Semua Bab After the Daylight : Bab 181 - Bab 190

Tama sila, nawalan ng saysay ang lahat ng pinagpaguran nila. Tuluyan akong lumabas sa company, nang nakarating ako sa sasakyan, dito ko napagtanto na nawawala ang pitaka ko. Ang pitakang tanging nilagyan ko ng litrato ng asawa ko. What the fuck! Saan ko naiwala iyon, saan ko nilagay iyon! Tiyak akong wala iyon sa opisina dahil hindi ako naglabas ng wallet kanina. Mahigpit kong hinawakan ang manobela ng sasakyan ko. Iniingatan ko nag sobra ang litrato ng asawa ko. Saan ko iyon nawala! Putang Ina! Kailangan na kailangan ko iyon! Pilit kong inisip kung saan saan ako nagtungo kanina, habang hinahalukat ang loob ng sasakyan ko. What the fuck! Hindi ko mahanap!Halos ilang beses na akong napapamura dahil sa sobrang inis, galit at kung ano-ano pang masasakit na emosyong ito. Parang gusto ko na lang ang sumigaw at ang umiyak. Bwesit na buhay! Bakit iyon pa ang nawala, marami pa naman ibang bagay. Napasandal ako sa driver sit ng kotse sabay pikit ng mata ko at kasabay nito ang pagtulo ng buti

Nang masyado na kaming malayo sa sementeryo, dito ko lang na pagtanto na patungo pala sa bahay ni, Josh ang direction ng pagmamaneho ni, Dave. Hindi ko ito napansin, dahil sa pag-uusap namin kanina. Mukhang gigil ngayon si Dave, na malaman din ang buong katotohanan. Sino nga ba ang hindi magigigil sa ganitong sitwasyon. "Guys, I'm very sorry kung ano ang magagawa ko mamaya, lalo na kung hindi ko mapigilan ang sarili ko." I said with my deep tone. "Steve, kailangan mong uminahon, alam na natin na baka ay wala siyang alala sa ngayon. Pero, hindi pa rin naman tiyak kung siya, si Zinnia.""I don't care. Kanina lang ayaw ko talaga maniwala. Pero, kapag mapatunayan talaga, baka hindi ko alam kung ano plang pwedeng kong magawa kay, Josh.""Kung ganun, ginamit lang ni Josh, ang pagkakataon na kasama niya noon ang asawa ko dahil may masamang plano na siya." Dagdag ko pa."Steve, alam naman natin na hindi natin gusto ang pangyayaring ito. Isa pa, kung buhay nga talaga ang kapatid ko, sino ang

"Bakit naman? Hahah! Masakit bang masabihan ng buong katotohanan? Pwes! Ang dapat niyong gawin ay magpasalamat! Para naman magising kayo sa mga panaginip niyo! Isa pa, huwag niyo nang hanapin pa sa akin ang sinasabi niyong, Zinnia, dahil wala siya sa akin! Matagal na siyang patay! Huwag kayong hangal dahil kayo ang nagburol sa kanya! Sa tingin niyo sino ba ang binurol niyo! Hindi ba ang lamang ng utak niyo ay si, Zinnia lang naman pati ang anak mo Steve." Madiin niyang tuno na may pasigaw na boses."Malaking kahihiyan sa inyo ang ginagawa niyo ngayon! Pinapakita niyo lang din na maling tao ang ilang araw, buwan ang binuhusan niyo ng maraming luha sa sementeryo o sa kahit saan. Tsk! Hindi, niyo naman kailangan isisi pa sa iba mas lalo na sa akin ang mga pagkukulang niyo kay, Zinnia. Tsk! Guards kayo na ang bahala." "Hey! Harapin mo kami rito! Magtatago ka na lang ba diyan sa lungga mo!""Josh! Ano aalis ka na! Hindi mo ba kami kaya huh? Is aka talagang duwag! Dahil sa pagiging duwag m

Kanina pa kami palibot libot dito matapos kami g maghiwalay kanina ng mga kaibigan ko. Nagtataka ako, kung bakit walang katao tao, kahit alam ko naman na pinadara nga ni, Alexander ang lahat. Kung hindi talaga nakatakas nang tuluyan sina, Josh. Dapat ay narito sila ngayon. Habang patuloy akong naglalakad para magahanap, nagkasalubong kaming magkakaibigan. Nagkatitigan kaming lahat sabay iling ng mga ulo namin. Hindi nga nila nakita."Wala ehh, ano ba naman.""Pero, imposible, dahil pinasara ko na kanina pa ang airport, at wala naman balita sa akin na, may nakalabas na eroplano." Smabit ni, Alexander, sabay hawak sa kanyang makabilang bewang. "Mukhang naisihan tayo.""Ikaw Ruan, anong balita ng mga tauhan mo? I asked."Wala rin silang nakita.""Ano? Pinagloloko lang ba tayo dito." Alexander said."Hindi naman kaya, nagsinungaling sa atin ang ale kanina?" Prince said."Balikan natin siya." I said with my deep tone. Ang ayaw ko sa lahat, ang pinagsisinungalingan ako at pinaglalaruan ak

RUAN POV. Kahit anong mangyari ang tanging nasa isip ko lamang ngayon ay ang mabawi ang kapatid ko at ang pamangkin ko. Minsan na kaming naghiwalay, paulit-ulit pa na nangyari, and now kailangan ko siyang ibalik. Wala mansiya sa kanyang pag-iisip, ede ipapaalala ko sa kanya kung sino siya. Sa mga sinabi kanina ni, Josh. Tila'y totoo ang lahat, hindi na bigyan ng oras ang kapatid ko, hindi ko siya naipagtanggol. Sa mga oras na kailangan niya ako, hindi ko siya na samahan, pero hindi naman ibig sabihin nito ay hindi ko na siya mahal bilang kapatid ko. Kanina pa kami pabalik balik, parang naglalaro lang kami sa araw na ito, ang dami daming humahadlang sa mga kailangan namin gawin. Ang sakit sakit sa ulo, gulong gulo ang isipan ko. Halos hindi ko na nga alam kung ano ang uunahin ko. Si Tita Lorna, nagbago ang itsura niya. Ano kaya ang nangyari sa kanya, dati naman hindi siya ganun. Sino ba ang may gawa no'n sa kanya, nang una ko siyang makita ulit kanina, nagduda akong si, Josh ang may