Tous les chapitres de : Chapitre 291 - Chapitre 300

อาเสอพาเชียนอวี่เข้าตำหนักหรูหลาน จากนั้นก็บอกกับเชียนอวี่ “เจ้ารออยู่นี่เดี๋ยวนะ” เชียนอวี่ยืนอยู่ในตำหนัก นี่คือครั้งแรกที่นางได้เข้าวังหลังจากมาที่นี่ในยุคปัจจุบัน แม้แต่วังต้องห้ามนางก็ยังไม่เคยเข้าไป นางเคยไปหลายแห่งบนโลก แต่... ไม่เคยหยุดชมทัศนียภาพ นางกลัวว่านางจะอาลัยอาวรณ์ต่อโลก เช่นนั้นยามนางลงมือจะลังเลเพราะความเด็ดขาด นางพลาดไปมากเหลือเกินตำหนักหรูหลานไม่ถือว่าหรูหรา ก่อสร้างตามมาตรฐาน ต่างจากที่นางจินตนาการมาก เดิมนางนึกว่าทุกที่ของวังหลวงต้องหรูหราทองอร่ามไปหมดในตำหนักมิได้มีคนมากเท่าใด มีแต่ขันทียืนอยู่หน้าประตูสองคนไม่รู้ว่ามีเสียงเพลงดังมาจากที่ใด นางไม่เข้าใจเรื่องเสียงเพลง ย่อมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังบรรเลงเพลงอะไรอยู่นางฟังเสียง มีเพียงความรู้สึกอเนจอนาถมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น นางขนลุกตั้งชันไปทั้งตัว กลั้นลมหายใจรอคอย รอสตรีผู้สูงศักดิ์เกือบจะที่สุดของแคว้นต้าโจวลงโทษนางเมื่อจ่านเหยียนพาอาเสอเข้ามา ขณะนางเดินผ่าน เชียนอวี่ก็คุกเข่าทำความเคารพ จ่านเหยียนยื่นมือออกไปรับไป “นั่ง!”เชียนอวี่อึ้ง นึกว่าตัวเองหูฝาดแม้นางจะไม่ใช่คนในยุคนี้ แต่ก็รู้กฎระเบียบ

จ่านเหยียนเรียกอาเสอมาแล้วกระซิบข้างหู “เอากาแฟเข้าวังมาหรือเปล่า?”“เอามาแล้ว” อาเสอตอบ“ชงมาสองแก้ว ข้าจำเป็นต้องให้ตาตื่น ไม่รู้ทำไม อยากนอนอยู่เรื่อยเลย” จ่านเหยียนถอนหายใจ นับจากสูญพลังก็มักรู้สึกอ่อนล้า“ท่านคิดจะใช้กาแฟหยั่งเชิงนางหรือ?” อาเสอป้องปากที่กำลังยิ้มพลางพูด“ไม่ต้องหยั่งเชิง ข้ารู้ว่านางมาจากไหน” จ่านเหยียนกลอกตาขาวกับนางทีหนึ่ง แม้นางไม่มีพลัง แต่ก็ยังเป็นคนสกุลหลง ถ้าแค่นี้ยังดูไม่ออก จะทำมาหากินอย่างไร?“ก็ได้ ท่านเหนื่อยแล้วจริง ๆ ท่านจะบอกนางถึงสถานที่ที่เรามาหรือไม่?” อาเสอถาม“ไม่จำเป็นต้องเจาะจง” จ่านเหยียนขมวดคิ้ว นี่มิใช่เรื่องใหญ่อะไร จะพูดหรือไม่ก็ไม่ต่าง“เช่นนั้นก็ได้!” อาเสอหงอยไปเล็กน้อย อันที่จริงนางอยากให้เชียนอวี่รู้มาก เพราะการได้เจอคนบ้านเกิดเดียวกันคือเรื่องที่สุขสันต์เรื่องหนึ่งหลังจากอาเสอออกไป จ่านเหยียนก็ถามเชียนอวี่ “บ้านเกิดเจ้าอยู่ที่ไหน?”เชียนอวี่คิดแล้วจึงตอบตามความจริง “ฮ่องกงเพคะ”จ่านเหยียนมองนางด้วยความสับสน ฮ่องกงพูดภาษากวางตุ้ง แต่นางฟังไม่ได้สำเนียงกวางตุ้งของเชียนอวี่สักกะนิดเชียนอวี่นึกว่านางไม่รู้ว่าฮ่องกงคือที่ใ

จ่านเหยียนเอ่ยกับเชียนอวี่ “เจ้าอยู่ในวังสักสองวัน ข้ามีบางเรื่องอยากให้เจ้าช่วย”เชียนอวี่ผงะ “ไทเฮามิได้จะประหารข้าหรือเพคะ?!”“เอามาจากไหน?” จ่านเหยียนถามอย่างประหลาดใจ“นี่ ระ...ระเบิดที่ข้าทำขึ้นมาทำร้ายท่านอ๋อง ไทเฮารับสั่งให้ข้าเข้าวังมิใช่เพื่อลงโทษหรือเพคะ?” เชียนอวี่พูดอ้อมแอ้ม เข้าใจผิดหรือ? เช่นนั้นที่ก่อนหน้านี้ทำจนซาบซึ้งตรึงใจต้องลาจากชั่วนิรันดร์...เพื่ออะไร?“เรื่องนี้จะว่าไปเจ้ายังมีผลงานอีกแน่ะ ข้าจะลงโทษเจ้าได้อย่างไร? ข้าเป็นคนป่าเถื่อนเช่นนั้นหรือ?”หินก้อนใหญ่ที่ทับอกเชียนอวี่ปลดออกทันที ยิ้มอย่างโล่งใจ “ข้าเข้าใจผิดไปเพคะ”“เจ้าไปตำหนักบรรทมข้า ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า” จ่านเหยียนลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับนางเชียนอวี่ตามนางไปอย่างไร้กังวลหลังจากเข้าตำหนักบรรทม บนพื้นมีกระจกเรียงรายมากมาย ยุคนี้ใช้คันฉ่องสำริด แต่ของพวกนี้ทำมาจากกระจกทั้งหมด“นี่...” เชียนอวี่อึ้ง ช้อนตาขวับมองจ่านเหยียน หัวใจสะท้านจ่านเหยียนบอกกับนาง “เจ้าทำระเบิดได้ แสดงว่าเจ้ามีความรู้ด้านฟิสิกส์อยู่บ้าง อีกสองวันก็คือวันที่สิบห้าแล้ว ข้าต้องการให้เจ้าใช้ความรู้ทั้งหมดที่เคยเรียนช่วยข้าร

เชียนอวี่ได้ยินเรื่องพวกนี้แล้วก็อดเคารพจ่านเหยียนอย่างจริงจังขึ้นมาไม่ได้ “เช่นนั้นพระองค์ประสงค์ให้ผู้ใดเป็นผู้นำของปาซ่านเหมินเพคะ?” แม้อีกฝ่ายจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่เรื่องที่นางวางแผนคู่ควรกับตำแหน่งของนางแล้ว“เจ้าเตรียมตัวก่อน ข้าจะเลือกผู้มีความสามารถเอง” จ่านเหยียนเอ่ยเชียนอวี่พยักหน้า “เช่นนั้นก็ได้เพคะ พระองค์ต้องเร่งให้ฝ่าบาททรงเห็นชอบ จากนั้นก็มอบอำนาจให้ข้าไปจัดการ”“รอพ้นวันที่สิบห้าแล้ว ข้าจะเจรจากับฮ่องเต้”เชียนอวี่มองจ่านเหยียนด้วยความลังเล “ความจริงพระองค์เคยพิจารณาหรือไม่ บางทีใต้เท้าหลี่อาจสามารถเป็นหางเสือรับผิดชอบปาซ่านเหมินได้”จ่านเหยียนมองนางแบบคล้ายยิ้มแต่มิได้ยิ้ม กลับไม่กล่าว“อย่าเข้าพระทัยผิดนะเพคะ ข้ามิใช่จะเสนอเขา และมิได้ยกยอเขา เพียงคิดว่าเขาซื่อตรง ไม่เกรงกลัวแต่อำนาจ...” เชียนอวี่รีบแก้ต่างจ่านเหยียนคิดครู่หนึ่ง “ข้าจะพิจารณา”ใต้เท้าหลี่เป็นตัวเลือกที่ดีคนหนึ่ง เขาใสสะอาดซื่อตรงมีคุณธรรม ไม่เห็นแก่หน้าใคร แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นวนยุทธ์ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ก่อตั้งปาซ่านเหมินขึ้นมา จะเป็นดาวพิฆาตของขุนนางทุจริตพวกนั้น น่ากลัวว่าทุกวันจะมีคนไม

ไปถึงหน้าประตูเรือนของมู่หรงฉิงเทียน จ่านเหยียนกระซิบกระซาบข้างหูกัวอวี้สองสามคำ กัวอวี้พยักหน้าหลังจากจ่านเหยียนกับฉีชินอ๋องเข้าไป กัวอวี้ก็ดึงฮุ่ยอวิ่น “ไทเฮาทรงรับสั่ง อีกประเดี๋ยวหาโอกาสให้ฉีชินอ๋องออกไปนะเจ้าคะ”ฮุ่ยอวิ่นถาม “เพราะเหตุใด?”กัวอวี้ตอบ “ที่ไทเฮาทรงทำเช่นนี้ ย่อมต้องมีเหตุผล คุณชายทำตามก็พอเจ้าค่ะ”ฮุ่ยอวิ่นลังเลเล็กน้อย เห็นพระอาจารย์เป่ากวงออกมาพอดี เขามองจ่านเหยียนเดินขึ้นขั้นบันไดทีหนึ่ง ก่อนจะอมยิ้มประนมมือ “อมิตตาพุทธ อาตมาคารวะเหล่าจู่จ้ง”‘เหล่าจู่จ้ง’ คำนี้ เรียกเสียคนอื่นฟังแล้วรู้สึกระคายหู นี่เพิ่งอายุเท่าไร? จะเรียกเหล่าจู่จ้งได้อย่างไร? ต่อให้มีฐานะสูงส่งมีอำนาจ แต่วังหลังยังมีคนที่สูงวัยกว่าอีกท่านหนึ่งมิใช่หรือ? ไทฮองไทเฮากระมังที่เรียกว่าเหล่าจู่จ้งได้?จ่านเหยียนก็รู้สึกเคืองเหมือนกัน หลวงจีนน้อยนี่มักตอกย้ำอายุของนางเสมอ นางอยากดึงใบหูใหญ่ ๆ ของเขามาบอกเหลือเกิน ใต้ฟ้าใต้ผืนพิภพนี้ เทพเซียนสัตว์ประหลาดที่แก่กว่านางมีไม่รู้ตั้งเท่าไร ในความเป็นจริงนางยังเด็กมากนางยังไม่ได้พูดอะไร ฉีชินอ๋องกลับออกหน้าแทนนาง “พระอาจารย์ เหล่าจู่จ้งคำนี้เกรงว่