All Chapters of I'm Crazy For You: Chapter 311 - Chapter 320

Tahimik lang si Miguel habang nakaupo sa sulok ng kanilang sala, hawak ang paborito niyang stuffed toy na ibinigay ni Jal noong birthday niya. Malungkot ang mga mata ng bata. Sa edad na apat na taon, ramdam na niya ang bigat ng tensyon sa bahay. Kahit wala pa siyang ganap na pang-unawa sa masalimuot na relasyon ng mga magulang niya, batid niyang may mali. Hindi tulad ng dati, madalang na ang tawanan. Mas madalas na ang sigawan. At kung minsan, tila nagiging estranghero ang kanyang ama sa kanilang tahanan.“Lagi nalang sila nag-aaway...” bulong ni Miguel sa sarili, habang nakasandal sa dingding.Dinig niya ang pagtatalo nina Jal at Prescilla mula sa kwarto.“Prescilla, tigilan mo na ‘to! Lahat na lang ng kilos ko, mali sa paningin mo!”“Dahil wala ka nang pakialam! Hindi ka na umuuwi, hindi mo na kami kinakausap! Si Miguel, umiiyak gabi-gabi hinihintay ka!”Hindi na alam ni Miguel kung anong mararamdaman. Hindi na rin niya alam kung dapat ba siyang lumapit para yakapin ang mama niya, o

Tahimik ang buong bahay, pero ang katahimikan ay tila isang napakalakas na sigaw na bumabasag sa puso ni Prescilla. Habang ang mga luha ay walang patid na dumadaloy mula sa kanyang mga mata, ang kanyang dibdib ay tila pinupunit ng matatalim na alaala—mga sigawan, pagtatalo, at mga tanong na wala nang kasagutan.Sa isang sulok ng kwarto, yakap niya ang sarili. Ramdam niya ang lamig ng gabi, pero mas malamig ang pakiramdam ng pag-iisa. Hindi niya alam kung saan siya nagsimulang magkamali—kung kailan nagsimulang magbago si Jal, kung kailan nawala ang ngiti sa pagitan ng kanilang mga mata.“Bakit ganito?” tanong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang larawan nilang tatlo—siya, si Jal, at si Miguel. Masaya ang mga ngiti nila roon. Parang isang pangakong binitiwan ng nakaraan, pero hindi natupad.Sa bawat pagtatalo nila ni Jal, tila may bahagi ng kanyang pagkatao ang unti-unting nawawala. Hindi lang siya ang nasasaktan—pati ang anak nilang si Miguel, na araw-araw ay nasasaksihan ang gulo s

Bumalik si Jal at nagpasya na kausapin si Miguel, ang anak nila ni Prescilla. Sa silid ni Lola Luisa, tahimik ang paligid. Nasa kama si Miguel, nakahiga pero hindi pa natutulog. Hawak-hawak niya ang isang laruan na ibinigay ng ama noong kaarawan niya ay isang simpleng robot na may pangalan nilang tatlo sa likod: “Para kay Miguel, mula kay Daddy at Mommy.” Narinig niya ang mahinang katok sa pinto. Tok. Tok. “Pwede ba akong pumasok?” mahinang tanong ni Jal, na may nanginginig na tinig. Hindi sumagot si Miguel. Pero bahagyang bumukas ang pinto at doon, sumilip si Jal. Nakita niya ang anak na nakaunan sa tabi ni Lola Luisa, pero mulat ang mga mata, nag-iisip. Tahimik siyang pumasok, dahan-dahang lumapit at umupo sa gilid ng kama. “Anak…” simula niya, ngunit hindi niya agad nakuha ang tamang mga salita. Pinagmasdan niya ang mukha ni Miguel na maliit, inosente, pero ramdam niya ang bigat sa puso nito. Tulad niya. Tulad ni Prescilla. “Tulog na si Lola?” bulong ni Jal. Tumango lang si Miguel,

Tahimik ang paligid ng maliit nilang tahanan. Isang linggo nang walang bumabasag sa katahimikan maliban na lamang sa impit na hikbi ni Prescilla tuwing gabi habang yakap ang unan. Sa labas, malamlam ang araw. Ngunit sa loob ng kanyang dibdib, isang delubyong hindi mapigilan ang unti-unting sumisira sa kanyang lakas.Nakaharap siya sa salamin, habang hawak ang isang lumang litrato nila ni Jal noong masaya pa sila noong sila pa lang."Ang saya ko pa dito," bulong niya, hinahaplos ang itsura ni Jal sa larawan. "Wala pang Cherry. Wala pang sakit. Wala pa 'tong luhang hindi matuyo-tuyo."Pumasok si Madam Luisa, may dalang tsaa. “Anak… hindi mo na kailangang saktan pa ang sarili mo nang ganito. Minsan ang tunay na pagmamahal, ay 'yung handang bumitaw kapag hindi na tama.”Napaupo si Prescilla sa sofa at doon tuluyang bumigay ang kanyang mga luha. “Ma, hindi ko na kaya. Ilang beses kong inintindi. Ilang beses kong nilunok ang sakit. Pero hanggang kailan?”Tahimik ang buong paligid. Tanging a

“Ipapa-file ko na ang annulment, Jal. Kung ikaw ang pipiliin mo, ipagpapatawad kita. Pero ako, maghahanap ako ng sarili ko. Hindi ko na kayang maging bahagi ng isang kasaysayan na puro sakit.”“Prescilla…” mahinang tawag ni Jal, ang tinig niya puno ng kalituhan. “Kung ganito na lang, hindi ba’t mali? Hindi ba’t may pagkakataon pa?”Sumandali, napagmasdan ni Prescilla ang mga mata ni Jal—puno ng pangungulila, ng takot na mawala siya. Ngunit hindi na ito ang dahilan para siya magbago ng isip. Iba na ang lahat. Ang kanyang puso ay naglalakad na sa sariling landas, isang landas na wala nang pagsasama sa sakit at pagdududa.“Oo, sigurado na ako,” sagot ni Prescilla nang tahimik, ngunit matatag. Ang mga salitang iyon, para bang kinuha mula sa isang pusong halos naubos na sa lahat ng pagsubok at hindi pagkakaintindihan.Naglakad siya palayo, iniwasan ang mga mata ni Jal. Ngunit bago siya makarating sa pintuan, naramdaman niyang humakbang siya pabalik, patungo kay Jal, na ngayon ay tila napak