All Chapters of I'm Crazy For You: Chapter 331 - Chapter 340

Pero ang mga mata ni Jal, puno ng pagmamahal at pag-unawa, ay nagsasabi ng isang bagay na hindi kayang ipaliwanag ng mga salitang naroroon. "Walang madali, Cherry. Walang perfectong pagkakataon," wika ni Jal, "Pero sa ngayon, kung bibigyan mo ako ng pagkakataon, itutuloy ko ang lahat ng ito para sa atin, para sa mga anak natin, at para sa pagmamahal na hindi ko pa kayang pakawalan."Habang nagsasalita si Jal, nararamdaman ni Cherry ang bigat ng mga saloobin na hindi pa rin kayang tanggapin ng kanyang puso. Ngunit sa mga salitang iyon, nagsimula siyang mag-isip. Ang mga anak nila ay may karapatan sa isang mas magaan at mas masayang buhay, at si Jal, si Jal na minsang nagkamali ay may pangako na muling itama ang lahat. May pagkakataon pa bang magbago? May pagkakataon pa bang magsimula muli?Ang tahimik na gabi, ang mga streetlights na naglalakbay kasama ang sasakyan, ang mga saloobin na tila walang katapusan lahat ng ito ay nagsasabing, hindi pa huli. Hindi pa huli para sa kanila, at hi

"Alam ko hindi magiging madali, pero sana... bigyan mo ako ng pagkakataon. Hindi lang para sa atin, kundi para kay Miguel, at para sa triplets natin. Gusto ko maging buo tayo... bilang pamilya. Wala nang ibang mahalaga kundi ang pagmamahal natin."Ang mga mata ni Cherry ay naglaho sa kislap ng mga streetlights, at sa kanyang puso, nagsimula na ring magbalik ang mga alaala ng kanilang pagmamahalan. Si Jal, na puno ng pagsisisi at mga pangako, ay nagsisilbing gabay, at ang mga salitang iyon ay nagsimulang magbigay liwanag sa mga madilim na bahagi ng kanyang puso."Jal..." ang mga salita ni Cherry ay halos magkamali, dahil hindi niya kayang ipaliwanag ang kabigatan ng mga nararamdaman. "Ang hirap... ang hirap pag-isipan nito. Si Miguel, hindi ko alam kung paano siya tatanggapin. Ang sakit para sa kanya. Lalo na kung magbabalik-loob tayo, at baka masaktan siya.""Cherry," wika ni Jal, ang tinig niya ay tapat at puno ng malasakit. "Alam ko, at naiintindihan ko ang lahat ng nararamdaman mo

Maaliwalas ang umaga. Ang sinag ng araw ay banayad na humahaplos sa mga halamang bagong dilig ni Cherry. Naka-daster lamang siya, ang buhok ay naka-bun, at ang kanyang mga paa’y nakalapat sa malamig na semento habang bitbit ang hose. Banayad ang bawat kilos niya—tila ba may kapayapang dala ang katahimikan ng paligid.Walang ibang maririnig kundi ang huni ng mga ibon at ang pagpatak ng tubig mula sa hose na dumadaloy sa mga ugat ng kanyang mga tanim. Minsan, sumasayaw pa ang mga dahon kapag tinamaan ng tubig. Waring ito’y sinasariwa ang umagang kay ganda.Ngunit sa isang iglap, naputol ang katahimikang iyon.Isang motor ang huminto sa harap ng kanilang bahay. Napalingon si Cherry, at nanlaki ang kanyang mga mata. Bumaba mula sa motor si Jal—naka-white polo, maong pants, at may hawak na bouquet ng bulaklak sa isang kamay at thermos ng kape sa kabila.Parang eksena sa isang pelikula. Isang lalaking tila handang suyuin ang babaeng minsan na niyang pinabayaan.Ngiting-ngiti si Jal, parang

Isang tahimik na hapon. Ang araw, na malapit nang magtakip, ay nagpapadala ng malambot na sinag sa buong paligid. Sa loob ng kanilang sala, si Prescilla at Miguel ay nag-uusap. Ang bata, na may mga matang puno ng kalituhan at tampo, ay nakaupo sa isang sulok ng sofa. Nakayuko ang ulo, hindi alam kung paano ipapaliwanag ang kanyang nararamdaman. Pakiramdam niya, sa kabila ng lahat ng nangyari, hindi siya nakakasama sa lahat ng bagay na importante para sa kanyang ama.Prescilla, bilang isang ina, ay nahulog ang tingin sa anak. Alam niyang mahirap para kay Miguel na tanggapin ang mga pagbabago sa kanilang pamilya, ngunit kinakailangan niyang ipaliwanag ang mga bagay nang maayos at may malasakit. Hindi siya puwedeng maging malupit, kaya’t nagdesisyon siyang kausapin ang anak.Miguel: (hindi makatingin kay Prescilla, ang boses ay malungkot)"Bakit po lagi nilang kasama si Papa, Mommy? Hindi ba ako kasama sa mga iyon?"Si Prescilla, na may kabuntot na mga alaala ng masaya nilang pamilya dat

Habang patuloy na tinatahak ni Jal ang landas ng kanyang panliligaw kay Cherry, ramdam niyang isang bagong kabanata na naman ang sumasapit sa kanyang buhay. Hindi na siya nagmamadali, bagkus, bawat hakbang ay may kasamang pag-iisip, bawat salita ay may kahulugan. Alam niyang may mga sugat pang hindi pa nahihilom, ngunit ang pagnanais na buuin muli ang pamilya, lalo na para kay Cherry, ay nagbigay sa kanya ng lakas. Hindi niya naisip na isang araw, magiging buo na muli ang kanilang pamilya, ngunit ang bawat araw na lumilipas, naramdaman niyang ang pagkakataon ay unti-unting nagiging totoo.Ang mga mata ni Cherry, bagamat naglalaman ng takot at alinlangan mula sa mga nakaraang sugat, ay muling nagbigay daan sa isang matamis na ngiti. Ang mga ngiting iyon ay nagsilbing gabay sa puso ni Jal na magpatuloy, magtiwala, at huwag sumuko. Sa bawat salita ni Jal, ramdam niya ang malasakit at tiwala na matagal nang nawawala sa pagitan nila. Lahat ng mga pangarap na magkasama—ang pamilya nilang wa