All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 291 - Chapter 296

นางมองไปทางใต้เท้าหลี่ ในดวงตามีน้ำตาเย็น ๆ อดขมปร่าในใจไม่ได้ นางกล่าวอีก “ดูแลตัวเองให้ดี รักษาตัว!”“เชียนอวี่!”เชียนอวี่หันกลับมายิ้มให้บรรดามือปราบ จากนั้นก็เอ่ยกับมือปราบคนหนึ่ง “เอ้อร์หวา เจ้ากับเมียของเจ้าเคยพูด รอให้ลูกของพวกเจ้าคลอดออกมาต้องรับข้าเป็นแม่บุญธรรม อย่าตระบัดสัตย์เล่า”เอ้อร์หวามองนางตาปริบ ๆ “เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรีบกลับมา มิเช่นนั้นข้าจะไม่ให้เขารับเจ้าเป็นแม่บุญธรรมแล้ว”เชียนอวี่พยักหน้า จากนั้นก็พยักหน้าอย่างจริงจังอีก “ข้ารู้ ข้าต้องพยายามอย่างสุดความสามารถแน่”นางมองใต้เท้าหลี่ ใต้เท้าหลี่ก็มองนางเหมือนกัน นี่เป็นเรื่องที่จนปัญญา ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหนก็มิอาจฝ่าฝืนคำสั่งของผู้กุมอำนาจอาเสอเห็นนานอย่างนี้แล้ว พวกเขาก็ไม่ออกมาสักทีจึงเข้าไปหาเห็นคนเป็นฝูงท่าทางราวกับต้องจากกันชั่วนิรันดร์อย่างไรอย่างนั้นจึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ “พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ? รีบไปเร็ว ไทเฮาทรงรออยู่นะ”เชียนอวี่โบกมือ “ข้าไปแล้วนะ ทุกคนรักษาตัวด้วย”“เชียนอวี่!” ทุกคนร้องเรียกเป็นเสียงเดียวกันอาเสอมองทุกคนแบบงงเป็นไก่ตาแตก คนพวกนี้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ก็แค่เข้าวังเองนี่? อย่างกับ

เชียนอวี่ตอบตามความจริง “หม่อมฉันเคยไปจวนอ๋อง แต่คนของจวนอ๋องไม่ให้เข้าไปเยี่ยมเพคะ”ไม่เพียงแต่นางเคยไป ใต้เท้าหลี่ก็เคยไปเหมือนกัน แต่ถูกทางจวนอ๋องปฏิเสธให้อยู่นอกประตู เพราะเช่นนี้จึงทำให้พวกเขาเชื่อว่าทางจวนอ๋องโทษพวกเขามิเช่นนั้น เหตุใดแม้แต่การเยี่ยมเยียนก็ไม่อนุญาตจ่านเหยียนอื่ม “อาการของเขาคงไม่สู้ดี ที่ไม่ให้เจ้าพบ คงเพราะกลัวจะรบกวนการรักษา” ความจริงจ่านเหยียนรู้ว่าตอนนี้ไม่สามารถให้ใครเยี่ยมเซ่อเจิ้งอ๋องได้ อาเสอบอกเวลานี้ประกาศกับภายนอกว่าอาการของเขาไม่เป็นอะไรมาก แค่ต้องรักษาตัวไม่กี่วันแต่... ในความเป็นจริง อาจหมดสติมาตลอดเชียนอวี่ขานรับ “เพคะ!”ความกลัวในใจโดยรวมสลายไปเกือบจะหมดแล้ว หลายวันนี้นางเตรียมใจพบกับวันนี้มาตลอด ช่วงเข้าวังทำให้นางหวนนึกถึงหลาย ๆ เรื่อง ความจริงความตายไม่น่ากลัวอันใด อาหารเช้ามาแล้ว จ่านเหยียนเรียกนางมาที่โต๊ะ “กินข้าวเช้าเป็นเพื่อนข้าเถอะ”เชียนอวี่เดินไปนั่งอย่างสง่าผ่าเผย ก็ดี ได้กินข้าวอิ่ม ๆ ก่อนตายสักมื้อ อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับต้องเป็นผีหิวโหยไข่ดาว น้ำเต้าหู้ นมแพะ ซาลาเปาไส้เนื้อและผัก เกี๊ยวไส้ผักกุยไช่ ล้วนเป็นของที่นางโปร

เชียนอวี่ผงะ โบยห้าสิบที? หากผู้หญิงเมื่อครู่ถูกโบยห้าสิบทียังจะรอดหรือ? ไทเฮาองค์นี้จะโหดเหี้ยมอำมหิตเกินไปแล้วกระมัง?กัวอวี้หัวเราะ “ทรงพระทัยอ่อนเช่นนี้ หากเป็นบ่าว ไม่โบยให้ตายถึงจะแปลกเพคะ”เชียนอวี่กวาดสายตามองกัวอวี้ ผู้หญิงคนนี้ดูแล้วมีเมตตา ทำไมพูดออกมาก็คือโบยให้ตาย? ได้ยินว่าวังหลวงไม่เห็นคนระดับล่างเป็นคน แค่พูดคำเดียวก็ทำให้คนตายได้แล้วบัดนี้ดูแล้ว ที่ได้ยินมาไม่ผิด!เชียนอวี่วิงวอนอย่างอ่อนแรง “นางคงมิได้ตั้งใจ ไทเฮาโปรดอย่ากริ้วเลยเพคะ”จ่านเหยียนฮึดฮัดทีหนึ่ง “เจ้าอย่าขอร้องให้นาง วัน ๆ นางเอาแต่คิดจะทำข้าให้ตายอย่างไร”เชียนอวี่บ่นในใจ ในฐานะที่เป็นบ่าวซึ่งไม่มีอำนาจของตัวเอง ไหนเลยจะกล้าทำนายตายได้? ต่อให้นางมีความคิดนี้ กลับไม่มีความกล้านี้เพียงแต่ตัวนางเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอด ไหนเลยจะกล้าขอร้องให้อาเสอ? จึงได้แต่สงบปากสงบคำ ตามจ่านเหยียนกลับไปตำหนักหลักเพิ่งกลับไป อาเสอก็ยกกาแฟเดินออกมาและพูดด้วยความงุนงง “ไปไหนกันมาหรือ”“อาเสอ เจ้าก่อเรื่องแล้ว น้ำเต้าหู้มันดิบ!” กัวอวี้ตำหนิอาเสออึ้ง “จะดิบหรือสุกมันต่างกันอย่างไร? ตอนนี้อากาศมิได้หนาวจัด ดื่มน้ำเต้