All Chapters of เมียอ้วนที่(ไม่)รัก: Chapter 11 - Chapter 20

“ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน”“นอนแล้วค่ะ แต่นอนไม่หลับ” ปากพูดแต่มือก็ยังคงเข็ดเนื้อเช็ดตัวให้“ทำไมถึงนอนไม่หลับ”“จะหลับได้ยังไงก็พี่เวย์ยังไม่กลับมา”คำว่ารอมันพูดไม่ยากหรอก หากแสดงมากไปว่าเธอมีใจให้และเป็นห่วงเขามากมันจะกลายเป็นจุดอ่อนได้“ต่อไปไม่ต้องรอแล้ว อย่าสร้างความผูกพันของเราไปมากกว่านี้ เพราะพี่กำลังจะหย่ากับมน”มืออวบชะงักลงหัวใจข้างซ้ายปวดหนึบขึ้นมา ลำคอเริ่มตีบตันด้วยก้อนสะอื้นวิ่งขึ้นมาจุกบริเวณคอ ดวงตาแดงก่ำ แต่งงานกันมาสามปีนี่เรียกว่าเป็นครั้งแรกที่เขากล้าเอ่ยปากขอหย่ากับเธอ“ที่อยากหย่าเพราะว่าคุณอินกลับมาใช่ไหมคะ”“อือ ที่ผ่านมาฉันทนอยู่เพื่อทำให้เธอเจ็บปวดเท่านั้น แต่ตอนนี้ฉันพอแล้ว คนที่ฉันรักกลับมาแล้ว”เธอรู้ ทำไม่จะไม่รู้ล่ะว่าเขาอยากทำให้เธอรู้สึกไร้ค่าในสายตาเขา แต่ที่ผ่านมามันไม่เคยมีผลกระทบอะไรเลย แต่ที่มีผลกระทบเลยก็คือตอนนี้ต่างหาก“แล้วถ้ามนไม่หย่าล่ะคะ”“เธอจะยื้อไว้ทำไม ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน”“แล้วใครบอกล่ะคะ ว่ามนไม่รักพี่เวย์”ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปชั่วขณะยันศอกตัวเองลุกขึ้นมาจากที่นอน แววตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ไม่ได้แปลกใจกับคำสารภาพนั้นสักเท่าไร“อย

“อุ๊บ...อุแหวะ”ในที่สุดร่างอ้วนก็ทนกลิ่นคาวนั้นไม่ไหวจึงลุกจากเก้าอี้วิ่งตรงไปยังห้องน้ำ โก่งคออ้วกทุกสิ่งอย่างที่กินเข้าไปวันนี้ออกมาจนหมดคุณหญิงระย้าวิ่งตามหลังมาเห็นอาการลูกสะใภ้ไม่ดีจึงเข้าไปลูบหลังพลางหันไปบอกป้ามาลัยให้ไปหายาดมมาเตรียมไว้คนตัวอ้วนถูกประคองออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าซีดเซียวพอหันไปเห็นจานอาหารอาการเดิมก็วนกลับมาอีก“มนขอเข้าไปนั่งในห้องรับแขกดีกว่านะคะ วันนี้คงทานข้าวกับคุณแม่ไม่ได้แล้วค่ะ คือมันเหม็นมากเลย”“เอาอย่างนั้นก็ได้ มาลัยยกสำรับไปเก็บเลย ฉันเองก็ไม่ได้หิวสักเท่าไร เดี๋ยวถ้าฉันหิวค่อยตั้งโต๊ะใหม่อีกรอบ”ป้ามาลัยพยักหน้ารับยื่นยาดมให้แล้วก็รีบไปจัดการอาหารบนโต๊ะตามคำสั่ง“แม่ว่าอาการแบบนี้มันคุ้น ๆ นะเหมือนตอนแม่มีเจ้าเวย์”หญิงสูงวัยยิ้มระรื่นแต่แล้วก็ต้องหุบลงชับพลันเมื่อมนลิตาพูดขึ้นตัดความหวังว่าจะมีหลานมาอุ้มทันที“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ เพราะหนูกินยาคุมอยู่แถมประจำเดือนก็มา...ปกติ”ประโยคสุดท้ายหญิงสาวพูดได้ไม่เต็มเสียงนักเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเดือนนี้เธอยังไม่ได้เป็นเมนส์เลย ถ้าจะท้องก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดีเพราะเธอกินยาคุม...ยาคุมอย่างนั้นเหรอ? เส

ช่วงเวลาเที่ยงกว่ามนลิตามาถึงที่ทำงานเร็วกว่าเวลาที่แจ้งเอาไว้ สิ่งผิดปกติเลยคือสายตาของพี่ท้อปเอาแต่มองตามเหมือนมีคำถามแต่ก็ไม่ยอมถามสักทีจนกระทั่งการประชุมงานเสร็จลง“พี่ท้อป!”“ฮะ...มีอะไร” คนตัวผอมสะดุ้งโหยง“มนเห็นพี่เอาแต่มองหน้าตั้งแต่มาถึงแล้ว มีอะไรหรือเปล่า”“เออ...คือ...ว่า”พี่ท้อปมีความลังเลอยากรู้ก็อยากรู้แต่ก็ไม่กล้าถามเดี๋ยวจะหาว่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นอีก“เอ้า เอออ่า อยู่นั่นแหละ”“ก็ข้าแค่สงสัยว่าทำไมคุณเวทัศถึงได้มาลางานแทนเอง” คราวนี้เป็นเธอบ้างแล้วที่เริ่มอ้ำอึ้งเพราะมันหาเหตุผลยากเหลือเกิน“พอดีว่าฉันจะส่งข้อความหาพี่ท้อปนั่นแหละแต่พอดีส่งผิดไปหาคุณเวทัศ”“เหรอ แต่ว่าคุณเวทัศบอกว่าห้ามรบกวนแกนะ เพราะว่าแกนอนอยู่”อยากจะบ้าตายจริงๆ เธอไม่รู้ว่าพี่เวย์พูดอะไรเอาไว้บ้างแล้วบอกว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรกัน หญิงสาวพยายามหาข้อแก้ตัวแล้วก็มีเสียงเทพบุตรมาช่วยชีวิตเอาไว้ได้“ไม่ทราบว่าคุณมนลิตามาหรือยังครับ”หญิงสาวหันกลับไปมองหรี่ตาลงรู้สึกคับคล้ายคับคลาผู้ชายหน้าหล่อตรงหน้าเหลือเกิน เธอจึงชูมือขึ้น“ฉันเองค่ะ”“มาแล้วเหรอครับ ผมได้รับคำสั่งจากผู้กำกับให้มาดูแ

“คุณอินคะ วันนี้ลงอ่านข่าวคนเดียววันแรกพร้อมใช่ไหมคะ ข่าวที่ต้องอ่านมีทั้งหมดแปดข่าวค่ะ เริ่มจากข่าวลูกทำร้ายแม่ก่อนเลย”โปรดิวซ์เซอร์สาวเดินเข้ามาบรีฟข่าวช่วงเย็น อินทุภาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มหวาน แล้วเหลือบไปเชื่อมสายตาให้กับเวทัศที่ลงมาดูงานวันนี้ด้วยตัวเองการที่รับอินทุภาเข้ามาเป็นผู้ประกาศข่าวคนใหม่ไม่ได้มาจากความรู้สึกส่วนตัว แต่เพราะเห็นผลงานจากช่องข่าวต่างประเทศและเธอสามารถพูดได้หลากหลายภาษา มันเพียงพอแล้วกับตำแหน่งผู้ประกาศข่าวคนใหม่ของช่อง“ได้เวลาเลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอคะ ทำไมคุณยังอยู่อีก”หลังจากอ่านข่าวและเปลี่ยนชุดเสร็จอินทุภาเดินออกมาเจอเวทัศดักรออยู่ด้านนอกพอดี เขาส่งยิ้มให้“เวย์มารออินน่ะ ว่าจะชวนไปทานข้าวสักหน่อย”“ไปทานกับอิน เมียไม่ว่าเหรอคะ” หยั่งเชิงถาม“ว่าสิทำไมจะไม่ว่า แต่บางทีผู้ชายก็คือผู้ชายก็ต้องไปหาเศษหาเลยกับพวกผู้หญิงง่าย ๆ บ้าง ”เวทัศยังไม่ทันได้ตอบเสียงของมนลิตาดังขึ้นทำลายความฝันมื้อค่ำของอินทุภาลงทันที สายตาของสองสาวเชือดเฉือนกันไปมาทว่าปากกลับฉีกยิ้มให้กันเหมือนเป็นมิตร“ถ้าเวย์จะไปหากินนอกบ้านก็คงไม่แปลก เพราะกับข้าวที่บ้านจืดชืดและไม่น่ามอง”

“อย่าบอกว่าป้องกันเหมือนวันนั้นเลยค่ะ เพราะการป้องกันแต่ละอย่างมันไม่มีอะไรการันตีได้ว่าได้100%”หญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มหน้าลงกินของเปรี้ยวตรงหน้าต่อแม้ว่าภายในใจมันจะเกิดความกังวลขึ้นมามากมายความกังวลทำให้เธอนอนไม่หลับ เช้าวันนี้จึงรีบออกจากบ้านด้วยรถสาธารณะและพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง“เดี๋ยวเชิญคุณมนลิตาซักประวัติด้านนี้ค่ะ” พยาบาลสาวสวยผายมือเชิญไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง เธอเดินตามไปเงียบ ๆคำถามแต่ล่ะอย่างทำเอาคนเจ้าเนื้ออายม้วนแต่ก็ยอมตอบเพราะไม่อย่างนั้นผลการวินิจฉัยอาจคาดเคลื่อนได้ ไม่นานพยาบาลสาวก็ยื่นกระปุกขนาดเล็กมาให้“เดี๋ยวคนไข้ไปเก็บตัวอย่างฉี่มาวางไว้ตรงหน้าห้องตรวจนะคะ แล้วก็นำเอกสารไปยื่นตรงห้องตรวจหนึ่งได้เลยค่ะ”รอยยิ้มหวานของพยาบาลสาวไม่ได้ช่วยให้ความกังวลใจของมนลิตาดีขึ้นเลย เธอได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้ตัวเองท้องเลย เพราะทุกอย่างมันจะยุ่งยากไปมากกว่านี้ พี่เวย์ไม่ได้อยากมีลูกกับเธอเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงพยาบาลคนเดิมก็เดินออกมาเรียกเธอให้เข้าไปพบคุณหมอด้านใน ความประหม่าทำให้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมและฝ่ามือจนเปีย