Lahat ng Kabanata ng โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Kabanata 401 - Kabanata 410

อวี้เล่อมองสีหน้าเจ็บปวดทรมานของคุณชายตัวเอง เขาพยายามครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ก็ไม่รู้จะปลอบใจอีกฝ่ายอย่างไรดีเพราะเขาคิดว่าหากเป็นตัวเขาเองที่เผชิญเรื่องเหล่านี้ เขาก็คงจะลังเลมากไม่ต่างกันหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อวี้เล่อก็พูดว่า “คุณชาย มีคำหนึ่งที่ท่านพูดถูก อย่างน้อยท่านก็ใจร้อนกับเรื่องวันนี้เกินไป”“บ่าวมองว่า เกี่ยวกับเรื่องอื่นๆ แล้ว หากท่านยังไม่สามารถทำความเข้าใจก็เลิกคิดไปก่อน แต่กับเรื่องนี้นั้น อย่างไรก็ควรขอโทษคุณหนูใหญ่ก่อน ท่านคิดเห็นอย่างไรขอรับ?”เช่นนี้จะได้ผ่อนปรนความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายได้สักเล็กน้อยหรงซื่อเจ๋อลังเลครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ได้ เช่นนั้นก็ทำตามนี้ไปก่อน ข้าจะหาโอกาสที่เหมาะสมในอีกสักสองสามวัน!”เขาไม่ได้ให้อภัยหรงจือจืออย่างแน่นอน เขาเพียงแต่รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองทำผิดก็เท่านั้น ใช่ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านี้!อวี้เล่อมองสีหน้าของคุณชายพลางใคร่ครวญในใจเงียบๆ ดูแล้ววันหน้าเขาคงต้องสุภาพต่อคุณหนูใหญ่เอาไว้หน่อย……หลังจากที่หรงจือจือจากไป ข่าวเรื่องการทะเลาะวิวาทของนางหวางสามแม่ลูกก็ลอยมาถึงหูนางอย่างรวดเร็วเจาซีพูดระบายอารมณ์ “ในที่สุดก

แตกต่างจากคุณหนู หลังจากที่นางถานตาย อวี้ม่านหวาถูกจับ และเสด็จพี่รองของอีกฝ่ายสิ้นชีพ บัญชีความแค้นระหว่างคุณหนูกับคนเหล่านั้นก็ถือว่าได้รับการชำระแล้วแต่เจาซียังคงชิงชังอวี้ม่านหวามาก ยามที่อยู่สกุลฉี หญิงแพศยานางนี้ทำให้คุณหนูของนางถูกฉีจื่อฟู่ผลักล้มศีรษะแตกหลังจากถูกคุมขังก็ยังไม่หยุด ตัวเองแท้งลูกแล้วยังกล่าวหาคุณหนูของพวกนาง ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่ได้มีกระทบอะไรต่อคุณหนู แต่เจาซีก็ยังโกรธอยู่ดี!เจาอู้พูด “ตอนนี้ก็ใกล้ปีใหม่แล้ว ฝ่าบาทคงไม่อยากให้เกิดกาลกิณี มีรับสั่งให้ประหารอวี้ม่านหวาหลังฤดูใบไม้ผลิปีหน้า!”เจาซีปรบมือพูดว่า “เป็นเรื่องที่น่าชื่นใจจริงๆ! ท่านเห็นด้วยหรือไม่เจ้าคะคุณหนู?”หรงจือจือพูดอย่างเรียบนิ่ง “พวกเขาจะดีหรือเลวก็เป็นชะตากรรมของพวกเขาเอง ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับข้ามานานแล้ว ขอเพียงพวกเขาไม่มาทำให้ข้าขยะแขยงอีกก็พอ”นางถานตายแล้ว สกุลฉีพังพินาศ ความฝันที่จะกอบกู้มาตุภูมิของอวี้ม่านหวาถูกทำลาย การแก้แค้นของนางเป็นอันลุล่วงเจาซีพูด “เช่นนั้นอวี้ม่านหวาตายไปก็ยิ่งดีสินะเจ้าคะ หากวันหน้าจะมาก่อกวนท่านอีกก็คงทำได้แค่สภาพวิญญาณ!”เจาอู้ปวดหัวเล็กน้อย “เ

เพียงแต่หลังจากพูดจบ ภายในใจเขาก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย บุรุษทุกคนรักศักดิ์ศรี โดยเฉพาะตัวเขาเขามองฉีอวิ่นและถาม “ท่านพ่อ ท่านคิดเห็นอย่างไรขอรับ?”ฉีอวิ่นไตร่ตรองครู่หนึ่งแล้วตอบ “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน!”เขารู้ว่าการไปอาศัยที่บ้านของหรงจือจือเป็นเรื่องน่าอาย แต่หากพวกเขาย้ายไปอยู่ มันก็จะทำให้บุตรชายกับหรงจือจือมีโอกาสพบหน้ากันอีกมิใช่หรือ?ไม่แน่ว่าทั้งสองคนใช้เวลาร่วมกันสักเล็กน้อย ความสัมพันธ์อาจจะกลับมาเป็นเหมือนเก่าก็ได้นะ?คนในสกุลฉีหารือกันเสร็จเรียบร้อยก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของหรงจือจืออย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร……ไม่นานหลังจากที่ข่าวการลงโทษของสกุลฉีแพร่กระจายออกไปบ่าวรับใช้ที่เฝ้าอยู่ที่บ้านอีกแห่งก็มาที่เรือนอี่เหมยอย่างรีบร้อน “คุณหนู แย่แล้วขอรับ คนสกุลฉีมาที่บ้านของท่านกันหมด”“พวกเขามีกันเยอะมาก พวกบ่าวมีกันแค่สองคนจึงกันไว้ไม่ได้ ทั้งยังถูกพวกเขาทุบตี”โดยปกติแล้ว ภายในบ้านที่ไม่มีคนอยู่ย่อมมีคนเฝ้าไม่มากนัก แต่ละแห่งจะมีคนเฝ้ามากสุดแค่สองคนและถึงแม้สกุลฉีจะถูกยึดทรัพย์ แต่ราชสำนักก็ไม่ได้ปลดพวกเขาให้เป็นทาส แม้ฉีจื่อฟู่จะไล่บ่าวรับใช้ส่วนใหญ่ออกไปแล้ว แต่

ฉีจื่อฟู่ฟังจบก็รู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเขาพยายามอธิบาย “จือจือ ตอนนั้นข้าเลอะเลือนเอง แต่มีบุรุษคนใดไม่เคยทำผิดบ้างกัน? เจ้าให้โอกาสข้าอีกสักครั้งได้หรือไม่?”ราชเลขาธิการเฉินบอกว่าจะสู่ขอนาง ฉีจื่อฟู่หวาดกลัวมาก กลัวว่าจะต้องเสียนางไปตลอดกาลหรงจือจือคร้านจะสนใจเขา ตัวเขาเองไม่ใช่มนุษย์ บอกว่าบุรุษทุกคนล้วนทำผิดพลาด ไม่รู้ว่าบุรุษทุกคนในใต้หล้ายินดีจะให้เป็นตัวแทนพวกตัวเองเช่นนี้หรือไม่คนสกุลฉีเห็นนางไม่พูดไม่จาก็คิดว่าพูดโน้มน้าวนางสำเร็จฉีจื่อเสียนรีบพูด “พี่สะใภ้ พวกข้าหิวแล้วจริงๆ ถึงท่านจะไม่พอใจท่านพี่ก็ไว้ค่อยคุยทีหลังเถิด ช่วยเตรียมอาหารให้พวกข้าก่อนได้หรือไม่?”หรงจือจือพูดอย่างราบเรียบ “อาหารที่ข้าเตรียมไว้กำลังเดินทางมาแล้ว!”ฉีจื่อเสียนตาลุกวาว ถูมือพูดว่า “ขอบคุณพี่สะใภ้ ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน แม้ปากจะกล่าววาจาไม่น่าฟัง แต่ท่านไม่มีทางไม่สนใจใยดีพวกเราแน่นอน!”หรงจือจือพูดอย่างไม่เร็วไม่ช้า “อย่าเพิ่งรีบขอบคุณ ข้ากลัวว่าประเดี๋ยวเจ้าจะขอบคุณไม่ออก”ฉีจื่อเสียน “จะมีอะไรให้ขอบคุณไม่ออกกัน? ท่านกลัวว่าพวกข้าจะไม่ชอบอาหารที่ท่านซื้อหรือ? ไ

ผู้ว่าการกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกเจ้ากำลังพูดเรื่องตลกอะไร? มีผู้ใดในเมืองหลวงไม่รู้อีกหรือว่าท่านหญิงหย่ากับบุตรชายของเจ้าแล้ว?”ยังจะมาบอกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน? ช่างเหลวไหลเสียจริง!ในฐานะที่หวังหยวนหลินเป็นผู้ว่าการและเป็นศิษย์ของท่านราชเลขาธิการ เขามองออกมานานแล้วว่าท่านหญิงก็คืออาจารย์แม่ของตัวเองในอนาคตในกลยุทธ์ขอแต่งงานสามร้อยข้อของเซินเฮ่อ หวังหยวนหลินได้อุทิศกำลังอัน ‘น้อยนิด’ ของตัวเองลงไปด้วย เขามีส่วนช่วยเขียนกลยุทธ์ถึงห้าสิบสามข้อ!หากว่าสุดท้ายแล้วท่านหญิงยังเป็นคนของสกุลฉีอยู่ เช่นนั้นกลยุทธ์ที่ลำบากคิดออกจะนับเป็นอะไร? เป็นเรื่องตลกหรือ?ผู้ว่าการยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เขาพูดต่อ “พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่ว่าอะไรคือการหย่า? ข้าต้องอธิบายความหมายคำนี้ให้พวกเจ้าฟังโดยละเอียดหรือไม่?”อันที่จริงแล้ว ก่อนที่บ่าวรับใช้จากจวนท่านหญิงจะมาแจ้งความ ท่านราชเลขาธิการก็ได้ทราบเรื่องที่คนสกุลฉีมาที่นี่และสั่งให้หวังหยวนหลินมาจัดการก่อนแล้วหวังหยวนหลินได้พบกับเจาอู้ตอนที่กำลังออกมาพอดี หากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอาจารย์แม่ เขามีหรือจะมาด้วยตัวเอง?เพราะเรื่องแค่นี้มอบให้เจ้าหน้าท