋พูดหน้าดำคร่ำเครียด “เจ้าจงไปเดี๋ยวนี้!”นางกงซุนตอบด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “เจ้าค่ะท่านแม่!”หลังจากสิ้นเสียงก็ออกเดินทางมุ่งหน้าสู่สกุลหรงทันทีเฉินเยี่ยนซูมองนางอวี๋พร้อมกับพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ขอบคุณท่านย่า!”นางอวี๋ถอนหายในเฮือกหนึ่ง “นี่เป็นสิ่งที่ข้าสมควรต้องทำอยู่แล้ว! ห

“เมื่อทราบว่านางถานพยายามติดสินบนสาวใช้ในจวนสกุลหรง นางก็สั่งให้สาวใช้นางนั้นไปช่วยเหลือ”“ครั้นรู้ว่าเป้าหมายคือฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูสามจึงเข้าร่วมแผนการ นางไม่พอใจที่ฮูหยินผู้เฒ่าลำเอียงเข้าข้างท่านมาโดยตลอด หมายจะเอาชีวิตของฮูหยินผู้เฒ่ามานานแล้ว”“หลังจากที่นางร่วมมือกับนางถานทำทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เริ่มลนลานขึ้นมา กลัวว่าเรื่องนี้จะสาวมาถึงตัวนาง ด้วยเหตุนี้จึงไปขอความช่วยเหลือจากฮูหยิน”“ฮูหยินโกรธจนตบหน้านางไปหนึ่งฉาด แต่จะไม่ให้สนใจความเป็นความตายของบุตรสาวตัวเองก็ไม่ใช่ ได้แต่ปลิดชีพสาวใช้นางนั้นทันทีเพื่อเก็บกวาดปัญหาให้นาง”ดวงตาของหรงจือจือแดงก่ำ พึมพำว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…”นางคิดไม่ตกมาโดยตลอดว่าเหตุใดนางหวังจึงทำเช่นนี้ แต่ผู้ต้องสงสัยที่ใหญ่ที่สุดก็คืออีกฝ่าย หากบอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของหรงเจียวเจียว เช่นนั้นทุกอย่างก็กระจ่างแล้วจ้าวหมัวมัวถอนหายใจ “คุณหนูสามบอกว่า ตั้งแต่เล็กจนโต ฮูหยินผู้เฒ่าก็คอยดูแลท่านไว้ข้างกาย ราวกับว่ามีเพียงท่านที่เป็นหลานสาวของนาง”“ไม่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะมีสมบัติอะไรก็จะมอบให้ท่านทั้งหมด เวลาอยู่บ้านก็คอยปกป้องท่านเสมอ”“นางเคียดแค้น

“ข้าคอยดูแลเจ้าอย่างดีในฐานะญาติผู้น้อง แต่เจ้ากลับคิดที่จะแย่งคู่หมายไปจากข้าอย่างนั้นรึ? ช่างเป็นคนที่เนรคุณจริงๆ!”“แต่เจ้าแย่งชิงไปจะมีประโยชน์อะไร? ไม่เห็นหรือว่าเมื่อครู่นี้ฮูหยินเฉินสนใจถามแค่ข้า ไม่ได้ถามเจ้า? หากจะต้องแต่งงานเกี่ยวดองกับท่านราชเลขาธิการ มันก็ควรเป็นข้าซึ่งเป็นบุตรสาวสายตรงของมหาราชครู!”“อย่างเจ้ามันไม่คู่ควร! เข้าใจคำว่าฐานะเท่าเทียมหรือไม่?”หรงอี๋ถูกทำให้อับอายขายหน้าเช่นนี้ แววตาของนางหมองหม่นลง เดิมทีนางคิดว่า ต่อให้หรงเจียวเจียวจะอ่านเจตนาของตัวเองออกก็คงไม่พูดออกมา ช่วยรักษาหน้าซึ่งกันและกัน แข่งขันกันด้วยความสามารถนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะพูดจาไม่น่าฟังเช่นนี้นางลอบจดจำความแค้นไว้ในใจ ย่อตัวพูดว่า “พี่หญิงสามพูดได้ถูกต้องเจ้าค่ะ! แต่ว่าพี่หญิง ท่านจะบอกว่าแย่งการแต่งงานของท่านได้อย่างไร? เพราะเหมือนว่าการแต่งงานนี้ก็จะไม่ใช่ของท่านนะเจ้าคะ?”มีอะไรน่าโอ้อวดกัน สักวันหนึ่ง นางจะทำให้หรงเจียวเจียวรู้ว่า ต่อให้ชาติกำเนิดของนางจะสู้อีกฝ่ายไม่ได้ แต่นางก็จะมีชีวิตที่ดีมากกว่าหรงเจียวเจียว!หรงเจียวเจียวสะอึกกับคำพูดของนางไปครู่หนึ่งก่อนจะโต้กลับด้วยควา

แม้จะไม่รู้ว่าหรงจือจือกำลังเล่นอะไรอยู่ แต่อย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องดีสำหรับหรงเจียวเจียวมหาราชครูหรงขมวดคิ้วหลังจากฟังจบ เขามองนางหวังอย่างไม่สบอารมณ์ บุตรสาวสกุลหรงของพวกเขามีไว้ให้เลือกสรรตามใจชอบหรืออย่างไร?นางหวังเห็นสายตาเช่นนี้ของสามีก็ตกใจกลัว รีบเงียบปากทันทีนางกงซุนทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานก็กลับมามีท่าทีแน่วแน่ “ไม่ๆๆ ไม่ได้ ต้องเป็นท่านหญิงหนานหยางเท่านั้น! การแต่งงานนี้ต้องเกิดขึ้นเท่านั้น ต่อให้ท่านหญิงไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง!”ปัญหาเกิดจากตัวนาง หากหรงจือจือไม่แต่งงานจริงๆ บุตรชายคนเล็กของนางจะทำอย่างไร?สีหน้าของมหาราชครูเย็นยะเยียบ “ฮูหยินเฉิน ท่านจะกล่าวเช่นนี้ไม่ได้ ในเมื่อจือจือไม่ตอบตกลง ต่อให้จวนราชเลขาธิการจะมีความสามารถมากเพียงใดก็ไม่อาจบังคับบุตรสาวของข้า”นางกงซุน “นี่…ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น! เช่นนั้น…ข้าขอพบท่านหญิงได้หรือไม่?”“ข้ารู้ตัวดีว่าเมื่อวานนี้ตัวเองพูดจาเกินควร”“แท้จริงแล้วข้าเองก็ถูกผู้อื่นหลอกใช้ ข้าอยากขอโทษท่านหญิงด้วยตัวเองและอธิบายให้นางเข้าใจ”บ่าวรับใช้พูด “คุณหนูบอกว่าไม่ต้องการพบท่านขอรับ!”นางกงซุน “…”นางรู้สึกปวด

หรงจือจือถอนหายใจเบาๆ หลังจากฟังจบ ทุกคนต่างคิดว่านางทำไปเพราะเล่นตัว ไม่มีสักคนที่เชื่อว่านางไม่อยากแต่งงานแล้วจริงๆ เฉินเยี่ยนซูเป็นคนดีมาก แต่หากมีนางกงซุนอยู่ นางคงต้องขอถอนตัวกระนั้นนางก็เข้าใจดี ท่านพ่อต้องการใช้การแต่งงานนี้ในการกอบกู้ชื่อเสียงของสกุลหรงแต่เพื่อให้กิจในวันข้างหน้าเป็นไปโดยสะดวก ตอนนี้นางไม่อาจพูดอะไรได้มาก พูดเพียงว่า “ลูกรู้ความเหมาะสมเจ้าค่ะ”มหาราชครูหรงพยักหน้า……หลังจากกลับถึงจวนอี่เหมย บรรยากาศภายในเรือนยังคงน่าอึดอัดขนาดเจาซีที่ร่าเริงสดใสที่สุดก็ยังรู้สึกว่าหลายวันมานี้อึดอัดมาก อดที่จะเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทไม่ได้อย่างไรนางกำนัลเฉินก็ไม่ใช่คนของพวกนาง อวี้หมัวมัวจึงหาข้ออ้างมาเรียกอีกฝ่ายออกไปจากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เหมือนว่าช่วงนี้คุณหนูจะอารมณ์รุนแรงเป็นพิเศษนะเจ้าคะ”หรงจือจือผงะ อารมณ์รุนแรงหรือ?นางย่อมรู้ว่าอวี้หมัวมัวกำลังพูดถึงเรื่องระหว่างนางกับท่านราชเลขาธิการนางพูดเสียงเบา “อาจจะเพราะช่วงนี้อารมณ์ไม่ดีกระมัง!”เมื่อได้รู้ว่าหรงเจียวเจียวมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของท่านย่า จะให้นางอารมณ์ดีได้อย่างไร? เมื่อก่อนนี้นางรู้เ