บททั้งหมดของ เมียอ้วนที่(ไม่)รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

“แล้วนี่...มนลิตาอยู่ไหนครับผมเองก็มีเรื่องจะคุยกับเธอเหมือนกัน”เขาชะเง้อคอมองผ่านห้องรับแขกไม่เห็นว่าเธอนั่งอยู่ตรงนั้น“เพิ่งขึ้นห้องนอนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเองค่ะ สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไรเห็นว่าเพลีย ๆ ด้วย ป้าเลยบอกให้ขึ้นไปนอนรอ ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่าถึงได้ยอมอดนอนอยู่รอขนาดนี้”“เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นป้าไปนอนเถอะเดี๋ยวผมขึ้นไปคุยกับเธอเอง”ป้ามาลัยพยักหน้ารับและเพิ่งสังเกตเห็นว่าคนเป็นนายมีสีหน้าสดใสไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน ราวกับว่ามีเรื่องอะไรดีๆ จนไม่สามารถปิดเอาไว้ได้จนต้องแสดงออกทางสีหน้าขายาวก้าวมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนแล้วเปิดประตูเข้าไปแผ่วเบา ไฟในห้องยังคงเปิดอยู่ ทว่าคนตัวกลมกลับซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มโดยนอนหันหลังชิดไปยังฝั่งขวาพื้นที่นอนยุบยวบลงตามน้ำหนักตัว ด้วยความที่ยังแค่กึ่งหลับกึ่งตื่นไม่ได้หลับสนิททำให้มนลิตารู้สึกตัวตื่น ร่างอ้วนพลิกตัวกลับมาก็เห็นว่าเวทัศนั่งอยู่ด้านข้างและทอดสายตามองมายังตนเอง“กลับมาแล้วเหรอคะ พี่เวย์หายไปไหนมากับคุณอร”“ที่โทรจิกก็เพราะรู้ว่าฉันหายไปกับอินทุอรอย่างนั้นเหรอ”หัวกลมส่ายไปมาจนผมสะบัดมาปิดใบหน้าเล็กน้อย “เปล่าค่ะ”“เ

มือคนกาแฟในถ้วยชะงักลง แววตาเกิดความอิจฉาจนแทบเปล่งแสงประกาย เวทัศจะรักผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เธอไม่ยอมเสียเขาไปเป็นรอบที่สองแน่นอนแต่ตอนนี้มันติดอยู่อย่างเดียวคือภูริไม่ยอมปล่อยเธอไปแถมยังตามรังควานไม่เลิก จนทั้งคู่เผลอกลับไปมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกันอีกครั้งเมื่อคืนนี้ แถมเจ้าตัวยังฝากรอยรักเอาไว้ตามร่างกายจนเธอต้องแต่งตัวคลุมมิดชิดเพื่อไม่ให้ใครเห็นร่องรอยน่าอาย“พี่ตุลย์คะ ทางแยกข้างหน้าเลี้ยวซ้ายนะคะ”มนลิตาชี้ไปยังถนนเบื้องหน้าซึ่งสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้และป่าเขา จีพีเอสไม่สามารถใช้กับที่นี่ได้เพราะไร้ซึ่งสัญญาณนอกเสียจากว่าต้องติดตั้งอินเตอร์เน็ตไวไฟและติดต่อกันทางแอปพลิเคชันเท่านั้น“บรรยากาศที่นี่ดีจังเลย ดูสิสีท้องฟ้าตัดกับท้องนาด้านหลังมีภูเขาเป็นวอลเปเปอร์ โคตรสวย”ตุลย์ธรแววตาเป็นประกายเมื่อได้เห็นธรรมชาติยามเช้าของที่นี่ มันช่างถูกใจเขาเหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าจังหวัดนี้จะมีธรรมชาติสวยงามขนาดนี้แถมป่าเขาก็อุดมสมบูรณ์ตั้งแต่ขับรถเข้ามาในเขตอำเภอนี้เขาเห็นชาวบ้านทำการเกษตรแบบผสมผสานหลายอย่างเลย ทั้งนาข้าว สวนผลไม้หลากหลายปลูกกันอย่างละไม่กี่ต้น บางอย่างก็กำลังออกผลดกเต็ม

มนลิตาเดินนำหน้าแล้วชี้ให้ดูอณาเขตบ้านตัวเองที่ปลูกสวนผลไม้แบบผสมผสานเกือบสองร้อยไร่ ฝั่งหนึ่งทำเป็นนาข้าวแบบนาปังและนาปีเอาไว้กินและเอาขายกว่าห้าสิบไร่ มีสระขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางเอาไว้เลี้ยงปลาทับทิมและปลานิลถัดจากนั้นก็เป็นพวกตระกูลผักตามฤดูกาลและพวกต้นกระเพรา โหระพา ใบแมงลัก ซึ่งจะปลูกเป็นพืชผักแบบผสมผสานบ้านเธอจึงมีผักกินอยู่ตลอดทั้งปีโดยไม่ต้องไปซื้อ เหลือก็ส่งขายในตลาด“ผลไม้ปลูกแค่เงาะกับทุเรียนเหรอครับ”ขณะเดินผ่านสวนทุเรียบเขาแหงนหน้าขึ้นมองต้นมันซึ่งเหลือแค่กิ่งแล้วเพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่สัปดาห์ตาครามกับจอมขวัญเพิ่งตัดส่งตลาดจังหวัดไป โชคดีแล้วแหละทีเขามาไม่ตรงกับช่วงนั้นเพราะเขาไม่ค่อยถูกกลับกลิ่นทุเรียนเท่าไร“เปล่าหรอกค่ะ ท่านปลูกผลไม้หลายอย่างค่ะ มะม่วง ลำไย มะไฟ แตงโมแล้วก็...”หญิงสาวทำท่านึกพลางยกนิ้วเคาะพวงแกม พื้นที่ไร่มันกว้างจนไม่รู้ว่าท่านปลูกอะไรเอาไว้บ้าง อีกอย่างเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้วตั้งแต่ย้ายไปเรียนและทำงานอยู่กรุงเทพฯ“ปลูกลิ้นจี่ แล้วก็แตงไทย แคนทาลูบ...” เด็กน้อยพูดแทรกแม้ว่าจะพูดขื่อผลไม้ไม่ชัดก็ตาม“ขอบใจมากพ่อไกค์หนุ่ม ทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้

ปัง!ชายหนุ่มได้แต่ขบกรามคาดโทษเอาไว้ หากไม่ติดว่าแม่ขู่ด้วยการเอาเรื่องสร้างไนท์คลับที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียมาอ้าง เขาคงไม่ยอมเธอขนาดนี้หรอกร่างสูงเดินกลับมายังชานระเบียงซึ่งพอดีกับตุลย์ธรคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาทิ้งกระเป๋าลงแล้วกอดอกมองหน้าศัตรูทางหัวใจเมื่อสมัยเรียน“มีอะไร มองทำไม”“คืนนี้กูนอนด้วย” เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มพอให้ได้ยิน“ฮะ ว่าไงนะกูไม่ได้ยิน” แสร้งทำเป็นหูตึงแล้วทำสีหน้ายียวน“กูบอกว่าคืนนี้จะนอนด้วย”“ไม่ให้นอน มีเมียก็ไปนอนกับเมียดิ หรือว่ามึงทำอะไรให้น้องมนโกรธถึงถูกไล่ให้ไปนอนที่อื่น”“เรื่องส่วนตัว มึงไม่เกี่ยว อย่า...เสือกครับ”“ก็ได้ไม่เสือก กูไม่ให้นอน เพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัวเหมือนกัน”พูดเสร็จก็เดินตรงไปยังห้องรับรองที่ตัวเองนอนมาสองคืนแล้ว ทว่าร่างของตุลย์ธรกลับเซถลาเพราะถูกดันให้พ้นทางจากเวทัศก่อนจะแทรกตัวเองเข้าไปในห้องกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงเรียบร้อย“นี้เป็นบ้านเมียกู ก็เหมือนเป็นบ้านกู เพราะฉะนั้นกูจะนอนตรงไหนก็ได้”เวทัศกวาดแขนกว้างไปมาบนที่นอนแล้วทำหน้ากวนบาทาคืนบ้าง ตุลย์ธรได้แต่ส่ายหัวไปมาเพราะรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างมันเคยยอมแพ้อะไรซะที่ไหน เก่งและฉลาดไปท

“เป็นอะไรล่ะเราถึงได้เดินหน้าบอกบุญไม่รับเข้ามาแบบนั้น”จอมขวัญกำลังเตรียมอาหารมื้อกลางวันกับคนงานหญิงสองคนหันกลับมาเจอลูกสาวเดินหน้าบูดเขามาจึงรีบทัก แต่ไม่บอกก็พอจะรู้เพราะสาเหตุก็คงจะหนีไม่พ้นลูกเขยที่กำลังเดินตามหลังมา“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่หงุดหงิดนิดหน่อย แล้วนี่พี่ตุลย์ไปไหนคะ”หญิงสาวชะเง้อคอมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของตำรวจหนุ่ม“มาถึงก็ถามหากันเลยนะ แค่ไม่เจอหน้ากันแค่ชั่วโมงนี่มันจะตายหรือไง”“ค่ะ จะตาย เพราะคิดถึงมากจนแทบจะขาดใจ”แขนป้อมยกขึ้นกอดอกส่ายไปมาเพื่อประชดประชัน ยิ่งเหมือนเป็นการราดน้ำมันลงเชื้อไฟ“แต่เธอมีสามีแล้วจะมาบอกคิดถึงชายอื่นได้ยังไง”“แล้วทำไมจะทำไม่ได้เพราะสามีตัวเองยังไปกับ...”มนลิตาเม้มปากเข้าหากันเหลือบมองคนเป็นแม่ซึ่งกำลังขมวดคิ้วเข้าหากันว่าเธอกำลังจะพูดอะไร แล้วเหตุใดไม่พูดต่อ“ช่างเถอะ แล้วสรุปพี่ตุลย์ไปไหนคะ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย”“คุณตำรวจไปช่วยพ่อเองใส่ปุ๋ยกับคนงานในสวนริมเขาน่ะ นี่แม่ก็กำลังเตรียมข้าวเที่ยงไปให้ จะไปดูด้วยกันไหม”“ไปค่ะ งั้นแม่รอมนแป๊บหนึ่งนะคะ ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”หญิงสาวกระวีกระวาดเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านโดยมีเวทัศเดินตา