Semua Bab โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น: Bab 411 - Bab 420

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเซิ่งเฟิงดูสนใจจริง ๆ หรงจือจือย่อมอดไม่ได้ที่จะมองอีกสองสามทีครั้นนางมองเช่นนี้เฉินเยี่ยนซูเองก็หันหน้ากลับมาด้วยความสงสัย หางตาของเซิ่งเฟิงจ้องนายบ้านตนอยู่ตลอด หนำซ้ำยังเป็นวรยุทธ์ ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ย่อมปรับสีหน้าได้ทันทีอยู่แล้วฉะนั้นเฉินเยี่ยนซูเพียงมองใบหน้าที่แฝงรอยยิ้มเล็กน้อยของเขา ทว่าไม่ได้มีสีหน้าพิเศษอะไรในใจหรงจือจือคาดการณ์อะไรบางอย่างได้ จึงอดกลั้นเอาไว้ไม่ให้ขำออกมาครั้นหวังหยวนหลินออกมา ก็เห็นท่านเสนาบดีบ้านตน ไหนเลยเขาจะไม่รู้เจตนาในการมาของอีกฝ่าย? ที่จริงในสายตาของลูกศิษย์อย่างพวกเขา ท่านเสนาบดีใจกว้างตรงไปตรงมาที่สุด และสมบูรณ์แบบที่สุดต่อให้หรงจือจือจะดีแค่ไหน อย่างไรก็เป็นสตรีที่ผ่านการหย่ามาผู้หนึ่ง มากน้อยในใจของทุกคนก็ต้องคิดว่าไม่คู่ควรกับท่านเสนาบดีทว่าเห็นท่านเสนาบดีใส่ใจเช่นนี้...เช่นนั้นก็ต้องเห็นแก่ความสุขของท่านเสนาบดี จะให้พวกเขาทนเห็นท่านเสนาบดีอยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพังไปตลอดชีวิตไม่ได้หรือเปล่า?หวังหยวนหลินประสานมือพลางกล่าว “ข้าน้อยขอคารวะท่านเสนาบดี จัดการคดีเสร็จสิ้นแล้วขอรับ!”ฉีอวิ่นรีบขอความเมตตาให้คนทั้

เมื่อหรงจือจือได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ออกมาทั้งที่แสร้งทำเป็นเรียบเฉย ก็แทบจะหลุดขำออกมาเหตุใดก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า นิสัยของท่านเสนาบดีปากไม่ตรงกับใจและน่ารักเช่นนี้?นางอดกลั้นเอาไว้ แต่ท้ายที่สุดก็ยังอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่เล็กน้อย...ดังนั้นหลังเฉินเยี่ยนซูเอ่ยอย่างระมัดระวังจบ ยังไม่ทันได้ตอบรับ ครั้นเบือนศีรษะไปก็เห็นคนในใจเม้มปากพลางก้มหน้าก้มตา เห็นได้ชัดว่ากลัวหลุดขำแล้วตนจะได้ยินเฉินเยี่ยนซู “...”ในจังหวะนี้ เขาเองก็เข้าใจแล้ว เกรงว่าตนจะถูกนางหลอกเข้าแล้ว ในเวลาเพียงชั่วครู่บอกไม่ได้ว่าสิ่งที่ผุดขึ้นในใจคือความหงุดหงิดหรือว่าน่าขันเสียแรงที่เขาโอ้อวดตัวเองว่าฉลาดมาทั้งชีวิต ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านาง กลับอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้รากับเด็กน้อยอย่างนั้นหลายปีมานี้ใช้ชีวิตเสียเปล่าจริง ๆสิ่งนี้ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะโพล่งขำออกมาเสียงหนึ่งครั้นได้ยินเสียงหัวเราะแสนไพเราะราวกับหยกใส หรงจือจือก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาทีหนึ่ง ในใจรู้ว่าเขาเองก็รู้ว่าตัวเองติดกับแล้วในน้ำเสียงของเฉินเยี่ยนซูแฝงรอยยิ้มเอาไว้ “เช่นนี้ดูแล้ว วันนี้ข้าถูกท่านหญิงวางแผนทำร้ายเสียแล้ว”หรงจือจือ

นางหวังเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าจัดการคนสกุลฉีเรียบร้อยแล้วหรือ? ให้พวกเขาอาศัยอยู่ในเรือนของเจ้าหรือ?”หรงจือจือขมวดคิ้ว แล้วถามกลับด้วยความสงสัย “เหตุใดฮูหยินหรงถึงคิดว่า พวกเขายังมีคุณสมบัติจะอยู่ในเรือนของข้าอย่างนั้นหรือ?”นางหวังอึ้งไป “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? หรือเจ้าไม่ได้อนุญาตให้พวกเขาอยู่?”หรงจือจือฉีกยิ้มเบา ๆ พลางตอบกลับ “แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ หากฮูหยินส่งคนไปสอบถามดู ก็จะรู้ว่าข้าหาที่ไปที่ดียิ่งกว่าให้พวกเขาแล้ว พวกเขาจะไม่ต้องกังวลปัญหาเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์และการกินไปอย่างน้อยสามเดือน”บ่าวรับใช้ข้างกายนางหวังเองกกลับมารายงานข่าวให้นางหวังฟังนางหวังเอ่ยขึ้นอย่างยากจะเชื่อว่า “ไม่…ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะส่งพวกเขาเข้าคุกไปแล้ว? เหตุใดเจ้าถึงโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้?”หรงจือจือคลี่ยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าว “ที่จริงข้าคนนี้แค้นฝังลึกอย่างยิ่ง ฮูหยินหรงรู้สึกบ้างหรือไม่ว่า ข้าดีต่อท่านซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดมากแล้วจริง ๆ?”นางหวังรู้สึกเสียวสันหลังวาบไหนเลยจะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของหรงจือจือ หากไม่ใช่เพราะตนมีสายเลือดเดียวกันกับนาง เพียงแค่ที่ตนทำกับนางก่อนหน้านี้ ตนค

เพิ่งจะพาตัวหมอดูผู้นั้นมาถึงจวนเสนาบดีผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็มารายงานว่า “ใต้เท้าหลิวอวิ๋นขอรับ ฮูหยินผู้เฒ่าไปจวนสกุลหรงขอรับ!”สีหน้าของหลิวอวิ๋นเปลี่ยน “แย่แล้ว! ท่านเสนาบดีล่ะ?”หลังพ่อบ้านหวงทำความเข้าใจเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าก็ปั้นยากขึ้นทันใด “ท่านเสนาบดีไปเข้าเฝ้าในท้องพระโรง ข้าจะส่งคนไปในวังเดี๋ยวนี้ พอท่านเสนาบดีเข้าเฝ้าในท้องพระโรงเสร็จ จะได้รายงานข่าวกับเขาทันที”เรื่องนี้ยุ่งยากจริง ๆ เปลี่ยนเป็นคนอื่น พวกเขายังพอไปขัดขวางได้ทว่าคนผู้นั้นดันเป็นฮูหยินผู้เฒ่า เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของท่านเสนาบดี พวกเขากล้าไม่เคารพเสียที่ไหน?หลิวอวิ๋นหิ้วคอเสื้อหมอดูผู้นั้นทั้งหน้าคล้ำดำเขียว “ก่อนที่ท่านเสนาบดีกลับมา ข้าจะไต่สวนเขาให้กระจ่างก่อน!”…จวนสกุลหรงวันนี้ฟ้าเพิ่งจะสว่างได้ไม่นาน เฉินเยี่ยนซูก็ส่งให้คนนำของขวัญมาส่งหรงจือจือมากมายแล้ว นางหวังไปดูด้วยความประหลาดใจ หลังจากนั้นในแววตาก็เต็มไปด้วยการเหยียดหยามตอนหรงจือจือได้รับของขวัญเหล่านี้ ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นกันเพียงแต่เนื่องจากของที่เฉินเยี่ยนซูส่งมา ล้วนเป็นของขวัญต่างฤดูกาลทั้งสิ้น อาทิเช่น ผ้าด

หรงจือจือยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย “แม้ข้าจะไม่แต่งงานกับอัครมหาเสนาบดีเฉิน ข้าก็ยังเป็นท่านหญิงขั้นสองอยู่ดี น้องสามแล้วเจ้าล่ะ?”หรงเจียวเจียว “ท่าน...”นางถูกขัดอีกครั้งหรงอี๋เอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “มิน่าล่ะท่านอาสะใภ้ถึงไม่ชอบพี่หญิงใหญ่ ปกติทำอะไรไม่มีบันยะบันยัง ไม่สนความเป็นความตายของคนในบ้าน”“พอได้ตำแหน่งท่านหญิงมา ก็เอามาใช้รังแกคนในบ้านหมด”“ก่อนหน้านี้ยังสัญญากับข้า ที่บอกว่าข้าจะมีการแต่งงานที่ดียิ่งกว่าล่ะ! คิดดูแล้วคงคิดว่าตำแหน่งฮูหยินราชเลขาธิการมั่นคงสินะ”“ตอนนี้เยี่ยมไปเลยใช่หรือไม่? เดิมทีท่านแม่ของท่านเสนาบดีก็ไม่ชอบสตรีที่ผ่านการหย่ามาก่อนเช่นท่าน ทำให้ข้ารอเก้อจริง ๆ”“ท่านว่ามาสิ ท่านจะอธิบายกับเราว่าอย่างไร!”เมื่อนางได้ยินว่านางกงซุนมาหาหรงจือจือ ยังคิดว่าแม่สามีให้ความสำคัญกับลูกสะใภ้ในอนาคต นึกถึงเรื่องที่ท่านปู่ให้ตนมาขอโทษหรงจือจือ จึงรีบสอดของเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วมาขอโทษเจอหรงเจียวเจียวระหว่างทาง ถึงได้มาด้วยกันทว่าเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ตรงประตู ตนยังต้องนำของขวัญชิ้นนี้ให้หรือไม่? เดิมทีหรงจือจือไม่คู่ควรเลยด้วยซ้ำหรงจือจือมองหรงอี๋ด้วยสา