All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 281 - Chapter 290

จ่านเหยียนกลับนั่งนิ่ง ปรายตาบริสุทธิ์มองมู่หรงเจี้ยน “วันนี้ฝ่าบาทเสด็จมา ไม่แค่เพื่อถวายพระพรข้าผู้เป็นไทเฮากระมัง?”“เราขอถามท่าน เสด็จแม่ของข้ามีความแค้นอันใดกับท่าน ไยท่านต้องสั่งคนพังตำหนักชิงหนิงด้วย?!” มู่หรงเจี้ยนเอ่ยด้วยโทสะจ่านเหยียนคลี่ยิ้ม “ประการแรก ฮ่องเต้เรียกผิดแล้ว ข้าต่างหากที่เป็นเสด็จแม่ของพระองค์ สำหรับท่านนั้น ท่านก็เรียกว่าเสด็จแม่ได้ แต่... อย่าได้เรียกต่อหน้าข้า ประการที่สอง มิใช่ข้ามีความแค้นกับนาง แต่นางมาหาเรื่องข้า ข้าจึงจำต้องมีมารยาทตอบกลับ”“ท่านก็คู่ควรให้เราเรียกว่าเสด็จแม่?” มู่หรงเจี้ยนวาวโรจน์จ่านเหยียนยิ้มน้อย ๆ แล้วยื่นมือไปคล้องเขา “มานี่ ข้าจะบอกกับพระองค์เรื่องหนึ่ง”นางทำหน้าฉงนฉงาย มุมปากยิ้มสดใสมาก แววตามีความลับลมคมใน ราวกับเรื่องที่นางจะบอกคือความลับยิ่งใหญ่เขาอดเขยิบเข้าไปไม่ได้ “เรื่องอะไร ว่ามา!”จ่านเหยียนยื่นมือออกไป รอยยิ้มตรงมุมปากเปลี่ยนเป็นเย็นชาฉับพลัน มือทำมุมตรงหน้าเขาแล้วหวดลงไปเต็มแรงเกิดเสียงใสกังวานดังเพียะบรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันทีกัวอวี้คิดไม่ถึงว่าจ่านเหยียนจะไม่ไว้หน้าฮ่องเต้เช่นนี้ ตกใจจนหน้าซีดเผือดทั

ไม่นานอาเสอก็เอายันต์ระงับปวดมา จ่านเหยียนให้จิ้นหรูกินลงไป แต่จิ้นหรูเป็นคนธรรมดา ไม่สามารถใช้ยันต์ระงับปวดได้บ่อยครั้งหวังแต่อีกสองวันบาดแผลของนางจะดีขึ้น เช่นนั้นความทรมานย่อมทุเลาลงแพล็บเดียวก็เกิดเรื่องมากมายเช่นนี้ จ่านเหยียนจำเป็นต้องจัดระเบียบให้ดีนางกลับไปยังตำหนักบรรทมของตัวเอง สั่งให้ทุกคนออกไปแล้วอัญเชิญคทามังกรออกมา คทามังกรกลายร่างเป็นมังกรทองตัวน้อยปรากฏอยู่ในมือของจ่านเหยียน“ตอนที่ข้าใช้มหาเวทสวัสติกะ เจ้าไปไหน?” จ่านเหยียนถามมังกรน้อยตอบ “ใช่ว่าข้าออกไปพลการ แต่พลังแข็งแกร่งขุมหนึ่งดึงข้าไป ตอนนี้ข้าทะลุผ่านหน้าอกของคนผู้หนึ่ง พลังสลายไปทันที แต่ไม่นานก็รวมพลังได้อีก ดังนั้นจึงออกจากร่างกายของคนผู้นั้นได้”“ใครกัน?” จ่านเหยียนขมวดคิ้วสงสัย“ไม่ทันมองให้ชัด ตอนนั้นข้าเองก็แตกตื่นมากเหมือนกัน นี่คือเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ข้าถึงกลับถูกขังอยู่ในร่างของมนุษย์คนหนึ่งออกมาไม่ได้ สำหรับข้าแล้ว นี่คือเรื่องที่ไม่เอาไหนสิ้นดี” มังกรน้อยเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นมนุษย์?” จ่านเหยียนถาม“แน่ใจ ร่างกายของเขาปราศจากพลังวิญญาณ บางทีเขาอาจเป็นเทพโบรา

ถงไทเฮาเห็นนางเช่นนี้ก็รู้ว่านางไม่มีวิธีดีอะไร จึงอดพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิดไม่ได้ “พอที เจ้าออกไปเถอะ หวังพึ่งเจ้าไม่ได้เลย เสียแรงที่ข้าให้ความสำคัญกับเจ้า”หรูหัวพูดอ้อมแอ้ม “ไทเฮาโปรดระงับโทสะด้วยเพคะ จู่ ๆ ก็ให้บ่าวคิด บ่าวยังจับอะไรไม่ได้เลย มิสู้ให้บ่าวกลับไปคิดสักสองสามวันเถอะเพคะ?”“ออกไปเถอะ!” ถงไทเฮานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองใบหน้าล่วงเลยวัยของตัวเอง เกิดอารมณ์โกรธขึ้นมาทันทีบุตรสาวสกุลถงคนหนึ่งโดดเด่นกว่าอีกคนหนึ่ง มีเพียงนางที่ราวกับมิใช่คนสกุลถง ผิวดำก็ช่างเถอะ เครื่องหน้ายังเรียบง่ายเช่นนี้ วัยเยาว์ยังใช้คำว่าเรียบง่ายได้ แต่บัดนี้สูงวัยมากขึ้นทุกที กลับขี้ริ้วขี้เหร่มากขึ้นทุกวันความรู้สึกเสื่อมถอยในใจนางรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ความแค้นที่มีต่อจิ้นหรูก็เพิ่มพูนมากขึ้นเหมือนกัน กระทั่งว่าความแค้นเช่นนี้ยังลามไปถึงตัวหลงจ่านเหยียน นางคิด ก่อนอดีตฮ่องเต้จะสวรรคตได้เจอกับสาวน้อยงดงามปานบุปผาเช่นนี้ คงชอบมากกระมัง?แสงเทียนในตำหนักวูบไหว สายลมแทรกตัวเข้ามาจากร่องหน้าต่าง เงาของนางทอดตัวอยู่บนกำแพง ดูสูงส่งกำยำนางมิใช่คนรูปร่างอรชร อาภรณ์ในแบบเดียวกัน คนอื่นมักสวมใ

จ่านเหยียนให้คนอื่นออกไป แล้วอยู่หน้าเตียงจิ้นหรูคนเดียวเงาแสงกลายร่างอยู่ข้างตัวนาง จากนั้นก็มีเสียงตำหนิ “เจ้าเคยบอกว่าจะปกป้องนางอย่างดี”นางไม่ได้หันกลับไป เพราะกลัวจะเป็นความเจ็บปวดเสียใจในดวงตาของเขา“ขอประทานอภัย หม่อมฉันทำไม่ได้” จ่านเหยียนถอนหายใจเขาเดินมานั่งข้างเตียงจิ้นหรูช้า ๆ เอื้อมมือผ่านบาดแผลบนใบหน้าของจิ้นหรู “ชาตินี้เราติดค้างนางมากนัก เดิมนางควรมีชีวิตที่ดี กลับต้องลำบากทั้งชีวิตเพราะความเห็นแก่ตัวของเรา ยามนี้ยังต้องถูกทรมานเช่นนี้อีก”จ่านเหยียนเงียบ สุดท้ายนางก็อดรนทนไม่ไหวช้อนตาไปมองเขาทีหนึ่งบนใบหน้าคมสันผ่ายผอมมีความเจ็บปวดเข้มข้น ดวงตาจับจ้องจิ้นหรูตลอดเวลา ราวกับมองไม่พออย่างไรอย่างนั้น“ดวงวิญญาณของเรากลับสู่ตำแหน่งเดิมแล้ว เดิมไม่ควรรำลึกความรักชายหญิงเหล่านี้อีก ที่ก่อนหน้าให้เจ้าช่วยข้ารักษาความทรงจำบนโลก ก็เพราะเราตัดนางไม่ลง ต้องได้เห็นนางอยู่สบาย เห็นนางมีความสุข เราจึงจะวางใจ”“หม่อมฉันรับรองว่าจะไม่ให้นางถูกทำร้ายอีกแม้แต่น้อยเพคะ” จ่านเหยียนเอ่ยราวกับให้คำมั่น“เราเชื่อเจ้า” และเขาจำเป็นต้องเชื่อ เพราะตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์ข้องแวะกับเรื่อ

เชียนอวี่เอ่ยกับอาเสอ “โปรดรอสักครู่ ข้าน้อยจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”“เร็วหน่อย ไทเฮาทรงกำลังรอเจ้า” อาเสอเอยเชียนอวี่รับพระเสาวนีย์แล้วก็เดินเข้าไป ใต้เท้าหลี่คิดแล้วจึงตามเข้าไปด้วย“เจ้าจะเข้าวังไม่ได้นะ รีบไปทางประตูหลังเถอะ” ใต้เท้าหลี่ลากเชียนอวี่พลางเอ่ยเสียงเข้มเชียนอวี่หัวเราะ “เหตุใดจะเข้าวังไม่ได้ นี่คือพระกรุณาใหญ่หลวงเชียวนะ”นางพักอยู่ด้านหลังของที่ว่าการ หยิบชุดสตรีออกมาจากตู้และเอ่ยกับใต้เท้าหลี่ “ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เชิญใต้เท้าออกไปด้วย”“ไม่!” ใต้เท้าหลี่สีหน้าตึงเครียด ร้อนใจเอ่ย “เจ้าเชื่อข้า รีบไป”เชียนอวี่หัวเราะแห้ง “หากข้าไปแล้วท่านจะทำอย่างไร? ตอนนี้นางเป็นไทเฮา พระเสาวนีย์ก็เป็นท่านที่พาข้าไปรับ ข้าไปแล้ว นางต้องเอาผิดกับท่านแน่ แล้วยังอาจลามไปถึงพี่น้องในที่ว่าการอีก ข้าจะไปไม่ได้”“ข้าเคยมีวาสนาพบไทเฮาหนหนึ่ง ตอนนั้นข้าเคยช่วยนางพูด นางอาจเห็นแก่เรื่องนี้ยั้งมือกับข้า” ใต้เท้าหลี่หยิบตั๋วเงินออกมาจากอกแล้วลากนางเดินไปประตูหลัง “สรุปแล้วเจ้าไม่ต้องสนใจ ข้าย่อมมีวิธีจัดการให้เรียบร้อยเอง”“ท่านมีวิธีใดจัดการให้เรียบร้อย?” เชียนอวี่สะบัดมือเขาอ